Vísir - 07.03.1958, Blaðsíða 10

Ýfsm
Föstudaginn 7. marz 1&58
_ Ha, hæ hrópaði Pepe, — Eg er þegar orðinn fullur.
Hann tók flöskuna fram einu sinn enn. Víntaumur rann niður
höku hans. Hönd hans skalf. Hann heUti víninu niður eftir
flöskunni. Ekki meira hugsaði hann, fyrr en eg er kominn lengra.
En Pepe og freistingin voru gamlir kunningjar. Deilurnar
milli þeirra voru stuttar og vingjarnlegar. Freistingin gekk alltaf
með sigur af hólmi.
Pepe dró flöskuna aftur fram og tók ekki eftir bréfinu, sem
loddi við flöskuna vegna þykkra dropa vínsins. Þegar hann
renndi höndinni niður eftir flöskunni, losnaði bréfið frá henni.
Vindgustur feykti því burt. Pepe sá það fjúka burt.
Hann kastaði burt flöskunni og þreifaði á bréfunum. Þau voru
aöeins tvö.
. Hann leit á skriftina. Annað þeirra var frá konu.
— Eg hafði heppnina með mér, sagði hann, rámum rómi.
— Húsbóndinn verður svo hamingjusamur vfir þessu eina bréfi,
að hann mun ekki spyrja hvort þau hafi verið fleiri. Og eg mun
sleppa skammlaust frá þessu.
Hann reið áfram syngjandi.
David og tvö frá Jo. Án þess að líta á þau, stakk Pepe þeim inn
á sig, næst sveittum líkama sínum.
Hann hafði fleira í huga en bréfin. Hann var með fullan poka
af gullsandi og hræðilega löngun til að reyna heppni sína. Hann
hafði lika nagandi löngun til að drekka sig fullan. Juana var
orðin of ströng við hann. Hún var alltaf að bera hegðun hans
saman við hegðun el Patrón. Húsbóndinn kernur ekki heim
haugafullur. Húsbóndinn flaðrar ekki utan í kvenfólk. Húsbónd-
inn spilar ekki fjárhættuspil. Húsbóndinn.... Pepe stanzaði, og
unglegt andlitið geislaði af hlátri. E1 Patrón kann sannarlega
ekki að lifa lífinu.
Hann gekk glaður í bragði eftir götunni í áttina að spilavit-
unum. En þegar hann kom að því fyrsta, var það lokað. Einnig
það næsta. Hið þriðja. Jafnvel Blái Demanturinn var lokaður.
Pepe hleypti brúnum. Hann nálgaðist skeggjaðan Ameríku-
mann, sem var með riffil yfir öxlina, tvær skammbyssui við
beltið og boginn hníf í beltinu. Pepe hægði á sér. Jafnvel í
Kalíforníu var óvenjulegt, að menn gengju svo rnikið vopnaðii.
Og maðurinn var reiðilegur á svipinn. Pepe yppti öxlum og hélt
áfram. Næsti maður, sem hann mætti var einnig vopnaður eins
: og sá fyrri, nema þessi hafði bara eina skammbyssu. Fimm aðrir
menn komu gangandi eftir timburgangstéttinni. Allir höfðu
þeir byssur.
Pepe fitjaði upp á nefið. Sacramento, hugsaði hann, er svo-
litið óheilnæm i dag. Eg ætla að yfirgefa hana. Þrátt fyrir hinn
mikla þorsta minn. .....
Hann sá Mexikana nokkurn læðast hjá og gera eins lítiö ur
sér og hægt var og kallaði til hans.
— Hæ, Chico, hvað er um að vera?
__Það er allt vitlaust, hvíslaði hinn. — Þeir hvítu berjast inn-
byrðis. Það eru lítilmennin, sem húka á löndurn þeirra, er
mega sín meira, sem standa fyrir því. Þeir segja, að samning-
urinn, sem stjórn okkar gerði við senor Alvarez og af honum
við Sutter, sé ógildur. Þeir neita að greiða fyrir landið. Hinir
stóru ætla að reka smákarlana burt. Og smámennin hafa
geysilega löngun til að drepa stórlaxana, ef þeir reyna það.
Hvað mér viðvíkur, þá langar mig langmest að vera einhvers
staðar annars staðar.
__Og mig lika, sagði Pepe hlæjandi. — Korndu á bak fyrir
aftan mig.
__heir riðu í spretti út úr Sacramento. Pepe sleppti Mexik-
ananum fyrir utan litla veitingastofu utan við borgina. Hún var
opin. Pepe gekk inn, en skammaðist sín með sjálfum sér. Senor
Bruce bíður eftir þessum bréfum frá hvítu konunni. En samt er
hægt að tengja saman vinnu og skemmtun.
Hann keypti flösku af víni og stakk henni innan á sig hjá
bréfunum. Síðan reið hann burt og söng fjörlega við sjálfan sig.
Við og við tók hann fram flöskuna og staupaði sig. Veröldin
varð yndislegur staður. Milljónir lítilla fugla sungu í tijátopp-
unum. Himininn og áin og hin fjarlægu fjöll dönsuðu saman
hægt og tignarlega.
Tveim vikum seinna, sá námumaður, sem kom upp stíginn í
áttina til Marysville, eitthvað hvítt hanga á þyrnirunna. Hann
fór og sótti það. Þetta var, sá hann, bréf. Blekið hafði þvegist af
umslaginu af dögginni og sjálft umslagið var rifið af vindinum.
Námumaðurinn opnaði bréfið og horfði forvitnislega á það.
— skolli vel skrifað, sagði hann. — Stundum þykir mér leiðin-
legt að kunna ekki að lesa.
Hann vöðlaði þvi saman og fleygði því frá sér. Það sást að-
eins efsta línan. Hún hljóðaði svo, ef einhver hefði getað lesið:
„Eg mun koma i siðustu viku nóvembermánaðar. Ó, ástin
mín, eg“
En þarna var enginn, sem gat lesið og næst þegar rigndi,
máðist blekið út.
Bruce Harkness sat ásamt Nate í salnum í Marysville. Hann
setti niður glasið og hristi höfuðið þrjózkulega.
— Nei, Nate, sagði hann. — Eg er ekki á sama máli. Ekkert
getur hent mann nema það, sem maður vill sjálfur að hendi.
Sannur maður á að geta ráðið örlögum sínum.
Námumaður, sem var að fara út, cpnaði dyrnar. Þeii heyiðu,
að farið var að hvessa og það var einkennilegt hláturhljóö í
vindinum.
NÍUNDI KAFLI.
Bruce sat á hestinum sínurn og horfði yfir ekrurnar. Kornið
var enn þá grænt og hveitið var ekki orðið nógu hátt. Hann
horfði órór upp í fjöllin. Það var fariö að þykkna í lofti. Hann
sneri sér að Pepe.
Hinn ungi Mexikani yppti öxlum.
— Ef við fáum tvær vikur enn, senor, ságði hann, — erum
við hólpnir. En hvort við fáum gott veður svo lengi, má ham-
ingjan vita. Fjöllin eru mjög hvít, finnst þér það ekki?
— Jú, sagði Bruce.
Hann hneppti efsta hnappnum á geitarskinnsjakkanum sín-
um. Hann hafði þaö á tilfinningunni, að bráðum færi að frysta.
En hann var ekki viss. í þeim hluta Suður-Karólína, þar sem
Harkness-ekrurnar höfðu verið háfði aðeins tvisvar sinnum
komið verulegt frost, sem hann mundi eftir. Honum hafði aldrei
fundizt vera vont veður í Karolina.
Hann horfði hugsandi á andlit Pepes. Mexikaninn yppti öxl-
um aftur.
— Við ættum að skera upp nú, senor, sagði Pepe. — En ef
við gerum það missum við helming verðmætis uppskerunnar.
Eg þori ekki að ráðleggja þér. Eg er alltof mikill áhættumaður
til þess. Eg mundi heldur voga öllu.
Bruce stakk hendinni í vasann. Það skrjáfaði í bréfinu. Hann
þurfti ekki að taka það upp. Hann kunni það utan að.
„Eg get ekki leyft þér,“ hafði Jo skrifað, „að senda mér far-
gjald til Kaliforníu. Það er, hvort eð er, skylda Teds sem eigin-
rnanns míns. Svo lengi, sem hann er eiginmaður minn, veröur
hann að gera skyldu sína. En eg les það milli linanna í bréfi
þínu, að þú efist um, að hann vilji það eða geti það. Hami hefur
E. R. Burroughs
- TARZAN -
257S
Tarzan geklc skyndilega
fram með tösku læknisins og
rétti hana að trúboðanum
og sagði: „Skylda yðar hr.
læknir.“ Næsta augnablik
var hlaðið spennu. Svo
rétti trúboðinn fram hend-
urnar eftir töskunni, brosti
dauflega og sagði: „Já, auð-
vitað.“ Og svo þegar hann
var búinn að taka ákvörð-
unina, hætti hann að leika
hlutverk trúboðans og varð
nú læknir af lífi og sál og
doktor Durand framkvæmdi
nú enn einu sinni vanda-
saman uppskurð.
kvölcivökunnt
— Elskan, þú værir emn bezti
dansherra sem ég þekki, ef ekki
væru tveir hlutir.
— Hvað er nú það?
— Fæturnir á þér.
★
Kennslukonan var að segja
frá konungi nokkrum, sem
aldrei svo mikið sem brosti eft-
ir að sonur hans dó.
Ein stúlkan rétti hikandi upp
höndina alvarleg á svip.
— Hvað gerði hann þá ef
hann var kitlaður?
Flugmaður nokkur var að
sýna konu nokkurri flugvélina
sína. Konan spurði allt í einu:
— Hvað gerist nú ef benzínið
þrýtur allt í einu?
Flugmaðurinn lét sér hvergi
bregða og sagði grafalvarlegur:
— Frú mín góð, trúið mér, að
þúsundir manna, sem það kem-
ur fyrir, eru þarna uppi — og
hann benti til himins — og eru
að smá deyja úr hungri af því
að þeir komast ekki niður.
★
Maður nokkur var boðinn upp
í flugbát og fékk að stýra, þar
sem hann var gamall flugmað-
ur. Allt gekk vel þangað til
hann átti að fara að lenda.
Hann flaug yfir flugvöllinn og
var að því kominn að steypa
sér niður, þegar flpgstjórinn
minnti hann á að hánn væri í
flugbát, og kvað betra að lenda
á sjónum. Þá áttaði flugmaður-
inn sig og lenti heilu og höldnu
á sjónum, stóð upp og þakkaði
fyrir sig, opnaði hurðina og
gekk beint í sjóinn.
★
Drengurinn var að segja frá
dráumi sem hann hafði dreymt
um nóttina.
— Pétur ,spurði móðir hans,
— veiztu hvað draumur er í
rauninni?
— Já vissulega, svaraði
drengurinn. — Bíó í svefni.
Cim Áimi tia? ....
Þessar klausur voru í Vísi
þennan dag fyrir 45 árum.
1 Spákona ein hér í bæ, sem
oft kvað hafa sagt fyrir um
veðurlag, hefir spáð, að þegar
snjórinn, sem nú er hér, er
þiðnaður, komi engin hríð hér
fram til hausts.
Sigurður Slembir kom á
, Ingólfi til bæjarins í gær. Hann
fer tii útlanda til þess að undir-
búa stofnan lyfjábúðar í Vest-
mannaeyjum, er hann hefir í
hyggju að reka þar.
Pílagrímar drukkna. — f
janúarmánuði var fór lest af
pílagrímum frá Indlandi um
Arabíu og ætluðu þeir til Me-
dína. Þeir voru 400 saman. Þeg-
ar minnst varði kom á þá stór-
eflis vatnsfall ofan úr fjalli, er
þeir fóru framhjá, og heitir el-
Hama og reif með sér 350
þeirra, og fórust þeir allir. Að-
eins 50 héldu lífi.