Vísir - 07.12.1957, Blaðsíða 7

Laugardaginn 7. desember 1957
VlSIB
— Fyrir fáeinum mánuðum fannst þér gaman að' henda rijósn-
aranum hennar ömmu í vatnið. Þegar John kom hingað varstu
hræddur um ao hann mundi kóma mér til að langa til Englands
— en nú viltu losna við mig sem fyrst!
Næint andlit Emilios varð .undir eins alvarlegt og hann tók
báðum höndum um hönd hennar. — Bjáninn þinn, sagði hann.
— Þú Veist að riiér þykir vænt um þig og finnst þú vera systir
mín. Og þú veist að þú ert alltaf velkomin hingað, hvenær sem
þig langar til að koma. En það er margt sem hefur breyst hérna
síðari John kom. Það er hverju orði sannara. Eg er nærri því
búinn að borga „Pegasus“ og hér verður mikið að gera þegar
gestakoman hefst í alvöru. Eoraldrar Francesc'u eru farin að
telja mig efnaðan.
En Colette lét engan bilbug á sér finna. Hún var gröm hon-
um ennþá. — Og nú, þegar þú keirist af án mín, sendir þú mig
glaður og ánægður til ömmu minnar. Fyrir tveimur mánuðum
var allt öðru vísi. Þá hefðuð þið ekki getað komist af án mín
hérna í veitingahúsinu. Og börnin.... Hún klökknaði er hún
minntist á þau. — Þér var ekki um að eg færi til Englands þá.
Emilió tók báðum höndum um höfuð hennai’ og kyssti hana
fast á báðar 'kinnarnar. — Það varst þú, sem sagðist ekki vilja
eiga heima hérna eftir að eg giftist, sagði hann. — Og það varst
þá sém hjálpaðir mér að afla peningá, svo að eg gæti gift mig
bráðum. Okkur þykir feikn vænt um þig, carrissima, Francéscu
þykir líka vænt um þig og vill hafa þig hérna ef þú vilt....
Hann sagði henni ekki að hann hefði boðist til að selja „Pegasus"
til þess að borga læknishjálþina, en John hefði neitað að taka á
möti nokkrum eyri.
Emilio haíði fengið alveg nýtt álit á Englendingnum, og hann
áleit að hann væri Colette góður vinuf — sem mundi verða
henni hjálparhella þegar hún kæmi til ættingja sinna í Erig-
landi. Það hefði verið allt annað að sleppa henni til framandi
lands þegar hún átti engan að og var ómissandi fyrir veitinga-
húsið og Fionettifjölskylduna.
— Við gleymum aldrei, því sem þú liefur gert fyrir okkur, sagði
hann um leið og hann sleppti henni.
Hún brosti. — Hafi eg gert eitthvað fyrir ykkur, þá er það
ekki nema greiðsla á skuld, sagði hún hægt. — Skuld við Maríu
frænku, sem eg get aldrei borgað að fullu.
— Þú veizt að mamma vildi að þú æ.ttir heimili hérna um
aldur og ævi, sagði Emilio og stóð upp. — En eigi að síður getur
þú skroppið til hennar ríku ömmu þinnar. Því ekki það?
Þegar vélbáturinn var farinn með Emilio og Biöncu settist
Colette og fór að lesa bréf ömmu sinnar aftur.
Ástkœra Colette: — Mér er mikil gleði að skrifa þér bréf, sem
eg veit að þú lest — loksins Eg get ekki lýst hve ömurlegt það
hefur verið fyrir mig í öll þessi ár, að geta ekki náð sambandi
við mömmu þína — þú verður að trúa mér er eg segi þetta, og
svo reynum við að gleyma fortiðinni. Eg er svo glöð vegna þess
að þú hefur fállist á að koma og heimsœkja mig hingað, á þitt
raunverulega heimili, og eg vona að þú unir þér vel hérna.
Eg hlakka til að sjá þig — John segir að þú sért svo lík henni
mömmu þinni — og mér finnst eg varla geta trúað, að þessi
draumur sé að rœtast. Eg sendi þér mínar hjartans kveðjur.
Þín einlœg amma.
Þarna var eftírskrift um ávísunina og að hún gæti fengið
meiri peninga lánaða hjá John ef hún þyrfti. Hann fengi pen-
inganá aftur undir eiris óg þau kæmi t'il Castleton.... Þvi að
vitanlega 'vérður þu hönum samférð'a. Eg felli mig ekki við að
þu farir þessa löngu leið ein.
Colette sat léngi með bréfið í hendinni og blá augun störöu
út í fjarskann. BréfiÖ var skrifað á þykkan, dýran pappír og
heimilisfangið Osterley House greypt efst á örkina.
— Mamma! Mamma! hvíslaði hún hrygg. — Hvers vegna gat
þetta ekki komið fyrir þig, fremur en fyrir mig?
Henni fannst kaldhæðni örlaganna áð þetta bréf óg ávísunin
kæmi mörgum áru.m of seint.
FERÐALAGIÐ UNDIRBÚIÐ.
— Hvað er að, Colette? John hafði tekið eftir stúlkunní, sern
sat í hnipri á þrepinu — hann hafði séð hana út um gluggann
og kom riiður til aö spyrjast fyrir um hvað hefði komið fyrir.
— Gcða Coietté mín, þarftu á öxlinni á mér að halda til þess að
hugga þig? spurði hann vingjarnlegá.
í staö þess að svara rétti hún honum bréfið og ávísunina.
— Þetta er ekki hægt, sagði húri grátandi og þurrkaði sér í
framan. — Eg get það ekki! Hún amma mín veröur hrædd við
mig, eg verð ósvífin við vinnufólkið, og ef það meðhöndlar mig
eins og krakka þá rek eg út úr mér tunguna!
— Nú finnst mér þú tala éins og krakki, sagði John. — Þú
þarft ekki að kvíöa neinu. Við getum farið í lok næstu viku.
Pietro er bráðum albata, og önnur hjúkrunarkonán getur orðiö
hérna þangað til Emilio giftist.
Hún starði á hann og reyndi að jafna sig. — Þú skammast
þin auðvitað fyrir mig, eg veit ekkert hvernig eg á að haga mér
eða hvernig eg á að vera til fara, og kann enga mannasiði. Eg
hefði ekki átt að segja að eg skyldi koma — eg verð eins og
villidýr í búri.
— Ósköp litið villidýr.
Hann hló að henni og þá varð hún reið. Svo bætti hann viö,
þurrlega: — Hættu nú þessu bulli, Colette. Farðu og þvoðu
þér í framan, og svo skulum við fara í bankann og sækja þessa
peninga.
Hún horfði efasemdaraugum á ávísunina. — Eg hef aídrei
átt svöna mikla peninga á ævi minni, sagði hún allt í einu.
—- Og eg veit ekki hvernig maður á að haga sér í banka. Ætlarðu
að koma með mér? Svo bætti hún við: — Þeir skrifa í blöð-
unum að þú sért ríkur og frægur, og þá hlýtur þú að hafa vit
á peningum.
John brosti. — Eg er ekki mjög frægur, og alls ekki ríkur —
minnsta kosti ekki í sairianburði við hana ömmu þína, sagði
hann. — Eg á aðéins það sem eg vinn fyrir sjálfur, en á eng-
ari arf.
— En það er miklu betra! Nú birti yfir Colette. — Mér er
ómögulegt að hugsk til þess að maður bíði eftir að fólk deyi, svo
að maður geti erft það! En það eru góðir peningar, sem maður
vinnur fyrír sjálfur.
— Maður þarf alltaf á þeim að halda, hvort sem þeir eru
góðir eða vondir. Én eg veit þó álltaf svo mikið um banka, að
eg get hjálpað þér til að fá þessa ávísun greidda, Colette. Og svo
getum við keypt farmiða um leið. Og á eftir geturii við athugað
hvort við fáúm hentug föt til ferðarinnar handa þér.
— Ætlar þú að hjálpa mér að kaupa föt? spurði hún barns-
lega. — Eg hef ekkert vit á fötum. Hún leit á bátinn, sem lá
bundinn fyrir neðan þrepin — bátinn sem henni þótti svo vænt
um og hafði gefið henni tækifæri til að komast leiðar sinnar
um vatnið frjáls — heila veröld. — í bát þarf maður ekki að
vera í sparifötum, sagði hún döpur.
— Eg er hræddur um að eg komi að litlu gagni með að hjálpa
þér til að velja föt, sagði John hikandi. — Væri ekki betra að
Dagblaðið VÍSIR óskast sent undirrituðum.
Áskrifstargjaldið er 20 kr. á mánuði.
Nafn .............................................
Heimili ..........................................
Dagsetning................
Sendið afgreiðslunni þetta eyðublað í pósti eða á annan
hátt, t. d. með útburðarbarninu.
Fyíktu Eíði á
Frá fréttaritara Vísis.
Akranesi í morgun.
Unglingar í gágnfríeðaskóla-
ATiráness 200 talsins, ásamt-
kennuruni, skólastjóra, Ragnari
Jólíannéssyni og fræðshiiifefnd..
gengu fylktu liði frá skólanum
inn í VaHholt í gær.
Þár sem Guðmundur Véstenis-
son nemándi i 4 bekk og úmsjón-
armaður skólans stakk fýrstu
skóflustunguna á lóðinni, þar
sem hinn nýi gagnfræðaskóli á
að rísa.
Fundur m réUarstöSu
GrænSands.
Nk. þriðjudagskvöld gengst
Stúdentafélag Reykjavilair fyrir
almennum félagsfundi urn rétt-
arstöðu Grænlands.
Frummælandi verður dr. Jón
Dúason, sem allra manna mest.
og bezt veit um þau mál, og um
áratugi hefir barizt öfuíli bar-
áttu fyrir rétti Isiendinga til
Grænlands.
Ýmsum merkum baráttumönn-
um í Grænlandsmálinu verður
boðið sérstákiega að sitja fund-
inn.
Fundurinn verður haldinn 1
Sjálfstæðishús'inu, og. hefst kL
8,30.
Ekkert framboð
af rjupu.
Eftir upplýsingum er blaðið
hefur aflað sér víðsvegar að
riiun ekkert framboð nú vera á
rjúpu. Flestar kjötverzlanir
eiga enga rjúpu og frystrhús
heldur ekki.
Þessu mun valda bæði, að núi
fer rjúpnastofninum fækkandi
og snjólétt hefur verið undan-
farið. Nokkuð var skotið af'
rjúpu í snjónum um daginn,
en síðan ekkert eða þá mjög!
lítið. Ef nú snjóar eitthvað að
ráði er ekki loku fyrir skotið
að rjúpan færist nær manna-
byggðum og verði þá skotin.
Vart mun það þó auka fram-
boðið mikið þar eð friðunar-
tíminn hefst eftir hálfan mán-
uð eða 20. þ.m. og eftirspurn.
er geysimikil eins og jafnan-
•fyrir jólin.
Rita Hayworth, sem enn er
í giftingarliuglciðingum,
ætlar a® hætta áð Icika í
kvikmyndum eftir 2—3
myndir.
V
og M8NN8IMGAÍI
Gefið vinum yðar erlendis
góðá og ódýra jólágjöf. —
Verð k'r. 90.00.
mmmmm