Vísir - 28.10.1957, Qupperneq 10

~10
VlSIR
Mánudaginn 26. október 1957
j^GATHA PhRISTIE
flllar letíir
tifflja tii...
54
' hæðarinnar. Richarú gekk til móts við þá, til að bjóða þá vel-
komna, og Viktoria fór rétt á eftir honum. Mennirnir kváðust
vera Frakkar. Þeir væru á ferðalagi um írak og Sýrland, og
hefðu þeir mikinn áhuga fyrir fornmenjum. Þegar þeir höfðu
gert grein fyrir sér, og verið boðnir velkomnir, fylgdi Viktoria
þeim um uppgraftrarsiaoinn, þuldi allt, sem hún vissi um
starfið, er þar var unnið, og af því að hún var alltaf sjálfri sér
iík, þegar hún gat því við komiö, skrökvaði hún heilmiklu ’ til
viðbótar, til þess aö gera frásögnina skemmtilegri, sagöi hún við
sjálfa sig.
Hún veitti því eftirtekt, að annar maðurinn var harla fölleitur,
eins og hann væri sjúkur, og hann drógst á eftir þeim, eins og
hann hefði sáralítinn áhuga fyrir frásögn Viktoriu. Leið ekki á
löngu, áður en hann spuröi hana, hvort hann mætti ekki ganga
£il íbúðarhúss leiðangursins, því að hann hefði veriö miður sín
allan daginn — og sér færi nú hríðversandi af að vera á gangi
úti í brennandi sólskininu. Gekk hann við svo búið til hússins,
en félagi hans lét þess getið viö Viktoriu, og lækkaði róminn urn
íeið, að því miður væri félagi sinn mjög illa haldinn af maga-
veiki. Það væri algengur kvilli meðal þeirra, er dveldust um hríð
£ Bagdad, eins og hún vissi sennilega. Þeir hefðu verið hyggnir,
ef þeir hefðu haldið kyrru fyrir um daginn.
Þegar Viktoria hafði fylgt manninum urn allt, og .gefið honum
viðeigandi skýringar, kom dr. Pauncefoot til þeirra, og spuröi
með allri þeirri einlægni, sem hann gat gert sér upp, hvort gest-
ítnir vildu ekki fá tesopa, áður en þeir héldu áfram förinni.
Frakkinn mátti hinsvegar ekki héyra á það minnzt. Hann sagði,
að þeir mættu -ekki fresta brottför sinni til niyrkurs, því að þá
xúundú þéir aldfei rata til borgarinnar aftur. Riehard Baker
sagði þá samstundis, aö þeir skyldu gera eins og þeim þóknaðist.
Heilbrigði ferðalangurinn sótti síðan vin sinn, er hafði hafzt við t
í húsi leiðangursins, og bifreiðinni var ékið af stað með miklum
hraða.
„Ætli þetta Sé ekki hara byrjunin," rumdi í dr. Pauncefoot.
„Það verður víst ekki friður fyrir eilífum gestagangi héðan i frá.“
Þegar tedrykkju var lokið, fór Richard til herbergis síns, því
að hann þurfti að skrifa nokkur bréf, áður en hann færi til
Hagdad næsta dag. Allt í einu hleypti hann brúnum. Hann var
ekki sérstakt snyrtimenni í herbergi sínu, en þó gekk hann
ævinlega frá fötum sínum á sama hátt. Nú tók hann skyndilega
eftir þvi, aö einhver hafði hróflað við dragkistunni. Hann var
viss um, að enginn þjónanna hefði gert það. Sjúki ferðamaður-
:mn hlaut að hafa gert það — hann hlaut að hafa notaö tæki-
íærið til að gera leit í húsinu. Richard saknaði samt einskis.
Xíkki hafði verið snert við peningum hans. Að hverju hafði mað-
urinn þá verið aö leita? Richard varð alvarlegur á svip, er hann
hugleiddi það, sem hér gat búið undir.
Hann gekk til einnar geymslunnar, þar sem forn innsigli og
afsteypur af innsiglum voru geymd. Hann glotti þegar hann sá,1
að ekki hafði verið hróflað við neinu þar. Hann fór til setu-
stofunnar. Viktoria var ein þar inni, hafði hagrætt sér i stól
og las í bók. ’ ®i?-||í§$!
Richard sagði formálalaust: „Einhver hefur gert leit í her-
berginu mínu.“
Viktoria leit upp, forviða. „Hvers vegna? Hver hefur gerfc það?"
„Hafið þér ekki gert það?“ spurði Richard.
„Eg?“ Viktoria var þegar orðin móðguð. „Vitanlega ekki? Hvers
vegna ætti eg að vera að snuðra meðal þess, sem þér eigið?"
Hann hvessti á hana sjónirnar, og mælti síðan: „Það hlýtur
þá að hafa verið þessi bannsetti útlendingur — sá, sem þóttist
vera veikur, og fór hingað.“
„Stal hann kannske einhverju?“ spurði Viktoria,
„Nei,“ svaraði Richard. „Eg sakna einkis.“
„En hvers vegna í ósköpunum,“ sagði Viktoria, „skyldi nokkr-
um manni---------
Richard greip fram i fyrir henni. „Eg hélt, að þér hefðuð
kannske eitthvert hugboð um erindi hans.“
„Eg?“ Viktoria var bæði undrandi og móðguð.
„Já, mér skilst á yður, að ýmislegt einkennilegfc hafi komio
fyrir yður.“
„Já, það er satt.“ Svo bætti hún við: „En eg fæ ekki séð, hvers
vegna þeir ættu aö leita í hirslum yðar. Þér eruö ekkerfc við-
riðinn--------“
„Viðriðinn hvað?“ spurði Richard snöggt.
- Indland.
Framh. af 3. síðu,

1
„Deilt og drottnað“.
í formála sínum fyrir bók
Sens, skrifar fræðslumálaráð-
herrann, að Bretar hafi gert
meira að því að „deila og
drottna“ eftir uppreistina og
hann þykist sjá, að deiling
landsins í Indland og Pakistan
stafi af því, sé óbein afleiðing
af uppreistinni. Það hefir líka
verið álitið að vopnuð uppreist
hafi beðið álitshnekki á Ind-
landi, gegnum það að uppreist-
in mistókst. Og að hinar nýju
aðferðir um óvii'ka andstöðu
eigi rætur að rekja til ársins
Viktoria svaraði ekki, því að hún var allt í einu orðin mjög
hugsi. Svo sagði hún: „Afsakið, eg gleymdi mér. Hvað voruð þérj 1857. Um þessar tilraunir til
að segja?“ að mynda orsakasambönd milli
Richard endmtók ekki spurninguna, heldur sagði: „Hvað eruð, binna ýmisu atburða má segja,
þér að lesa?“ eitthvað sé ef til vill hæffc
í þeim, en það er ekki hægt að
Viktoria gretti sig lítið eitt: „Hér er svo fátt bóka," svaraði sanna þær. Almenn skoðun á
hún, „að eg neyddist til að taka „Sögu um tvær borgir" eftir in<jiandi ______ nema kannske í
Dickens. Eg hefi aldrei lesið þá bók áður, því að eg hefi alltaf pakistan___er að líkindum sú,
sem haldið var fram í „The
Hinau Weekly Review“, að
uppreistin hafi orðið til þess
að framkalla þjóðernistilfinn-
inguna, sem nokkurum áratug-
um síðar varð til þess að Kon-
gressflokkurinn var myndaður,
og enn eftir mörg ár hafði’ það
í för með sér að Indland varð
frjálst.
(Greinarflokkur þessi ér úr
Dagens
talið Dickens leiðinlegan.“
„Dæmalaus fáfræði er þetta," mælti Richard og var hneyksl-
aður.
„Já, en nú finnst mér hann alveg ágætur höfundur."
„Hversu langt eruð þér komin?" spurði Richard og Ieifc yfir
öxl hennar. „Nú þér eruð komin að því, þegar prjónakonumar
telja hausana, sem fallöxm skilur frá bolnum.“
„Mér finnst hún alveg skelfileg,“ sagði Viktoria.
„Hver? Frú Defarge? Já, en hún er vel gerð persóna, en þó
hefi eg alltaf efazt um, að hægt væri að láta nöfn koma fram í
prjóni. En það er ekkert að marka, því aö eg kann vifcanlega
ekki að prjóna.“
„Það er enginn vandi,“ mælti Viktoria, „þótt það sé vifcanlega 1 sæns^a stórblaðinu
til lítils að útskýra það fyrir karlmanni, hvernig fara eigi að ^ýbeter.)
því. Það verður tilsýndar, eins og einhverjum hafi orðið á marg-
vísleg mistök....“
Allt í einu laust hugmynd niður í hana eins og eldingu — það
var eins og einhverjar tvær hugsanir rynnu skyndilega saman í
eina, og við það varð stórkostleg sprengin, Nafn — og minn-
ing um hlut, sem hún haföi séö. Maður hélfc á slitnum, hand-
prjónuðum trefli í höndunum — trefli, sem hún hafði fcekið upp
í mesta flýti og stungið ofan í skúffu. Og þegar nafnið bæfctist
við. Defarge — ekki Lefarge — Defarge, prjónakonan frú De-
farge, er Dickens sagði frá í sögunni, sem hún var einmifcfc með
í höndunum.
Hún vaknaði eins og af leiðslu, þegar Richard sagði allt í einu
kurteislega: „Er eitthvað að ýður, ungfrú Viktoria?“
„Nei — nei, mér bara flaug dálítið í hug.“
„Eg skil," sagði Richard, og lyfti brúnum með venjulegu
drembilæti.
Á morgun, hugsaði Viktoria nú, förum við öll til Bagdad, Á
morgun verður fresturinn, sem eg hefi fengið með dvöl minrn
hér, á enda. í meira en viku hafði hún notið friðar, öryggis og
tóms til að athuga sinn gang. Og liún hafði unað sér vel —
skemmt sér konunglega. Kannske eg sé hugleysingi, hugsaði
Viktoria, kannske sú sé ástæðan. Hún hafði talað gleiðgosalega
um ævintýr, en hún hafði ekki haft neina skemmtun af þeim,
þegar þau urðu á vegi hennar. Hún hafði haft óbeit á baráttunni
gegn klóróforminu, og hún hafði orðið dauðskelkuð, þegar
Arabinn hafði sagt þetta eina orð „Bukrat‘‘
Og nú yrði hún að snúa aftur til alls, sem hún hafði kynnzt
áður, af því aö hún var í þjónustu Kakins og tók laun hjá hon-
um, varð að vinna fyrir þeim og mátti ekki láta neinn bilbug á
sér finna! Hún yrði jafnvel að taka upp starfið fyrir Olíuviðar-
Leikskóli byggður
á Akureyri,
Frá fréttarltára VisLs
Akm eyi'i í gær .
í ráði er að byggja yfir leik-
skóla fyrir börn á Akureyri svo
fljótt sem auðið er «g--heLzfc--aði
haim verði kominn undir þak á
næsta sumri.
Undanfarin tvö ár hefur Barna
verndunarfélagið á Akureyri
starfrækt leikskóla fyrir börn
þar í kaupstaðnum, en nú í
vetur hefur ekkert hentugt hús-
næði fengizt fyrir skólann og
fellur kennsla því niður í \-etur.
Barnaverndunarfélagið hefur
mikinn áhuga fyrir því að koma
upp eigin liúsnæði fyrir skólann
og hefur nú sótt um lóð fyrir
skólahús. Er það hugmyndin að
reyna að koma skólahúsinu upp
á næsta sumri, þannig að það
geti tekið til starfa næsta haust.
E. R. Bwrroughs
- lARZAFd -
2478
Tarzan stöðvaði hinn ótt.a-
slegna svertingja og spurði
han: „Hvað gengur á?“ „Hún
er bandóð... . skýtur á allt
og galla,“ stundi svertinginn
upp í geoshræringu. „Eg
ætla ekki að láta særð ó-
argadýr drepa mig!“ Apa-
maðurinn velti vöngum —
kvenmaður? Síðan flýtti
hann sér á vettvang og kom
þá auga á hvíta stúlku, sem
á þeirri stundu var einmitt
að reyna að koma skoti á
urrandi ljón, sem geýstíst í
í áttina til hennar og' var
bersýnilega í miklum. víga-
hug.
HÁRKREM
■ • ■ :
-
Lfe.’lSv

SðLUTURNiNN
VIÐ ARNARHDL
SÍMI 14175