Vísir - 07.11.1957, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 7. nóvember 1957
V í S I K
T
1 1
J Jgatha |
C'
eina, sém hann- skipað'i henni, mundi sú stimd renna upp, erj t
hún stæði 'íramníi fyrir mönnum á ráðstefmmni með fölsuðu l T SHÖftmir • • •
skjölin —'og Edv/ard mundi ekki verða þar viðstaddur. Þá mmrdi' •
enginn geta komið í1 ve'g fyrir, aö Bðh segði. „Eg er ckki Anna * Framb. af I. síðu.
* Scheele, 'og þessi skjöl eru fölsúö og ósönn að öllu leyti.“ i
legum tíma (kl. 9 um kvöldið),
tfllar leiéit
íiffja tii...
63
Ilann' brosti. „Viö hittumst éftir þrjá da'ga,“ svaráði hann,' en
svo breytti hann um svip, cg ságði alúölega: „Þú m'átt ekki
bregðast mér, ástin mín. Þetta getur engin nema þú — eg elska
þig, Viktoria. Eg þori ekki aö látá menn sjá mig kyssa núnftu, en
mig sárlangar samt til aö gerá það.“
Viktoria varð niðurlút, eins og sjálfsagt. var af nunnu, en hún
gerði það þó fyrst og fremst til þess að leyna bræði þeirri, sem
sauð í henni þessa stundina. „Þú ert andstyggilegur Júdas,“
sagði hún við sjálfa sig. Svo leit hún upp, og sagði með þeim
svip, sem heimi vár eiginlegur: „Jæja, það ber ekki á öðru, en
að eg sé oroinn kristin arnbátt."
„Þetta likar mér. Svona á að tala,“ sag'ð'i Edward, og bætti
svo við: „Þú þarft ekki að kvíða neinu. Skilríki þín eru í bezta
lagi — þér mun ekki veitast erfitt að komast yfir sj'rlenzku
landamærin. Nunnuheiti þitt er Systir Maria, og systir Theresia,
sem er í fylgd með þér, hefur öll nauðsynleg skilríki. Hún segir
þér einnig fyrir verkum að öllu leyti, og ég vona fyrir alla muni,
ao þú hlýðir henni í hvívetna, því aö annars er voðinn vís.“
Hann gekk frá bifreiðinni, veifaði glaðlega til Viktoriu, og
bifreiðin rann af stað. Viktoria hallaði sér aftur á bak í sætinu,
og sökkti sér þegar ofan í hugleiðingar um það, hvað hún gæti
eiginlega tekið til bragðs. Hún gæti til dæmis, á leiðinni gegnum
Bagdad, eða þegar farið væri um landamærastöðvarnar, gert
uppsteit, kallað á hjálp, skýrt frá því, að hún færi för þessa
nauðug — hún gæti með öðrum orðrnn viðhaft ýmsar aðferðir
til þess að láta bjarga sér úr þessum nauðum.
En hver yrði árangurinn eiginlega? Að öllum líkindum yrði
hann ekki annar en sá, að úti yrði um Viktoriu Jones. Húr. hafði
nefnílega tekið eftir þvi, að systir Theresia hafði stungið á sig
lítilii skammbyssu. Það átti bersýniléga ekki að gefa hénni
minnsta tækifæri til þess að leita á náðir manna á leiöinni. Eða
hún gæti kannske beðið, unz komið væri til Damaskus? Átti
hún aff gera uppsteit þar? Sennilega yrðu örlög hennar hin
sömu, eoa hún yrði ofurliði borin, þegar til kæmi íramburður
ekilsins og systur Theresiu. Þau mundu geta lagt fram skilríki,
sem sýndu, að hún væri biluð á geösmunum.
Hyggilegast yrði sennilega að láta kylfu ráða kasti — hlýða
möglunarlaust. Fara til Bagöad sem Anna Scheele og leika hlut-
verk hennar, því að um síðir mundi það augnablik renna upp,
þegar Edward gæti ekki lengur haft gætur á henni. Gæti hún
sannfært Edward um það framvegis, að hún mundi gera hvað-
Hún hugleiddi, hvort Edward mundi ekki óttast þann mögu- ( en einn oroaseggjanna var um,
leika, en sagði svo við sjálfa sig, að hann mundi ekki telja hana stundarsakir settur niður í ör-
nægilega hugaða til þess að bregðast þaiinig. Þar við bættist, að yggisklefa og geymdur þar, unz
Edward og fylgifiskar hans urðu að fá einhverja Önnu Seheele t mestl móðurinn rann af hon-
í lið með sér, ef fyrirætlan þeii’ra átti að heppast. Það var erfitt um-
að finna stúlku, er líktist henni nægilega, og í því var það fólgið, | En þegar búið var að læsa
að hún mundi sennilega geta leikið á þá, um það er íyki. Þeirt fangana inni í klefum þeirra?
þurftu á Viktoriu Jones að halda, og að því leyti hafði hún þá hófust ólætin og háreystið fyrst
á sínu valdi. | fyrir alvöru, einkum þó á efri
Bifreiðin ók hratt yfir brú eina, og Viktoría leit á lj'gnt Tigris- ( hæð hælisins, þar sem þre-
fljót. Ljúfsárar endurminningar leituðu á hana, er hún virti þao menningarnir er lyfjanna höfðuí
fyrir sér. Áður en varði voru þau farin að aka eftir breiðum, ryk- neytt, voru til húsa. Einn:
ugum þjóðvegi. Viktoría lót talnabandið rettna milli fingra sinna. þeirra reif heljarmikla járn-
i Það var eins og hún yröi heldur rólegri, er hún heyröi smellina löþp undan rúmi sínu og lamdi
í því. j henni án afláts svo klukku-
„Þegar á allt er litiö,“ hugsaði Viktoría, og henni létti sam-, stundum skipti í nýlega tvö-
stundis, „þá er ég kristin. Og sé maður kristinn, þá geri ég ráð ( ^a^a járnhurðina, sem er hið
fyrir, að það sé hundraö sinnum betra að vera kristinn píslar- ( mes*-a bajjrn og rambyggileg
vottur en kóngur í Babílon — og ég get ekki annað en sagt þaö, mj°g. Munaði minnstu að fang
að miklái’ horfur viroast á því, að ég verði kristinn píslarvottur. anum tækist að rífa gat á hana
Jæja, það ér þó alltaf bót í máli, að ljónum er ekki sigað á kristna ^111 hóttina.
menn nú á dögum
sundur.“
ég hefði alls ekki viljað Iáta Ijón tæta mig
Undir morguninn tók þessi.
sami fangi rakblað og skar sig
með því í handlegg, en þó ekki.
TUTTUGASTI OG ÞRIÐJl' KAFLI. lífshættulega. Þó var áverkinn.
Skymaster-vélin nálgaðist í stórum sveig og lenti hiklaust, ratín: þag nxikill, að blóðtrefjar voru,
síðan eftir vellinum og nam staðai* fj'i’ir framan farþegaafgreiðsl- ^ a víð og di*eif um herbergi huiis
una. Farþegarnir stigu út úr henni, og var þeim skipt í tvó hópa. þegar að var komið. Var þá
Annar hópurinn — fjórir farþegar — áttu aö halda áíram með;gert að meiðslum hans til bráða
1 annan-i flugvél til Bagdad. Voru í honum kaupsýslumaður frá birgða, en læknir kvaddur á
Irak, unguv, enskur læknir og tvær konur. j vettvang seinna í gær til þess
Útlendingaeftii’litið yfirheyrði fyrst dökkhærða konu, sem var að búa um sárin til fullnustu.
þreytulsg og með klút bundinn hii’ðulaysislega um hárið. Þegar lögreglan kom á vett-
„Eg er fi’ú Pauncefoot Jones,“ mælti hún. „Brezk. Á leiö til, vang rétt fyrir hádegið í gær
fundar við mann minn í Bagdad .. .“ Síðan var hver farþeginnj var allt meðró og spekt á hæl-
spui’öur af öörum, og svo var röðin kornin að hinni konunni: inu. Sex fanganna voru þá að
„Greta Harden? Já. Hverrar þjóðar? Dönsk. Frá London. Tilgang-j vísu enn innilokaðii’, þ. e.
ur fai’arinnar? Starfa viö sjúkrahús? Heimiiisfang í Bagdad? strokufangarnir þi’ír og þre-
Hversu mikið fé hafið þér meðferðis?“
'JijifUí mt kemi $rá tyrjuh
WjSrmíéiOr eki*m sMÍMimimsj-
BHndaðir veslingar leggja nú leið
til Lenins og annara graíarhýsa.
H|á einræÖishernuium eíli þeir seið.
Með áþián og svikum skal valdið rísa.
Heioríkju norðursins flýja heir frá
og fagnandi kriúpa á Bjannalands strendur.
Og tiIbiSja vopniS, sem bcðidÍÍEn ferá,
og brosandi sleikja kúgarans hendur.
Sést ckki dagsbrán með íreisi og írið
svo fagnandi ryðjum við nýjar slóðir?
Nei —- raeðan að hýmenni leggja heim Iið,
sem læsa í fjötra heilar hjóðir.
P.
E. R. Biirroughs

menningarnir, sem verst létu
um kvöldið og nóttina. Fimm-
tán fangar voru við vinnu sína,
utan húss og innan, en nokki’ir
voru lasnir. Fóru flestir lög-
regluþjónai’nir því um hæl aft-
ur til Reykjavíkur.
Sýslumaðurinn í Árnessýslu
og starfsmenn hans komu að
Litla-Hrauni um hádegisbilið í
gær og var settur réttur klukk-
an rúmlega eitt. Var þar eink-
um tekin fyrir rannsókn út a£
dauða fangans, Lúðvíks Knud-
sen,s, og var hælislæknirinn,
Bragi Ólafsson héraðslæknir á
Eyrarbakka yfirheyrður auk
fangavarðanna.
Fanginn varð brákvaddur urrf
tíuleytið í gærmorgun, en Ixann
hefir verið veikur undanfar-
ið. Daginn áður hafði það kcm-
ið til tals við hælislækninn, að
hann fæi'i til Reykjavíkur til
þess að láta sérfræðing skoða
sig. <
Við yfii’heyrsluna í gær kom
ekkert fram sem benti til þess,
j að LúOvík hafi neytt af meðalx-
j blöndunni, sem fangarnir þrrh
: stálu úr vai'ðstofunni. Hinsvég-
j ar varð hann fyrir miklu ónæði
i í fyrrinótt því klefi hans var ’
j á sömu hæð og hávaoinn var
; mestur og í næsta klcfa við
Tarzani fannst það nú
vera skylda sín ■ að fylgja
Betty Cole til strandarinnar.
Þetta var erfið ferð, en Tar-
zan sýndi konunni enga mis-
kun og lét hana bera þunga
þyrði á daginn og annast
hin ýmislegu störf í áning-
arstað að kvöldi. Betty var
Tarzani gröm vegna allra
þeiiTá starfa, sem hann skip
aði henni að gei’a, og svo
var það kvöld nokkurt, ei'
Tarzan hafði söfnað við eld-
inn, að hún fékk sér stutta
göngu út í skóginn, en hún
hafði ekki ixugxnj-nd um áð
ókunn augu hvíldu á henni.
lxann var sá fanginn, sem lét
hvað verst um nóttina. Lúðvík
fór sámt á fætur að venju í
gærrnorgun og drakk kaffi í
borðstofu með einuin fanga-
varðanna. Kva'ðst hann vera
slappur eftir nóttina, en að öðtru
leyti algerlega eins og hann átti
áð sér. Þess má geta, að Lúðvík
var hæggei'ður maður og fór
lítið íyi'ir honum.
Helgi Vigfússon forstjórí.
fangahælisins er nú kominn
austúr aftur. Kom hann þang-
að í gær, en hann hefir að und
anförnu legið sjúkur aí inílú-
enzu í Reykjavík.