Morgunblaðið - 19.04.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
| Smá-aug!ysinga.|
llmvötn, hárvötn, húsvötn, ó-
dýr' í Sápubúðinni, Laugavejr Ú6.
Handsápa, hárgreiður, höfuð-
kambar. tannburstar, tannkrem,
miki' úrval. Sápubriðin, Lauga-
veg 36.
Raksápa, rakkrem, rakburstar,
rakvjelar, rakvjelabíöð, best í
Sápubúðinni, Laugaveg 36.
Dömur! Kaupið allan nærfatnað
hjá okkur. bæði handa sjálfum
yður og til tækifærisgjafa. Chic.
Sumarbústaður óskast til leigu
í sumar. A. S. L vísar á.
Rósastilkar fást í Gróðrarstöð-
inni, Sími 3072.
línglingsstúlka óskast í vist.
strax, eða 14. maí Upplýsingar.
Fjólug'iitu 25, uppi.
Kindalifur, frosin, 40 aura %
kg- fæst hjá Kaupfjelagi Borgfirð- j
inga, sími 1511.
feriBingnrlfif.
Málverk, veggmyndir og margs- Ferming'arskyrtur,
konar rammar, Freyjugötu 11. Fermingarkjólaefni.
Hyggnar húsmæður gæta þess
að hafa kjarnabrauðið á borðum
sínum, Það fæst aðeins í Kaupfje-
iágs Brauðgerðinni, Bankastræti 2.
Sími 4562.
ManGhester.
Sími 3894
Kjötfars og fiskfars heimatilbú-
ið, fæst daglega á Fríkirkjuvegi
8. Sími 3227. Sent heim.
Munið
Þjófnaðartrygrsringarnar.
Upplýsingar á
V átryggingarskrifstofu
Sígfásar Sighvatssonar
Lmkjargöt* 2. Bfmi 31T1.
Ilár.
Uefi altaf fyrirliggjandi hár ri8
íslenskan búning.
V erð rið allra hnfí.
Versl. Goðafoss
Laugaveg 5. Sími 3436.
— Heyrðu, hjerna lagði jeg
fiðluna mína fyrir fimm mínút-
um, og nú er liún horfin.
Á götunni: — Ef þjer eruð eltki
að fara neitt, þá ætla jeg að verða
yður samferða, frú Anna.
Hún: Hvernig tók pabbi á móti
l>jer þegar þú baðst mín?
Hann: Hann liljóp grátandi
upp um hálsinn á mjer.
— Hefi jeg sagt þjer söguna
um það áður?
— Er hún skemtileg?
— Já,, bráðskemtileg.
-— Þá hefirðu ekki sagt hana.
Nýju bækunaar:
Sögur frá ýmsum löndum, II. bindi, ib. 10.00.
Sagan um San Michele eftir Munthe, ib. 17.50 og 22.00,
Sögur handa bömum og unglingum, III. bindi, ib. 2.50.
Egils saga Skallagrímssonar, útg. Fomritafjelagsins, ib. 15.0©,
Bhkaverslnu Sigf. Eymnnðssonar
ogBókabúð Austurbæjar BSE, Laugaveg 84«
Gyða gljájr gólfin sín með gljávaxinu góða og raular fyrir munni sjerj
Fjallkonan mín fríða
fljót ert þú að prýða.
Notið að eins Gljávaxið frá H.f. Efnagerð Reykjavíkur.
Landsfundur
Sjálfstæðisflokksins.
Landsfundarfulltrúar, sem koma til bæjarins, gerí:
svo vel að vitja aðgangsskírteina í Yarðarhúsinu, annað
hvort á skrifstofu Miðstjórnarinnar eða skrifstofu Varð--
arfjelagsins
MIÐSTJÖRNIN.
Grand-Hótel. 53.
Hann reis úr sæti sínu og stóllinn risti rákir í
þykku, vönduðu ábreiðuna, sem var í þessu vandaða
fundarherbergi. En Preysing sat kyrr. Hann tók
upp vindil, hægt og rólega, skar vandlega af hon-
um oddinn, kveykti í honum og tók að púa og virtist
véra í djúpum þönkum.
Enginn vafi leikur á því, að Preysing yfirforstjóri
ep framúrskarandi vandaður maður, með heiðarleg-
ar grundvallarreglur, góður eiginmaður og faðir —
maður, sem heldur upp á röð og reglu og bjargfast-
an borgaraanda. Lífi hans er nákvæmlega niður-
raðað, það liggur opið fyrir hverjum, sem hafa vill
og er glæsilegt til að sjá, með bréfaskápum, skúff-
um og striti. Preysing hefir enn aldrei gert sig sek-
an í neinni óreglusemi. Engu að síður hlýtur hann
að eiga sér einhvern viðkvæman blett, ofurlítinn
jþíett, þar sem siðferðileg smitun getur komist að
honum, ofurlítinn særanlegan blett, ósýnilegan með
berum augum, á hinu borgarahreina vesti sínu,
þrátt fyrir allt og allt ....
í þessu augnabliki er samningunum var hleypt
úpp, kallaði hann ekki á hjálp, enda þótt honum
liði illa og hefði mikla tilhneigingu til þess að kalla
á hjálp og aðstoð. Hann stóð upp með vindilinn
fastbitinn milli tannanna, og honum leið, eins og
hann fyndi á sér vín, er hann greip í vestisvasa sinn.
— Það er leióinlegt, sagði hann, og furðaði sig
sjálfur á því hve ljett hann talaði, allt í einu, — það
er leiðinlegt, í hæsta máta. Frestur er sarna sem
stöðvun. Þetta er með öðrum orðum búið að vera.
Og nú, fyrst þið eruð búnir að koma öllu fyrir katt-
arnef á annað borð, get eg eins vel sagt ykkur, að
samningarnir við Burleight eru komnir í kring. Eg
fekk tilkynninguna um það í morgun. Hann dró
saœanbrotið símskeyti upp úr vasa sínum, en í því
stóð. „ Samningarnir strandaðir fyrir fullt og allt.
Brösemann“. Hann komst í eins konar barnalega
sígúrvímu, þegar hann var að láta út úr sér þessa
stórJygi, sem gekk svjkum og prettum næst, og
hafði skeytið á græna borðdúknum fyrir framan
sig. Sjálfur vissi hann ekki, hvort heldur hann var
að reyna að blekkja hina, eða koma sjálfum sér
sigrandi úr bardaganum. Schweimann, sem kunni
minni mannasiði en félagi hans frá Chemnitz, greip
ósjálfrátt eftir skeytinu. En Preysing, sem var fylli-
lega rólegur og með háðsbi’os á vörum, lyfti hend-
inni frá borðinu, breiddi úr skeytinu, braut það síð-
an saman aftur og stakk því í brjóstvasa sinn, eins
og ekkert væri um að vera. Dr. Waitz setti upp
heimskusvip. Zinnowits jústitsráð, gaf frá sér há-
an og mjóan flaututón, sem fór kínverjamunni hans
skringilega.
Gesterkorn fór að hlæja, hóstandi.
— Góðurinn minn! hóstaði hann. — Blessaðir
verið þér! Þér eruð sannarlega útsmognaði en þér
lítið út fyrir. Maður lifandi! Þér hafið sannarlega
dregið okkur sundur og saman. Þetta verðum við
sannarlega að tala um nánar.
Hann settist. Yfirforstjórinn stóð enn eitt augna-
Blik í vandræðum — hann hafði einhverja undar-
lega tómleikatilfinningu r öllum beinum sínum, og
þar eð hnejn urðu einnig máttlaus, settist hann nið-
ur. Þarna hafði hann prettað í fyrsta sinn á æfinni,
og það auk þess svo heimskulega, svo að upp hlaut
að komast. En einmitt í krafti þess, var hann orðinn
sigurvegari aftur, eftir öll slysin, sem yfir höfðu
dunið.
Allt í einu heyrði hann sjálfan sig tala, og nú
var hann vel máli far-inn. Yfir hann kom einhver
einkennileg víma, sem hann kannaðist ekki við frá
fyrri tíð, og allt, sem hann nú sagði var skynsamlegt
og bar vott um mátt og víðsýni.
Stofnandi Grand Hótels starði á hann af yeggn-
um, olíumáluðum augunum, og var steinhissa á
svipinn. Ungfrú Flamm hraðritaði, eins og hún ætti
lífið að leysa. Preysing var í þessu svífandi ástandi
alla þrjá klukkutímana, sem samningarnir stóðu yf-
ir. Fyrst er hann gerip malakítgræna sjálfblekung-
inn til að skrifa nafn sitt undir, við hliðina á nafni
Gesterkorns, tók hann snöggvast eftir því að hendur
hans voru rakar og undarlega óhreinar ....
— Nr. 218 vill fá sig vakinn klukkan 9, sagðiá
dyravörðurinn við litla Georgi, sjálfboðaliðann.
— Er hann að fara? spurði Georgi litli.
— Til hvers ætti hann að fara? Nei, hann verður
hér kyrr.
— Nú, mér datt það svona í hug, — því annars
lætur hann aldrei vekja sig.
— Vektu hann bara! Og síminn urraði í litla
ódýra herberginu hans Otternschlags læknis, stund--
víslega kl. 9.
Læknirinn flýtti sér, eins og asi væri á honum, að
koma sér út úr þokukenndu draumunum og svo lá
hann kyrr og furðaði sig.
—• Hvað er nú að? spurði hann sjálfan sig og
símann. — Hvað ætli sé að? Svo Iá hann grafkyrr
nokkrar mínútur og jafnaði sig og hugsaði, með
skemmda vangann grafinn niður í mjúkt koddaver-
ið. Nú, — datt honum allt í einu í hug, — það var-
náunginn þarna, hvað hann heitir — Kringeleiní
Eg átti að sýna honum lífið. Hann bíður með öðrum:
orðum eftir oss! Hann situr og bíður í morgunverð-
arsalnum. — Ættum vér að fara á fætur og klæða
oss? spyr hann sjálfan sig. — Já, það skulum vér*
gera, svarar hann sjálfum sér, með nokkurum erfið—
ismunum, því enn var dávænn skammtur af morfíni
í líkama hans.
En þrátt fyrir allt og allt, er hann eitthvað glað-
ur og léttur í bragði meðan hann er að klæða sig.
Þarna var maður kominn, sem þarfnaðist hans. Og
þarna var maður, sem var honum þakklátur. Með
annan sokkinn sinn í hendinni, sat hann á rúm-
stokknum og sökkti sér niður í fýrirætlanir og um-
þenkingar. Hann samdi áætlunina fýrir daginn
Hann hefði nóg að gei*a eins og ferðamannafylgd-
armaður, forráðamaður, mikilsverður og eftirsóttur
maður. Stofustúlkan varð hissa, er hún heyrði
Otternschlag lækni raula vísu fyrir munní sér, með
óæfðri rödd, meðan hann var að bursta tennur
sínar.
En meðan þessu fór fram, sat Kringelein aleinn
í morgunverðarsalnum, og var enn máttfarinn en
glaður eftir sigur sinn í rakarastofunnh er hanus