Morgunblaðið - 07.05.1919, Blaðsíða 4

4
MORGIJNBLAÐIÐ
Crep Silki Alpacca í svuntur
* j
Japanskt Silki N Alpacca, slétt, fl. litir
Silki í svuntur Ljósadúkar, Hlauparar \
Silki í upphluti «r ' . Rúmteppi, Borðdúkar
Silkibönd, stórt úrval Gardínutau, Morgunkjólatau
8ILKI MOLL, hvítt, svart og misl.

t
•o
§
o=
o=
SOKKAR úr hííSíí, «11 og1 bómull.
t
Flónel, hvít og mislit Prjónatreyjur fyrir börn og fullorðna
Hvít Lérefí 35 Greiðslutreyjur, Greiðslusloppar
.1
Tvisttau, Creptau & Millipils, Dömukragar
Rifstau, Picci Pífur, Saumnálar
Handklæði, Handklæðadregill r? * Cheviot, sv. og blátt
§!
3
ot
ií
I
I
Tíaueí tvíbr., ág. í dragtir og kápur.
II
- Sími 599. —
ir ■ ■ if=^l
Leyst úr læðing
Ástarsaga
eftir Curtis Yorke.
----- 82
En í sama bili gargaði Jemima:
— Hvað er þetta. Hvað er hér á
seyði ?
Estella tók viðbragð, er hón heyrði
hljóðið og spratt upp úr stólnum. En
brátt áttaði hún sig og settist aftur.
Penelope kom inn í þessum svifum
og gekk þangað sem bréfið var og tók
það upp.
— Hún er sofandi, mælti hún. Hjúkr-
unarkonan heldur að' hún sé dálítið
fcetri.
— Eg er viss um að þetta líður hjá,
svaraði Estella og hélt niðri í sér geisp-
anum. — Yeslings gamla hróið, — hún
getur lifað um aldur cg æfi.
Penelope roðnaði og beit á vörina.
— Hún er ekki svo tiltakanlega göm-
ul, mælti hún hægt.
— Svei mér ef eg hefi nokkra hug-
mynd um hve gömul hún er, svaraði
hin kæruleysislega. Hún lítur út eius
og hún væri hundráð ára, en eg trúi
nú varla að hún sé svo gömul.\En hvað
þú ert skrítin, Penelópe, svei mér ef
eg held ekki að þér þyki vænt um kerl-
ingarsauðinn.
— Eg hefi fulla ástæðu til þess, svar-
aði frænka hennar og varir hennar
skulfu lítið eitt.
Estella leit á hana með furðusvip
og maalti síðan:
— Heldurðu að hún ætli að láta þér
eftir máurana sína, þegar hún fer
héðan?
— Eg hefi aldrei hugsaö um það,
mælti Penelojie og rann í skap. Þú
hagar orðuin þínum svívirðilega í minn
garð, Estella.
Estella ypti öxlum.
— Það er ekki verra að segja en
þegja, ef maður hugsar, mælti hún með
uppgerðarhlátri. Þú tekur alla hlutí
alt af svo alvarlega. Mér finst það
mjög eðlilegt, að Elísabet frænka ar£-
Ieiði þig að eignum sínum. Eg er viss
um að við Hugh lireyfum ekki and-
mælum gegn því, þó að hann standi
í raun og veru næst erfðum. Okkur
vantar ekki peninga, guði sé lof, og
gerir vonandi aldrei. Ekki svo að skilja
að alt standi og falli með peninguil-
um bætti hún við og geispaði. —En
þeir eru alt af mikils virði.
— Þú átt margt fleira gott en pen-
inga, mælti Penelope viðutan. Eigin-
mann, sem dáist að þér —
— Vel á minst, þegar við tölum um
eiginmenn: Þú hefir vonandi fengið
góðar fréttir af Ronald? tók Estella
fram í. — Hvenær kemur hann heim?
— Hann minnist ekkert á það.
Augu Estellu leiftruðu.
— Það virðist svo sem hann kunni
vel við sig, mælti hún.
— Hvernig veizt þú það? spurði
Penelope, og var röddin harðan en
ástæða virtist vera til.
— Af því, góða, að hann skrifaði
mér og sagði mér það. •
— Hvenær fréttir þú af honun. V
— Eg man það ekki. Það eru örfáir
dagar síðan.
Penelope tók á því, sem hún átti
til, svo að hún gæti leynt geðshrær-
ingu sinni, og reyndi að gera rödd síua
svo ástúðlega sem hún gat um leið og
hún sagði:
— Þú ert föl og þreytuleg. Líður
þér ekki vel?
— Jú, en eg á dálítil éþægindi'í
vændum í sumar, og eg get ekki sagt að
eg hlakki til þess. Hugh er néttúrlega
í sjöunda himni.
Penelope dró andann hraðara.
•—- Ó, Estella, en hvað þú ert ham-
ingjusöm,- mælti hún. — Þú mátt vera
þakklát.
— Má eg? Ekki finst mér það. i’etta
er mesta plága, frá mínu sjónarmiði.
Og hún bætti við í æsingi:
— Veröldin er leið og hversdagsleg.
Það er ekkert, sem manni þykir nokk-
urs vert. Alt lofar svo miklu og efnir
svo lítið. Eg óska þess stundum, að
eg hefði aldrei fæðst.
— Hægan, hægan, ekki að taka of
mikið upp í sig, gargaði Jemima hásri
i ödd.
— Þessi fuglskratti lilýtur að reyna
á taugarnar í þér, mælti Estella og
ypti öxlum óánægjulega.
— Jemimá, veslingurinn, sagði* Pene-
lope. Hún er mér til mjög mikillar
skemtunar. Er það ekki, Jemima ?
Jemima hengdi hausinn og hló og
vældi á víxl, um það að hún væri
heimilislaus stelpugarmur. Síðan gelti
hún svo náttúrlega, að Larry varð aS
gelta líka.
Estella stóð upp og vafði kápuna a5
sér.
— Jæja, nú verð eg að fara, mæltí
hún upp úr eins manns hljóði. Heils-
aðu Elísabet frænku frá mér. Meða!
annara orða: Skrambi hefir hún valiS
vel liún ungfrú Hamlyn. Maðurinn
hennar er ekki einungis ríkur og lag-
legur, heldur einnig einstaklega. við-
feldinn. Okkur kemur einstaklega vel
.saman, þegar við tölumst við. Eg held
nærri því að Kathleen litla sé hálf
hrædd uin hann fyrir mér.
— O, Estella, vektu ekki misklíð á
rnilli þeirra, hrópaði Penelope í hugs-
unarleysi.
Estella starði á hana. Síðan mælti
hún og hló kuldahlátur:
— H’vað í ósköpunum áttu við? Eg