Morgunblaðið - 01.06.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
}Smá-auglýsinga« j
Ágætar plöntur af Rauðberj-
ura. Sólberjum, Reyni, Elri,
Blómsturrunnum, og fjöldi af
flejrum blómum, verða seldar
næstu daga í Flóru, Vesturgötu
17. Sími 2039.______________
Hvítir ítalir, ársgamlar hæn-
ur, seldar mjög ódýrt. Hænsna-
bú Vatnagarða.
Saltaðar kinnar fást hjá Haf-
liða Baldvinssyni. Sími 1456.
Harðfiskur á aðeins 4 krónur
fjórðungurinn, meðan birgð-
ir endast. Hafliði Baldvinsson.
Sími 1456.__________________
Blómastöðin Blágresi, Njáls-
götu 8 C. — Til útplöntunar:
Biómstrandi Stjúpmæður og
Bellisar á 15 aura, Morgunfrúr,
Citi’ysanthemum, 5 aura o. m. fl.
Skeljasandur fæst í Járnvöru-
deiW Jes Zimsen.
Málverk, veggmyndir og mar^i-
konar rammar. FreyjngCtn 11.
(Jéfið börnum kjamabrauð. Það
er’bætiefnaríkt og' holt, en ódýrt.
Þa.S færst aðeins í Kaupfjelags-
bránðgerðinni, Bankastræti 2. —
Sínrr 4562._________________
Heimabakarí Ástu Zebitz, Ei-
ríksgötu 15. sími 2475.
VIM
flöt, hrein hom og ljóma, sem
þjer getið verið hróðug af.
Hvers vegna? Vegna sjerstakra
gæða VTM’S — tvöföld áhrif
er það kallað. því að Vim gerir
tvent samtímis. Það losar óhrein-
indin og drekkur þau í sig!
Þetta veldur því, að óhreinindin
hverfa um leið og strokið er af.
Vim skilur eftir blettlausan
Hreinsun er auð-
ÍS VIM
M.V. Z57-50 IC LEVER BROTHERS UMITED.PORT SUNLIGHT. ENGLAND.
)) itolHm IÖLSEINI ((
tsæðfs kartöflur
‘1 elnnig ágætar tíl manneldls.
Berlingsku blöðin:
Berlingske Tidende Morgen 15 aura
— — Aften 15 —
— — Söndag' 25 —
B. T. (dagblað) 15 —
Söndags B. T. 25 —
Radiolytteren Nu 30 —
Populær Radio 60 —
fást hjeðan af og koma með beinum skipsferðum frá Kaupmannahöfn iS
♦
BékRverslnn Sigf. Efmandssoaar
og Bókabúð Austurbæjar BSE, Laugaveg 34-
Athugitl.
Ágætt smjör, % kg. 1.60
Ný egg 12 aura.
Alexándra hveiti, kg. 0,35 og í
smápokum. 5 kg. 1.75 pokinn.
Fyrsta flokks harðf'Lskur og allar
aðrar vörur eftir þessu.
Versl. Bifirnlnn.
Bergstaðastræti 35. Sími 4091.
Fyrirllggjandi:
Rúsínur, — Fíkjur.
Bláber. — Döðlur.
MöncJIur. — Sukkat.
Eggertf Kristjánssen & Co.
Af því jeg er einn af þeim,
sem öðrum fremur veiti,
margir kassar komu heim
af kúlulegufeiti.
FfárKlipiar
tást i
otitmrpoaf^
Grand-Hótel. 74.
— Hvar getur veskið verið úr því Kringelein
vili fyrir hvern mun lifa tvö ár enn? spurði hann og
reyndi að gera að gamni sínu.
— Kannske stúlkurnar í Alhambra hafi náð í
það, svaraði hann. Þetta svar hafði hann verið lengf
að undirbúa. Kringelein settist á rúmstokkinn og
hjaðnaði niður.
— Æ, nei — nei, nei.
Otternschlag lfeit á hann, leit á Gaigern og aftur
á Kringelein. — Nú, það er þá svona, sagði hann
við sjálfan sig. Hann tók svarta hylkið sitt, gekk
til Gaigerns og gekk af gömlum vana með veggn-
um; það var rétt eins og hann héldi, að eiphver
kraftur kæmi frá veggnum og húsgögnunum, eða
þá að hann var ekki enn búinn að læra að hreyfa
isg úr stað, án þess að leita skjóls hvert augnablik.
Hann staðnæmdist fyrir framan Gaigern, sneri að
honum skemmdu isíðunni og starði á háls hans með
glerauganu.
— Kringelein verður að fá veskið sitt aftur, sagði
hann lágt og kurteislega. Gaigern dokaði við svo
sem eina sekúndu. Og á þessari sekúndu var gert
út um örlög hans. Sú veila, sem var í skapgerð hans,
svifti hann öryggi hans.
Gaigern var alls ekki heiðarlegur maður, hann
hafði stolið og prettað fyrr en þennan dag. En hann
var heldui’ enginn verulegur glæpamaður, því hinir
góðu eiginieikar í eðli hans og ætt, settu oft út um
þúfur það. sem ihann hafði ásett sér illt að gera.
Hann var viðvaningur í svikum og prettum. Krafta
hafði hann að vísu en ekki nægilega. Hann hefði
hæglega getað slegið báða þessa menn niður og
forðað sér. Hann hefði getað ýtt við þeim og síðan
komið sér inn í isitt herBergi eftir framhlið hússins.
Hann hefði getað farið út í gamni og síðan komist
í járnbrautarlestina og horfið. Hann vó alla þessa
möguleika í huga sínum og hugsaði til Grusinskaju.
Hann fann hinn létta líkama hennar í örmum sér —
hann var að bera hana upp tröppurnar á húsinu
hennar í Tremezzo. Hann varð að fara til hennar
— varð — varð — en allt í einu greip hann sama
meðaumkunin, sem hann hafði fundið með Grusins-
kaju deginum áður — nú var bara Kringelein ann-
ars vegar, sem sat þama á rúmstokknum sínum.
— Hann fann líka til meðaumkunar með Ott-
ernsc'hlag, sem starði á hann með andlitinu, sem
hafði skemmst í ófriðnum, og jafnframt hafði hann
ofurlitla meðaumkun með sjálfum sér, en vissi bara
ekki af henni. Það var meðaumkunin, sem nú varð
honum að fótakefli. Hann gekk tvö skref inn í her-
bergið og tók að brosa.
— Hérna er veskið, sagði hann. Eg bjargaði því
snemma í kvöld, til þes að Kringelein skyldi ekki
verða rændur í knæpunni, sem við vorum í.
— Nú er það svo? sagði Otternschlag, máttfar-
inn, og tók gamla slitna veskið, sem var úttroðið
af peningum, úr hendi Gaigerns. Síðan leit hann
við og augnaráðið, sem heila augað sendi Gaigern,
bar vott um hvort tveggja í senn, skilning og þakk-
látssemi. En í sama vetfangi varð hann hræddur.
Andlit Gaigerns, þetta óvenjulega fallega og lifandi
andlit, sýndist honum nú vera isvo nábleikt, svip-
laust og dautt, að hann varð blátt áfram skelfdur.
— Eru þá ekkert nema draugar í þessum heimi?
hugsaði hann með sjálfum sér, er hann gekk fram
með legubekknum að rúminu og lagði veskið fyrir
framan Kringelein.
Þetta hafði ekki staðið nema tvær sekúndur og
á meðan hafði Kringelein setið og steinþagað, nið-
ursokkinn í djúpar hugsanir.
Nú, er Otternschlag rétti honum veskið, |3em hann
hafði veinað mest út úr, var rétt eins og hann yrði
þess ekki var. Hann lét það detta á rúmábreiðuna,
án þess að líta á það og án þess að telja peningana
— alla þessa miklu peninga.
— Æ, verið þér kyr hjá mér, sagði hann — þó
ekki við Otternschlag, sem hafði verið að 'hjálpa
honum, heldur við Gaigern, og hann rétti hendina
til Gaigerns, sem stóð við gluggann í myrku iskapí.
og reykti vindling.
— Þér þurfið ekki að vera hræddur, Kringelein,.
sagði Otternschlag huggandi.
— Eg er heldur ekki hræddur, sagði Kringelein,
þver og merkilega vel vakandi. — Haldið þér
kannske, að eg hræðist dauðann? Eg er ekki hrædd-
ur — öðru nær! Eg má einmitt vera forsjóninni
þakklátur fyrir það, að eg á að deyja. Eg hefði
aldrei hug til að lifa, ef eg ekki vissi, að eg ætti að
deyja. Því þegar maður veit dauða sinn fyrir, verð-
ur maður hugrakkur — ekkert annað en vera alltaf
að hugsa um dauðann — þá getur maður hvað.sem
er — það er leyndarmál..........
— A-ah! sagði Otternschlag. Hverfuhurðin!'
Kringelein er orðinn að heimspekingi. Maður verð—
ur vitur af því að vera veikur — hafið þér tekið
eftir því fyrr? Gaigern isvaraði engu. Hvað eruð
þið að s}írafa um? hugsaði hann. Lífið! Dauðann?
Hvernig getið þið verið að skrafa um slíkt? Það er
varla orðum á það eyðandi. Eg lifi, — og þá. liffiegy.
blátt áfram. Eg dey, — þá dey eg; það er ósköþ ein-. •
falt — hugsa um dauðann — nei, skrafa um hann i
Svei! Nei, þá er betra að deyja eins og- maður. Á
hverri mínútu, ef 1 það fer. Ef þið hafið klifrað
eftir framhliðinni á hótelinu hérna, þá getið þið i
verið vissir um, að þið hættið að babla um líf og
dauða, hugsaði hann með rembingi. Eg er líka til-
búinn og þarf ekki neitt kofort með mori'íni' í til:
þess. Hann geispaði. Hann gleypti stóra munnfylli
af morgunloftinu, sem kom inn um opna glpggana,.
og hnefleikaherðar hans iskulfu við snöggan kulda-
gjóst.
— Bg er orðinn syfjaður, sagði hann. Allt í einu
rak hann upp hjartanlegan íhlátur. — Eg komst alls
ekki í rúmið í fyrrinótt. Og nú er klukkan aftur
orðin fjögur. Jæja, herra forstjóri, nú skuluð þér
skríða í rúmið aftur. Kringelein hlýddi orðalaust.
Hann lagði sig niður, með þungt höfuðið, og verk-