Vísir - 26.10.1957, Blaðsíða 7

Laugardaginn 26. október 1957
V í SIK
%
zA
GATHA 1 HR1ST1E
0ar leiíif
» • •
57
„Hvað varð um íarandsalánn — mannlnn, sem háfði œtlað áð
sk'jóta hann?1- -'spnfði Víktöría.
'Bichard yppti öxliirn óg svaraði: „Mér skilst, að hann hafi ságt
einliverja lygasögu ú’m, að hánn hefði oföiö fyrir árás ’kvoldið
áður og Verið ’rsmd-ur, og harm héfði þótzt þekkja árásafmann-
inn, er hann sá þenna Araba sifjá i biðstoíu ræðismannsins.
.Síðan frétti ég ekki meira uin þetía, þvi að ég flaug áfram til
Kuwait skömmu siðar.“
•••
Fiamh. af 5. síðu.
— Skyldi maður ekki finna
ITU.
sér á brjóst, þótt Mn hiáfi giátáð faráhgrinúm sínum. Flestaj:
stúlkur hefðu krafizt þess, að þæf væru flúttar þegar í stáð til
Bagdad, sVo að þær gætu kéypt sér hyja kjóla og þess háttar.
íúéttá ’er dúgháðarsfúlka. fen hvernig Víídi það annárs til, að hún
týndi farangrinum?" spurði Pauncefood að lokum.
„'Húh var svæfð frieð kióróformi og fhitt á afvikinn stað,“ svar- til?
aði Richard með harla litlum áhuga. | í>á vár það, sem eg gerði það.
„Já, alveg rétt — þú sagðir mér írá því. En það er nú ósköp Eg rispaði hann oíurlítið —það
ósennilegt. Þetta íriinnir niig anriars á söguna, sem húri Eliza- bláeddi eklci eiriu sinni uridan
beth Canning sagði okkúr foVðurii. Huri sagði okkur alveg lýgi- rispunni.
lega sögu, þegar henni skaut upp eftir hálfsmánaðar fjarveru. i — Svona, svona auðvelt er
Og svo varð hún margsága — þóttist hafa lerit í höndunum á Þoð.
einhvérjuiri flökkulýð, ef ég man rétt. Hún var svo ósköp blátt j Hann leit á höndina. Það var
áfram, að það var harla óserinilegt, að nokkur karlmaður væri ekkert að sjá, og svo rétti hann
við þáð mál riðirin. En hún Viktoría litla — Veroníka — ég mari mér örina áftur.
aldrei, hvað lfún heitir rauriverulega — hún er alít öðru visi. I haiði ekki þégið veit-
Það er mjög sennilegt, að einhver karlmaður háfi haft ’hörid í ’ágár — sagðist eiga að hitta.
bagga, að þvi er hana sriértir.“ mann og mætti ekki vera oð
„Hun mundi vera láglégri, ef hún litaði ekki á sér hárið,“ Þyi a® stanzá í þetta sinn. Hann
iriselti Richard þúrrlega. | veifaði til mín í kveðjuskyrii
„Litar hún á sér hárið?" sagði dr. Pauncefood undrandi. „Ein- Þegár eg gekk níður stígirin frá
mitt það! Þú ert svei mér vel að þér í þessum fræðiun, verð ég husinu.
að segja.“ ~—"—-
„Eg Var að biðja þig um að fá að sjá bréf Emersons ...“ Eg var að borðá morgunverð-
„Já, já, auðvitað — en ég veit bara ekki, hváð ég hefi gert af -nn ög ætlaði innap skamms áð
því. Þú mátt Ieita, hivár séin þú vilt — og mér ér umhugáð áð ^ara a® leggja af stað til viririu
Örin óg baúkuririri
„Hverjir bjuggu þá í ræðismannsbústáönurn?“ spurði Viktoria’ flnna þáð, þvi áð eg hafði skrifað mér til minnis aftan á það.“: minnar
TUTTUGASTI KAFLI.
voru á hillunni íyrir ofan mig.
Þá var barið að dyrum. Það Vár
óvarialegt, svoná snemma dags..
Daginn eftir bölvaði dr. Pauncefoot Jones hressilega, þegar Tveir menn birtust í dýrunum
■anri heyrði bifreið nálgást után af auðniimi. „Fórvitnir férða-
„Elrihver maður, sém heitir Crosbie. Mér skilst, að hann stáríi
fýrir éitthVert olíufélágið. Erigirin áririár, svo áð mér væri það
kunnugt. Ó-jú, það var víst éinhver annar maður, sem háfði hanri heyrði bifreið nálgást utan ai auoninm. „rorviunr ieroa- j>ejr sögöust vera frá l'ögregl-
kómið til borgairimár frá Bágtíad, en ég hitti hann ekki, meðan langar“, sagði hann rnéð ósvikírmi fyrirlitningu. „Einmitt þegar unnj
ég var þarria. Eg er búinn að 'gleyina, hvað hann heitir." j verst stendur á. Þetta eru víst einhverjir asnar, sem koma frá | __ R'ithöfundurinn Sairiue)
„Crosbie,“ hugsaði Viktoría, þegar hér var komið. Hún mundi Eagdad, tíl þess að segja okkur nýjustu kjaftasögur, 'og ætlast Adámson lézt 1 rótt ______________ af
vel "eftir Crosbie höfuðsmárini, sem var maður lágvaxinn og feit- svo til þess, 'að þeim verði fylgt um allan staðinn." 1 hjar'táslagi — sö"ðu laéknárnir
laginn, og talaði hratt. Hann vár í rauninni eins óg fóík er flest. j „Viktoria ætti að verð’a að góðu gagni, þegar þeir koina,“ Þér karinist við hr. Adámson?
Hann var éiginhga bezta ’sál, en heldur óheflaður. Og Crosbið svaraði Richard. „Jæja, Viktoria," bætti hann svo við, „þér verð- , ghk'j gaj eg nejtag því. Svo
hafði veríð komirin aftur til Bagdad kvöltíið sem Carmicháel kom ið að taka 'áð ýður að sýná gestunum það, sem hér er markverð- ]jtu þeír upp á hilluna óg ann-r
til glstiliúss Tios, til að gefa skýrslu um fcrðir sínar og athug- j ast að sjá.“ jar maðurinn gekk að henni og
ariir í fyrirætlunum fjandmannanna. Gæti það verið, af því áð. „Eg er hrædd um, að eg sé illa til þess fallin," mælti Viktoria. tók öskjuna, sem örin var í og
Cármichael he.íði komiö auga á Crösble fyrir enda gangsins, sem „Eg er ekki orðin nógu kunriug ölíu ennþá.“ ■ jbaúkinn með eitrinu og skoðaði
hánn hafði allt í einu hætt við áð reyna að komást inn í skrif- j „Eg held, -að yður haíi gengíð álveg ágætlega fram að þessu," þáð riákvæmlega, 'en fór áð öllu
stofu ræðismanrishis, og 'leitað þesá vegna út á götuna á ný? ! sagði Riehard vinsariilega. „Þetta, sem þér sögðuö í morgun um me$ ýtúustu varfærni.
Viktoríá varð svo niðursokkin í bessar hugleiðingar sírirar, að bogamynduðu tígulsteinana. héfði til dæmis vel getað staðið í
hún gleymdi stimd og stáð, og vissl ’vart af sér um hríð. Svo fræðibók Delongaz."
ráknaði hún allt 1 eihu við, leit úþp, ög hrokk þá í kút, þegar
hún várð þess vör, að Richard Baker haíði hvesst á hana sjón-
itnar ög virt háná 'fýrír sér. ' fyrir sér gégnum gleráugun. Þáð kom eitthvað svo einkennilegur þannig. að
„rivers vegriá lárigár ýður’eíginiegá til'þess að víta allt þetta?“ spurningarsvipur á aridlit háns. I myrtur —
— Hr; Ádám'gori var riýb'úmré
áð Ijúka við skáldsögu — hand-
j ri'tið lá á borðinú. riað vár mjog
spurði hánn, 'ér hér vár komið.
•„Mér leikur áðéiris hug-ur á áð vítá sem mest um málið,“ svar-
áði húri.
„Efúð það 'riokkrar fleiri spúrsingár, sem þér hafið hug á að
léggja fyrir mig?“ áþufði h'árin.
Viktóría húgsáði sig úrir rétt sem sriöggvast, og svo spurði húri:
„Þekkið þér riokkúrri, sém heitír LéÚáfge?"
„Nei — það lieíd ég áreíðaniega 'ekkí. Karl eða koria?“
Viktoria brá litúm, Óg áfréð, áð hætta að læra bækurnar iitan
að. Henni leið stundum aálítið illa, þegar Richard virti hana æsifengin ságá og hún endárj
höftradúrmn éri
éiris ög liáriri var>
„Jæja, eg skal gefa þáð, seíri ég. get,“ mælti hún auðmjúklega. sjálfur myrtur — méð eitráðri
„Við neyðum yður til að vinna öil leiðiriiegústu störfin," sagði ör — áf safnvefði.’eins ög ýðúrý
hann. | Svo tók hinri máðuriri'n 'tii
Viktória lét sér nægjá áð brosá. Sannieikurinn var’'sá, að hún máls:
var dálítið undrandi yfir störfum símun síðustu dagana. Hún • — Það vár líka bréf í ritvéi-
hafði meðal annars urinið við myndagerð við hin frumstæðustu hmi hans — þá% var stilað t.íl
skilyrði, og þó tekizt það eítir ölluin vonum. Það var vitanlega ýðár. Háriri segir í bréfinú, áði
bót i máli, að dr. Pauncefoot haíöi sagt, að starfsskilyrði henn- hann voni, að þér fyrtist ekici;
„Eg veit því miður ekki, hvort rim kárl éðá konu er áð fæðá.“ ' ar mundu verö'a betri næsta ár, en nú stæði þannig á, áð nota við, þó hann hafi látið söguna
Húri var aítur íarin að hugsa um Crosbie. Crosbie? Lucitór? yrði allt það fé, sem hægt væri, til að greiða verkamönnum, er enda svona — eins og þér sögð-j
Táknaði Crosbie það sama óg Lúcifer, þegar málíð Var rárinsákað
til hlítar?
Þegar Viktoría haíöi'bóðið góðá riótt uin kVöídÍð, 'óg vár fárm
störfuðu við uppgröftinn. j uð honum haria — og hannj
Hún hafði verið sett til að aðgreina pottabrot, og setja þau sagðist vera leiðúr yfir því, aðl
sétman. þegar þáð var. hægt, og hún hafði 'öðlast talsverða leikrii hann hefði tortryggt ýður ogl
í þvi, þótt henrii þætti þáð starf frekar óskemmtilegt. En til fýrirætlanir ýðar — hann væri
til svefnherbergis síns, sagði Richard við dr. Páuncetóot Jories: þess að létta sér erfiðiö og draga úr leiðindunum, gerði hún til- viss um, að þetta væri hið full-
,Mér þætti gaman að vita, hvort ég mætti líta á bréfið frá ráun til þess að sjá i arida, hvertíig þessir lelímúriir, séi'ri voru kómria 'morð........
Emerson. Mig langár til að sjá, hvernig hann keinst að crði uiri þarna fyrir fráman hana i þúsund móíurii, lieföu verið notaðir -----------
stúlkuna.“ j endúr 'fyrir löngu, og af því að Viktoria var gædd riku hug-j
„Sjálfsagt, drerigur minn, Það hlýtur að véra hér einhvers mýndaflugi, veittist henni ékki erfitt að bregffa upp slikum
'staðar. Eg man að ég skrifaði iriér 'eitthvað til mlnnis á bakið á mynduirt. Einn daginn höíðu til tíæmis fundizt margir cymá-
því. Hann talaöi mjög loísamlega tun Vercniku, ef ég riiari rétt lokkar múraðir inn í vc-gg, og þaö fannst henni ævintýri líkast.1
— ságði, aö hún væri. e'iristaklega áhúgasöm. Hún virðist vera j Viktoriu varð aftur Inígsáð um þessi tíaglegú störf síh, þegár Akure- rl í m r i 1
riijög aðlaðandi stúlka. Ég verð að setria, að hún er ékfci að berj’á ’ hún horfði á gestina, er b’éir stigu úr bifreið 'sinrit við rætur , ., 1 n,or^un'
_______ j Annaö kvoStli (sunmiclag) fruns-
j sýnir Leikfélag Ménntaskólans á
i Akureyri sjpnl;
miðdégisverðar1
og Hart.
Haía. æfinga:
undanförnu og
skólanemar J6s
Reykjavik tií
leikgfjón:.
E. R. Burrooglls

47 &
■ikjnn „'Gestir tO;
eftir Kaiifmann
staðið yfir að j.
íengu mennta-1
■as Jónasson úr ■
þess að annast i
Tarzan skoúaö'i antílóp-
una og ’-.oir,-: fcá að raun
urn, að hún hafði or'óiS fyrir
skoti frá kæruleuswn veiöi-
máftrii. H:S dauðvoria dýr-
iriu 'háfði því hrotist út báð
æði, 'é'érá éinkénnandi 'ér
fyrir aJIar særðar skepnúr.
A-Ilt í einu heyrði Tarzan að
hleypt vár áf byssu i nokk- j
urri fjarla*gð. Nokkrar sek- (
'úridur liðu, eri síðán heyrð- j
ist skrjáfur og brestir í
trjágrémum óg óttáslegimi
svértíngi kom. í hendings'-
kasti bcint' í fang
raáririiriurii.
á apa-
Varðarkaffi í Valhöil í
kl. 3—5 síú"degis.