Vísir - 02.08.1958, Qupperneq 7

Laugardaginn 2. ágúst 1958
V f S I R
r
i ffliugaj*i)í) gssai'íi
Pkillp 'Jrctne:
ffleiiiisókniift.
Millie Leroq varð injög undr- hvað það er mikið,
andi þegar þjónustustúlkan skuldið mér?
hann kallaði þá víst. Þið hafii’'
náttúrlega komist að því og er-
uð nú að ganga á röðína o[
spyrja — er ekki svo?
— Þér eigið einmitt kollgát
una, sagði Wardell. Og svo ac
ég segi eins og er, þá höfum
við sérstaka ástæðu til að
spyrja yður nokkurra spurn-
inga.
— Þér ætlið þó ekki að fara
að segja mér, að þið haldið að
eg hafi kyrkt hann? Eða hvaf
var annars gert við hann? Ann-
sem þér iady, ég vildi svo gjarna geta ars verð ég að segja það, að ég
tala við sjálfa sig.
, _ Sert yður til geðs. . . en þér syrgi hann ekki beinlínis.
hennar tilkynnti henni að það Hann settist við skrifborðið verðið að skilja það, að ég og! _ Eg fullyrði ekkert um
\æru menn frá Scotland Yard og opnaði möppu. [ mínir líkar verðum líka að slíkt Eg spyr yður bara hvort
að spyrja eftir henni. Hún gat — Eg skulda yður 1830 pund, lifa. I bér viliið seeia okkur frá öllu « . A .A
þó stillt sig og það eina sem sagði Millie. i Millie hreitti út úr sér- Ein'ú Vli^10 segidira 0llu - Ma eg segja yður hvað við
hún saeði var- __ Nn hvað ™ - ' Mlllle hleittl ut ur ser- — Eln þvl, sem þer vitið. En eg verð höldum að hafi skeð, lady Milli-
vilia beir- strax’ I , , rannsrkandl a mitt það! Svo tók hún upp byss- að taka það fram, lady Milli- centr Macdonald var ekki
_ „ , . ' ... . I neS]u™ar afmgrunum a sei | una og skaut. cent, að það, sem þér segið okk- kyrktur, kæra lady. Hann var
E„ Perkms var elda e,„s - Emm«t Ha„„ var h,k- ^ ur mætti vera „ota8 gegn ySur skoti„n til ba„a. ei„s og ég
Perkiris kom inn mecí skart-
.ripina.
— Mig langar bara til að líta
i perlufestina, sagði Wardell.
íann leit á festina.
— Eiga þær ekki að vera 42.
jerlurnar í festinni, spurði
■Vardell.
— Það er mikið rétt, herra
minn, sagði Millie.
— Viljið þér samt telja perl-
urnar á festinni, bað lögreglu-
foringinn.
— Þetta er undarlegt, sagði
Millie. Sannarlega undarlegtt
Röddin var ekki eins einbeitt,
það var eins og hún væri að
undrandi. Hún hafði búizt við andi, en reyndi að stilla sig. Eg
þessu. Lady Milicent Leroq hélt að ég hefði gert yður það -f 11 gimsteinunum, en glamp-
hafði myrt okrara — skotið Ijóst síðast þegar þér voruð
hann með sinni eigin byssu. | hérna, að þessu er nú ekki ná-
Millie hafði talið sér trú um kvæmlega þannig varið. Sam-
að þetta hefði allt tekizt óað- kvæmt síðasta samningi okkkr
finnanlega. Sfuart Macdonald — þér viljið kannske sjá afrit-
(sem var nafnið á okraranum) ið af honum? — er skuldin nú
hafði ekki haft hugmynd um alis um 3070 pund. Að vísu
að hún kom í þeim tilgangi til nokkrir shillingar og pence að
hans, að myrða hann. Enginn auki, en við skulum sleppa því
hafði séð hana fara inn í húsið lítilræði.
býst við að þér vitið. Hann sá
svo að þegar þér miðuðuð byssunni, en
síðar.
mn af byssuhlaupinu speglað- veiðui þá _ _
ist í glerplötunni á skrifborð-1 vera’ Eg hef ekkert Sert> sern hafði ekki tíma til.að beygja
inu. Hann hafði ekki haft tíma1 eg ^arf að skammast min fyrir. sig_ Hann sat jú við borðið, var
til að beygja sig undan, en1 — Þakka yður fynr, sagði ekki svo? En hann hafði nógan
hann gat gert sér grein fyrir Wardeii °S tek UPP pappírsörk. uma _ nokkrar sekúndur til að
því, sem var að gerast og hug- Eg er herna með skra skart' hugsa sig um, áður en hann dó.
ur hans var enn starfandi í gnpl ^a’ sem Þer sóttuð í banka Qg hann notaði þessi andartök
Hann sat Seymsiuna yðar í gær. Eg fékk til þess að ná einni perlunni af
nokkrar sekúndur.
hálfboginn nokkra stund, en
áður en mínúta var liðin, var
og ,,skrifstofan“ hans var á hann dauður.
völdum stað við St. James Milil hálfstóð upp úr stólnum, MiUie fiýtti sér að safna
Square, þar sem viðskiptavin- en svo var ems ,og hun attaðl saman skartgripunum og gekk
irnir gátu smeygt sér inn án slg og °Pnaðl nú handtöskuna nr shugga um ag ekkert hefði
þess að eftir þeim væri tekið. slna 1 skyndl- orðið eftir. Síðan fór hún rak-
Enginn hafði heldur séð hana . Eg skl1 nu ekkl þennan relkn' leitt niður að Thamesá og
fara þaðan út, það var hún al- ing yðar’ enda eru ^etta bara fleygði byssunni í ána.
veg viss um. Itölur 1 bók/ Eg hef.teklð með Það eina, sem ég þarf nú að
Loks hafði hún verið með mer alla skartgripi, sem ég gera er að gieyma þessu. Nú er
hanzka allan tímann svo að heE og ^að er bezt að ^er lltlð bara að ganga vel frá fjarvist
ekki gat verið um það að ræða, a ^a' _ 1 arsönnuninni.
að fingraför hennar hefðu fund- Hun hvolfdi úr poka á borð- — Lady Millicent Laroq? — Það er þá svona, hugsaði
ist. ^ ið. - Þeir ættu að minnsta kosti spurði War’dell lögregluforingi. Millie, um leið og hún hringdi
Segið þeim að ég komi niður að vera 2500 punda virði, lítið yig erum frá lögreglunni, eins á Perkins. Það varð ekkert eft-
þessa skrá hjá bankastarfs-
manninum, sem afhenti yður
gripina úr geymslunni.
— Hvað koma þessir skart-
gripir þessu máli við?
— Við skulum nú athuga
það, lady Millicent. Getið þér
staðfest að þetta sé rétt skráð.
— Eg geri ráð fyrir því.
— Megum við líta á gripina
hjá yður?
' | — Auðvitað, ég skal láta færa
okkur þá.
festinni og gleypa hana. Þó að
maður verði fyrir byssukúlu
hefur maður svolítinn tíma til
að átta sig og þann tíma not-
aði Macdonald vel.
Um leið og hann lauk máli
sínu, rétti hann fram perluna
sem vantaði.
Nú, jæja, sagði Millie og það-
var uppgjafartónn í rödainnL
— þetta er víst það sem þiS
kallið „inside information11.
eftir fimm mínútur, sagði Millie Þer bara á!
við Perkins.
— Já, frú mín.
Macdonald lokaði möppunni saka mál Stuarts Macdonalds. er ég viss um. Sennilega ætla
og ýtti henni til hliðar. Svo tók — Stuart Macdonald? Hefur þeir að leita eftir fingraförum
Fimm mínútur ættu að nægja hann fram lúpuna sína og leit einhver drepið hann? Eg er ein Macdonalds á þeim. En ég setti
henni t'il þess að rifja upp sög- á gimsteinana. — En kæra af viðskiptavinum hans, eins og nú líka undir þann leka.
una, sem hún hafði búið sig und
ir að segja þeim um athafnir.
og þér vitið. Við erum að rann-^ ir á borðinu hjá Macdonald, það ■^■Elísabet II liefir útnefnt son
— — r'------>>— sinn Charles prins af Wales.
Er hann hinn 21. sem bcr
það nafn. Þessu er mjög'
fagnað um allt samveldið.
sinar og verustað kvöldið áður.
Klukkan var rúmlega ellefu
þegar hún hringdi dyrabjöll-
unni hjá okraranum. Karlinn
hafði komið fjjálfur til dyra og
opnað fyrir henni. Millie hafði
ííka gert ráð fyrir því að hann
væri einn heima. Hann var í
svörtum fauelsjakka með
rauðum bryddingum. — Hlægi-
legur búningur að deyja í, hugs
aði Millie.
Hún hafði ekkert samvizku-
bit. 'j
— Lady Miilicent! Það .var
sannarlega óvænt heimsókn,
hafði hann sagt þegar hann sá
hana fyrir utan dyrnar. En
heppilegt að ég skyldi vera
heima. En í sannleika sagt, þá
var ég einmitt að hugsa um
J’ður. j
Hann fylgdi henni inn í ,,les-
stofuna" sína, þar sem þungu
húsgögnin voru,' skrifborðið
með glerplötunni, stóri pen-
ingaskápurinn og vínskápur-
inn, fullur af whisky og vindl-
um.
— Hvað get ég gert fyrir 3>ð-
ur, Lady Millicent? spurði
hann. j
— Ekkert. Og ég er þar að
auki að flýta mér. Eg er komin
i þeirri von að geta gert endan-
iega upp við yður.
Mácdonald hneigði sig ertnis-
iega. — Gera upp við mig ehd-
anlega! En kæra iady Millicent,
hafið þér nokkra hugmynd um
Manstu eftir þessu ...?
Þing sovéskra tónskálda kom sam-
an í Moskvu hinn 19. apríl 1948, tæpum
þrem mánuðum eftir að miðstjórn
kommúnistaflokksins hafði fordæmt
verk átta af helztu tónskáldum Rússa,
þ. á m. Shosíakovichs, Khatchatv.rians
og Prokofievs. Leiðtogar flokksins að-
vöruðu þau. 500 tónskáld og hljómlistar-
menn, sem þingið sóttu úr 16 sovét-„lýð-
veldum“, um að standa gegn öllum vest-
rænum áhrifum og bví er til hnignunar
horfði. Afsökimarræður og játningar
þingfulltrúa bíönduðust áminningum og
fyrirskipunum flokksleiðtoganna þá sex
dlaga, sem þingið stóð yfir. Það er að
ýmsv. leyti vert nokkurrar íhugunar,
hvort þing með þessum hætti hafi mjög
örfandi áhrif á tónlistarlífið.
Sir Malcoln Campbell, brezki hrað-
aksturskappinn, setti hcimsmet í akstri
hraðbáta í ágústmánuði 1939, er hann
sigldi með 141,74 mílna hraða á klst.
eftir Coniston vatninu í Englandi. Ilrað-
bátur hans, Bláfugl II., var 28% fet að
lengd og búinn hrcyfli, er hann sjálfur
hafði lagt drög að. Sir Malcolm tók fyrst
þátt í keppni á reiðhjóli 16 ára gamall,
en snéri sér síðan að mótorhjólum og
bátum, flugvélum og bifreiðum. Hann
varð fyrstur manna til a'ð aka bifreið
með 300 nrilna hraða á. klst., met er
hann setti á Bonneville-sléttunum í
Utah árið 1935. Kunnátta hans í smíði
og meðferð hreyfla kom að góðu.m not-
um hjá brezku herstjórninni í síðari
heimssíyrj'Jhlinni.
Þann 13. september 1£52 ví°ðí
bandaríski liershöffinginn George C-
Marshall fyrsta minnismerkið, sem reist
var erlendis í virðingarskyni við minn-
ingu bandarískra hermanna, er féllu
í síðari heimsstyrjöldinni. Marshall, seirn
eflaust er kunnastur hér á landi fyrir
efnahagsaðstoð þá, sem Bandaríkin
veittu eftir styrjöldina og við hann er
kennd, var þá formaður nefndar, er sá
um slík minnismerki. Hann stýrði lát-
lausri en virðulegri athöfn, sem fram
fór við hermannagrafreitinn >' Suresnes
í Frakklandi áðurnefndan dag. Þar voru
samankomnir fulltrúar bæði Frakka og
Bandaríkjanna og fh'.ttu þeir stuttar ræð
ur. Þarna úr slakkamun, þar sem graf-
reiturinn er, sér út yfir París.