Vísir - 04.11.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Mánudaginn 4. nóvember 1957
fljtlRISTBE
0í» itiUr
lifflja tii...
60
Það var raunar stórfurðulegt, hversu margvíslegar hugsanir
gátu skotizt um heila manns á örfáum sekúndum. Maður þurfti
eiginlega alls ekki að hugsa. Sannandin knúðu bara dyra. Maður
skildi allt með fullkominni vissu. Og verið gat, að maður hefði
vitað það undir niðri um langan tíma, þótt flóðgáttin opnaöist
ekki fyrr cn seint og um síðir....
En þótt þetta rynni nú allt upp fyrir Viktoríu í einu vetfangi,
og henni skildist, að hún hefði aldrei elskað Edward, gætti ein-
hver taug sjálfsbjargarhvatarinnar þess, að svipbrigði gerðust
engin á andliti hennar, hún starði á hann með sama aödáunar-
ibrosinu og þegar þau settust þarna í byrjun. Því að hún skildi,
ósjálfrátt, að hún var nú í mikilli hættu stödd. Það var aðeins
eitt, sem gat bjargað henni, aðeins eitt spil, sem hún hafði á
idendinni. Hún flýtti sér að beita því.
„Þú vissir það alltaf!“ næstum hrópaði hún. „Þú vissir, að eg í
mundi koma til Bagdad, leita þig uppi. Þú hiýtur að hafa búið
svo. um hnútana sjálfur! Ó, Edward, þú ert dásamlegur!“
Andlit hennar, þessi þjála, svipbrigðaríka ásjóna, lýsti aðeins
einni tilfinningu — næstum væminni aðdáun og lotningu. Og
hún sá samstundis viðbragð Edwards — dálítið hæðnislegt bros
Æærðist um varir hennar, er honum létti við heimsku hennar og'
trúgirni. Henni fannst næstum, að hún gæti heyrt hann segja
Viö sjálfan sig. „Dæmalaust flón getur hún verið! Hún gleypir
allt, sem að henni er rétt! Eg get gert við hana hvaðeina, sem
mig langar til!“
„En hvernig fórstu að því að koma þessu þannig fyrir?" spurði
hún. „Þú hlýtur að vera mjög mikill áhrifamaður. Þú hlýtur að
vera annað og meira en þú þykist vera. Þú ert — það er eins og
jþú sagðir um daginn — þú ert kóngur í Babylon.“
Hún sá, hvernig andlit hans ljómaöi allt af rembingi og mikil-
Sæti. Hún sá valdið, þrekið, fegurðina og grimdina, sem hafði
leynzt bak við geðþekkan svip þessa unga manns.
„Og eg er aðeins kristin ambátt,“ hugsaði Viktoria í áfram-
'haldi af því, sem þau höfðu talaö í Babylon forðum. Svo sagði
Mn fljótt og áhyggjusamlega, eins og ,til þess að gera sigur hans
enn meiri, þótt hún yrði að brjóta odd af oflæti sínu vegna þess:
..En þú elskar mig, er þaö ekki?“
Hann gat varla leynt fyrirlitningu sinni, er hún sagði þetta.
Dsemalaus asni er hún, hugsaöi hann — dæmalausir asnar eru
■allar konur! Það var sannarlega ekki miklum vandkvæðum
toundið að telja þeim trú um, að maður elskaði þær, og þær höfðu
engan skilning á mikilvægi þess, að nýr heimur risi af grunni
— þær ýlfruöu aðeins eftir ást! Þær voru ambáttir, og það átti
■að nota þær sem ambáttir, til þess að greiða götuna að markinu.
5,Vitanlega elska eg þig,“ svaraði haim.
Cfár nohkta 4a$a
heíst ný framhaldssaga.
JijlcjM piet kenhi frá kijtjun
„En hvað er eiginlega um að vera, Edward? Segðu mér það!
Leyfðu mér að skilja það,“ sagði Viktoria biðjandi röddu.
„Það er nýr heimur, sem er í sköpun, Viktoria," svaraði hann.
„Nýr heimur, sem risa mun af ringulreið og rústum þess gamla,
sem við höfum lifaö í.“
„Segðu mér meira frá því.“
Hún þurfti ekki að hvetja hann öðru sinni, og þótt hún fyndi
til andúðar á öllu, sem hann snerti, gat hun varla varizt því að
hrífast með af draumi hans. Allt hiö gamla og vonda í heimin-
um yrði að eyða hvert öðru. Þessir akspikuðu öldungar, sem
hugsuðu aðeins um að safna auði og tefðu þróun framfaranna.
Þröngsýnir, heimskir kommúnLstar, sem vildu stofna himnaríki
sitt. Algert stríð yrði háð, og því mundi fylgja alger eyðileggmg.
Og þá — þá mundi rísa himnaríki og nýtt jarðríki, þar sem lítill
hópur æðri vera, vísindamanna á öllum sviðum — ungir menn
eins og Edward — mundu segja fyrir verkmn. Þeir mundu allir
véra ungir, og þeir mundu trúa því, ao forlögin vildu, að þeír
stjórnuðu sem ofurmenni.
Þetta var vitfirring, en hún stefndi þó að uppbyggingu. Þetta
gat aðeins gerzt í heimi, sem var sundurtættur og í algerri upp-
lausn.
„En hugsaðu þér,“ mælti Viktoria, er hann lauk töiu sinni,
„hugsaðu þér allan þann fjölda fóiks, sem hlýtur að bíoa bana
við þetta."
„Þú skilur þetta ekki,“ svaraði Edward. ,Það er algert auka-
atriði.“
„Algert aukaatriði" — það var trúarjátning Edwards. Og þá
mundi Viktoria allt i einu eftir pottbrotunum, sem hún hafði
verið að fást við að setja saman aðeins degi áður, og henni
skildist, að þar væri hluti aðalatriðanna — lítilfjörlegir, daglegir
hlutir og atvik, fjölskyldan, sem matbúa þyrfti fyrir, veggimir
fjórir, sem voru heimilið, einn eða tveir hlutir, sem eigandinn
tók ástfóstri við. Og þúsundir óbreyttra borgara, sem unnu
margvísleg störf sín, brostu, hlóu og grétu. Það voru þeir, sem
voru aðalatriði, ekki þessir svipljótu englar, er vildu skapa
nýjan heim, og sinntu því ekki, þótt allir þjáðust vegna þess.
En Viktoriu var Ijóst, að dauðinn gæti verið nálægur þarna á
inilli trjánna, svo að hún þreifaði sig áfram með gætni og mælti:
„Þú ert óviðjafnanlegur, Edward. En hvað um mig? Hvað get eg
gert?“
„Langar þig til að — hjálpa?“ spurði liann. „Hefur þú trú á
þessu?“
En hún var hyggin. Hún ætlaði ekki að láta sannfærast á
augabragði. Það mundi enginn telja sennilegt. „Eg held, að eg
hafi aðeins trú á þér!“ sagði hún. „Eg skal gera hvaðeina, sem
þú segir mér að gera.“
„Ágætt — fyrirtak," sagði hann.
„En hvers vegna fórstu með mig hingað til að byrja með?“
spurði Viktoria nú. „Þú hefur ekki gert það að ástæðulausu?"
„Nei, auðvitað," svaraði liann. „Manstu eftir myndinni, sem
eg tók af þér í London forðum?"
„Já,“ mælti Viktoria, og álasaði sjálfri sér í huganum fyrir að
hafa gengizt upp við það.
„Vangasvipur þinn hafði vakið athygli mína — þú varst svo
lík konu, sem eg kannast við. Eg tók myndina, til þess að ganga
úr skugga um, að þið væruð eins líkar og mér sýndist.“
„Hverri líkist eg?“ spurði Viktoria.
„Konu, sem hefur gert okkur margvíslegan óleik upp á síð-
kastið — Önnu Scheele."
„Önnu Scheele.“ Viktoria starði á hann forviða. Hún hafði átt
von á öllu öðru en þessu. „Áttu við, að hún sé lík mér?“
„Já, á vangann eruð þið nauðlíkar. Og það einkennilega er, að
þið hafið báðar dálítið ör vinstra megin á efri vör, og það er
mikilvægt atriði. Þið eruð líkar á hæð og í vaxtarlagi, en hún
er fjórum eða fimm árum eldri en þú. Hárið eitt frábrugðið, því
að hún er ljóshærð, og greiðir hár sitt öðru vísi. Augu þín eru
að vísu blárri, en því má bjarga meg dökkum gleraugum.“
„Var það af því, að eg er svo lík henni, sem þú vildir fá mig
til að koma hingað?" spurði Viktoria. „Svo að þú lézt Clipp-
hjónin hjálpa mér.“
„Þau gera aðeins það, sem þeim er sagt,“ svaraði Edward.
„Eg gerði ráð fyrir, að það gæti komið að góðu haldi, ef þú kæmir
hingaö.“
Það var eitthvað við rödd Edwards, sem gerði það að verkum,
að Viktoriu rann kalt vatn milli skinns og hörimds. Þaö var eins
E. R. Burroughs - TARZAN
24ss
i
ICom ll.j Lli.fRu,Cgrfouj-.vInc —Tm n-i V jr
Unlitil Ftalure Syndicatf.
Þú hafðir fylgdarmann,
hinn hvíta veiðimann,
spurði Tarzan. Já, svaraði
stúlkan, en hann veiktist og
liggur veikur nokkrar míl-
ur héðan. Förinni var stefnt
til tjaldbúða stúlkunnar og
þar lá hinh hvíti veiðimað-
ui mco oraoi ax voxaum
hitaveiki.
kvöldvökunni
Hann reis úr dáinu læknin-
um til mikillar undrunar.
Þér virtust vera dauður, sagði
læknirinn.
Dauður? Nei, eg vissi að eg
var ekki dauður. Mér var ískalt
á fótunum og sársvangur.
Hvað kemur það þessu máli
við?
Jú, sjáið þér læknir, ef eg
hefði verið á himnum, hefði
Sankti Pétur ekki látið mig
vera svangan. Og úr því að mér
var kalt á fótunum þá gat eg
ekki verið í helvíti.
k
Hann hafði ákveðið að hengja
sig. Hann keypti sér reipi, fór
til herbergis síns og kastaði
öðrum endanum yfir ljósakrón-
una og ætlaði að fara að hoppa
ofan af stólnum. Þá rakst einn
vina hans inn.
Hvað ertu að gera?
Hengja mig.
Hvers vegna hefir þú reipið
um magann?
Af því, að þegar eg set það
um hálsinn, ætla eg alveg að
kafna.
★
Þeir voru á ferð yfir Sahara
eyðimörkina og voru orðnir ör-
magna, svangir og þyrstir, þeg-
ar einn þeirra féll niður í gló-
andi sandinn.
Hvað er að þér? spurði sá er
gekk við hlið hans.
Eg þjáist svo af heimþrá x
þessum hita.
Já, en það gerum við allir.
Nei alls ekki eins og eg. Fað-
ir miim er nefnilega bruggari.
*
Klukkan er um tvö að nóttu
til, á grafhljóðri og kyrri götu.
Afsakið. Getið þér sagt mér,
hvort það er nokkur lögreglu-
þjónn í nágrenninu?
Nei, enginn.
Hvar getur maður náð í lög-
reguna?
Því miður, eg veit það ekki.
Hafið þér ekki séð neinn ný-
lega?
Nei.
Þá er engin hætta á, að við
verðum truflaðir. Vilduð þér
gera svo vel að rétta mér skjala-
töskuna yðar?
★
Hann er að koma úr ferðalagi.
Kona hans faðmar hann að sér
og' hvíslar:
Hefirðu haldið fram hjá mér?
Nei.
Ljúgðu ekki.
Nú .... jú, eg gerði það víst.
Með hverri?
Með vinkonu þinni og stofu-
stúlkunni á hóteinu...... En
elskan mín, hefir þú haldið
framhjá mér?
Hvernig dettur þér það í hug?
Mér dettur það ekki í hug.
Ljúgðu ekki.
Nú, eg gerðí það víst.
Hve oft?
Tvisvar.
Með hverjum?
Jazzhljómsveitinni og fót-
boltaliði frá Ítalíu.
#
Segðu mér, hver var það eig-
inlega, sem sigraði Hitler?
Fyrirgefðu, en eg veit ekkert
um það. Eg er ekki búinn að
lesa Pravda í morgun.