Morgunblaðið - 16.11.1913, Blaðsíða 4

68
MORGUNBLAÐIÐ
Námuslysið mikla h. 14. okt. er hið mesta i mörg ár á Bretlandi.
Tala hinna látnu er enn eigi kunn með öllu, en menn vita um 435
vinnumenn, sem fórust.
Slysið skeði í námu í nánd við Cardiff á Suður-Bretlandi og orsakað-
ist af eldi; hafði verið illa gengið frá lömpum í námunni og kviknað í
gasi, en af því er mikið í öllum kolanámum.
Myndirnar hér að ofan eru af námunni sjálfri, lílfgunartilraun á námu-
manni og nokkrum konum mannanna sem íórust.
Slys á höíninni.
Maður verður undir kolum
og meiðist á höfði.
Það bar við hér á höfninni í gær,
að maður varð undir kolahruni, er
verið var að afferma kolabarkinn
Mark Twaiu. Maðurinn heitir
Andrés Þorleifsson, til heimilis að
Syðstabergi við Grundarstíg. Hafði
hann eigi varast kolahrunið, sem
kom á höfuð honum, svo hann féll.
Var hann undir eins fluttur í land
og ekið heim til sín. Ólafur læknir
Þorsteinsson, sem sóttur var til
mannsins, sagði Morqunblaðinu í gær-
kvöld, að Andrés væri eigi þungt
haldinn. Hafði hann þó fengið sár
mörg á höfuðið og verið með óráði
lengi. Kvað hann lífi hans enga
hættu búna.
+
Guðjón Bjarnason
frá Bjarnabæ.
Fæddur 14. febr. 1870. Druknaði 15. okt. 1913.
Minningarorð frá vini.
Hetjudáð og hugarprýði,
Hrausta mund að banastundu,
Sál, er hrönn ei hræðast kunni,
Hjarta gott þér veitti Drottinn.
Oft var líf þitt likt og hafið,
Löður svall með öldufalli
Stormum hrjáð og hrannakliður
Hetju slinga æddi kringum.
Engi manna á þér finna
Æðru mátti nokkurs háttar,
Stóðst þú fast á fleyi’, er æstust
Fellibylja drif um þiljur.
Trygg var lund sem traust var mundin,.
Trútt og bjart var vinarhjarta,
Vist þú þínum vildir reynast
Vinum góður eins og bróðir.
Orðin gröf þín er nú hafið
Ólgudjúp þinn líkam hjúpar;
Sæmdi þér að svaðilfarir
Svona skyldu enda tryldar:
Þú varst Ránar reyndur vinur
Raufst ei trygð við hennar bygðir^
Margri gjöf þér miðlað hefur
Mar, og nú þér sæng upp búið.
Blómsveig skyldi’ eg velja valdan,.
Vinur kæri, þér að færa
Fyrir þina trygð og trúnað,
Tárum vættan ef eg mætti.
í þess stað i litlu ljóði
Letra’ eg þökk og hugarklökkur
Þig eg kveð og þreyi glaður
Þar til mætar vonir rætast.
hann hálfu ruglaðri en hann var áð-
ur. Þrátt fyrir alt, þá þykir okkur
þó svo vænt um manninn, að við
getum ekki vitað að hann líði þess-
ar kvalir. En eg hefi litla trú á
tannlæknum þeim, sem starfa við
geðveikrahælin, því eg veit, að þeir
hafa enga þekkingu á starfa sínum.
Þess vegna kem eg til yðar, því eg
veit, að þér eruð bezti læknirinn í
borginni, og leyfi mér að spyrja yð-
ur hvort þér viljið gjöra svo vel og
reyna að lækna sjúklinginn. Eg held
að verkurinn sé að eins í einni tönn,
en það sjáið þér miklu betur sjálf-
urc.
»Látið þér manninn koma hing-
að«, sagði dr. Oberlánder.
»Eg þakka yður kærlega fyrir,
herra doktor. En eg er hræddur
um að þér álítið málið auðveldara
en það er í raun og veru. Sjúk-
lingurinn er bæði þverúðugur og
tortrygginn. Eg má alls ekki geta
þess við hann, að það eigi að fara
með hann til tannlæknis, held-
ur verð eg að koma honum
hingað með brögðum. Það getur
vel verið að hann verði fokvondur
þegar hingað kemur og reyni að
verja sig fyrir yður. Þér þyrftuð
helzt að hafa hér tvo sterka menn,
sem gætu haldið honum meðan þér
dragið úr honum tönnina. Haldið
þér að það mundi ekki vera hægt«?
»Jú, júl Enginn hlutur er auð-
veldaric, svaraði læknirinn. »Eg hefi
hér 3 aðstoðarmenn, og það hlýtur
að nægja. Þér skuluð að eins til-
taka einhvern vissan tíma þegar þér
komið, svo eg geti haft piltana hér
við. Og það er sjálfsagt að við
reynum að velja þann tíma þegar
aðrir sjúklingar eru ekki hér við.
Þér skiljið það víst sjálfur, að eg
vil ekki hafa vitni að þvi, ef til
þess kæmi að það lenti í rysking-
um.«
»Það er alveg rétt hjá yður. —
Hvaða tími mundi bezt valinn, ef
eg mætti spyrja ?«
»Við skulum segja að þér komið
á morgun um þetta leyti, því þá er
hér minst að gera. Eg skal reyna
að sjá svo um að þá verði hér eng-
inn ókunnugur viðstaddurc.
Gesturinn reis nú á fætur.
»Eg er yður mjög þakklátur, hr.
lækriir, og skal koma hér um þetta
leyti á morgunc. Hann andvarp-
aði. »Það getur vel verið að hann
þykist finna gimsteina hjá yður. —
Auðvitað kemur hann einnig með
gimsteinana sína hingað. Eg mundi
hlæja að þessu öllu saman, ef það
væri ekki eins sorglegt og það er í
raun og veruc.
Hann tók upp bréfaveski sitt.
»Leyfið mér, hr. læknir, að borga
yður ómakið fyrir fram. Það getur
vel verið að maður gleymi því í
ósköpunum á morgun*.
»Eg skal segja yður . . . mér er
ómögulegt að ákveða fjárhæðina, því
eg veit ekki enn hve margartennur
eg þarf að draga úr manninumc.
»Eg ætla þó samt sem áður að
borga yður lítilræði eitt«, sagði gest-
urinn og lagði tuttugu marka seðil
á borðið. »Og nú ætla eg ekki að
tefja yður lengur. Við höfum það
þá svona. Eg kem með sjúklinginn
hingað á morgun og þér -sjáið um
að menn yðar verði við því búnir
að grípa hann, áður en hann
grunar nokkuð hvað er á seyðic.
»Það er svo sem sjálfsagt. Eg
skal hafa alt undir búið«.
Gesturinn þakkaði enn einu sinni
fyrir sig og kvaddi síðan læknirinn.
Daginn eftir, klukkan tólf á há-
degi, kom karlmaður og kona inn í
gimsteinaverzlun í borginni. í sama
mund fóru tveir verzlunarþjónarnir
heim til að borða, en sá þriðji var
eftir. Eigandi verzlunarinnar, sem
var nokkuð við aldur, var þar og í
búðinni og spurði hjónin kurteislega
hvað þeim þóknaðist.
»Konuna mína langar til þess að
kaupa sér nokkra dýrgripi, áður en
við förum frá Berlín. Þér vilduð ef
til vill gera svo vel að sýna okkur
eitthvað af því sem þér hafið á boð-
stólum, ef það er ekki alt of dýrt.
Konan mín má naumast gimsteina
sjá . . .«.
Hann hló.
»Þér hafið ljómandi fallegt háls-
skraut hérna í glugganum* sagði
konan. »Hvað kostar það?«.
»Eigið þér við þetta hérna? . . .
Það kostar níu þúsund mörk«.
Já, hún vildi gjarnan eignast það.
Verzlunarþjónninn flýtti sér að ná í
kjörgripinn.
»Þú steypir mér á höfuðið, Erna«
sagði maður hennar hlæjandi. »Þetta
er ait of mikið, góða mín I Níu
þúsund mörk I — Það er svei mér
álitlig upphæð«,
«Það er líka mikið gefandi fyrir
það sem fallegt er«, sagði konan og
stundi við.
»Eg hefi hér annað dálítið ódýr-
ara. Viljið þér líta á, náðuga frú 1
Sex þúsund mörk«.
Nú var borið saman og bollalagt.
Að lokum urðu þau ásátt um það,
að kaupa það ódýrara.
»Nú er víst nóg komið, Erna. Ef
þú mætlir ráða, keyptir þú alt sem
er í búðinni, það er eg viss um.
Þú ætlar ef til vill að kaupa þér
eyrnahringa líka . . .«.
Hann hló og ógnaði henni með
fingrinum.
Þjónninn hljóp til og sótti eyrna-
hringa og sýndi þeim.
»Nei, sjáðu hvað þeir glitra I Og
það er ekki satt að eg vilji ekki
spara ... En þessir eru hæfilegir
og fara vel með því skrauti sem eg
á fyrir. Og þeir eru lika ódýrir.
Sögðuð þér ekki að þeir kostuðu
átta hundruð mörk ?«
»Eruð þér giftur, herra gimsteina-
sali ?«, spurði maðurinn og andvarp-
aði. »Já, náttúrlega. En eg skal
ráða yður til þess, að láta ekki konu
yðar vefja yður eins um fingur sér,
eins og min kona gerir við mig.
Ef þú heldur svona áfram, Erna, þá
verð eg bráðum tíu þúsund mörk-
um fátækari en eg er nú«.
En orð hans höfðu ekkert að segja.
Að lokum þóttist þó konan hafa
fengið nægju sína.
Þá var búið nákvæmlega um hvern
hlut, og síðan alt vafið saman í einn
böggul og bundið um.
»Hvað kostar þetta alt?«.
»Átta þúsund og sex hundruð
rnörk*.
»Ójál það er ekki svo óálitleg
fúlga. En eg hefi ekki svo mikið
fé á mér. Það er bezt að þér send-
ið það heim til okkar og kvittaðan
reikning með. En það verður að
gerast fljótt, þvi við erum á förum>
úr bænum«.