Vísir - 14.12.1957, Blaðsíða 10

10
VISIR
Laugardaginn 14. desember 1957
> * o vvwvwvvvvv ^borotlihj
ji s Quentín: !<
K |: r\( A \
|| CJour N N !:
l 22 A i|
ÁSTARSAG A ;! ^vwwwww
SKILNAÐARSTUNDIN.
Það var þungbært að skilja við Pietro. Bianca var hrifin af
þvi að Colette ætti að fara til ríkrár ömmu sinnar. Hún hlakkaöi
til að fá marga stóra böggla í pósti, og gerði sér von um að
hægðarleikur yrði að standa uppi í hárinu á Francescu, að
minnsta kosti fyrstu mánuðina, meðan hún væri nýgift. En þaö
var meiri vandi að hugga Pietro.
— Eg vil ekki að Colette fari, sagði hann einbeittur.
— Þú skalt fá bátinn minn, caro, hafði hún sagt til að hugga
hann.
— En læknirinn segir að eg megi ekki róa, langa-lengi. Pietro
var alls ekkert þakklátur John, sem hafði bjargað lífi hans.
Þegar maður er tíu ára er það aðeins líðandi stund sem gildir,
og þó að Pietro félli mætavel við Englendinginn, fannst honum
að John legði ýmiskonar hömlur á hann. — Hvaða gagn er aö
því að eiga bát þegar maður má ekki róa.
— Emilio fer með þig í veiði, fyrst í stað, svaraði Colette.
Og þegar frá líður getur þú farið einn. Lízt þér ekki vel á það?
Pietro kinkaði kolli og augun gljáðu. — Jú, eg meinti þaö
ekki svoleiðis. Víst er það gaman. Eg hef lengi óskað að eg
ætti bát. En eg vil komast út og hlaupa og róa og veiða, en ekki
kúra hérna eins og einhver karlfauskur.
John brosti. Hann skildi það mikið í ítölsku að hann þóttist
vita hvað drengurinn sagði. Hann fann að það var ekki nema
eðlilegt að Pietro væri orðinn óþolinmóður, og að það var merki
um að hann væri að verða albata. Það var engin von að barnið
skildi, að það hefði verið i dauöans greipum.
— Heyrðu drengur minn, það er aðeins af því að mig langar
að þú getir gert þetta allt, sem þú verður að vera þolinmóður
dálitla stund enn, sagði hann með áherzlu. — Þú hefur verið
einstaklega þægur. En þú mátt ekki láta Colette veröa hrædda
um að þú farir þér að voða þegar hún er farin.
— En eg vil ekki að Colette fari. Þær eru svo leiðinlegar þessar
John hafði áhyggjur af drengnum. Honum var illa við að
hann yrði angurvær, því að það gat spillt batanum. Svo sagði
hann hugsunarlaust: — Pietro, við veiðum kynstrin öll í Eng-
landi líka. Langar þig til að koma til Castleton seinna í sumar,
áður en þú byrjar í skólanum?
Breytingin sem varö á andliti drengsins var nægilega skýrt
.svar. En Colette leit við og augun gljáðu: — Æ, John, heldurðu
að hann fái leyfi til þess? Heldurðu að hún amma amist ekki
við því?
Drengurinn tók fast í höndina á John, en hann sagði glað-
lega: — Ef hún amast við því getur Pietro verið hjá mér. Það
er ekki langt frá Osterley House og miklu nær sjónum.
— Hjartans þakkir, hvíslaði Pietro á ensku. Augu Colette
þökkuðu John án orða og hann fann að hann yrði að taka við
Pietro í sumar, þó aö hann yrði önnum kafinn á spítalanum.
— En þá verður þú að gegna því, sem eg hef sagt, sagði John
og stóð upp. — Og gera nákvæmlega það, sem dr. Adler segir
þér, líka.
— Si, si. Bianca vill sjálfsagt koma líka, en stelpur gera ekki
annað en þvælast fyrir þegar karlmenn fara í veiði.
— Bianca hefur ekki verið veik, sagði John og brosti. Þú færð
að koma einn í þetta sinn. En næsta sumar getur verið að við
bjóðum Bíöncu líka.
Pietro hafði lagst út af í rúminu aftur. Hann hafði fengið
nóg að hugsa um að dreyma um. Þegar þau voru komin út á
ganginn hvíslaði Colette. — Er hann ekki of ungur til að ferð-
ast einn? En John hristi höfuðið. — Nei, lestanærðirnir líta
eftir honum.
Þá loksins að þau lögðu upp frá Albergo Fionetti voru allir
vel ánægðir. En Lucia var með tárin í augunum er hún faðmaði
þau, og Bianca fór að gráta þegar Colette steig ofan í bátinn.
Emilio hefði helzt viljað kveðja fóstursystur sína á brautar-
stöðinni upp á ekta ítalska vísu — með tárum og gjöfum og
blómum og veifingum, en Colette hafði þvertekið fyrir það.
— Viljið þið að eg heimski mig á að skæla fyrir augunum á
fólkinu, sem fer með sömu lestinni? spurði hún reið. — Eg ætla
að kveðja ykkur öll hérna heima — og eg ætla að hugsa til ykkar
allra hérna, þangað til eg kem aftur. Þá finnst mér að eg sé ekki
að kveðja ykkur fyrir fullt og allt.
Þau höfðu fallizt á þetta nauðug viljug, en það var Emilio, sem
flutti þau yfir vatnið á „Pegasus". Colette kvaddi hann og
Francescu á bryggjunni. — Farðu nú vel með hann, carrissima,
sagði hún á ítölsku við stúlkuna, eftir að hún hafði kysst hann
á báðar kinnar. Francesca hafði lofað því, að hún virtist svo
hamingjusöm að Colette var sannfærð um, að framtíð Emilios
væri í góðum höndum. Farangurinn hafði verið sendur á undan,
beint á Victoria Station í London — Colette þótti þaö býsna
undravert fyrirkomulag að farangurinn skyldi rata fylgdarlaust.
— Segir þú að við sjáum ekki farangurinn okkar fyrr en við
komum til London? Getur hann ekki týnzt — og hvað gera
tollmennirnir? hafði hún spurt.
— Hann týnist ekki, og tollskoðunin verður á Victoria Station.
Hann brosti og sýndi henni kvittanamiðana fyrir farangrinum.
En hún var ekki sannfærð samt. — Þiv sendir ekki töskuna með
verkfærunum þínum?
— Nei, þau gætu skemmst.
— Það getur tágakoffortið rnitt líka, sagði hún, en loks féllst
hún samt á að afhenda það. Þáð hafði lengi verið þyrnir í auga
Johns, og honurn þótt gott að losna við þaö um stund. Þetta var
stórt, ferhyrnt tágakoffort með loki. í lokið voru festar tvær
ólar, sem hægt var að girða um koffortið. Colette hafði fundið
^þennan grip á skranloftinu i Albergo Fionetti, þegar John hafði
hana hvort hana vantaði ekki koffort. — María frænka
gí& mér þetta, sagði hún. — Það víkkar út og rúmar miklu
meira en venjuleg koffort.
Sem betur fór gat hann afgreitt það sem ferðagóss og keypti
svo litla tösku handa Colette, undir það sem hún þurfti að
hafa uppi við á leiðinni.
En hafi hann þurft að skammast sín fyrir koffortið þurfti
hann ekki að skammast sín fyrir samferðakonuna, hugsaði hann
með sér. Colette hagaði sér eins og háttvís dama,
— Þú sómir þér prýðilega í þessum ferðafötum, Colette, sagði
hann. — Þú ert ekkert lík litlu villidýri núna.
Og ekki lík svölunni minni heldur, bætti hann við i huganum.
LEYFINU LOKIÐ.
Þau sátu í matvagninum í Basel-hraðlestinni og voru að snæða
úrvals miödegisverð. Og Colette hagaði sér eins og hún hefði
ekki gert annað um æfina en að ferðast á fyrsta farrými. Nýju
fötin höfðu gert kraftaverk á henni. Þó að enn stafaði frá henni
æskuljómi, var hún ekki eins barnaleg og áður.
— í fyrra skiptið sem eg fór yfir fjallið lágum við mamma
niðri í heyhlassi á vagni hjá einhverjum bónda, sagði hún lágt.
— Við vorum þrjár vikur að komast á burt úr Frakklandi. Við
vorum uppgefnar og skítugar þegar við komum yfir landamærin,
og heyið var krökt af fló.
— Reyndu að gleyma því Colette. Hann lagði hendina á hand-
arbakið á henni á borðinu. — Þetta er upphaf nýs æfintýris hjá
þér, og hún móðir þín mundi gleðjast af því.
hjúkrunarkonur. Það er Colette ein, sem nennir að le'sa fyrir
mig, kjökraði Pietro.
— Eg held að hún mamma viti það, og eg held að hún sé
glöð, svaraði Colette. — Hún er með honum pabba núna, og þau
| vilja að eg verði kurteis við hana ömmu mina.
E» R. Burroughs — TAPlZ/IW — 2513
. Tarzan og aðrir, sem í
' salnum voru, sáu nú viður-
t eign Remus og drottningar-
innar, sem bar að með svo
skjótum hætti að ekki var
tími til að hlaupa á milli.
Remu stökk með. spjótið til
Leeru og keyrði það á hol.
Drottningin féll dauð til
jarðar.
kvöldvökunni
Mamma, eg auglýsti undir
öðru nafni að mig langaði til
að kynnast vel stæðum manni
með kunningsskap fyrir aug-
um.
Og fékkstu svar?
Já, eitt — frá pabba.
★
Hann: Er eg nógu góður fyr-
ir þig?
Hún: Nei, en þú er of góður
fyrir aðrar stúlkur.
it
Elskan mín. Eg gæti dáið
fyrir þig'.
Þú ert alltaf að tala um þetta,
en lætur aldrei verða neitt úr
því.
★
Manstu eftir hjónunum, sem
við mættum á skipinu og buð-
um heim?
Já.
Jæja, þau héldu að við meint
um það og koma í næstu viku.
★
Frændi getur ekki ákveðið
hvort hann eigi að fá sér kýr
eða reiðhjól.
Hann mundi sannarlega verða
til athlægis, ef hann riði um á
belju.
Já, en verra væri að rnjólka
reiðhjól.
★
Það stal einhver kúnni minni,
en það kemur honum ekki að
neinu gagni.
Af því að eg tók alla mjólk-
Nú hvers vegna ekki?
ina úr henni í gær.
★
Það er skrýtið þetta með
kjúklingana.
Nú, hvað þá?
Þú veizt, að kjúklingar eru
einu skepnurnar, sem þú getur
borðað áður en þeir fæðast.
★
Eg ætla að kaupa hana.
Hvers vegna?
Svo að eg fái lituð páskaegg.
Haninn hlýtur að verpa lituð-
um eggjum.
-------•-------
JóSahátíi Nor-
rænafélagsins.
Jólaliátíð Norræna félagsins
verðnr lialdin í Tjamarcaffé á
morg'un. Jólahátðin er fastur
liður í samkonuihaldi félagsins
og- hefur jafnan verið fjölmennt
á þeirri skemmtun.
I Hátiðin hefst með því að
Thorolf Smith, fréttamaður, flyt
ur ávarp, þá segir Jón Púlma-
son, alþingismaður, frá íslenzk-
um jólasiðum og Þuríður Páls-
dóttir óperusöngkona syngur
nokkur lög við undirleik Jórunn
ar Viðar. Einnig verður haldið
talnahappdrættj, öðru nafn(j|
,.Bingo“ og að lokum verður
dansað.
Er þetta annað skemmtikvöld-
ið, sem Norræna félagið efnir til
í vetur. Kvöldvökur félagsins
eru mjög vel sóttar og þykja
hinar skemmtilegustu og var
hin fyrsta á vetrinum haldin í
október.
Aðgangur er ókeypis fyrir fé-
lagsmenn og gesti þeirra, en ný-
! ir félagar geta látið skrá sig við
I innganginn.