Vísir - 04.10.1957, Side 10
10
VÍSIR
Föstudaginn 4. október 1957
j^GATHA PhRISTÍE
0ar teifar
liqýjœ til...
38
„Hafið' ekki áhyggjur af þvl. í þessum leik er oft langt milli þess,
að manni verði eitthvað ágengt. Þó getur svo sem verið, að þér
hafið orðið einhvers vísari, þótt þér gerið yður ekki grein fyrir
þvi strax, en eg treysti þó ekki á það, þegar eg bað yður um að
fara þangað."
„Má eg' halda áfram að þreifa fyrir mér?“ spurði Viktoria.
„Langar yður til þess?“ svaraði Dakin.
,,Já,“ sagði Viktoria. „Edward heldur, að hann geti kannske
útvegað mér vinnu hjá Olíuviðargreininni. Eg gæti kannske
komizt að einhverju þar. Fólkið þar veit víst eitthvað um Önnu
Scheele."
„Það er fróðlegt að vita, Viktoria. Hvernig urðuð þér þess
áskynja?"
Viktoria endurtók það, sem Edward kvaðst hafa eftir Katrínu,
að mikið mundi gerast, þegar Anna Scheele kæmi til borgarinn-
ar — hún mundi segja fyrir verkum.
„Þetta getur verið gott að vita, Viktoria," sagði Dakin ánægður.
„Hver er þessi Anna Scheele eiginlega?“ spurði Viktoria nú.
„Þér hljótið að vita eitthvaö um hana — hún getur varla verið
aðeins nafnið eitt?“
„Hún er meira en nafnið eitt. Hún er einkaritari amerísks
fjármálamanns, sem hefur sambönd um allan heim. Hún fór
frá New York til London fyrir um það bil tíu dögum, en síðan
er hún horfin.“
„Horfin?" sagði Viktoria. „Hún er vonandi ekki dá!n?“
„Við vitum það eitt í því efni, að lík hennar hefur ekki fundizt.“
„En hún getur verið dáin?“
„Já, það getur vel verið, að hún sé dáin,“ mælti Dakin.
„Var hún — ætlaði hún einnig að koma hingað til borgar-
innar?“ spurði Viktoria.
„Eg hefi ekki hugmynd um það,“ svaraði Dakin. „Svo virðist,
ef taka má trúanleg orð þessarrar stúlku, sem þér nefnduð áðan.“
„Eg get kannske orðið einhvers fleira áskynja um hana í Olíu-
viðargreininni," mælti Viktoria, og var nú enn áhugasamari
en áður.
„Kann a'ð vera, en eg verð enn að áminna yður um aö fara
gætilega í hvívetna, Viktoria. Samtök þau, sem við eigum í
höggi við, skirrast einkis, ef þau telja, að einhver ætli að leggja
stein í götu þeirra. Við höfum þegar fengið ærnar sannanir
fyrir því. Eg mundi harma það sárlega, Viktoria, ef lík yðar
fyndist á floti , Tigris-fljóti einhvern morguninn.“
Það fór hrollur um Viktoriu, og hún var ósköp hógvær, þegar
hún mælti: „Þér eigið við, að það geti farið eins fyrir mér og
Sir Rupert Crofton Lee? Það minnir mig annars á það, að mér
fannst eitthvað einkennilegt við hann, er hann bjó í gistihúsi
Tios, eitthvað, sem kom mér á óvart. Eg vildi óska, nð eg gæti
rifjað það upp....“
„Hvað fannst yður einkennilegt við hann?“ spuröi Dakin af
áhuga.
„Mér fannst hann öðru vísi en áður.“ Svo hristi hún höfuðið
hálfgröm, þegar Dakin leit spyrjandi á hana. „Eg man það
kannske seinna, en líklega er það ekki mikils virði.“
„Það er aldrei að vita, hvað er mikils virði og hvað ekki,“
svaraði Dakin.
Viktoria braut nú upp á öðru atriði, og sagði: „Edward lítur
svo á, að ef honum takist að útvega mér stöðu hjá Oliuviðar-
greininni, ætti eg að leigja mér herbergi hjá einhverri fjöl-
skyldu í borginni í stað þess að vera um kyrrt hér í gistihúsinu."
„Það mundi þykja óeðlilegt, ef þér gætuð búið hér, úr því að
þér þurfið að fá stöðu,“ svaraði Dakin. „Gistihúsin hér eru ekki
neinar góðgerðarstofnanir. Pilturinn yðar virðist annars vera
með höfuðið í lagi,“ bætti hann við.
„Langar yður til að kynnast honum?“ spuröi Viktoria með
ákefð.
Hún varö fyrir dálitlum vonbrigðum, þegar Dakin hristi höf-
uðið mjög ákveðinn. „Nei, segið honum að forðast mig fýrir alla
muni. Því miður hafa kringumstæðurnar hér um nóttina, þegar
Carmichael dó, ráðið því, að þér eruð tortryggð — eðlilega. En
það er ástæðulaust að setja Edward í samband við það atvik eða
mig á nokkurn hátt — og það er mikilvægt fyrir okkur.“
„Mig hefur lengi langað til að spyrja yður, hver muni hafa
stungið Carmichael til bana,“ sagði Viktoria. „Gerði það einhver,
sem elti hann hingað?
„Nei,“ svaraði Dakin með hægo. „Það hefur varla gerzt þannig.“
„Hvers vegna ekki?“
„Hann kom á báti eftir fljótinu — lagði að landi hér fyrir
neðan — og enginn veitti honum eftirför. Við vitum það, því að
eg haíði mann á verði við fljótið.“
„Þá hefur einhver í gistihúsinu gert það?“
a
kvöSdvökunní
f!
^£=Q
AHan Inglis, 34 ára gamall*
sem búsettur er í Sydney í Ástr
alíu, var sektaður um rúmar
þúsund krónur, eftir að hafa
farið í heimsókn til konu sinn-
ar, sem hafði yfirgefið hann,
með tvær flöskur af kampa—
víni, óhlaðna byssu og þann
einbeitta ásetning, annað hvort
að halda strax upp á endumýj-
aða vináttu þeirra cða beita
ognunum til þess að ná frúnni
heim aftur.
★
Lögreglumaður einn í New-
„Já, Viktoria, og það, sem meira er um vert, einhver í þessari ‘ Jersey tók eftir því fýrir nokkru
álmu gistihússins hefur gert það — því að eg hafði sjálíur gætur ,'síðan, að nýr brunaliani haíði
á stiganum, og upp hann kom ekki nokkur maður.“ Hann virti | verið settur upp í hverfi hans
fyrir sér spurningarsvipinn í andliti Viktoriu, og bætti við: „Þá Þegar hann athugaði málið
er ekki um svo ýkja marga að ræða. Við erum í hópnum, sem
til greina kemur, svo og frú Trench, Markús og systur hans. Þá
eru einnig tveir aldurhnignir þjónar, sem hafa starfaö hér árum
saman,' maður, sem heitir Harrison og er frá Kirkuk, en um
hann vitum við ekkert, og hjúkrunarkona, sem starfar í sjúkra-
húsi Gyðinga.... Hver, sem væri úr þessum hóp, hefði getað
gert þetta, og þó getur það ekki átt sér stað vegna einnar veiga-
mikillar ástæðu."
„Carmichael var mjög var um sig. Hann vissi, að hann var að
ná settu marki í hættulegri för, og hann fann jafnan á sér
hætturnar — eðlisávísun hans stóð vörð um hann, ef svo má
segja. En hvers vegna brást hún honum i þetta sinn?“
„En lögreglumennirnir, sem komu og framkvæmdu leitina?“
spurði Viktoria.
„Nei, þeir komu eftir að hann haföi verið stunginn — neðan
af götunni. Eg geri ráð fyrir, að einhver hafi gefið þeim merki.
Nei, þeir stungu hann ekki. Það hefur einhver gert, sem Car-
michael þekkti vel, maður, sem hann treysti.... eða þá maður,
sem hann taldi alveg óskaðlegan. Ef eg aðeins vissi...."
2.
Árangur eða unninn sigur hefur jafnan í för með sér nokkurn
afturkipp. Viktoriu fannst það dásamlegt, þegar hún var að
berjast við að komast til Bagdad, lagði af stað þarigað, leitaði
að Edward og fór síðan að kynnast leyndardómum Olíuviðar-
greinarinnar. Nú var hún búin að ná hverjum áfanganum af
öðrum, og þá kom það einstaka sinnum fyrir, að hún fór að
hugleiða málin, og velti því jafnvel fyrir sér, hvað hún væri
eiginlega að gera? Fögnuðurinn yfir að hitta Edward var kom-
inn og raunverulega horfinn aftur. Hún unni Edward og hann
elskaði hana. Þau unnu flesta daga undir sama þaki, en hvað
höfðust þau eiginlega að, ef málið var skoðað í köldu Ijósi veru-
leikans?
Viktoria. vissi ekki, hvernig Edward hafði farið að því að út-
vega henni stöðu við Olíuviðargreinina. Henni var allsendis
ókunnugt um það, hvort hann hefði beitt viljaþreki sínu til þess
að fá þessu framgengt eða fært fram einhver rök, sem dr. Rath-
bone hefði ekki staðizt. Hvort sem satt var, þá var hitt víst, að
hún hafði fengið vinnu, en hún var hárla lélega borguð. Viktoria
var öllum stundum í herbergi, þar sem rafmagnsljós logaöi ail-
an daginn, sat þár og skrifaði hvíldarlaust á ritvélargarm, og
það, sem hún var látin rita, voru allskonar tilkynningar, bréf
og ávörp varðandi stefnuskrá Olíuviðargreinarinnar. Edward
nánar, komst hann að því, að
hér var um eftirlíkingu úir
korki að ræða, sem eigandi
næsta húss hafði sett upp, til
þess að halda bílastæðinu fyr-
ir framan húsið auðu, þangað
tl hann þyrfti sjálfm- á því að.
hadla fyrir bíl sinn.
★
Gimsteinaþjófurinn Sidney-
Lewis í Manhattan var yfirleitt.
vel til fara og gaf nokkra skýr-
ingu á því, eftir að lögreglan.
hafði haridtekið hann fyrir að
hafa stolið verðmætum, sem
alls námu um 25.000 dölum:
„Maður verður að lifa, það vitið
þið. Hvers vegna ekki að reyna
að komast sæmilega af?“
★
Mjólkursali einn í Englandr
var fyrir nokkru sektaður um
100 krónur vegna slæms flösku-
þvotts. Frú Evelyn Schonfield.
hafði kvartað yfir því við heil-
brigðisyfirvöldin, að hún hefðr
fengið mjólkurflösku með bréf-
snepli í og á hann hefði vei'ið
skrifað með rauðu bleki: „Eng-
in mjólk í dag.“
★
Sigga: — Já, eg sagði þér al-
veg eins og er. Það hefir enginn
kysst mig, að undanteknum
eiginmanni mínum.
Stína: — Þú segir ekki satt?
En hvort ertu annars að kvarta-
eða hæla þér?.
★
Faðirinn: — Segíu mér eitt,
drengur minn: Hvernig í ósköp-
i unum stendur á því, að þú ert
hafði haft emhverix grun um það, að ekki væri allt með felldu - aptaj- ]æo-stUr
um starfsemi þessa fyrirtækis eða samtaka, og Dakin hafði einnig
hallazt að því, en hún, Viktoria Jones, var þarna komin til þess
að grafast fyrir um það, hvort eitthvað væri hæft í þeirri skoðun
E. R. Burroughs
P Tarzan synti til strandar,
j þar sem honum var ákaft
]• fagnað af vatnasvertingjun-
um fyrir að hafa ráðið nið-
urlögum Kraka. Sjálfur lét
hann lítið yfir og sagði:
„Cross var hinn raunveru-
legi óvinur ykkar, og harin
hefur komizt undan.“ „Hann
er ekki sloppinn alveg enn-
þá,“ sagði einn svertingj-
anna skyndilega. „Sjáið!“
í þínum bekk?
Sonurinn: — Sannast acf
segja skiptir þessi spurning þín,
engu máli, því að við fáuxn
sömu kennsluna í hvorum end-
anum sem við erurn.
★
Getur þú ekki fund;ð þér
eitthvað að gera? sag"i húsmóð-
iriri við bxtlarann, sem var
;ia.
meðmæli frá
n hjá síóast.
ú cklri c.'ðið
koniinn ti! þess r
— Jú, .j i. sa;:o
en állir biója un;
þeim, sem eg va
— Nú, gctur
þér ú'i un þau?
— Nei. því er nú verr. Vinnu-
veitandinn dó fy-rir þrjálíu og
fjórum árum.
•ir
Allir: Mciddist Gunna mikiS
í bílslysinu um helgina?
Doddi: Nei, nei, mikil ósköp.
Það skófst bar dálítið af máln-
ingu af henni.