Morgunblaðið - 24.08.1934, Qupperneq 8

s
MORGUNBLAÐIÐ
■B--
| ^má-aug!ýsingar|
Góða stúlkn yantar á Hótol
jBjörninn, Hafnarfirði, 1. okt. til
að sranga xim beina.
Athrtgið. Hattar og aðrar karl-
mannafatnaðarvörur, alpaliúfur,
dömusokkar óg’ fl., Hafnarstræti
18. Karlmannahattabúðin. Aths.
Handunnar hattaviðgerðir, þær
einustu bestu. Sama stað.
Fiskfars, Kjötfars. Nýtt dilka-
kjöt fæst í dag. Farsgerðin. Sími
3464.
Kaupum gamlan kopar. Vald.
Paulsen, Klapparstíg 29. Sími
3024. _________
Heimabakarí Ástu Zebitz, Ei-
ríksgötu 15, sími 2475.
FramkOilun
09
fljótt og vel af hendi leyst
af útlærðum myndasmið.
Áhersla lögð á vandaða
vinnu.
Laugavegs flpótek
BifreiiaslOðii Bifrist.
Sími 1508,
hefir ávalt til leigu nýja o'g góða bíla, í lengri og skemmri
ferðir. — Sanngjarnt verð. — Fljót afgreiðsla.
BIFROST
)) HaTmiM & Oilsem (
Hverfisgötu 6.
Sími 1508.
Nýkomið:
Kandís. - Flórsyknr.
Sggert flristfáEssen & Co.
IXýjar bækur:
Jonas Lie: Davíð skygni: Þýðing eftir Guðm, Kamban
Verð: heft 3.80, ib. 5.50.
Páli ísóÍfssoU: Þrjú píanóstykki kr. 3.00,
Tónar I. Safn af lögum fyrir ha anóníum. Eftir ís
lenska og erlenda höf. Páll ísólfsson bjó til prentuu
ar. Verð kr. 5.50. — Fást hjá bóksölum.
Bikaversinn SI|L Ermnndssonar
og Bókabúð Austurbæjar BSE, Laugaveg 34
Sl
áE
c
r -E:
11
Mj
%
II
i&
||
UÐUGLE
Hauumenn og kauuflefigf
Höfuni lyrirliggjandi
nýjar og góðar rófur
með lágu verði..
u
n
J.
SYSIURMR. 13.
vinum okkar myndi li$a um jolin, er þeir voru svo
langt frá okkur. Alt í einu setti að Lottu grát, sem
hún gat ekkert við ráðið.
— Jeg er svo hrædd um IrenU, sagði hún. —
Hún má ekki eignast barn. Jeg vil það ekki.
Hún sýndi af sjer það mikinn æsing, að jeg vildi
ekki láta hana vera eina. Hr. Kleh hafði beðið mig
að heimsækja Schmiedel-fjölskylduna, sem hann
var vanur að heimsækja sjálfur. Hr. Schmiedel var
þúsundþjalasmiður við verslunina, og hafði unnið
þar í tuttugu ár, bæði sem afgreiðslumaður og bók-
haldari, og var jafn duglegur og áreiðanlegur við
hvorttveggja. En lungu hans voru ekki hraust, og
á hverju ári endurtók sig sama sagan: Dagana fyr-
ir jól, þegar mest var að gera og hurðin stóð aldrei,
og hver sem inn kom, flutti með sjer kuldagjóst,
fjekk Scmiedel bronkitis, en harkaði þó af sjer
þangað til á aðfangadagskvöld, en þá fór hann í
rúmið og lá yfir jóladagana með háan hita .Þá heim-
sótti hr. Kleh hann og sagði á eftir hrærður frá því,
hve örvæntingarfull frú Scmiedel með hvassa nef-
ið hefði verið og hve innilega hún elskaði manninn
sinn með snubbótta nefið.
En þetta kvöld, þegar jeg kom til þeirra ístað
hr. Kleh, var konan róleg og leit meira að segja
vinaraugum á hitamælinn.
— Þetta er þó skárra en stríðið, sagði hún; — í
næstu viku á hann að mæta til skoðunar.
Jeg stóð mjög stutt við og flýtti mjer þvínæst
heim. En Lotta var fallin í fastan og væran svefn.
H.iá henni lá nýja gull-armbandsúrið, ritverk Ric-
hard Demels og allar aðrar gjafir, sem hún hafði
fengið.
Annan janúar kom hr. Kleh aftur frá Munchen.
Hann sagði, að Irena liti illa út, hefði gula flekki
í andlitniu, en það var annars ekki. nema eðlilegt,
eins og ástatt var fyrir henni; að læknirinn spáði
henni Ijettri fæðingu og að farið yrði að vinna að
nýja húsinu ,eftir því sem veturinn leyfði.
Frásögn hans var alveg eins og brjef Irenu —
yfirborðsleg og ógagnsæ.
Einu sinni er við vorum ein, nokkru síðar, reyndi
jeg að' veiða meira upp úr honum. — Finst yður
Irena líta út fyrir að vera hamingjusöm? spurði
jeg.
Hann svaraði: — Hún varð afskaplega 'glöð þeg-
ar jeg heimsótti hana ,en auðvitað veit je ekki
hvernig hún er þegar jeg er fjarri. Svo bætti hann
við: — Jeg held hún sje nokkuð mikið ein; Alex-
ander vinnur eins og hestur. Hann kemur ekki heim
úr teiknistofunni fyr en undir miðnætti. Það var það
eina, sem henni líkaði ekki, en jeg get ekki sjeð
neitt athugavert við það.
— Hlakkar hún til þegar barnið kemur? spurði
jeg, — og hlakkar Alexander til þess? Jeg skal
nefnilega segja yður, að hvorugt þeirra vildi eign-
ast börn svona alveg strax.
Hr. Kleh brosti eins og sá, sem vitrari er: — Það
er ekki annað en uppgerðarlæti. Börnin eru ekki
að spyrja að því, hvenær þau sjeu velkomin. Og þeg-
ar þau eru komin eða á leiðinni fer unga fólkið að
hugsa öðruvísi og gleymir þeirri vitleysu, sem það
hefir látið sjer um munn fara áður.
Þetta getur svo sem verið satt. Á næstu mánuðum,
eftir því sem fæðingin nálgaðist, komu oftar og oft-
ar fyrir í brjefum Irenu, setningar, sem hægt var að
lesa út úr tilhlökkun hennar til viðburðarins, sem í
vændum var. „Bara þegar blessað barnið kemur.
skrifaði hún, og annað því líkt. Og um vorið þegar
húsbyggingin fór að ganga hraðar, skrifaði hún, að
það, sem Alexander lægi mest á hjarta væri það,
að barnaherbergið yrði vel útbúið að öllu leyti. Nú
virtist einnig svo, sem hún væri ekki eins oft ein
síns liðs, því einu sinni skrifaði hún: „Alexander
er alveg indæll: á hverjum degi sækir hann mig til
að fara á skemtigöngu með sjer. Læknirinn hefir
skipað mjer að ganga mikið, en þegar jeg hef eng-
an til að ganga með, er jeg of löt til að hlýðnaát
því.
Þetta var í júní. í júlílok fór jeg til Munchen til
þess að vera hjá Irenu síðustu og eríiðustu vikurn-
ar. Þegar barnið væri fætt, ætluðu hr. Kleh og
Lotta líka að fara þangað og vera þar um hríð. Og
þá átti húsið að vera komið upp, með gestaher-
bergjunum tveim. I>áð atriði var jeg dálítið vantrú-
uð á, því þegar jeg kom virtist húsið ekkert vera í
þann veginn: gluggalaust og dyralp,ust með ósljett-
aða veggi bæði utan og innan. En Irena sagði, að
það gengi kraftaverki næst hvað svona hús gætu
verið fljót í smíðum, þegar húsameistari eins og
Alexander stæði fyrir byggingunni.
í þessu tilliti hafði þá engin breyting orðið; augu
Irenu ljómuðu ennþá af ást og blíðu, þegar hún
mintist á Alexander. Mjer fanst hún enn fögur,
þrátt fyrir ástand hennar; hún bar barn sitt með
konunglegum tígulleika, án þess að gera neitt til
að leyna á^tandi sínu í klæðaburði eða tilburðum. .
— Það verður indælt fyrir okkur þrjú í þessu
húsi, sagði hún, þegar við vorum á heimleiðinni frá
því að skoða það. Jeg man enn eftir trúnaðartraust- -
inu í málróm hennar, og vorkenni henni í hvert
sinn, sem jeg minnist þess.
Alexander kom seint heim um kvöldið, og var
þreytulegur og daufur. Hann vann allan daginn við
tvær byggingar, sem voru í smíðum, og svo langt
fram á nótt í teiknistofu sinni. Hann tók mjög vin-
gjarnlega á móti mjer og sagði, að það gleddi sig
að sjá mig, en þó enn meir hitt, að Irenu þætti svo
vænt um að hafa mig hjá sjer. Hann flýtti sjer -
mjög að borða og virtist ekkert taka eftir því, hvað
hann var að borða. En á meðan á því stóð, spurði
hann um hr. Kleh og Lisbeth systur sína og síðast
— á meðan hann var að kveikja í pípunni sinni-------
um Lottu.
Jeg hafði þegar sagt Irenu alt, sem jeg ætlaði atf -
setgja, og sagði því stuttlega: — Henni fer vel fram
við námið.
Hann spurði um, hvort ekki væri neinn biðill .
kominn enn. En um leið gretti hann sig og varð
ljótur á svipinn.
Jeg svaraði, að við lifðum fremur einmana, en hr. .
Kleh hefði augastað á mannir sem núna væri á víg- -
vellinum. En Alexander virtist ekki hlusta á það *
sem jeg var að segja, og gekk brátt tii vinnus<;pfu
sinnar.
— Hvað það verður indælt, þegar hann fær -
vinnustofu heima sjá sjer, sagði Irena. — Vitan- -
lega má ekki trufla hann við vinnuna, en það er
þó ólíkt að geta heyrt fótatakið hans öðru hvoru, .
eða heyrt hann hósta — hann hefir ilt í kverkun- -
um af því hann reykir svo mikið. En þá er jeg held-
ur ekki einsömul.
í rauninni var Irena mjög einmana. Á morgnana
þegar hún kom á fætur, var Alexander oftast kom- -
inn til vinnu sinnar við húsin. Um miðdaginn hafði..
hann svo nauman tíma, að hann kom oft ekki heim .
að borða og á kvöldin var hann svo þreyttur, að
þá var varla við að búast skemtandi viðræðum.
— Hann tekur þessa vinnui sína alt of alvarlega,
sagði Irena, — hann slítur sjer út fyrir þennan
gamla miljónakarl, sem kann ails ekki að meta.
það að verðleikum. En það er nú kannske af því, .
að þetta er fyrsta stórvirkið, sem hann hefir
fengið.
Jeg vonaði, að þetta væri svo.------Þegar ófrið-