Vísir - 08.11.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 8. nóvember 1957
Agatha Phristie
Mar letöir
ítygja tii...
64
Greta Harden var grannvaxin, Ijóshærð kona, og notaði hún
dökk gleraugu. Á efri vör hennar var einhver skella, sem reynt
var að leyna með lit. Hún var ekki ósmekklega klædd, en þó voru
föt hennar farin að láta á sjá.
Þessum farþegum var tilkynnt, að flugvél þeirra mundi leggja
af stað síðar um daginn, en á meðan áttu þeir að bíða í Abbassid-
gistihúsinu í borginni.
Greta Harden sat á rúmstokknum, þegar barið var að dyrum.
Hún lauk upp, og úti fyrir stóð flugþerna í einkennisbúningi
íorezka flugfélagsins.
„Eg bið yður afsökunar, ungfrú Harden,“ tók hún til máis. „Þér
yilduð víst ekki gera svo vel að koma með mér til skrifstofu fé-
iagsins? Smávgegileg mistök hafa orðið að því er snertir farmiða
yðar. Fylgið mér, gerið svo vel.
Greta Harden fylgdi stúlkunni eftir gangmum. Á einni hurð-
inni var spjald með skammstöfun flugfélagsins með gullnu letri.
•Flugþeman lauk upp og vék svo til hliðar fyrir ungfrú 'Harden,
;,em gekk inn fyrir. Þá lokaði flugþernan hurðinni, og tók síðan
aiður spjaldið.
Tveir menn höfðu beðið viðbúnir bak við hurðina, þegar Greta
Harden gekk inn. Þeir sveipuðu klæöi um höfuð hennar, og kefl-
uðu hana, en síðan fletti annar þeirra upp erminni á öðrum hand-
legg hennar og sprautaði í hann deyfilyíi. Fáeinum minútum
;3íðar var hún íallin í djúpan, draumlausan svefn.
Læknirinn ungi, sem hafði verið með flugvélinni, sagði glað-
iega: „Hún ætti ekki að vakna næstu sex klukkustundirnar. Takið
til við það, sem þið eigið að gera,“ sagöi hann síðan við konur
tvær, er verið höfðu í herberginu, Þetta voru nunnur. Þegar
mennirnir voru farnir út úr herberginu, gekk eldri nunnan til
Gretu Harden og færði hana úr ytri flíkunum, en yngri nunnan
Ibyrjaði um leið að fara úr nunnubúniiigi sínum. Skömmu síðar
lá Greta Harden á hvílunni i herberginu, klædd nunnubúningi,
en yngri nunnan stóð frammi fyrir speglinum í fötum Gretu
Harden. Síðan tók eldri nunnan til við að hagræða hárinu á
'henni í samræmi við hárgreiðslu Gretu Harden. Þegar því var
lokið, virti hún handarverk sín fyrir sér andartak og mælti síðan:
„Hárgreiðslan hefur gerbreytt yður. Setjið nú á yður sólgler-
augun. Augu yðar eru of dökkblá. Já, svona — þetta er fyrirtak."
Nú var barið að dyrum og mennirnir komu aftur inn í herberg-
ið, glottandi. „Það er eins og okkur grunaði, að Greta Harden er
raunverulega Anna Scheele," mælti annar þeirra. „Við fundum
skilríki hennar falin innan í bók í feröatöskunni liennar. Jæja,
ungfrú Harden,“ bætti hann síðan við, og hneigði sig með upp-
gerðarhátíðleik fyrir Viktoríu, „nú sýnið þér mér þann sóma að
snæða hádegisverö með mér.“
Viktoría fylgdi manninum út úr herberginu og þau stefndu til
borðsalarins. Hin konan, sem hafði komið með flugvélinni, stóð
við afgreiðsluborðið, og var að reyna að senda simaskeyti. „Nei,“
sagði hún við afgreiðslumanninn. „Pauncefoot, PAUNCEfoot Jon-
es. Og skeytið hljóðar svona: Kem i dag og verð í gistihúsi Tios.
Ferðin hefir gengið ákætlega."
Viktoría virti konuna allt í einu vandlega fyrir sér. Þetta hlaut
að vera kona dr. Pauncefoot Jones, sem hann liafði átt von á.
Viktoríu fannst ekkert undarlegt við það, þótt hún væri viku á
undan áætlun, því að dr. Pauncefood hafði hvað eftir annaS barið
sér á brjóst fyrir að hafa týnt bréfi hennar, þar sem hún sagði,
hvenær hún kæmi, þótt hann væri sannfærður um, að hún ætlaði
að koma þann 26. Gæti hún aðeins komið boðum til dr. Paunce-
foots eða Richards Bakers með einhverjum ráðum ...
En það var eins og maðurinn við hlið hennax hefði allfc í einu.
lesið hugsanir hennar, því að hann greip snögglega, um olnboga;
mælti hann. „Við viljum alls ekki, að þessi mæta kona verði þess;
áskynja, að þér eruð önnur kona en sú, sem hefur verið með henni; var á steinöldinni að
í ílugvélinni til þessa.“ j helliskona stökk inn í hellinn
Honum fannst öruggara að fara með Viktoríu úfc úr gisfcihúsinu s|nn °S hrópaði: — Það fór
og snæða með henni í veitingastoíu skannnfc frá. Þegar þau tígrisdýr inn í hellinn hennar
komu aftur til gistihússins, var frú Pauncefoot Jones einmitt að, m°mmu.
koma niður tröppurnar úr gistihúsinu. Hún kinkaði kolli yin-j Þa geispaði hellismáðurinn
samlega til Viktoríu, eins og hún sæi ekki befcur en að þetta væri °S sagði: A eg að gæta tígr-
sama konan, sem hafði verið með henni í flugvélinni frá Eng-. isdýrsins?
landi. ‘ ^
„Hafið þér verið að skoða borgina?“ kallaði hún. „Eg ætla ein-j Tveir frambjóðendur voru á
mitt að skreppa á markaðstorgið og litast um þar.“ j framboðsfundi. Annar hélt
„Bara að ég gæti laumað einhverju bréfi í farangurinn henn- lanSa ræðu og gaf óspart fögur
ar ...“ hugsaði Viktoría, en það var vonlausfc, því að hún fékk i°mró- Þegar röðin kom að
ekki að vera ein nokkra sekúndu. i binum sagði hann aðeins:
Flugvélin, sem fara átti tii Bagdad, lagði af stað um kiukkan ^vi sem hann hefur lofuð
þrjú. Frú Pauncefoot Jones sat alveg fremsfc í henni, næsfc klef- mun íramkvæma.
um áhafnarinnar. Viktoría hafði hins vegar setzfc aftasfc, skammt
frá dyrunum, og handan gangsins sat ljóshærði, ungi maðurinn,
sem var fangavörður hennar. Viktoría hafði ekki minnsta mögu-
leika til að gefa sig á tal við hina konuna, eða koma til hennar
nokkrum boðum um það, í hverri hættu hún væri og af hvaöa ‘
sökum.
Flugferðin tók ekki langan tíma. í annað skipti íeifc Vikfcoría
Bagdad úr lofti, og Tigris-fljót var eins og landamérkjalína úr
gulli, þar sem hún seig fram milli bakka sinna. Þannig hafði
borgin eihnig birzt henni fyrir mánuði... DæmaMust hafði margt
drifið á daga hennar á ekki lengri tíma.
Eftir tvo daga mundu mennirnir, sem voru forvígismenn. þeirra
tveggja höfuðstefna, er ríkjandi voru í heiminum, hitfcasfc á þess-
um bletti, til þess að ræða um framtíðina. Og hún, Vikfcoría Jones,
mundi þá einnig hafa hlutverki aö gegna.
Sögunni víkur nú aftur til vísindamamianha, er sfcarfa við
uppgröftinn á Aswad-hæð. Richard Baker fór aftur til bækistöðv-
arinnar sama daginn, og hann hafði flutt Viktoríu til borgarinn-
ar, en morguninn eftir var hann mjög hugsi, og allt í einu sagði
hann við dr. Paunefoot upp úr eins manns hljóði: „Eg hef tals-
verðar áhyggjur vegna stúlkunnar?"
Dr. Pauncefoot Jones hafði ekki hugmynd um, við hvað hann
átfci, svo að hann spurði aulalega: „Um hvaða stúlku erfcu að
tala?“ . ,
„Eg á við hana Viktoríu."
„Viktoríu?" hafði dr. Pauncefoot eftir honum, og lifcaðisfc siðan
um í allar áttir. „Hver er — já, guð sé oss næstur, hún kom aftur
með okkur í gær.“
„Eg var einmitt að hugleiða það, hvort þú hefðir veitt því eftir-
tekt,“ sagði Richard og brosti með sjálfum sér.
„Dæmalaust er ég eftirtektarlaus. Eg var víst svona upptekinn
af skýrslunni, sem mér barst um fornleifarannsóknirnar á Bamd-
Cftt tokkta 4a§a
hefst ný framhaidssaga
JifltjiM mí keHHi frá faftjtíH
— Eg fór að fiska í dag'.
— Hvernig gaztu það, þegar
vatnið er frosið?
— Eg hjó bara vök á það,
hélt úrinu minu yfir. Þegai-
fiskarnir komu svo til að gá á
klukkuna handsamaði eg þá.
★
Það þurfti þúsund silkiorma-
til að búa til efnið í þennan kjól.
Er það ekki furðulegt livað
þeir geta æft þessa orma.
★
Eg horfði á fyrsta þattinn en’
ekki annan.
Nú. Leiddist þér svona?
Nei, nei, en það stóð í leik-
skránni — annar þáttur -tveim
árum seinna.
★
Maður nokkur, sem hafði
fengið nokkuð óþyrmilegan
rakstur, spurði rakarinn livort
hann gæti fengið vatnsglas.
Eruð þér svona þyrstur,
spurði rakarinn.
Nei, eg ætlabara að vita hvort
andlitið heldur.
★
Dómarinn: Sekur eða sak-
laus?
Fanginn: Saklaus.
Dómarinn: Hafið þér nokk-
urntíma verið handtekinn áður?
Fanginn: Nei, þetta er í fyrsta
sinn, sem eg stel nokkru.
★
Veiztu Tommi að Washing-
ton var, er hann var á þínurn
aldri, bezti nemandinn í sínum
skóla.
Jæja, hann var líka forseti,
er hann var á yðai' aldri.
Auðjöfrar
Bandaríkjanna
E. R. Burroughs
- TARZAW
2488
Frh. af 4. s.
brook frá-ýmsu spaugilegu uni
eyðslu þeirra og ógengd, því að
ágóðanum af stórfyrirtækjun-
um var óspart sóað í óhóf.
Heimurinn hafði ekki komizt í
kynni við slíkt gegndarleysi frá
því á hnignunardögum Rómar.
Duveen lávarður, listmunasal-
inn, kom þó síðar til skjalanna
og leiöbeindi þeim til betri og
smekkvísari meðferðar á fjár-
munum sínum.
Að lokum mun lesandinn lík-
lega spyi'ja sjálfan sig. hvort
það yrði skaðsamlegt fyrir
heiminn að menn. sem væri
gæddir slíku imyndunarafli og
sköpunarkrafti, gætu látið til
sín taka á vorum dögum.

j Betty Cole var að vísu
, hrædd við raddir frumskóg-
arins í dimmri nóttinni, en
hún var of stolt að snúa við
óg hélt áfram út í myrkrið.
Tarzan var vakandi, en hugs
aði með sér, að bezt væri að
lofa henni að halda svolítiö
lengra út í skóginn, áður en upp hræösruop. Pegar sluik-
hann veitti henni eftirför. una bar við mánann, sá Tar-
Hann iðraðist þess fljótlega, zan, að langir armar gripu
þegar hann heyrði hana reka hana og drógu hana til jarð-
; ar.