Vísir - 17.10.1957, Blaðsíða 7

í’iinmtudaginn 17. október 1957
VÍSIB
^GATHA PhríSTIC
jUlat leiiit
lifflja tii...

jafnóðum, tókst henni að gera örlitla rennur undir hurðina og
út í herbergið við hliðina á. Þegar þvi var lokið, var mikils-
veröum áfanga náð, en björninn var ekki unninn samt. Viktoria
lagðist nú á gólfið, og reyndi að rýna eftir rennunni inn í her-
bergið, en sá ekkert, enda var birtu mjög farið að bregð'a, en
sjónarsviðið heldur ekki vitt. Hún bretti því upp aðra ermina,
renndi hendinni eftir rennunni, og þreifaði síðan fyrir sér. Lengi
vel bar það engan árangur, en loks fann hún, 'að fingurgómarnir
snertu eitthvað málmkennt. Hún var því búin að finna lykilinn,
en það var ekki nóg, því að hún gat ekki komið handleggnum
eftir rennunni til að ná honum. En hún íann samstundis ráð til
að bæta úr þessu.
. !
Hún losaði lásnælu, sem hún hafði notað til þess að festa
bilaöan hlýra við bolinn, rétti hann síðan upp, og geröi að því
búnu krók á oddinn. Til þess að betra væri að halda um krók-
inn, sem hún hafði búið til með þessu móti, stakk hún iásnum
á nælunni inn í bita af flatkökunni, sem hún hafði ekki torgaö,
og þá fór hún aftur að hurðinni og byrjaði aö dorga. Pyrst í stað
varð hún ekki vör, og hún var að því komin að fara aö skæla af
gremju, en þá festist krökurinn í lyklinum og hún dró hann —
Æigri hrósandi — inn í herbergið til sín. j
Viktoria settist flötum beinum á gólfið andartak, stórhrifin
af ráðsnilli sinni, en svo spratt hún á fætur aftur, og stakk
lyklinum í skrána. En ekki þorði hún þó að snúa honum alveg
strax, því að him mundi.eftir því, hversu hátt haíði iskrað í.
skránni, þegar íangavörðurinn lauk upp lijá henni, en éftir
slcanuna bið lieyrðist hundgá mikil út fyrir og greip hún þá
tækifærið og sneri lyklinum í snatri. Skráin lét samstundis
undan, og Viktoria opnaði hurðina með gætni. Hún gægðist inn
í hitt herbergið. Á því voru einar dyr og voru þær lokaðar.
Viktoria beið andartak og síðan læddist hún fram að dyrunum
og lauk þeim upp, undur-varlega. Handan þeiiTa tók við stigi,!
sem var utan á húsinu, og lá ofan í garðinn.
Viktoria þurfti ekki að sjá meira að sinni. Hún læddist aftur
til herbergis þess, sem hafði verið fangelsi hennar til skamms 1
tíma. Það virtust harla litlar líkur á því, að nokkur maður mundi
koma þangað til að vitja hennar það sem eftir var dagsins, og
sennilega mundi engin hyggja að henni mn nóttina. Hún ætlaði
að bíða unz nóttin væri skollin á, og þorpsbúar yfirieitt gengnir (
til náða. Þá ætlaði hún að fara sina leið. Hún hafði tekið eftir
því, að í einu horni fremra herbergisins lá flík úr svörtu klæði. j
Henni sýndist, að það mundi vera gömul dba eða skiklcja af því ;
..tagi. sem konur höfðu fyrir yfirhöfn á þessum slóðum. Hún |
mundi koma að góðum notum, til þess að hylja hin vestrænu
klæði hennar, þegar iíún hæíi flóttann.
Viktoria hafði ekki hugmynd um, hversu lengi hún beið. Hún
vissi það eitt, að henni fannst eilífö liða, unz henni þótti óhætt
að bæra á sér. Þá var hún svo að segja hætt að heyxa til manna- !
ferða í húsinu eða grennd við þáð. Síðast heyröi hún Arabalög
leikm á grammófón, en svo var þeírri hljómlist hætt, hún heyrði
engar hásar raddir lengur, og enginn virtist framar hafa þörf
fyrrir að ræskja sig og hrækja. Skrækir konuhlátrar heyrðust ekki
framar og barnagráturinn var hljóðhaður.
Loks heyrði hún villidýr góla langt í fjarska, og gerði ráð fyrir,
að þær væru sjakalar á feíð á auðninni fyrir utan þorpið. Ein-
staka sinnum lieyrðist húndgá, er rakkarnir börðust um matar- j
leifar, sem fleygt hafði verið. Viktoria vissi, að hundgáin mundi
heyrast við og við alla nóttina.
Jæja, nú er ekki til setu boðið lengur,“ sagði hún við sjálfa
sig og reis á fætur. Hún fór fram í fremra herbergið, og eftir
örstötta umhugsun afréð hún að læsa fangaklefanum að utan-
verðu og skilja lykilinn eftir í skránni. Síðan þreifaði hún sig
frám að dyrunum, fann skikkjuna á leiðinni, og gekk síðan út á
þrepin, sem lágu meðfram húsveggnum niður á jafnsléttu. Tungl
) var komið á loft, en þó ekki mjög hátt enn. Birtan var þó svo
mikil, að Viktoria sá vel til á leiðinni niður stigann. Hún lædd-
ist niður hann, og nam staðar, þegar hún átti fjögur þrep ófarin
ofan í garðinn. Hún var þá komin niðnr á móts við leirvegginn,
sem gerður hafði verið umhverfis garðinn.'Héldi hún áfram ofan '
í garðinn, yrði hún að ganga fram með luishliðinni, en innan
úr því heyrðust hrotur miklar. Sennilega væri hyggilegra að
fara eftir veggnum, enda var hann nægilega breiður til þess að
hægt væri að ganga á honum.
Viktoria afréð að fara eftir veggnum. Hún gekk eins hratt og
hún þorði, unz hún kom að horni á veggnum, en þá litaðist hún
' um. Hún var komin að pálmagaró'i, og var veggurinn umhverfis
hann farinn að hrynja á einum stað. Viktoria renndi sér ofan
í garðinn, gekk rakleiðis þvert yfir hann, og að þeim stað, þar
sem svo mikið hafði brotnað ofan af veggnum, að auðvelt var
að komast yfir hann. Handan veggjarins tók við mjó gata, svo
mjó, að hún var ófær bifreiðum. Viktoria hraðaði sér eftir henni
allt hvað af tók.
Allt í einu jókst hundgáin til mikilla muna, og varð ærið
grimmileg. Tveir Ijósleitir rakkar, er drógu fram lifið á sorpi
því, sein bæjarbúar fleygðu, komu þjótahdi út úr húsi, og virt-
ust ætla að ráðast á Viktoriu. Hún þreif handfylli sina af sandi
og möl á göttunni, og lét grjóthriö bylja á þeim. Þeir ýlfruðu og
lögðu samstundis á flótta. Viktoria hraðaði sér leiðar sinnar.
Hún kom að götuhorni, og virtist þá komin á aðalgötu þorpsins.
Hún var að vísu mjó og holótt, en virtist liggja enda á milli í
þorpinu, og húsiji við hana voru öll einkennilega gulleit í tungls-
skímunni. Pálmakrónur gægðust yfir veggi til beggja handa,
hundar urruðu og geitu. Viktoria dró djúpt andann, og tók á
sprett í annað sinn. Rakkarnir sendu henni tóninn við og við,
en enginn mannleg vera virtist hafa minsta áhuga fyrir ferðum
hennar á þessum tíma sólarhringsins. Hún var brátt komin á ber-
svæði, bar sem hrörleg brú lá yfir kohnórauðan læk eða ár-
sprænu og fór yfir hana. Hún hafði enga hugmynd um, hvert
vegurinn lægi handan brúarinnar, en hún létti þó ekki sprett-
inum, fyrr en hún stóð alveg á öndinhi.
Þegar liún nam staðar, til þess að kasta mæðinni rétt sem
snöggvast, var þorpið langt að baki, og tunglið .komið all-hátt
á loft. Til vinstri, til hægri og beint framundan var grýtt auðn,
að því er virtist óendanleg. Viktoria sá þar engin merki jarð-
rækfcar af neinu tagi eða mannabústaði. Landið virtist marflatt,
en var þó smáhæðótt. Viktoria gat ekki komið auga á nein
kennileiti, og hún hafði enga hugmynd um það, í hvaða átt
vegurinn eða slóðin lá. Hún þekkti heldur ekki stjörnumerkin
svo vel, að hún gæti áttað sig þarna á auðninni, eða í hvaða átt
hún hafði gengið undanfarið. Það var eitthvað ógnvekjandi
við þessa lifvana eyðimörk, en ekki kom til mála að snúa við,
og leita á náðir manna á því eina byggða bóli, sem hún vissi
um á þessum slóðum, þorpinu, sem hún hafði verið höíð í haldi i.
Hún átti ekki annars úrkosta en að halda áfram, hvað sem
íramundan væri.
Hún staðnæmdist aðeins stutta stund. eða þangað til hún var
búin aö kasta mæðinni. Á ineðan litaðist hún um, leit um öxl,
en sá engin merki, að menn hefðu veitt flótta hennar eftirtekt
og hafið eftirför. Síðan gekk hún af Stað á hý, fór greitt og
stefndi í áttina til þeirra ókunnu staða og atburða, sem fram-
undan kunnú að vcra.
Þegar dagur rann eftir langa mæðu, var Viktoria orðin sár-
fætfc í meira lagi, dauðuppgefin óg næstum viti sinu fjær af
skelfingu. Þó var hún svo róleg, að hún gat gert sér grein fyrir
því, þegar hún sá hvar hiniinuinn roðnaði fyrs't, að hún iiafði
sfcefnt til suðvesturáítar, en þar sem hún haíei enn enga hug-
inynd um, hvar hún væri niður komin i landinu, kom sú vifcneskja
henni að litlu haldi.
Kveikjarar
Kveikjaralögur
Reykjapípur
Reyktóbak
mikið úrval.
SÖLUTURNINN
í VELTUSUNDI
Sími 14120.
-J\aupi Íjuíl o(ý siÍj'ur
M.$. Skj’sidbreið
vestur um land til ísafjarðar
hinn 22. þ.m. Tekið á móti
i’lutningi til Snæfellsnesshafna,
Flateyjar og Vestíjarðahafna
ó föstudag og ái'degis á laug-
ardag. — Farseðlar seldir á
mánudag. «

E. R. Burroughs

2472
Baráttá app á Mf Og
dauða var nú eiih fram-
tindaii og Jilii Cross stóð
örvæntingaríullúr andspæí>-
is konungi frumskógarins.
Hann bjó sig undir að
léggja til atlögu, en Tarzan
beið rólegur færis. Skýndi^
lega stökk Cross fram mcð
hnífinn reiddan og hugðist
reka hatin í brjóst apa-
mannsins, en stungan géig-
aC.i, því Tarzan tókst að
smeygja sér undán.
M.s. DroMWM
Alexandrine
fer föstudaginn 18. október til
Kaupmannahafnar (um Græn-
lar.d). — Flutningur tilkynnist
sem fyrrst.
Skipaaígreiösla
Jes Zimscn.
Erlenclui' Pétursson. -
, t i p tTfT ;*é' = •

a'ostur um land i hringferð
iiinn 23. þ.'ra. Tekið á mótt
flutningi til Fi
Reyðarfjafðat',
Norðfjarðar,
Seyðisfjárðari
Ráufarhafriár
íi 'trúðíifjarðarj,
Fskiíjarðáf,
Mjóirfjarðar.
Þórshafnar,-
Kópaskers ög
Húsavíkur á- wr, runy fröstttdág.
Farseðlgr' seídir. á: mánudiág,