Vísir - 22.11.1957, Blaðsíða 3

T'östudaginn 22. nóvember 1957
VÍSIR
Sam Goldwyn hefur nýlega
keypt kvikmyndatökuréttinn að
negra óperunni Porgy and Bess
eítir George Gerslívvin fyrir G50
þúsund dollara og 10% af brúttó
tekjum aí kvikmyndmni. Þá er
þess getið í þessu sambandi, að
Golwyn sé að semja við Calypso-
söngvarann Harry Belafonte um
að hann leiki aðal negrahlutverk-
ið. Gert er ráð fyrir að myndin
verði tilbúin einhverntíma á
næsta ári.
Robert Donat fer væntan-
lega að leika aftur.
Susan Beaumont í
„Sakiauslr synd&rar."
„Saklausir syndarar“ (Inno-
cent Sinncrs) Sieitir Rank-mynd
sem er í smíðum.
Susan Beaumont leikur
„Liz“, aðalhlutverkið. Það er
áttunda kvikmyndin, sem Sus-
an leikur í, frá því hun kom
fram sem dansmey, „The Lyons
in Paris“ í Londoxr Palíadium
fyrir þremur árum.
Vinsækiir Lind-
bergs aB dvína?
Warner Bros, sem framleiddu
kvikmyndina Tlie Spirit of St.
l.ouis, langaði til að vita, hvort
Charles A. Lindberg er enn liin
vinsæla hetja i augiun fólksins
i heimaborg sinni.
Félagið lét því sýna myndina
í tveim kvikmyndahúsum í bæn-
um Little Falls, Minnesóta (6717
íbúar), en afi’aksturinn varð
smánarlega lítill, eða 7.50 doilar-
ar í öðru húshxu seinna kvöldið,
sem myndin var sýnd þar. Wai'n-
er Bros íékk helminginn. eða
þrjá dollara sjöiiu og fimm.
Enn einu sinni er hægt að
lieyra rödd Roberts Donat í kviit-
myndum eftir langt hle.
Ein af þl’em myndum sjón-
varpsdagskrár hans í Englandi
er „The Stained Glass at Fair-
ford“ og Robert Donat, sem eitt
sinn var eítirsóttasta stjarna í
bi'ezjtum og amefískum mynd-
urn, sér uú um skýringar „að
tjaldarbaki“ ásamt John Betje-
man.
Það er sarna fágaða röddin,
sem aflaði hinum unga Donat
írægðar. Sarna röddiix en annar
maðui’, því að tímabundin andai’-
íeppa hefur síðan dregið úr
frægð hans.
Á uppgangsárunum 1920 til
1930 gat hann Iiæglega Jiafnað
sjö ára samningi við M. G. M.
fyrir 420 þús. pund og á sama
línxa unnið sér inn 30 þús. á
einni mynd hjá Kordafélaginu.
En á einu þessara ára tapaði
hann 60 þús. pundum veg'na
veikinda. þrjú ár eru siðan liann
sást á „tjaldinu" í myndixmi
Lease of Iife. Síðan hafa menn
orðið að láta sér nægia einstaka I
sjónvarpssýningar á gömlu
myndunum hans.
Nú virðist Donat vera að koma
úr skugganum aftur. Hann hefur
dvalizt uppi í sveit sér til hvíldar
og býst við að koma til London
til að athuga ný tiiboð um kvik-
myndaleik. Og vonandi sem fyi’st
því nú á dögum finnast ekki
leikarar á boi’ð við Donat.
„Víkingurinn“ kostaði um
70 miílj. ísl. króna.
ög efígínn hagnallur varð af homim.

„Eiginlega höfSuxn við rexkn-
að með að víkingamyndin
myndi kosía (i5 milljónir króna
en nú er hún komin yfir 70
milIjónh-,“ segir kvikmýnda-
leikarinn Kirk Douglas, sem
stendur f.vrir kvikmyndafé’ag-
inu Bryna Produetions.
„Svo nú veit ég hvex’s vegna
enginn hefur nokkurn tíma
búið til mynd um víkingana,“
bætti hann við, í samtali við
New York Herald Tribune.
„Það hefur exxginn haft efni á
því.“
Enn fremur segir Douglas
frá því, er hann hitti nýlega
hinn þekkta kvikmyndafram-
leiðanda Mike Todd í Englandi.
Todd sagði, gð sér þætti hug-
myndin um víkingamynd góð,
og gaf Douglas það ráð að vera
óspar á peninga við gerð henn-
ar.
„Þetta ráð kostaöi mig 17
millj.“ segir Douglas. „Það er
bezt. að ég skrifi banka mínum
um það. Eg hef svo sém engar
áhyggjur af slíkri Upphæð. Auk^
þess heid ég, að það séu ekki
margir, sem geta hælzt af því.
að skulda 17 inillj.“ bætti
Douglas við, og sagði að ýmis
ófyrirsjáanleg vandamál væru
orsök aukaútgjaldanna.
Sennilega er von á einhverj-
um tekjum. Víkingamyndin
mun'gefa af sér um 150 millj-
ónir króna brúttó, en samt mun
Douglas ekkí fá neitt fyrir 2ja
áxa vinnú og rúmlega það". .

Það er algcngt, þegar kvikmyndir eru teknar, að varamenn eru
látnir leika ýmis hættuleg atriöi fyrir aðalleikendur. Það er
of rnikið í liúfi, cf þeir meiðast. En franski leikarinn Jean
Marais vill eklci láta aðr<> leika fyrir sig. Hér sést hann leika
í kvikmynd, þar sem hami varð m. a. að stökkva úr kastalatur'ni.
eins og myndin sýnir.
Kún víídi fá al
i
Dorothy Dandridge, senx leik-
ur Carrnen Joixes, er nú að leika
í nýi’i’l nxynd í Frakklandi.
Cai’men Jones var bönnuð þar
í landi, svo að Dorothy var að-
eins þekkt aí orösþpri. Þetta
töldu framleiðendur næga á-
stæðu til þess að hún léki í
franskri mynd.
Fyrir valinu vai’ð myndin
Tamango. Það er saga um þræla
skip og leíkur Curd Jixi’gens
skipstjórann. Smíðað var gerfi-
skip og haft á floti við S-
Frakkland. En ekki var Dand-
ridge fyrr komin þangað en vand
ræðin hófust. Ýmsar sögur kom-
ust á kreik og þá helzt, að hún
og Júrgens væru orðin ástfangin
hvoi’t aí öðru, og hún heföi ver-
ið gestur haris. Sannleikurinn
var sá, að hún hafði iokað sig
inni í hótelherbei’gi sínu og vilrli
ekki sjá nokkurn mann.
Ljósmj :dar; einn klifraði um
boi’ð í gerviskipið, Espei'a>iza, en
| honum lenti saman við lifvöi’ð
| ungfrúarinnar. Hann yar bitinn
' iiliiega í firigur og stefnur gengu
á báða bóga. Dorothy vann og
blaoamenn skiptu sér ekki af
henni eftir það.
I. Sheffivld:
IVótt á lntsidsdiifli
©
tvÖlBBiftl §aga BBfi* &ítfilillftii —
vifil Skotlaaifil.
hjá hundsdufli, sem eg flýtti
mér að grípa í.
Á meðan þetta gerðist, hafði
báturinn f jarlægzt mig talsvert,
og þótt eg hrópaði til mann-
anna á þilfai'inu, til að gefa til
kynna hvar eg væi’i, hélt bát-
urinn áfram. Það var haldið
áfx’am að gefa út netið, svo að
augljóst var að ekki hafði
heyrzt til mín; hávaðinn í stein-
ununx og duflunum, er netið
ruddist upp úr lestinni, drekkti
sennilega hrópum mínum. Það
var til einskis að kalla. Það eina
sem eg gæti gert var að halda
mér föstum við duflið og bíða
þess er verða vildi. Mér varð
ljóst, að þáð liði að minnsta
kosti klukkustund þangað til
þeir stöðvuðu bátinn og færu
að draga inn nótina og eg
fyndist. Eg starði á eftir bátn-
um eins lengi og eg gat greint
Ijósin unx borð og vonaði hið
bezta. En að síðustu hurfu ljós-
in og síöasta von mín urn að
verða bjargað hvai'f með þeim.
Eg hélt mér þarna föstum
við slímugt hundsduflið af öll-
um kröftum, en öidugjálfrið
vakti ugg minn um að eg myndi
missa takið á sleipum belgnum.
Þegar fætur mínar sveifluðust
til við ölduhreyfinguna, fann
eg til netsins undir mér og
, reyndi að troða fótunum inn í
, möskvana til að fá betri stuðn-
I ing, en árangurslaust. Eg gaf
þá upp alla von um björgun
\ fyrr en morguninn eftir, þegar
! bátarnir kæmu aftur að vitja
| netanna. ,,Ef eg get haldið mér
þangað til,“ sagði eg við sjálf-
an mig, „fer allt vel.“
En, eins og síðar kom í ljós,
átti mér ekki að auðnast að
halda hundsduflinu nema með
hörðum bardaga. Síldartorfurn-
I ar voru strik í reikninginn. —
, Síldin kom nú vaðandi á net-
i in, ekki í smáhópum, heldur í
| milljóna-torfum. Sjórinn varð
brótt ein vellandi, sjóðbullandi
! síldarhringiða. Hvað síldin gat
i verið þétt! Eg held hún hafi
: ekki verið þéttari i síldartrog-
j unum í landi en hún var þarna
í kringum mig. Maður gat næst-
um því gengið á henni, svo
þctt var hún. Þegar frambrún
torfunnar lenti i netinu, þi’ýstu
þær sem á eftir komu á og
fylltu upp hvei'ja smugu, þang-
að til torfan var cins og föst
hella, og sleit duflið nærri úrj
höndum mér: En eg var stál-
harður að halda mér af öllum
mætti og einbeitti öllum iífs og
sálar kröfíum í öð halda mér
föstum. Eg spai;kaöi og buslaði
eins og ég gat og reyndi að
flæma fiskinn burtu með því
móti. En þrátt íyrir þessar, til-
raunir ínínar, rak þunginn af
hlaupinú svo hax’t á eftir, að,
margar síldar þrýstu sér inn
í skyrtuna mína og upp í
buxnaskálmarnár, og eg held
að af öllum upphugsanlegum
kvöhim sé þetta einhver sú
hryllilegasta. Þessi þrekraun
var ógurleg, og er æpti lxátt af
skelfingu.
Síldartorfan var nú búin að
fylla netin næst við mig og var
farin að fljóta yfir brúnina, ef
svo mætti segja. Þrýstingurinn
af síldarstraumnum var svo
mikili, að eg lá alveg mar-
flatur ofan á sjónum með fæt-
ui'na undan straumnum. Til
allrar hamingju voru hendur
míriar max'gvafðar í línuna, sem
hélt duflinu föstu, og eg vissi að
meðan eg hefði nokkurn þrótt,
rnyndi eg geta haldið mér föst-
um. Eg fór nú að ugga um hvort
bandið, sem eg hélt í, væri nógu
stél’kt. Ef það slitnaði var eg
dauðans matur.
Eftir alllangan tíma fór að
draga úr hlaupinu. Torfan