Morgunblaðið - 13.01.1919, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Stórkostleg útsala
usm* WuJ
Iffgerðarmönnum, shipsfjdrum, > sjómönnum og öfíum öðrum
er boðið uppá sfórhosffega úfsöíu, sem burjar■/ dag
;Bsaas&. - . J
/J. þ. m. og sfendur ufir fií faugardags 18. þ. m.
Allar vflrur undanfekningarlaiist varða saldar með
5—10% afsíæffi
gegn borgun úf / bönd.
Þetta eru þau mestu vildarkjör sem nokkurntíma hafa verið boðin og ættu því allir að byrgja si% uþp með
þœr vörur er þeir þurfa að nota á komandi vertið.
Virðlngarfylst
Sigurjön Pjefursson,
Sími 137. ffafnarsfræfi 18.
Flugfiskurinn.
Skáldsaga úr heimaatyrjöIdÍDDÍ 1921,
Bftir Övre Richter Frich,
---- 56
— Það er hérna rétt hjá mér, mælti
Bergljót. Það bregzt mér ekki. Síma-
tólið getur ekki verið nema svo sem
alin frá mér.
Það var eins og hinar innri gáfur
hennar væru óvenjulega næmar. Hún
rétti fram hendurnar, eins og dáleidd-
nr maður, sem er seiddur að einhverju
takmarki. Fingur hennar, hvítir og
langir, titruðu um leið og hún fálmaði
l'yrir sér. Svo lokaði hún augunum og
sneri sér við.
Féld horfði forviða á hana. Það var
eitthvert öryggi í hreyfingum hennar,
sem hann hafði óbeit á,
Á borði þar rétt hjá stóð líkneski úr
bronzo. Það var af Roland, þá er hann
þeytti horn sitt í Roncival. Bergljót
þuklaði á myndinni og hnykti henni til.
Brotnaði hún þá um miðju og heyrn-
artól kom í Ijós. Það var mjög hug-
vitsamlega frá þessu gengið. Símtólinu
var þannig fyrir komið, að horn Ro-
lands var talpípan.
Bergljót hneig niður á legubekk þar
í horninu. Hin líkamlega og andlega
áreynsla, sem hún hafði orðið að þola
síðustu stundirnar, hafði nú lamað
þrek hennar. Hún slepti heyrnartól-
inu .... og Féld greip það, en var
þó skjálfhentur. Nú var líf þeirra und-
ir því komið, að hinn sjálfvirki tal-
sími vær'. í lagi. Hann hlustaði og var
sem á nálum .... Jú, þarna var
svarað.
Féld andvarpaði.
— Get eg fengið Scotland Yard, lög-
regluforingjann — fljótt!
Það leið svo sem hálf mínútu.
— Er það John Redpath? Eg veit
ekki, hvort þér munið eftir Jónasi
Féld lækni .... Nú, það gleður mig.
.... Fyrirgefið þér að eg sleppi öllum
kurteisisreglum. Eg er í slæmri klípu.
.... Þér vitið ef til vill að eg kom
hingað með „Flugfiskinum“, Hann
liggur nú í Gravesend undir umsjá
hafnarvarðanna .... Yiljið þér biðja
þá að gæta hans vel. Það er maður
farinn héðan fyrir stundarfjórðungi
til þess að ónýta „Flugfiskinn' ‘ ....
Hver það er ? .... Já, hann heitir
Asev .... Nú, þér þekkið hann . —
Já, það er hættulegur náungi, Hann
lék á mig í dag. Það er ógurleg saga
að segja frá því og alt of löng. Eg og
ung stúlka vorum deyfð með koroformi
og flutt í tveim kössum heim til Önnu
Speranski .... Já, einmitt .... Nei,
eg veit ekki hvar hun á heima .... Hér
hefir komið fyrir aivariegt atvik, sem
eg botna ekkert í .... Þegar Anna
Speranski ætlaði að koma í veg fyrir
það að Asev mjrrti okkur, gerði hann
sér hægt um hönd og drap hana og flýði
síðan .... En um leið lokaði hann
okkur inni .... Eg hefi rannsakað
hurðina og gluggana. Það er ekki hægt
að komast þar út nema með verkfær-
um. Til allrar hamingju fundum við
þennan leynda síma, sem eg tala nú í.
.... Hvort eg veit, í hvaða hluta borg-
arinnar við erum? Nei, það hefi eg
enga hugmynd um. Og eg býst ekki við
því að nafn Onnu Speranski standi í
símaskránni. Nei, auðvitað ekki. Og
lögreglan veit ekkert um hana .... Ja>
það gét eg skilið. Nei, það er ekkert
hér í herberginu, sem geti bent okkur
á það hvar við erum niður komin. Ekk-
ert bréf, engin ljósmynd. Hér er alt
undir það búið, að menn komi á óvart.
Anna Speranski hefir verið hyggin • • • •
Mér er það sem stendur óskiljanlegt,
hvernig við ættum að komast heðan.
Sennilega mun Asev aðvara vini Önnu
Speranski og segja þeim að eg hafi
myrt hana. Ef svo er, þá eru litlar lík-
ur til þess að eg fái nokkru sinni að
taka í hönd yðar. Annars skulu þeir
ekki ganga af mér dauðum svona þegj-
andi Og hljóÍSalaust. Að vísu er eg vopn-
íaus, en það liggja tvær marghleypur
hérna á borðinu .... Og ef þið verðið
svo varir við heldur mikla skothríð ein-
hvers staðar í borginni, þá er eg þar og
ver mig .... Orvílnaður? .... .Ta, það
er nú eftir því hvernig á það er litið.
Þessir sjálfvirku talsímar hafa þann
galla, að miðstöð veit ekki hvaðan
hringt er. Annars væri þetta vanda-
laust .... En bíðum við ...,
Féld slepti símanum. Bergljót hafði
setið á bekknum meðan hann talaði við
lögreglustjórann, en nú reis hún á fæt-
ur og hafði aftur augun.
— Slökkvið gasljósið, mælti hún.
Féld glápti á hana.
— Hvað eigið þér við ? .. -.
— Slökkvið gasljósið undir eins,
mælti hún. Mér hefir komið ráð í hug.
Ósýálfrátt hlýddi Féld henni.
Það varð niðamyrkur í herberginu.
— Sjáið þér nokkuð? mælti hún
lágt.
Féld skildi þegar hvað hún fór. En
hvað hún var hugsunarsöm og hug-
vitur!
Lengi horfðu þau, en sáu hvergi ljós-
skímu. En alt í einu mælti Bergljót:
— Lítið á, þarna í gólfinu, í horninu,
vinstra megin ....