Vísir - 07.03.1958, Blaðsíða 9

íFíisíuíiaginn 7. marz 1658

Þaö gerist enn í dag
Framh. af 3. síðu.
Kaupið var hlægilega lágt,
ekki tuttugu krónur á dag.
Svo fékk hún 10% af verð-
mæti þess er gestir ,,hennar“
drukku, þ. e. a. s. við þau borð,
er henni var boðið að setjast
við og fá hressingu. Þessar
tekjur voru svo lágar, að Jean
gat ekki iifað á þeim.
Þá gerðist það nótt eina
klukkan 3—i, er nætur-
Idúbbnum var lokað, að Jo-
an, er var þreytt og ölvuð
fór með manni nokkrum heim
til hans. Þetta endurtók sig
þar til það var orðið að vana.
Og það var þetta, sem vænzt
hafði vei'ið af henni. Ef þvílík
stúlka fælir vel efnaoa gesti
frá sér aftur og aftur með
stuttu millibili, þ. c. neitar að
fara heim með þeim eftir lok-
unartíma, fleygir eigandi næt-
urkúbbsins stúlkunni út á
götúna.
Hún er orðin vændiskona.
Hið unga, efnilega lista-
konuefni hefir á skömmum
tíma orðið að vændiskonu. En
það er ekki það versta, sem
fyrir hana gat komið. Ofnotk-
un eiturlyfja er álgeng i hin-
um nálægari Austurlöndum.
Sama máli gegnir um Norður-
Afríku og Suður-Ameríku. Það
er einkennilegt hve eiturlyfja-
neytendum er anht um að venja
aðra á þennan löst, og stúlk-
um, sem komnar eru út í
skækjulifnað, er hætt við að
verða eiturlyíjunum að bráð.
Þvilíkar stúlkúr og Joan geta
att á hættu að len ia í klóm
samvizkulausra þorpa.a, sem
selja eiturlyf og krefjast þess
að stúlkurnar selji þau.
Þessir menn svífast einskis.
Þeir skjóta þær stúlkur, 'sem
þeir álíta, að lögreglan geti
veitt upp úr leyndarmál við-
víkjandi eiturlyfjasölunni.
í spjaldskrám lögi'eglunar í
Beirút, Teheran, Amman,
Kaíró, Tangier, Buenos Ayres,
Rio de Janeiro og mörgum öðr-
um stórborgum getur að líta
nöfn fjölda margra ungra
stúlkna, sem ráðnar höfðu ver -
ið í næturklúbbum, eða fjöl-
leikahúsum, en fundizt dauðar
— eða myrtar — án þess að
morðinginn hafi fundizt. Þessi
morð standa oftást í sambandi
við eiturlyf jasölu. En þær
stúlkur eru eigi fáar, sem
fremja sjálfsmcrð.
Mórð og sjálfsmorð eru al-
geng í hintím óhugnanlegu
annálum hvítrar þrælasölu.
Undantekningar.
sem sanna
regítína.
Örlög ungra kvenna, sem ráða
sig í næturklúbba og dans-
knæpur, verða ekki ætíð hrylli-
leg. Nokkrum ungum stúlkum
tekst að halda sér óspilltum í
lastabælunum. Þessar stúlkur
hafa svo stc-rka skapgerð og
góðen siðferðisbakhjarl, að þær
eru ósigrandi.
Þær eru vel gefnar og kunna
að gæta fengins fjár. Þær kom-
ast klakklaust 1 gegnum hið
ilmandi helvíti.
•1 Eg fæddist í'London, en he
átt heima í Frakklandi og ;.r
Ítalíu, stundað nám í tíu skó
um hingað og þangað í Evrópu
Eg er hrifin af hinum miklu
listaverkum, sem eru í söfn-
um stórborganna. 'Eg háfði far-
ið í söfn áður en eg fór í bíó
í fyrsta sinn. Eg les um listir,
lærði rússneska leikdansa og
hljómlist. Að striðinu loknu
varð eg innanhúss arkitekt í
París. Það mun vera ofurlítið
af Zígaunablóði í æðum mín-
um. Eg er svo gefin fyr-ir að
ferðast eins og Zígaunarnir.“
„Svarti ííllimi“.
Við, Stella og eg, sátum í
hressingarstað við Via Veneto
og drukkum létt vín.
! Eg spur.ði hana, af hvaða á-
stæðum hún hefði ráðið sig til
að syngja í næturklúbbi í Bei-
rút.
Stella svaraði: „Fyrir tveim-
ur árurn borðaði eg miðdegis-
verð í hinum fína næturklúbb
,. . . j „Club d l’Opera“ í París. Um
manuði í næturklubb í Beirutl,
... , , , ...........kvoldið baou vimr mmir mig,
cg fekk agæt laun. Hun hafði I, . ,
I þeir er eg var með, að syngja.
akveunn vinnutima í „Svarta , . .
... , , Þeir hofðu ætio dað rodd mma
filnum , en svo het nætur-
En þessar stúlkur eru fáar.
Eg ætla nú að kynna eina því-
líka undantekningu fyrir les-
endunum. Hún heitir Stella St.
John, er fríð sýnuin, ljóshærð
og ensk. Hún var alin upp á
fremur fátæku heimili í
Northampton.
Stella er óvenjulega dugleg.
Hún talar ensku, frönsku og
ítölsku reiprennandi. í þýzku
getur hún bjargað sér. Hún
hefir unnið sem innanhúss
••
arkitekt, útvarpssöngkona og
sýningarstúlka. Einnig hefir
hún fengizt við blaðamennsku.
|Hún héfir ferðazt um mikinn
hluta heimsins. Hún er jafn-
kunnug í London, París, Róm, j
Beirut, Rio de Janeiro og'1
Helsingfors.
Stella St. John söng í tvo
Eg' varð við þessari beiðni,
gekk til hijómsveitarinnar og
bað hana að leika ákveðið lag,
sem eg kunni. Eg söng og fékk
afar mikið lof. Áheyrendur
vissu það ekki, að eg hafði mjög
litla tilsögn fengið í sönglist-
inni.
Forstjórinn kom að borðinu
til þéss að Stella ^ 0g gergi mgr tilboð úm
ráðningu. En eg áleit það í
sú, að henni féll illa
klúbburinn. Henni bar ekki
skylda til þess að drekka með
gestunum.
Húfi hafði í raun og sann-
leika ekkert út á þetta að
setja hvað sjálfri sér viðkoma.
Fékk starf við arabiskt blað.
Ástæðan
hætti að syngja í „Svarta fíln-!
um“ var
að sjá, hve öriög surnra
stúlkna, sem þarna stoi'fúðú,
urðu hörmuleg.
Eftir að hún hætti í „Svarta
fílnum“, fékk hún þegar stöðu
Sem fréttaritari við Arabweek,
en það er alkunnugt tímarit, og
er lesið í öllum Mið-Austur-
löndum. Hún skrifaði einnig
greinar fyrir arabiskt blað.
Eg mun nú láta Stellu fá
orðið.
„Eg er blaðakona. Það er
bæði mín atvinna og tómstunda
áhugamál, að brjóta heilann
um mennina til þess að kynn-
ast þeim sem bezt. Eg ólst upp
á-yndislegu heimili, og mamma
gerði mér skiljanlegt, að skól-
arnir einir geta ekki annast
gamni sagt'. -
í fyrra, þegar eg var í ieyfi
í Suður-Frakklandi, bgð einn
vinur rninn mig að fara til Bei-
rut og syngja þar. Mig hafði
ávallt langað fil þess að kynn-
ast Miö-Austurlöndum betur.
Eg hafði verið þar uni tíma,
sem tízkuritsjóri við 'egypzka
blaðið „Femme Nouvelle“.
Einnig hafði eg verið klæða-
sýningardama.
Beirút er skemmtilegur stað-
ur og fólkiö í Líbanon cr mjög
aðlaðandi. Þar getur mönnum
liðið vel, ef þeir hafá góða at-
vinnu.“
Á bekk með vændiskonum.
Stella dreypti á víninu,
allt uppeldi. Hún sagði, að ^ hrukkaði ennið og hélt áfram
menn gætu lært mikið á ferða- máli sínu.
lögum. Lært að skilja allt, 'sem „En næturlífið í Austurlönd-
er fagurt. um'er'ekki upp á það beztái í
Sf. C- Amisiisrs&m :
Evrópuerþaðálitiðheiðarlegt
að dansa- í næturklúbbum og
fjölleikahúsum. En í Mið—
Austurlöndum eru stúlkur,
sem þessa atvinnu stunda, sett-
ar í sama flokk og vændiskon-
ur. Og flestar lenda þær í þeim
hópi fyrr e£a síðar.“
Þá tvo mánuði, sem Stella
St. Jones söng í „Svarta fíln-
um“ hitti hún fjölda margar
ungar stúlkur frá Evrópu. Þær
höfðu verið veiddar í hið ó-
sýnilega net hvítrar þræla-
verzlunar.
í sambandi við þetta mál
sagði Stella St. Jones:
„Eg mun hvorki dæma þess-
ar stúlkúf né flytja siðgæðís-
prédikanir. En eg vil einungis
aðvara þær stúlkur alvarlega,
sem álíta, að allt sé gull sem
glóir.
Austurlönd eru í mikilli fjar-
hegð frá Evrópu og hugsunar-
háttur manná er þar öðruvísi
en við Evrópubúar eigum að
venjast. FjÖlIeikahús og nætur-
klúbbar eru þar staðir, sem
karlmenn sækja til þess að
njóta blíðu kvenna. Þeim næg-
ir ekki að horfa á vel vaxnar
konúr og dá listir þeirra.
Þeir vilja meira.“
Stella St. Jones
gefur gób rá".
„Skrifið ekki undir samn-
ing hjá manni sem þér þekkið
lítið og' hafið kynzt af tilviljun.
Fáið það fastákveðið. hvert
þér eigið að fara, hvað þér eig-
ið að vinna og hve^mikil iaup-
in eru. Hið síðast nefnda er af-
ar-þýðingarmikið. Þér þurfið
. að fá svo mikið kaup. að þér
1 neyðist ekki til þess að .fá auka
vinnu.
j Það er erfitt og leiðir oft til
' óíarnaðar.
Álítið ekki að allir kai’I-
j menn, sem berast mikið á, séu
! ríkir og vilja eyða peningum
j vðar vegna án þess að fá nokk-
| uð í staðinn.
Eg þekki ungu stúlkurnar,
sem vinna í Austurlöndum. Eg
hefi unnið með þeim. Margar
þeirra komu til mín og töluðu
um erfiðleilca sína.
Eg reyndi að hjálpa þeim
svo sem mér var auðið.
Þessar stúlkur eru margar
indælar og' óframfærnar.
Þær höfðu. sumar gengið í
leik-dansflokka, sem þær á-
litu fræga og framavon við það
bundin að starfa með þeim. En.
þvílík atvinna gefur ekkert
öryggi. Stúlkumar álíta þetta
létta vinnu og þægilega.
Tvö dæmi af mörgum.
En vonimar bresta og marg-
ar þessara stúlkna fara í hund-
ana fyrr eða síðar.
Eg skal nefna dæmi: Colette
Laurant var fríð, ung stúlka.
Hávaxin ljóshærð og yndisleg.
Hún hafði leikið smáhlutverk
í nokkrum kvikmyndum og
fengið lof fyrir. Hún hafði
ferðast um alla Evrópu. Verið
dáð í Róm og París. Hún kom
til Libanon til þess að skemmta
sér, réði sig í næturklúbb, án
þess að samið hefði verið um,
hvað hún ætti að gera. Henni
þótti vinnan erfið, breytti til,
og fám dögum síðar fannst hún
örend í rúmi sínu.
Sonia Bougaret var glæsileg,
frönsk stúlka. Hún var af-
greiðslustúlka í knæpu í Bei-
í’út. Hún komst í vandræði og
ætlaði að skjóta sig. Sjálfs-
moröið mistókst og hún var
sendi heim til Frakklands.
Þetta eru tvö dæmi af mörg-
um, sem eg þekki. En annað
eins og þetta er alltaf gerast.
Og það getur komið fyrir yður,
unga stúlka, sem lest þessa frá-
sögn, ef þér verðið ekki var-
færin.“
iY«jr itácts ii-ni ajtt ii:
,Wiitáom's Way'
VVúulom’s Way heitir kvik-
mynd í EasÞnan lituni, brezk,
sem sýnd mun verða hér hvað
líður, gerð eftir skálsögu James
Ramsey Ullman. Þetta er mynd
frá Rank félaginu.
Aðalsöguhetjan er Alec Win-
dom læknir, sem rekur sjúkra-
hús i Austurlöndum — og reyn-
ir að gleyma beizkum minning-
um um vansælt hjónaband. Ó-
vænt (kemúr skeyti frá konu
hans, um að liún ætli að koma
til fundar við hann, en um leið
og hún kemur gerast válegir at-
burðir. Sagan verður ekki rakin
hér, en aðalhlutverk leika: Peter
Finch, Windom lækni, Mary Ure
Lee, 1 konú haiis, og Natasha
Parry, Önnu aðalhjúkrunarkonu
lækmsins. — Athyglisverð kvik-.
mynd og vel leikin.
Tólf með pósíinum - 1
Það var hörkufrost og
stjömubiart veður og al-
veg blíða logn. — Boms!
Bomsara boms. Þar skaust
gamla árið út og nýja árið
inn. Þetta var nefnilega á
nýárskvöld.
an
tclf.
Nú' sló klukk-
Stóri póstvagninn
staSnæmdist fyrir utan
borgarbliðið. Með bonum
voru tólf farþegar, fleiri
gátu ekki komist fyrir í
vagninum. Öll sætin voru
seiin. Húrra! húrra! var
brópað inni í húsunum þar
Ikíð sat að' nýárs-
fagnaði cg var nú emmitt
staðið upp með glösin
barmafull og skálað fyrir
nýju ári og sagði „gleðilegt
nýár.“ En fyrir utan borg-
arbliðið beið pcsívagnmn
með farþegana tólf. Hverjir
voru það annars sem voru í
vagmnum
? Þeir
voru
með
vegábréf cg farangur, já,
' mat og annað handa þér og
mér og öllum í bænum.
JHvað vildu annars þessir
farþegar? „Góðan dag,“
'sögðu þeir við varðmann-*
inn í borgarbliðinu.