Morgunblaðið - 14.04.1929, Qupperneq 12
12
MORGUNBLAÐIÐ
Sækketvísflæpred. /o «
£t Parti Bvœrt, ubleget realiaeres mindst 20 m., O Wirtg
samme Kvalitet 125 cm. bred 96 Öre pr. m., Ubl. Skjorter 200 Öre i
lille og Middelstörrelse, stor 225 Öre, svære uldne Herre-Sokker 100
Öre, svært ubl. Flonel 70 cm. bredt 65 öre pr. m., Viskestykker 36
Öre, Vaffelhaandklæder 48 Öre, kulörte Lommetörklæder 325 Öre pr.
Dusin. Fuld Tilfredsbed eller Pengene til bage. Forlang íllustreret
Katalog. — Sækkelageret, Sct. Annæ Plads 10, Köbenhavn K.
£f nalaiyg Reykjavikur.
Laugaveg 32 B. — Sími 1300. — Símnefni: Efnalaug.
Hreinsar með nýtísku áhöldum og aðferðum allan óhrein-
an fatnað og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt, og breytir um lit eftir óskum.
Eykur þægindi! Sparar fje!
gjaldmælis
bifreiðar altaí
til leigu hjá
B. S. R. —
Hvergi ódýrari bæjarkeyrsla, en
hjá B. S. R. — — Studebaker
eru bíla bestir.
FertJir til Vífilsstaða og Hafnar-
fjarðar alla daga á hverjum kl.-
tíma. Best að ferðast með Stude-
baker drossíum.
Ferðir austur í Fljótshlíð þegai
veður og fæíð leyfir.
Afgreiðslusímar 715 og 716.
Bifreiðastöð Reykjavikur.
Austurstræti 24.
Sðlinplllur
eru framleiddar úr hreinum
jurtaefnum, þær hafa engin
skaðleg áhrif á líkamann, en
góð og styrkjandi áhrif á
meltingarfærin. —. Sólinpillur
hreinsa skaðleg efni úr blóð-
inu. Sólinpillur hjálpa til að
fyrirbyggja og eyða fili-
pensum. Sólinpillur lækna van
líðan er stafar af óreglulegum
hægðum og hægðaleysi. Notk-
unarfyrirsögn fylgir hverri
dós. Verð aðeins kr. 1,25. —
Fæst hjá hjeraðslæknum, lyf-
sölum og
LAUGAVEGS APÓTEBJ.
íslands-kuikmynd.
Alþingishátíðarnefndin er horfin
frá því að láta gera íslenska kvik-
rnynd, eins og um var talað einu
sinni. Ber hún það fyrir sig, að
kostnaður við slíka mynd muni
vear mjög mikill.
Þetta mun rjett vera, enda
er tími orðinn of naumur til þess
að taka slíka mynd, svo að í lagi
sje. En nú vill svo vel til, að til
er íslands-kvikmynd, sú er Loftur
Guðmundsson tók, og sýnd hefir
verið víða um lönd við gott orð.
Þá mynd ætti hátíðarnefndin að
tryggja sjer, ef hún er þá ekki
þegar seld. Þegar jeg vissi seinast
til, var Loftur í þann veginn að
selja myndina og til þess hefir
hann aukið nýjum myndum inn
í hana að nokkrum mun.
Jeg skýt þessu til hátíðarnefnd-
arinnar og vona að hún taki það
til athugunar. Við fáum aldrei
arfnað eins tækifæri og 1930 til
þess að kynna land vort og — ef
jeg mætti svo segja — „reklam-
era“ okkur. En til þess er kvik-
mynd alveg nauðsynleg. Utlend-
ingar þeir, sem hingað koma þá,
fá varla mikið að sjá af athafna-
lífi þjóðarinnar, því að hátíða-
höldin munu skyggja algerlega á
það. En við getum sýnt þeim at-
hafnalífið í spegli, með því að
sýna þeim kvikmyndina. Og land-
ið getur haft þeirrar kvikmyndar
not löngu eftir að hátíðin er um
garð gengín. Ýmsar þjóðir hafa
látið taka slíkar myndir hjá sjer
og sýna þær svo út um allan heim
i
í auglýsingaskyni — til þess að
vekja eftirtekt á sjer, atvinnuveg-
um sínum og framleiðslu. Hið
sama gætum við gert. Mætti smám
sainan auka inn í myndina eftir
því, sem þurfa þætti, og eins
inætti nú, fyrir 1930, taka nokkr-
ar myndir og bæta inn í, ef mönn-
um sýndist svo, og ef til vill væri
liægt að fá „kopi“ af myndinni,
sem Svíinn tók hjer um árið og
skeyta hana við þessa. En hitt er
aðalatriðið, að nefndin tryggi sjer
þessa mynd hið fyrsta, ef hún
er þá ekki þegar seld. Ætti þjóð-
inni að vera vorkunnarlaust, kostn
aðar vegna, að eignast þessa mynd,
úr því að einn maður fjelítill gat
brotist í því að taka kana.
Vík.
Vestmannaeyjar.
Þetta þýska kvæði er eftir frú
Önnu Kappstein, þýska skáldkonu,
ei var á ferð hjer með „Berlin“
í fyrrasumar.
An den Vogelbergen
(von Jsland.)
Zehntausend Vögel surren,
Zehntausend Vögel murren,
wer drang in unsre Welt?
Zehntausend Vögel fliegen,
Zehntausend Vögel wiegen
sich bunt auf grúnem Meer.
Zehntausend Vögel irren,
Zelintausend Vögel schwirren
gehassig um mein Haupt.
Zehntausend Vögel heben
Sich schwarz zu einem Leben
und werden Nacht und Sturm.
Es kreischt und ungewittert,
Die Vogelwolke zittert
nnd löseht die Sonne aus.
Svar til H. P. Briem.
Sýnilegt er að fokið er í flest
skjól fyrir berra skattstjóra Helga
I' Briem, og finnur hann því upp
þá skýringu, sem birt er í Morg-
unblaðinu í dag, en þó að mjer
þyki leitt að þurfa að reka hann
út á gaddinn, þá verð jeg þó
sannleikans vegna að koma með
rjetta skýringu á því, af livaða
ástæðu nefndur H. P. B. sat fund
Verslunarmannafjelagsins Merkúr,
og vil jeg þar vísa til greinar
meðstjórnanda míns, hr. Lárusar
Jónssonar í Vísi í gær. En hvin
er svo:
„Á fundinum var staddur br.
skattstjóri Helgi Priem, og hefir
hann á hendi hagfræðikenslu í
Samvinnuskólanum. Kom hann
með bróðnr sínum, hr. Eggert P.
Briem — sem er fjelagi Merkurs
— og þó að háttv. skattstjórinn
vissi, að honum væri eigi til fund-
ar þessa boðið, þá tekur hann sjer
það leyfi samt sem áður, að koma
þar inn sem óboðinn gestur“ ð.
s. frv...
Þegar jeg lcom auga á þá bræð-
ur, spurði jeg tvo meðstjórnend-
ur mína hvort eigi væri sjálfsögð
kurteisi að bjóða skattstjóranum
að sitja fundinn og komum við
okkur saman um, að jeg byði hon-
um það. Jeg bauð lionum því næst
að setjast í fremstu sæti — því
þau voru auð, — en hann kvaðst
heldur vilja sitja í stfikunni sem
var með forliengi, því að hann
vildi ekki láta á sjer bera.
Vonast jeg til að allir sjái
eftir lestur þesarar athugasemdar,
misskilning þann, er hr. Helgi P.
Briem Jeggur í það að vera boðið
að sitja nefndan fund.
Reykjavík, 9. apríl 1929.
Hallgrímur Sveinsson.
í Danmörku er fjelagsskapur-,
sem hefir þao á stefnuskrá sinni,
að berjast gegn hinu sívaxandi
böli, sem af krabbameini leiðir. —
Til styrktar þessum fjelagsskap á
nú að gefa iit frímerki, eins og
það, sem njer er sýnt, og verður
bvrjað að nota það í sumar.
••••••••••••••••••••••••
hveiti i 5 ky. poknm.
• ©
• ©
• ©
• ©
• •
• •
• •
• ©
lisnsour, i
kaupið
Golfl Medal
• ©
• •
• ©
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
Allar bestn verslan- ••
Ir bæjariLS selja j|
Oold Medal hveitið. H
• •
• •
• •
Hin dásamlega
Tatol-handsðpa
mýkir |og”hreinsar hörundið
og ,'gefur gfallegan og bjartan
litarhátt.
Einkasalar:
I. Biynjólfsson & Hvaran.
■orgnnblaðiS
fest i Laugsvegi 12
Ástln sigrar.
ekki svo illa staddur, þótt hann
væri eignalaus.
Þegar Richard hugsaði um fram-
tíðina, sá hann þó að það var betra
að fara varlega. Auðugar stúlkur,
og þá allra helst ef þær eru jafn
fagrar og Ruth, eru ekki vanar'
því að verða piparmeyjar. Ric-
hard hefði þó þótt vænst um það,
að systir sín væri ógift alla æfi.
En hann sá, að þetta var algerlega
undir henni sjálfri komið, og þess
vegna var um að gera að taka rað
sitt í tíma og hafa hönd í bagga
uni það hverjum hún giftist.
Fyrsti maðurinn, sem líklegur
var að biðla til Rutli, var Anthony
Wilding í Zoyland Cliase, en hann
var ekki Richard að skapi. Wild-
ing gekk í augun á kvenfólkinu,
Jirátt fyrir það, þótt liann hefði
það orð á sjer að vera nokkuð
óstýrilátur, eða jafnvel öllu frem-
ur vegna þess að hafti hafði það
orð á sjer.
í fyrstu virtist svo sem Ruth
geðjaðist mjög vel að honum, og
Richard var sem á nálnm, því að
ef Wilding giftist henni, þá var
loku skotið fyrir það, að Richard
fengi notið góðs af auðæfum henn-
ar. Fyrst kom honum þó til hugar
að reyna áð komast að samkomu-
lagi við Wilding. En þegar áreyndi
þorði hann það ekki. ög úr því að
hann kom sjer ekki að því, að
reyna að ná samkomulagi við
hann, þá var ekki um annað að
gera fyrir Richard en reyna að
spilla fyrir honum. Og hann greip
til þess bragðs að ófrægja Wilding
á bak. Það var líka ósköp auðvelt,
því að ekki gengu svo fáar sögur
þar í nágrenninu nm Wilding. Jeg
skal ekkert fullyrða um það, hvort
sögur þessar hafi verið á nokkr-
um rökum bygðar. En það fer nú
jafnan svo, þegar m>nn fara að
útbreiða sögur um einhvem, þá
taka þeir sjerstöku ástfóstri við
það og ýkja og margfalda. Og
svo ýkti og margfaldaði Richard
þessar ýkingar og bar alt í systur
sína.
Nú er það alkunna, að hrein ást
styrkist eltki hetur við neitt heldur
en slíkar sögur. Ást kvenna eykst
einmitt á þeim mönnum, sem verða
fyrir aðkasti.Þær grípa hvert tæki-
færi fegins hendi til þess að bera
blak af þeim, sem þær elska. Þær
rísa öndverðar gegn almennings-
álitinu tij þess að sýna og sanna,
að sá maður, sem þær hafa bundið
trygð við, sje besti maður í heimi.
En áhrifin verða öll önnur, þegar
ástin hefir ekki fest nógu djúpar
rætur. Þá nagar rógurinn rætur
undan henni og dreþur hana í
fæðingu.
Ruth Westmacott hlýddi á sög-
ur þær, er bróðir hennar sagði um
Wilding, og hún bar ,þær saman
við ýmislegt, sem hún hafði heyrt
um hann áður. Og henni varð ó-
sjálfrátt að leggja trúnað á sögur
þessar, vegna þess, að Antony
Wilding var einkavinur Nick
Trenchard, þessarar alkunnu land-
eyðu, sem hafði gert svo lítið úr
sjer að gerast uinferðaleikari,
þrátt fyrir það, að hann var
kynborinn. Það var víst enginn efi
á því, að þeir væri báðir af sama
sauðahúsi!
Þess vegna var það, að Ruth
skelfdist er hún hugsaði til þess,
að vel liefði getað farið svo að
hún hefði tekið hónorði þessa
manns. Og hún reif með rótum npp
úr hjartá sínu allar hlýjar tilfinn-
ingar í hans garð og sýndi honum
það ótvír'ætt með framkomu sinni,
að hún hafði andstygð á honum.
Richard brosti í laumi og hrós-
aði happi út af því, hve kænlega
hann hefði farið að ráði sínu.
Og þegar þannig var komið,
rakst Sir Rowland Blalce þangað.
Hann lcom frá Lundúnum á flótta
nndan skuldheimtumönnum sínúm
og lefiti í Bridgewater eins og
stjörnuhrap af himni. Hann töfr-
aði undir eins Diönu Horton,
frænku Ruths og var kominn á
fremst hlimn með að giftast lienni.
Og Diana festi þegar brennandi
ást á honum og fór ekkert dult
með, og hann ljet mjög líklega
við hana í fyrstu. Hann hjelt þó
tilfinningum sínum í skefjum, því
að hann var öreigi og Diana var
alls ekki efnuð. En svo hauð Rich-
ard Westmaeott honum til sín og
þá kyntist Sir Rowland Ruth og
fekk að vita að hún var vellauðug,
Og þá var hann ekki lengi að
snúa við blaðinu. Hann lagði undir
eins hjarta sitt fyrir fætur lienn-
ar og sótti á með allri þeirri
ákefð, sem ágirndin bljes honum
í brjóst. En veslings Diana varð að
revna að láta huggast eins og best
vildi verða.
Richard þóttist þegar sjá, að
þessi maður væri hinn ákjósan-
legasti mágur, og hann mundi ekki
hika við að kaupa dýrt atfylgi
sitt í kvonbænum — að hann
mundi ekki hika við að kasta fyrir
borð því, sem eftir kynni að vera