Morgunblaðið - 04.01.1925, Blaðsíða 6

0
lþ ótta,j«lag Reykjavikur
MORGUNBLABIÐ
Æfingar
kefjist i.ft tr á máauda'ðkvöld 5. jrtaúdr
S t j ó r n i n
Hrinpliia,
Fundur mánudaginn 5. janúar.
kl. 9 síðd. í Hafnarstræti 20.
Afmælisnefndin vill fá f.jelags-
konur til viðtals. :
Mætið allar!
Stjómin.
í miiissiD:
Versluu jbaekur og öll skrif-
8tofuajröld ódýruat bjá
Herluf Clausen

S I man
24 verslunln
23 Poulsen,
27 Foaabarg
23,
3árnsmíöauErkfæri.
innar; Úl þess að ala upp hrausta
kyuslóð í landinu og til >ess •a®
rjetta bágstöddum sjúklingum
hjálparhönd og senda eónstöku
sólargeisla inn í líf þeirra.
Pað er því innileg ósk vor og
von, að þjer nú vil.iið bregðast
vel við og gerast liðsmaður og
hvatamaður þess að upp rísi í yS-
ar umihverfi nýr áhugi og ný
vinna fyrir þessa miklu þjóðar-
nauðsyn.
Vjer gerum ráð fyrir því, að
markmið hinna smærri fjelaga eða
deilda, er ganga í samband við
oss, verði með ýmsu móti eftir
staðháttum og öðrum ástæðum á
fjélagssvæðinu, enda er gert ráð
fyrir að aðalstarf hverrar ein-
stakrar deildar komi að mestu
því svæði að nötum, sem hún
starfar fyrir, en hverja leið sem
menn vilja velja, þá mun sú leið
ætíð íiggja til aðalfjelagsins er þá
rjettir hjálparhönd með ráðum,
dáðnm og fjárstyrk eftir því sem
föng eru til.
Vjer væntum þess, að þjer ann-
af tveggja stofnið hjá yður nýtt f je
lag, er eingöngu starfi að berlda-
vörnum og heilbrigðismáluvn eða
þá að þjer fáið eitthvert fjelag
sem þarna kann að vera starfandi,
t. d. inigmennafjelag eða kvenfje-
lag, til þess að hæta berklavörn-
unum á stefnuskrá sína og ganga
í því efni til samvinnu við oss.
Plitt viljum vjer benda á til
íhugúnar fyrir þá menn, semfljot-
þreyttir eru af þesskonar virmu,
vegna þess að árangurinn kemur
ekki nógu fljótt í ljós, að barátt-
við berklaveikina er ekki ó-
friður, sem til lykta verður leidd-
ur á nokkrum árum, nei, það er
barátta, sem gera verður ráð fyrir
að taki mannsaldra, éf sigur á að
fást. pað, sem vjer nú vixmum,
vinnum við mest fyrir okkar eft-
irkomendur.
En því veglegra er starfið, og
því hugþeíkkara, öllum góðum
diongjum, sem þrekvirkið er
meira er ljúka skal.
Virðingarfylst,
títt'iu. Bjarnhjeðinsson, formaður.
Mngnús Pjetursson, ritari.
Eggert Claessen, gjaldkeri.
K. Zimsen. Haraldur Árnason.
„Álfaftans og lirenna“ á íþróttavellinuni 10. jan. 1924.
Frá Uestur-Islendingum
Itvík í des. FB
Emile Walters kemur til ís-
lands að sumri. Áður hefir verið
a það ruinst, að þeessi listamaður
væri orðinn frægur um alla Ame-
ríkrr fyrir málverk sín og víðar
nm lönd. Grein birtist um hann
í Lögbergi þ. 20. nóv., sem fylsta
ástæða er til þess að birta nokkra
kafla úr’ :
„Pessi landi okkar heldur á-
frani að sæltja fram á listabraut-
inni. Nýlega hafa honum verið
veitt hin svo nofndu J. Francis
Murphv Memorial verðlaun fyrir
málverk, sem hahn nefnir „Full
bloom“ (í fullum blóma). Verð-
laun þéssi eru veitt af „The Nati
onal Academi of Design í New
York City og Ikeppa nm þau allir
snjöllnstu listmálarar þjóðarinnar.
Fer ekki harðari samkepni af
slíkri tegrtnd fram í landinu-*. —r-
„pessi mynd hans hefir vakið
mikið umtal og ýms listfjelög
lrafa beiðst leyfis að fá að sýna
verk hans.“ — ,,Hann á nú 4
stórar myndir á Carnegie Instit-
ute og Fine Arts“ í Pittsburgh,
Pa. Ennfremur eru verk Jiaus til
sýnis á hinni árlegu Iistverkasýn-
ingu sem haldin er í sambandi við
Listasafnið í Chicago.“
„Fram að þessum tíma hefir
Walters unnið baki brotnu tilþess
að ná hinu glæsilega takmarki
síuu, en nú hefir hann ákveðið að
taka sjer ferð á hendur til Eng-
lands, Frakklands, Spánar, Dan-
merkur, Noregs og íslands, en
þar býst hann ekki við að dvelja
nema fáa daga að þessn sinni.“
Jóhannes Jósefsson glímukappi.
Heimskringla. birtir viðtal, sem
Jóhannes Jósefsson átti við blaða-
mann frá „The Detroit Times“,og
er þar kveðið svo að orði, að Jó-
hanni's vilji sem nrinst ræða urn
íþrótt sína, heldur vilji hann helst
fræði menn um ísland og Islend-
inga. Mintist Jóhannes á porfinn
karlsefni, fram£arir hjer á landi
á seinni árum o. fl„ við blaðamann
þenna. Er þetta vonja Jóharmesar,
er hann á tal við blaðamenn
vestra, sem flestir birta löng vio-
töl við hann. Er þetta ekki Uti’s
virði, því Jóhannes er á sxfeldu'
fcrðalagi um allar helstu borgir
Bandaríkjanna, en hugmyndir
manna þar, eins og víða annars-
staðar rrm tsland, eru ærið óljósar.
-------X—-------

Kostamjólki n
(Cioister Brand)
er
næringapmest
PrúfossöP Haralúur llelssit
flytur erindi er nefnist
Heimkoman
i frikirkjunni i dag (sunnud.) 4.
janúar, kl. 5 BÍÖd. Aögöugumiðar
köBta 1 kr. og veröa eeldir í
bókaverelunum: Arinbj. Svein-
bjarnareonar, Sigfúsar Eymunds-
8onar og ÍBafoldar föetudag og
laugardag og við innganginn frá
kl. 4 eiödegis. — Agóðann gefur
bann til kirkjunnar.
Hefod jarlsfrúarmnar.
Eftir Georgie Sheldon.
stunur. heyrðust við og við frá lafði
Durward.
Loksins rauf Sir Horace Vere þögnina
og mælti:
„Viljið þjer að Madeline segi sögu
sína nú, eða kjósið þjer heldur að við
Vförum, og komum a.ftur, þá er þjor haf-
ið náð yðurf'
„Nei, farið ekkil“, sagði jarlinu loks.
„pað er best að htin segi sögu sína. Jeg
tek það ennþá fram, að jeg sá hana
drnkkna. fyrir angum mínum“.
Reyndi hann að halda í seinnstu efa-
hugsanirnar, cins og drukknandi maður
í hálmstrá.
Sir Horace sótti stól handa madöm-
tmni, er settist og hóf sögu sína:
„Þjer er alt eins vel krrnnugt og' mjer,
sem gerðist, fram að þeirn tíma, er við
fórum frá Englandi og við lentrrm í sjó-
hrakningtrnum. VafaJaust manstu ran, hve
illa mjer leið og hvað jeg ætlaði mjer
fyrir, því vafalaust manstu eftír því, er
við bæði hjeldum, að skipið mundi far-
ast, og að je'g sagði þjer, að jeg skyldi
■sjá svo um, að þ.jer mundi ekki takast að
koma mjer í — vitfirringahæli. Jeg var
jafn óbiluð á geðsmnnttnnm og þú sjálfnr
og það vissir þú vel, en þú vildir losna
við mig. Jeg hafði ákveðfð að hjálpa þjer
til þess, en á alt annan hátt en þjer mundi
geðfelt. Jeg ætlaði mjer að yfirgefa þig
undir eins og við kæmum til Frakklands.
Þar ætlaði jeg að setjast að á kyrlátunr
stað, þar senr jeg gæti lifað í friði með
börnum mtnum. Tækifærinu til þo.ss ætl-
aði jeg ekki að láta ræna ‘frá mjer. Vegna
þoss hafði jeg tekið þessi þrjú þúsund
pund sterling úr peningaskáp þínumkvöld-
ið áður, því vel vissi jeg, að jeg mundi
verða fjárþurfi.“
Jarlínn strrndi þungan. Allar efasemdir
hans ruku burtu. Hún hafði þegar skýrt
frá samræðu þeirrá í káetunni, sem eng-
inn annar en þau hofðu hlnstað á.
„Jeg vissi,“ hjelt madáman áfram,“ að
jeg hafði ekki lagalegan rjett tií þess að
leyna þig því, að bömin hefðu fæðst. En
jeg vissi, að ef þú fengir vitneskju um
það, þá mundir þú taka þau frá mjor. Þar
að auki var jeg sannfærð um, að þjer var
ekki tníandi til þess að ala þau upp. Það
hlutverk var og helgasta skylda mín, móð-
ur þeirra. Jeg liafði þó ætlað mjet; að
skrifá þjer og segja, að þú værir frjáls
t.il þess að leita hjónaskilnaðar, cn jeg var
ákveðin í því, að bömin mín glötuðu eng-
um rjettindum, þótt þu gift-ist aftur og
kona þín æli þjer böm.
Er jeg skildi við þig í káetunni, gokk
jeg upp á þilfar og bjóst við, að nú væri
síðasta stund mín komin. Skipstjórinn kom
að og setti björgunarhring á mig og sáðan
skipaði iiann hásetum nokkrum að koma
mjer í björgunarbátinn. Jeg var hin ró-
h'gasta og tók vel eftir öllu. Jeg vortáði
næstum því, að dauðinn væri kominn. Jeg
ól aðeins veika löngttn til þess að lifa,
vegna bamanna minna. Eins og þú manst,
hvolfdi bátnum og hið síðasta er jeg
man eftir, var andlit þitt, er þú lrjelst
dauðahaldi í bátinn. Andlit þitt var ösku-
grátt og óttasvipur á því, en þú rjettir
út lrönd þína til þess að bjarga mjer, og
fyrir það mannúðarverk áttu heiðnr skilið.
Hið næsta, er jeg man eftir, var eins og
eitthvað hefði sprungið með talsverðrrm
hávaða, og er jeg náði mjer eftir æsing-
una, sem á mig kom þess vegna, sá jeg.
að jeg sat í fiskimannskofa, EÍdur logaði
á arni.
Kona nokkur stóð fyrir framan mig.
Jeg hafði aldrei sjeð hana áður og jeg'var
að brjóta heilann um, hveraig á þvj stæði.
að jeg væri þama. Jeg hjelt, að hún hefði
hevrt hávaðann líka og spurði: „Hvaða
hávaði er þetta?“
ITún starði undrandi á mig andartak og
hljóp svo út úr herberginu og kalláðr:
„Jem, Jem, henni virðist batnað.“
Jem kom inn og komst jeg 'fljótlega að
því, að hann var maður' koöunnar. Hann
horfði á mig sem snöggvást ög hljöp svo
út. Ilann kom tveimúr tíriium siðar. Hann
hafði verið að sækja lækninn. Ilann var
mjög glaður yfir þeirri hreytmgú, sem var
orðin á mjer, og fór svo að segja nrjer frá
öllu þri, senr gerst. hafði seinnst.u þrett'án
mánuðina, en allan þann tíma hafði jeg
f'kki mælt orð af vönrar. Jeg mrtndi ekkert,
sem gerst 'hafði jrann tínra. Það var eins
og jog Itefði ekki lifað allan þennan trma.
Og nú skrlst þjer kannske, hvers vegna
jeg gat, efcki gefið þjer til kynna, að jeg
vftri á lífí, áður en þú giftást, i annað
sitm, því það hefði jeg aldrei gert, að
lejTia þig því, að jeg va.'ri á Mfi, ef jeg
hefði vitað það.“
„Ó, að jeg skj'ldi lifa til þessaTar'stund-
ar,“ veinaði jarlinn.
„Og nú skilst þjer kannske, hversu jeg
hefi li'ðiS þrn vegna. Veislukvöldið fór jeg
niðnr áðnr en gestimir komu. t,il þess að
segja þ.jer frá fegursta lejaidarmáli lífs
míns, og þú hrintir mjer frtt þjer með
harðneskjti og hroka.
Jeg vík nú aftur að því, sein K-Tðist í
fiskimarmskofanum. Læknirinn, dr. Atrian
að nafni, s..gði mjer síðar, þli er hann
hafði látið fleiri lækna skotSa mig, að þeir
álitu, áð bólguhnútur hefði mvTidast í
höfði mínu og þrýst- á lreilajm, en er hann
var sprunginn af ígefð, hvarf aftnnur hrýst-
ingin af heilanum. og mjer. batnaði þesrar
að ftillu. I fyrstu hrrgsaði jeg oin, lrvað
gera skyldi. Jeg vissi ekki einu smni hvorfe
þú værír í tölu hinna lifandi. Jeg launaði
velgjörðarmönnmn mínrrm vel og fór til
Rouan, sem .var þrjátru mílnr vegar r
burtu, og. þaðan. .skrifaði jtrg Foeley, áð
að senda Bessie til. mín rpeð bítrain. Er