Morgunblaðið - 27.07.1919, Blaðsíða 3

MOBGUNBLAÐIÐ
3
Bolzhewisminn og
siðmenningin.
Svo að seg'ja dag'lega berast hing-
að heim til Islands öldurnar af því
hafróti andlegra og efnalegra bylt-
ÍQga, sem rís úti í veröldinni.
Síðustu skeytin hafa flutt ægi-
fegustu fregnir um nýjar byltingar,
fjölmennari og f jölmennari uppþot
og verkföll, víðtækari og dýpri á-
hrif umbrota og æsinga.
Miljójiir verkamanna hef ja verk-
fa.ll og stöðva atvinnurekstur og
viðskifti heilla álfa. Jafnaðarmenn
gerast harðari í kröfum. Bolzhe-
wisminn breiðist út eins og logi yf-
ir akur og fyllir loftið eitri og á-
stríðum. Og svo nærri er hann kom-
inn okkur, að frændur vorir, Norð-
menn, hafa sogast inn í þesa iðu,
svo ait l.jóðlíf þeirra lcikur á rciði-
skjálfi.
Þetta er endir allra friðardraum-
anna, er menn liöfðu gert sér, er
friður væri saminn. Þetta er sá
Próða-friður, er menn þóttust þeg'-
ai vera farnir að sjá bjarmann.
Meiri vonbrigði hefir friðarþrá
ínannkynsins sjaldan beðið.
Þó oft hafi verið ískyggilegt út-
lit í veröldinni nú á síðustu árum,
þá munu aldrei hafa verið önnur
pins öfl að starfi og nú, aldrei ann-
að eins los, sundrung og bylting á
ferðum,, aldrei því líkt brimrót of-
stækisfullra hreyfinga víðsvegar
Uln hciminn. Meðan sjálft blóðugt
stríðið stóð yfir, var þó alt með
hyrrari kjörum. Þjóðirnar döns-
l,ðu blóðdansinn ölvaðar og án þess
að gæta nokkurs annars. Þær höfðu
ekki tíina til að hugsa um annað en
að lifa. En nú, þegar vopna-friður
er nokkurn veginn kominn á, þá
gýs loginn út, þá skjóta þessir eit-
Urgígir mannkynsins: syndikalismi
bolzhewismi og aðrir þeirra líkar.
uýjum eldhryðjum yfir heiminn
brenna og bræla, skjóta möunum
skelk í bringu Og leggja í rústir og
Jauðn.
Hér er meira en hversdagsmál á
ferðinni. Því uái Bolzhewisminn yf-
irtökunum, aukist honum meir og
Uieir fylgi, þá er hruniu sú sið-
UienningjSem nú höfum við búið við,
og' önnur gerólík og fjarstæð kom-
iti í staðinn eða öllu heldur siðleysi.
Pað er með öðrum orðum: mann-
kynið er nú að berjast um sína eigin
siðmenning. Hér er enginn smákrit-
úr um smámál að gera vart við sig.
En má ekki sú siðmenning hverfa
°g glatast, sem fætt heíir þessa
ft'yllingu af sér? Er hún þess virði
uð ástæða sé til að æðrast yfir, þó
bennar missi við, sem leyft hefir
Wssi illgresi að gróa í skjóli sínu
Svo munu menn spyrja. Og satt
er það, að sú siðmenning, sem ól
hernaðarguðinn við brjóst sitt unz
hann var orðinn henni sá ofjarl og
krafðist þeirra fórna, sem honum
hafa nú verið færðar, hún er áreið-
anlega rotin, það er ekki sú sið-
menning, sem maður gæti óskað að
fíkti til eilífðar. Við vitum og ját-
um, að margt þurfti að l)rynja og
margt að losna, þjóðfélags-skipulag
að breytast, bróðernishugsjónin að
ná meiri festu, trúarskoðanir og
guðshugmyndir hreinsast og g'öfg-
ast, viðfangsefni mannsandans að
fá háleitara markmið. En þrátt fyr-
ir það mundi þó ástæða til að skelf-
a.st við þá hugsun, ef aðrar eins sið-
jysis og hrottaskaps-öldur eig'a að
drekkja nútíma siðmenningu í flóði
sínu. Svo mikið gott, dásamlegt og
háleitt hafði hún þó í fari sínu, svo
hátt og djúpt hafði hún beint
mannsandanum í athugun á tilver-
unni, að manni hlýtur að blæða við
>að, að sjá hana troðna járnskóm
Vera
Skáldsaga eftir
E. R. Punshon.
“ Það vur ásetningur þitin að myrðí
bana?“ Hann varð hissa hvernig hann
talað jafn rólega eius og nú þessi
<irð.
nHvað er morðf ‘ sagði Georg alt-af
^íslandi, „eg kalla það stríð. Eg hefi
stríði til þess uð varðveita mínar
j ygu tekjur. Hver sem þrengir sér
‘i eigna minna og mín, hann mun
^ v-- —“ ltann gerði aftur sömu
i!.tíHiuguna. „Alt i'yrir sjálfan sig
heimsins, og það er náttúran
sem hefir kent manni það.“
endurtók Arthur.
sOjf ,,,
Vera
d^g^ bauð þér ágætisboð síðari hluta
eg í dag,“ sagði Georg. „Nú ætla
dren ^'íúðu þér nýtt. Lofaðu mér við
þ;j þinn að eyðileggja erfðaskrá
ingiii,Hú talar uin, hafi garnli heimsk
þú fii '•tiluu veru ^krií'að hana og
Ska u‘U' buna; lofaðu mér við dreng
V Ulh að eg fái að hulda mínum
þesa siðmenniiigarlausa Bolzhe-
wisma.
En engimi veit um, hvernig þess-
ir straumhr ráðast, hvern farveg
þeir leggjast í og liver verða hin
endanlegu áhrif þeirra á mannkyn-
ið. Ef til vill á enn eftir að gróa
upp af þessu umróti nýrri og fyllri
siðmenning, íneira jafnrétti, frjáis-
ara stjórnskipulag, fegurri trúar-
hugsjónir og trúarstarfsemi, og
betri skilyrði til þess að gæta gim-
steina og gersima mannkynsins.
Við spyrjum og ,,spurningarnar
eru eilífar.“
En litla, afskekta ísland. Á
hverjum morgni stígur sólin upp
yfir sama friðsama, öldulausa þjóð-
lífið. Á hverju kvöldi sendir hún
undanteknu stuttu tímabili þegar
Finnland, ásamt Svíþjóð komst
undir Danmörku, eftir dauða
Steins Stura, yngra, var finski þjóð
arþátturinn smátt og smátt kúgað-
ur af sigurvegurunum, og eitthvert
ógæfusamasta tímabilið nær, í
þessu tilliti, þar til friðurinn er
saminn í Friðriksham, er alt Finn-
land og Áland komst undir Rúss-
land. Sameining Rússlands og
Finnlands varð að vísu til þess að
Rússar reyndu í meira en hálfa öld
að undiroka finskt þjóðerni. En
finska þjóðin barðist fyrir þjóðerni
sínu og menningu, og í fyrra rann
loks upp lausnarstundin. Eftir
blóðuga borgarstyrjöld losnaði
landið frá Rússlandi og varð sjálf-
þjóðþátturinn skifti sér í fyrstunni
lítið af málkreyfingunni, leit á hana
frekar sem þjóðlegt draumaviugl.
En í kring um 1880 byrjaði öflug
mótspyrná á móti finsku hreyfing-
unni. Málbaráttan gerði að vísu
Finnland veikara gagnvart Rúss-
landi, sem ekkert hafði á móti því,
að þjóðin skiftist þannig í tvo
flokka. En þegar tilraunirnar, að
koma rússneskunni að, urðu næst-
nm sem pólitísk þrælatök á stjórn-
arfyrirkomidag Finnlands, þá varð
hlé á málbaráttunni. Báðir aðilar
sameinuðust á móti kúgaranum. Nú
var áríðandi að forða landinu frá
pólitísku einingarsambandi við
Rússland. Og frelsisbarátta hófst,
| sem tekið var með mikilli samúð
Nofuð fftt
eru tekin til sölu gegn io% þóknnn
á Laugavegi 6.
Rydelsborg.
Bifreið
fer til Þingvalla kl. 7 i dag frá bif-
reiðaafgreiðslunni á Hótel Island.
Sími 376.
gcisla sína yfir það jafn rólegt og stætt. En að vísu má játa það, að hjá Norðurlandabúum. En jafnvei
1 úrslitin má mikið þakka sænska þó að málbaráttan hætti að mestu
hljótt. Þótt boðarnir brotni úti
veröldinni, þá er alt af jafn mikil
ró hér, kyrð og óhömluð starfsemi.
Við kveinum undan litlu og fá-
breyttu þjóðlífi. Hver mun nú vilja
skifta á því og þeim stærri?
-&S&-
Finnland hið nýja.
Eftir
Eðvard Velle-Strand.
Þau blöð eru til, sem leggja svo
ið til finskrar menningar, að
teim dettur sá ósómi í hug að
landa Finnum jsaman við Mongóla
Þar sem sænskir Finnar (Sveko-
manarnir) hafa daglega tækifæri,
með blöðum sínum, að auka þekk-
ingu á Finnlandi á meðal Norður-
andabúa, verður finskum Finnum
(Fenomönnuin) það jafn crfitt,
vcgna máls síus. En þar sem Finn-
aud er nú orðið frjálst land, er
kominn tími til að hinir aðrir Norð-
urlandabúar fái einhverja dálitla
jekkingu á finskri menning á Finn-
landi. Af íbúum Finnlands talar
mikill meiri hluti — rúmlega 3
milj. — finsku, og það, sem sænskt
er í landinu, þannig í miklum minni
hluta. E11 þessi minni liluti hefir
náð þannig tökum á þroskasögu
landsins, að fyrir sjónum vor Norð-
manna, að minsta kosti, er menn-
ingin sænsk. Eii þetta er villa, sem
sprottin er af hinu mikla dýpi, sem
er á milli hins finska og norska
máls.
Enginn neitar því, að það er
sænsk menning, sem hefir stuðlað
að því, Finnland hefir komist inn
í hinn vestræna memiingarstrauin í
staðinn fyrir að verða slafneskt,
sem óneitanlega lá næst, þar sem
Finnland hefir verið Rússum svo
10,000 pundum, þá skal Vera komast
heim heilbrigð og ánægð.
„E11 ef eg skyldi ueita því ?“ spurði
Arthur.
„Þá verð eg uð liaga mér eins og
eg tel réttast, og hvað Veru snertir
------ ■—“ Haun gerði enn þessa rán-
dýrslegu hreyfingu.
Nú gat Arthur ekki stjórnað sér
lfciigur. Hann réðist á Georg. E11 hann
hafði búist við þessu, og þegar Arthur
ætlaði að grípa hunn, sló hann heljar-
högg á gagnaugað með þungum íben
holts-staf. Arthur féll, og Jim, sein
hafði heyrt fallið, hljóp inu í her-
bergið.
„Morðingi 1‘* 1 æfti Jim.
Georg svaraði: „Hann sótti á mig.
Eg sló hann niður, en eg átti hendur
mínar að verja. Eg leitaðist við að seí'a
hunn. En alt í einu inisti hann alt vald
á sér og sótti að mér. Eg varð a'ð vcrja
mig. Aiinað er það ekki.“
Jim hafði kropið niður við hlið vinar
ins. Georg fór hratt úr herberginu, en
sendi þangað þjón að hjálpa Jim. Þeir
báru Arthur meðvitundarlausan í bif-
reiðina og keyrði Jim með hann til
Dale, og vakti ástand hans hina dýpstu
samúð og hluttekningu. Strax var sent
eftir lækni, en áður en hann kæmi
hai'ði Arthur raknað við.
Hann spurði hvar hann væri, og
nokkurru annara spurninga, en mundi
meðan á þessu stóð, þá breiddist
finskan samt út, og það einnig á
meðal lærðu mannanna, sem áður
höfðu nálega eingöngu talað
sænsku, og finskau vtirð aðalmálið
í landinu.
Höfundar, sem rituðu á sænsku,
svo sem Runeberg og Topelíus, eru
kunnir langt fyrir utan takmörk
Finnlands og einkum hér á Norður-
löndum, þar sem rit þeirra hafa
komið út í tugþúsunda tali. En öðru
máii er að gegna um þá höfunda,
er rituðu á finsku; þeir þekkjast
| byrja með nokkuð hugsjónakend I lítið fyrir utan Finnland, að und-
átti mikið rót sína að rekja til anteknum Juhani Aho, sem reynd-
cngi undirgefið. E11 það er fáfræði |samúðar með fornaldarbókmentum jar er „Svekoman“, þó að hann riti
að halda það, að sex sjöundu hlutar þjóðarinnar. Þegar svo finska hók- á finsku.
landsmanna liafi engin áhrif liaft I mentafélagið, sem var stofnað 1831,1 Upplýsingar á þessu sviði munu
á finskt mentalíf. I byrjaði á bókasöfnun, þá leiddi það I Vekja inikla eftirtekt. Það er ekki
Finski þjóðarþátturiun, hefir síð- fijótt inn á þjóðlegar brautir: end-1 af þyþ að lítið sé gert úr þeim
ijóðarþættinum með Austurbotn-
ingum í broddi fylkingar.
Þjóðernisvakning Finna byrjar
|fyrir alvöru nálægt 1830. Það er
sama bylgjan, sem gekk þá yfir
Evrópu, er þangað uær og myndaði
[ þar hreyfingu, sem kom fram í itíál
| þrefi er ennþá er ekki til lykta leitt
þó að orðið hafi að víkja hin síðustu
larin fyrir öðrum þýðingarmeiri,
pólitiskum viðburðum.
Þessi málhreyfing, sem bygð var
þjóðlegum gruudvelli, var að
IBalumboð fyrirísland & mótomom
,Densil‘
Aalborg
hefir Bárður G. Tómaason, skipa-
verkfræðingnr i ísafirði (sími nr. 10).
Vélin er ábyggileg, sparneytin, ódýr.
Fljót afgreiðsla.
í Reykjavík veitir Tómas Tómaaaon
Bergstaðastræti 64 allar npplýsingar
— viðvikjandi fyrnefndri vél. —
asta aldarhelminginn átt blómgun-
artíma að fagna, sem hefir sett þau
spor í hið audlega líf þjóðarinnar,
að nú verður vart lengur talað um
nokkra sérstaka sænska menning í
Finnlandi. Nú á frekar við sam-
heitið, finsk menning. Fiuskan hef-
ir unnið þannig á, að liún vcrður 1
rauninni aðalmálið, þó að tvö séu
talin, sænska og finska. Þessi þjóð-
arvakning hefir meðal annars leitt
til þess, að all-margir sænskir Finn-
ar hafa breytt sænska nafninu í
tinskt, og sem er ótvírætt merki
icss að finski þátturinn er að verða
sterkari í þjóðarmeðvitundinni.
Sameining Finnlauds og Svíþjóð-
ar liófst svo sem kunnugt er með
krossferð Eiríks helga til landsins,
árið 1157. En eftir aðra krossferð
Birgis jarls til Finnlauds 1249 byrj-
urreisn finskunnar á Finnlandi.
í fyrstunni var skörp deila um
það, hvaða mállýzka ætti að sitja
í fyrirrúmi. Þann gordiska knút
hjó Elías Lönrot í sundur. Haun
sameinaði mállýzkuriiar, og gerði
úr þeim finskt þjóðmál. Á þessu
nýja máli bjó hann til hið þjóðlega
kvæði Kalevala, þar sem perlum
finsku þjóðkvæðanna er safnað
samftn. 1 kvæðabálkuum Kantelat-
ar er einnig safnað saman mörgum
þjóðleguni kendarljóðum. 1851 var
stofnað kennaraembætti í finsku
við háskólaun í Helsingfors, og það
gaf málhreyfingunni að nýju byr
í seglin. Sá, sem byrjaði aðalmál-
baráttuna var I. V. Snellmann. Eft-
ir hann kom röð af blaðagreinum
á árunum 1844—46 í blaðinu Sa-
ima. Einkunnaroröin voru þar:
aði sænskan að ná yfirtökum á I finskutalandi Finnland. Undir for-
Finnlandi. Þá hófst innflytjenda I usi;u z. Forsman, sem seinna
alda, og finsku þjóðflokkarnir breytti nafni sínu í Yrjo Kolkinen
Karelar, 1 avastar og hinir upp-1 finski flokkuriiin yfirtökum í
landinu. Finskunni var alstaðar
|gert jafn hátt undir höfði og sænsk-
unni og fyrir finsku bókmentunum
rann upp blómgunartími. Sænski
Litur
allskonar
fæst i Kaupangi
runalegu Finnar — megnuðu að
eins í tvær aldir að varðveita sið-
venjur sínar, ættarbönd og hina
sterku sjálfstæðistilfinningu. Að
skerf, sem Topelíus og Rúneberg
hafa lagt til sænsk-finskra bók
menta, þó að því sé haldið fram,
að andríkasti höfundur Finnlands
á síðustu öld sé ekki á meðal sænsk-
finskra höfunda, heldur einmitt
finskra. Alexis Kivi — sem reynd-
ar var Svekoman, en breytti sænska
nafninu Sten Vall í Kive — er t.ví-
mælalaust sá finski höfundur, sem
hefir lagt dýrasta skerfinn til
fiuskra bókmenta. Haiin myndoði
glæsilegan finskan sögustíl, og með
sínu auðuga ímyndunarafli og
snilli í búningnum, hefir hann auðg-
að sæiiskar bókmentir með riti eins
og Saitseman Valjesta (sjö bræð-
ur). Þetta er rit, sem fyrir löngu
hefði verið þýtt á fjölda tungu-
mála, ef að finskan hefði ekki ver-
ið — mér liggur við að segja — ef
hún sjálf væri ekki kínverskur múr
til varnar því, að lieimi væri snúið
á önnur. mál. Það er rit, sem sér-
hver rithöfundur með réttu gæti
verið státinn af, og þó er nafn
Kivis naumast þekt á meðal rit-
höfunda á Norðurlöndum.
En auk Kivis hafa einuig Kaarlo
Bergbom — stofnandi finska leik-
hússins —, Minna Canth, R. Kil-
jander og J. H. Ekko, lagt til dýr-
rnætan skerf, eiukum til hins finska
leikritaskáldskapar.
f hinurn finska rithöfuudaflokki
frá síðari tíma eru margir ágætis-
menn. Eu hinir einu, sem eru lesnir
utan Fiimlands, eru Juhani Aho og
hinn djúpvitri sálfræðingur Arvid
Járnfelt, lærisveinu Tolstojs. Eitt
af leikritum hans (Títus) hefir ver-
ið sýut á Stokkhólms leikhúsi. Hin
blæfagra finska, rómantiska stefna
er algjörlega óþekt utan Finnlands,
og í þeiin flokki má þó telja höf-
unda eins og Valter Kilpi, Joel Lek-
tonen og' J. Linnankoski. Af ritum
tessara höfunda hefir að eins ein
bók verið þýdd og það er skáld-
saga eftir Liiinankoski.
Um hina nýfinsku málaraiist,
sönglist og byggingarlist mætti rita
langt mál, en Norðurlandabúum
mætti vera ánægja að. Á meðal
hinna ágætustu á þessum sviðum
ei hægt að telja málarann Gallen-
Kalela, tónfræðingana Sibilius,
Járnfelt, Merikanto og Melartin
og húsagerðarmeistarana Saarinen
og Sonck.
svo alt í einu alt sanian og sagði: „Já, |
Georg er alt af á undan mér.“
Hann hað Jim að fara til Georgs, I
og segja honum að hann samþykti alt,
sem hann hefði talað um og legði þar j
við drengskap sinn. Það væri lífsnauð-1
syn að þetta væri gert.
XXIV.
Fullnægði samningurinn.
Jiin lofaði að verða við ósk vinar síns.
Hvað í því feldist vissi hann ekki, en
hann hafði það á tilfinningunni, að
Arthur mundi iðrast þessa. En liann
hafði beðið Jim með svo innilegri' al
vöru, að hann gat ekki neitað honum.
Hann fór strax af stað, og kom til
Seddon kl. 4 um morguninn. Ilonum
fanst það dálítið uudarlegt að flytja
ummæli, sem hann vissi ekkert hvað
hefðu að þýða á þessum tíma.
Honum var sagt, að Georg byggi í
herbergi því, er hr. Arthur hefði dáið
i. Þrátt fyrir myrkrið fann hann glugg-
ana, og kastaði handfylli sinni af sandi
í þá. Hann heyrði sandinu skella á
þeim, en ekkert svar koin að innan.
Hann reyudi þetta aftur, en árangurs-
Iaust. Þó þóttist hann vera viss um
þaö, að einhver veitti sér eftirtekt úr
glugganum. Hann kveikti í vindli og
lét um leið bjarmann uf eldspítunni
falla á rúðuna.
Þá var glugginn opnaður, og Georg
spurði: „Hver er þar í Hvað viljið
þér ¥ ‘
„Eg bið afsökunar á því að trui’la ró
yðar á þessum tíma. En eg kem sam-
kvæmt einlægri ósk Arthurs.“
„Hamingjan hjálpi mér, það er Car-
stair!‘ ‘ hrópaði Georg. „Bíðið þér örfá-
ar mínútur. Eg skal strax konia nið-
ur. Eg býst við, að það sé viðvíkjandi
fröken Dale. Það hefir þó ekki komið
neitt alvarlegt fyrir vona egf‘
„Nei“ svaraði Jim. „En það var
mjög mikilsvert, sagði Arthur, að eg
færi hingað og segði, uð hann sam-
þvkti alt.“
„Samþykkir hann? Hvað ‘l Hvað
meinar hannV ‘ spuröi Georg með hik-
andi rödd.
„Eg geri ráð íyrir, að þér munuð
vita það. Mér er það ókunnugt.“
„Eg fullvissa yður um, að eg hef
ekki minsta grun um það“, sagði Ge-
org. En rödd hans lýsti því að haun
laug, og að hann vissi livað skiluboð
Jims höfðu að þýða.
„Jæja,“ sagði Jim, „þá sný eg við og
segi Arlhur að þér hufið ekki skilið
mig. Á eg að gera það V ‘
„Sagði hann ekkert annað? því er eg
forviða á. Eg vil reyna að trúa því,
og sé svo, þá er eg lirifinn. Þetta er
ánægjulegasi dagurinn í lífi mínu.“
„Einmitt það,“ svaraði Jim þurlega.
„Þá ælta eg að segja Arthur, að þetta
sé ánægjulegasti dagurinn í lífi yðar.“
Jim sneri við, en Georg hrópaði á
eftir honum: „Nei, Cartairs. Segið
þér honum, að eg sé glaður og ánægð-
ur, og eg hafi skilið ummæli hans og
sé ánægður með þau.“
Jim svaraði ekki, en hélt áfram.
Georg hrópaði þessvegna á ný: „Hafið
þér lieyrt hvað eg var að segja?“
„Já, eg skal flytja það orðrétt,"
svaraði Jim stuttlega.
Jim sneri við til hús Dale. Honum
leið illa. Honum fanst að hann hafa
framkvæmt verk sem bæri vott uin
veikleika og ósjálfstæði, án þess þó að
hann gæti sagt í hverju það verk var
fólgið.
í húsinu kom og fór fólk stöðugt
allir vOru uð leita að Veru. En allir
komu án þess að hafa fundið nokkurt
merki hennar.
Frú Dale fanst hún veik, en Dale
sjálfur gekk eirðarinus um í húsinu
Honum fanst sér vera ómögulegt að
hátta, og þó gat hann ekki vakað. Hon
um virtist Vera haí’a komið ógætnis-
lega fram við hann og enginu kæra sig
neitt um hanu.
Innistúlkan og öunur stúlka með
henni vöktu yfir frú Dale, vegna þess:
að læknirinu hafði gefið þann úrskurð,
að hún mætti ekki v.era ein. Hann
hafði einnig sagt, að Arthur mundi
verða alheilbrigður innan lítils tíma.
Er Jim hafði fullvissað sig um það,
að vini hans leið vel, fór hann niður í
stofuna. Var þá Dale sofnaður þar í
hægindastól. Hann spratt strax upp
og Jim kom inn og spurði hvort nokk-
uð nýtt væri að frétta.
Jim sagði honum, að það mundu á-
reiðanlega koma fregnir af Veru, þeg-
ar kæmi fram á morguninn. Og bað
svo um að mega hvíla sig í sófa í stof-
unni.
Eftir nokkra tíma svefn, var Jim
hress og endurnærður. Hann gekk að
glugganum og tók hlerana frá og leit
á úr sitt. Það var 7. Honum varð litið
út um gluggann og kom þar auga á
undarlega hrúgu undir tré ciuu. Hon-
um virtist það vera konulíkami, og
þykku teppi sveipað um höfuðið og
herðarnar og bundið um með gildum
kaðli. Fæturnir voru auk þess fjötrað-
ir saman. Hún lá þarna hreyfingarlaus
i sólskininu undir trénu. Jim fann ó-
sjálfrátt til þess að þetta hlaut að vera
Vera. ^