Vísir - 17.12.1957, Blaðsíða 10

10
VISIR
Þriðjudaginn 17. desember 1957
Lestin brunaði í sífeldum krókum yfir fjallið. Snæþaktir tind-
arnir voru rauðgullnir í bjarma sólarlagsins, og ljósin sáust í
gluggunum í kofunum uppi í brekkunum.
John starði hugfanginn á landslagið. Hann hugsaði með sér:
Eg hef verið í Sviss í sex vikur og ekki stigið fæti út fyrir
Lugano. Eflaust mun mörgum finnast að eg hafi verið býsna
athafnalítill! En hann hafði ekki langað til að fara neitt. Hon-
um hafði liðið svo vel í Albergo Fionetti.
— Þú ert eflaust þreytt, sagði John. — Þú getur lagst fyrir
undir eins og við komum í frönsku lestina.
Colette brosti. — Þú ert svo nærgætinn, John. En eg býst ekki
við að eg sofi í nótt. Það er svo mikið hérna inni.... hún
lagði höndina á brjóstið. — Mér finnst eg mundi aldrei sofna
framar....
Hann maldaði ekki í móinn. Hann var viss um að hún mundi
steinsofna undir eins og hún kæmi í svefnvagninn.
Hún hélt áfram, hugsandi: — Líklega hefur það verið rangt
að vera svona ósvífin við njósnarann. Pater Angeli skammaði
mig fyrir það á eftir. Hann sagði að stoltið væri ein af stór-
syndunum og að maður ætti alltaf að vera góður við gamalt
fólk. Henni ömmu finnst eg sjálfsagt vera hræðileg mann-
eskja....
John skildi hve mikið þessi játning hafði kostað hana. En
hann gat hughreyst hana í fullri einlægni. — Ef hún hefði ekki
skilið hvernig þér leið mundi hún ekki hafa skrifað þér eins og
hún gerði. Eg hugsa að þú verðir hissa þegar þú hittir Helen
Stannisford, Colette. Hún hefur liðið of mikið fyrir meinleysi
sitt og auðsveipni — fyrir að láta manninn sinn kúga sig. Eg
held að hana langi til að láta þig skilja það. En hún er sam-
vizkusöm og vafalaust segir hún ekki eitt misjafnt orð um
manninn sinn. Hún mun gera ráð fyrir að þú sért of ung til að
skilja sjónarmið hennar.
Eg er ekkert barn, sagði Colette lágt, og nú langaði John ekk-
ert til að erta hana. Hann sagði vingjarnlega: Aldurinn skiptir
svo litlu máli. Þegar maður er barn finnst manni þrjátíu ár
mikill aldur, og þegar maður er sjötugur finnst manni tuttugu
og tvö ár enginn aldur.
Colette hló. Það var í fyrsta skiptið sem hún hló síðan lestin
íór frá Lugano. — Eftir átta ár er eg þrítug, sagði hún. — Eg
held það sé ekki aldurinn sem-skiptir máli, heldur hjartað. Svo
bætti hún við, alvarleg: — Eg hef verið fullorðin síðan eg var
tólf ára.
— Eftir átta ár er eg fjörutíu og fimm og líklega leiðinlegur
og rykfallinn — kannske með ístru líka. Hann hripaði teikn-
ingu aftan á matseðilinn og gladdist er hann sá að alvörusvip-
tirinn hvarf af henni. Og eg verð líklega enn óvinsælli á spítal-
anum en eg er nú.
— Ó-óvinsæll? í fyrsta skipti skildi hún ekki hvað í enska
orðinu lá. — Hvað áttu við með því?
— Það er maður, sem engum fellur vel við. Leiðinlegur maður.
Hann brosti. — Undirmönnum mínum finnst eg vera harðstjóri.
— Þú ert ekki leiðinlegur! sagði liún með ákefð og svo hátt
að ýmsir gestirnir í vagninum litu við og brostu. — Þú er hygg-
inn og góður og þú hlær að öllu, sem er skemmtilegt.
— Þú þekkir mig ekki nema sem gest í sumarleyfi, svaraði
hann þurrlega. — Þegar eg er að vinna er eg allur annar maður.
Meðal annars óþolinmóður. Eg verö nefnilega að vinna hratt, og
þoli ekki neitt slugs og seinagang kringum mig á stofunni.
— Það er skiljanlegt í jafn áríðandi starfi og þínu. Það er
gott að eg er ekki hjúkrunarkona hjá þér,
Hann brosti aftur. — Það finnst mér líka. Eg kann betur við
þig sem listkonu. En nú er bezt að við förum inn í klefann
okkar.
í klefanum var aðeins einn farþegi auk þeirra, fullorðinn mað-
ur, sem svaf í sætinu sínu. Þau hættu að tala saman til að
ónáða ekki manninn sem svaf. Nú var ekki hægt að sjá lands-
lagið fyrir myrkri, og dregið var úr Ijósunum í klefunum, svo að
bláir náttlamparnir vörpuðu draugalegum blæ frá sér. Colette
tók af sér hattinn og hnipraði sig inn í hornið sitt, og þegar hún
var sofnuð lagði John væröarvoð yfir hana. Hún, sem hélt að
hún mundi ekki sofna í nótt, var steinsofnuð strax.
Þetta hafði verið erfið vika hjá þeim báðum, hugsaði John
með sér er hann fór út í ganginn til að reykja síðasta vindling-
inn. Það hafði hrært hann innilega að sjá hana sofandi, og
hann vonaði af heilum hug að þau — hann sjálfur, Steve frændi,
Bella frænka og amma Solette — hefðu ráðið vel, er þau fengu
barnið heim til sín til Englands. Hún virtist svo saklaus og
varnarlaus þarna sem hún kúrði sig í horninu, en svefninn hafði
þegar afmáð þreytuna úr andlit hennar. Hann minntist þegar
hann hafði horft á Luciu gömlu sofandi og varð hugsi og starði
út í myrkrið. Hvað var það sem Lucia hafði sagt: — Veit ekki
maðurinn að augun eru spegill sálarinnar?
En skurðlæknirinn, sem hafði séð svo mörg meðvitundarlaus
andlit, gat ekki séð að sálina vantaði í andlit Colette þarna
sem hún svaf — þarna var barnssál, róleg og með trúnaðar-
trausti.
Nú hékk myndin af Luciu á eldhúsþilinu, og þó að hún urraði
og yppti öxum hvenær sem einhver hafði orð á að það væri líkt
henni, vissi hann samt að henni þótti undurvænt um myndina.
Sér til mikillar furðu fann John að hann langaði að hverfa
aftur til Albergo Fionetti. Það var alveg eins og hann hefði
skilið þar eftir einhvern hluta af sjálfum sér — John sem var í
fríi sem var frjáls og sæll.... Hann var ekki vanur angurblíðu-
hugleiðingum, en þarna stóð hann lengi í ganginum og var að
hugsa um þetta. Kannske hafði honum þótt vænt um staðinn
og Luciu og Fionetti fjölskylduna af því að hann sá þetta allt
með augum Colette, og af því að honum hafði verið svo vel
tekið. Þessi undarlega þrá var svo gerólík þeim hug sem maöur
er í þegar maður flytur á burt frá gistihúsi eða kunningjum, sem
maður hefur dvalið hjá.
HVAÐ GEYMIR FRAMTÍÐIN?
Colette vaknaði skömmu eftir að John var seztur í hornið á
móti henni. Hann hafði sofnað og hún sætti sig vel við að horfa
á hann sofandi. Bláa ljósið frá lömpunum gerði klefann svo
óraunverulegan, og gamli maðurinn sem var með þeim í klefan-
um hraut hátt. Colette hafði dreymt að hún væri á leiðinni
upp að San Salvatore, og hún var nokkrar sekúndur að átta
sig á hvar hún var. Það hlaut að vera orðið framorðið, því að
ekki heyrðist mannamál úti á ganginum, og hvergi sást Ijós úr
glugga úti í myrkrinu. Þau áttu að koma til Basel um miðnætti.
Colette reyndi að bægja frá sér öllum hugsunum um fjöl-
skylduna sína og Albergo Fionetti. Hún reyndi að hugsa um
»John. Allt var svo óvirkilegt í þessu bláa ljósi, en óvirkilegast
var þó að hún, Colette Berenger, skyldi vera á leið til Englands,
á heimilið sem hún hafði heitstrengt að sjá aldrei. Stundum
sagði skynsemin henni að hún hefði breytt rétt. en annað veifið
fannst henni hún hata John fyrir að hann hafði komið henni til
að gleyma andúðinni á ömmu sinni. En fyrst og fremst var hún.
hrædd.
Hún var hrædd við það ókomna.
Hvað vissi hún um ömmu sína annað en það að hún hafði
látið það líðast að dóttir hennar sætti illri meðferð — og að hún
var nú orðin gömul og hrörleg kona, sem langaði til að bæta
fyrir gamlar syndir? Allt það lallega, sem hún hafði heyrt um
Helen Stannisford, höfðu John og Steve frændi hans sagt henni,
og karlmenn trúðu alltaf öllu góðu um alla — sérstaklega góðir
og gæfir karlmenn....
E. R. Burroughs — TARZAW — 2514
Þegar Remu hafði myrt
l drottninguna, æpti hann
) fram í salinn: Berjist, berj-
ist fyrir hinn nýja stjórn-
anda. í sama vettfangi var
allt í uppnámi í salnum og
fylgismenn Remus réðust á
þá, sem haldið höfðu tryggð
við Leeru og svo var barist
lengi af mikilli heift.
kvöldvökunni
— Pappír er góður til að
verjast kulda.
— Já, eg held eg muni eftir
þriggja mánaða víxlinum sem
hélt mér í svitabaði í hálft ár.
*
— Hvaða mánuður hefir 28
daga?
— Allir.
★
— Þegar snjóar er miklu
meiri snjór í garði nágranna
okkar en í okkar garði.
— Hvernig stendur á þvi?
Þeirra garður er stærri.
★
Náttúran er yndisleg. Löngu
áður en hún vissi að við mund-
um nota gleraugu lét hún á
okkur eyru.
★
— Hann hélt að venju góða
borðræðu.
— Hvað sagði hann?
— Þjónn, færið mér reikning-
inn.
*
— Eruð þér ánægður með líf-
ið, að ganga um og betla?
— Nei, alls ekki, eg hef oft
óskað þess að eg ætti bíl.
★
Hann: Hvað kemur fyrir
stúlkur á svörtum sokkum?
Hún: Það veit eg ekki.
Hann: Ekkert.
-----♦------
Jólabækur
unglinganna.
Anton Mohr: Ævintýrið á
Asíu. Árni os' Berit II. ög'
Ævintýralok. Árni og Berit
í Ameriku. III. Ferðalok.
Ævintýraför um Kyrrahafið og
Suður-Ameríku. Þýð. Stef-
án Jónsson námstjóri: ttg.:
Isafoldarpretsmiðja. Reykja
vík 1957.
Anton Mohr hefur ritað þrjár
bækur um stórfenglegt ferða-
ævintýri systkinanna, Árna og
Berit, sem eru norsk í móður-
ætt, en skozk í föðurætt. í fyrra
gaf ísafoldarprentsmiðja út
fyrsta bindi þessa verks, og
náði strax hinum mestu vinsapld
um æskulýðsins, en sannast að
segja eru bækurnar engu siður
ritaðar fyrir fullorðið fólk. Með-
al annars hafa þær það til síns
ágætis að byggt er á staðreynd-
um allt sem sagt er um lönd,
þjóðir, gróður og dýralif. Þetta
eru því menntandi bækur, full-
ar af staðgóðum fróðleik um
ieið og þær lýsa hinum háska-
legustu ævintýrum systkinanna
tveggja. Þau eru farþegar á
hafskipinu Titanic, þegar það
ferst á ísjaka i Atlantshafi 1912.
Eftir að þeim er bjargað, lénda
þau í höndum misindismanns,
sem gabbar þau til að leggja í
ferðalag um þvera Afriku. Ann-
að óhapp verður því valdandi að
þau flækjast austur eftir allri
Asiu, lenda í fangelsi og öllu
mögulegu. En loksins komast
þau auðvitað heim til Ameríku,
þangað sem ferðinni var upp-
haflega heitið, og allt fer vel.
Margar myndir eru í bókunum
og auk þess landakort, sem sýn-
ir slóð söguhetjanna.