Morgunblaðið - 29.12.1934, Qupperneq 8

6
MORGTTNBLAÐIÐ
Laugardaginn 29. des 1934.
”3
€
jsmá-auglýsingar
Nýir kaupendur að Morgun-
blaðinu fá blaðið ókeypis til næstu
éramóta.
Kaupum gamlan kopar. Yald.
Poulsen, Klapparstíg 29. Sími 3024
Túlipanar, Hyasintur, blóma-
körfur. Gróðrarstöðinni. Sími 3072
Þvi er slegíð föstu
að
stcersta
og
fjölbreyttasta
bíað landsíns
er
HrHngiO f síma 1600
og gerfst kaupendtir.
Nýir kaupendur fá blaðið
okeypis til næstkomandi
áramóta.
Annar s*nur Lindberghs.
Þetta er fyrst.a myndin, sem tek-
ist hefir að ná af yngra syni
Lindberghs. Hann er nú á þriðja
árinu, og hefir lians verið svo
vadlega gætt, að myndasmiðir
liafa ekki fengið að koma nærri
lionum.
Hyggin kýr,
f Nebraska átti heima mað-
ur einn að nafni Warren. Mr.
Warren átti kú. Sú kú var afar
falleg og' vel hirt, hún var eins
falleg og nokkur kýr gat verið
Það var þess vegna alt útlit til
þess að kýrin myndi viuna fvrstu
verðlaun á dýrasýningu, sem átti
að halda í nágrenni við Nebraska,
Mr. Warren hafði mikinn hug á
því að fara með kusu sína á
sýninguna, en þegar til kom var
svo dýrt að fara með hana á stað
inn, að liann gafst upp við alt
saman.
En kusa var ekki á því. Hún
Viti hjá Honolulu.
Stærsti og öflugasti vitaljós-
gjafi í heimi er í vitanum á
Makapuu Point hjá Honolulu.
Með því að bera saman stærð-
ina á fólkinu og ljósgjafanum
í vitanum, geta menn gert sjer
nokkra hugmynd um stærð
hans.
var eins ólm að komast á dýra-
sýningu og f'agrar konur í feg-
urðarsamkepni. Hún labbaði því
af stað, þegar enginn sá til, og í
rjetta átt. Hún komst á sýning-
una og fekk fyrstu verðlaun. Um
kvöldið kom hún arkandi heim,
með blómsveig á liöfði. Við liorn-
in var bundinn seðill, sem gaf
til kynna að hún liefði verið nr.
1. En Warren varð sjálfur að
sækja launin, þau liafði kýrin
ekki fengið.
1
er merkft ftiinna
vandlátu.
Hvrevktur
lax
Kaupfffelag
Borgfirðftnga.
Sími 1511.
Þessi saga á að vera sönn, al-
veg sönn, eftir því sem amerísku
blöðin segja.
Morgunblaðið með morg-
unkaffinu.
SYSTURMR. 69.
hana. — Hver átti barnið með þjer? öskraði hann
framan í hana. — Hver á það? Þú færð það ekki,
þó svo faðir þess væri ræningi og morðingi. Jeg
sleppi því aldrei. En jeg vil fá að vita, hver á það!
Lotta kveinkaði sjer ekki undan taki hans, enda
þótt það hlyti að hafa verið sárt. En í nábleiku
andlitinu glóðu augu hennar eins og eldingar, með
Öjlum þeim krafti, sem dauðahatur getur gefið,
leit hún á hann.
— Þú átt það sjálfur! sagði hún.
Hann slepti henni og hörfaði aftur á bak. —
Það er lýgi, sagði hann, en sannfæringuna vantaði
í röddina.
Og í sama vetfangi vissi jeg, að Lotta hafði sagt
satt, og að jeg hefði getað fengið að vita sann-
leikann tafarlaust, ef jeg ekki hefði viljað loka
augunum fyrir honum af hugleysi og hræðslu.
Jeg þurfti ekki mikið fyrir því að hafa að rifja
upp. fyrir mjer þessa ólánsnótt milli 14. og 15.
júlí — því jeg sá það alt ljóslifandi fyrir mjer.
Álexander, sem hafði þotið út frá mjer í vonsku,
áh þess að vilja lofa mjer að fylgja sjer til dyra.
„Jeg veit upp á hár, hvar hinn heiðraði starfs-
bróðir minn frá baroktímanum hefir sett dyravarð-
árgluggann", hafði hann sagt. Og Lotta, sem kom
heim með Martin, hafði kvatt hann úti á götunni.
Jeg þóttist nú heyra í lyklinum hennar í skráar-
gatinu. ... Og nú vissi jeg hvað þar eftir hafði
skeð, á einni sekúndu varð mjer það Ijóst, þó jeg
hefði árangurslaust brotið heilann um það árum
aaman. Martin hafði í raun 'og veru farið leiðar
.sfenar. En Alexander hafði ekki vakið dyravörð-
ien. Hann hafði verið kyr í dimmum forsalnum
og beðið eftir Lottu, og með honum hafði hún svo
farið út í skóginn. Hann var hermaðurinn, sem
vinir Hellmuts höfðu sjeð hana ganga með.
— Þú hefir kannske gleymt nóttinni? sagði
Lotta, — nóttinni áður en þú fórst til vígvallar-
ins í síðara skiftið!
Stuna heyrðist eins og frá píndri sál. Hugsaði
enginn um Irenu?
—- Hvemig gastu gert þetta? sagði hún. — Al-
exander, hvernig gastu fengið það af þjer? Hún
var alt í einu farin að tala með þunglamalegu
konuröddinni aftur, þessari uppgefnu rödd, sem
hún hafði haft forðum, þegar hún hjelt að Alex-
ander hefði yfirgefið hana fyrir fult ogg alt. —
Og jeg sem hefi leyft þjer alt og fyrirgefið alt.
Þú heldur kannske, að jeg hafi ekki vitað neitt
um skrifstofustúlkuna eða tiansmeyna — jeg vissi
það alt og fyrirgaf það. En mína eigin systur! Og
hún ekki annað en saklaust barn þá!
— Jeg elskaði hana, sagði Alexander. — Frá
fyrsta augnabliki og þangað til. . . . hefi jeg elsk-
að hana. Veslings Irena, það getur þú víst ekki
fyrirgefið mjer.
— Nei, sem sagt, þau hlífðu ekki hvert öðru. í
hálftíma höfðu þau alveg slept sjer, en nú fóru
þau smám saman að koma fyrir sig vitinu aftur.
Það var eins og hagljel hefði dunið yfir. Og hve
mikið var tjónið? Það vissi enginn enn.
En eitt vissu þau, sem sje það, að Irena hafði
beðið mest tjónið. Alexander og Lotta höfðu geng-
ist að eins og rándýr — en það var hjarta Irenu,
sem þau höfðu rifið sundur. En þegar þeim var
það Ijóst, var það um seinan. Þau gengu til hennar,
Lotta lagðist á knje fyrir framan hana og hallaði
höfðinu í kjöltu hennar, en AJexander strauk hár
hennar. Irena brosti.
Hún var stórfengleg í þessu augnabliki. Þjáning-
in hafði gert hana mikla, komið henni til að vaxa
upp úr sjálfri sjer. Hún brosti.
— Það er framorðið, sagði hún. — Þú getur ekki
farið til Eibsee í dag, Lotta. Alexander fer með
þinn niður í þorpið. Jeg skal taka til í gestaher-
berginu handa þjer. Nú skulum við hætta þessu.
Hún stóð upp og losaði sig frá Lottu, sem lá
með höfuðið í hnjám hennar og höndum Alexand-
ers, sem ljetu vel að henni. — Við skulum sjá,
hvernig við tökum þessu á morgun.
— Nei, jeg fer, sagði Lotta og reif húfuna sína
niður af snaganum. Æðisgengin örvænting skein
út úr andliti hennar. Ef hún hefði gert alvöru úr
því, að leggja af stað, hefði það verið kraftaverk,
ef hún hefði sloppið við slys. 4
— Þú getur ekki farið núna, sagði Irena og tók
húfuna úr hendi hennar. — Því er nú einu sinnii
svona varið, að við heyrum saman .... Það er-
svo augljóst, að þú blátt áfram getur ekki farið..
— Hvers vegna ekki? spurði Lotta.
— Af því mjer þykir vænt um þig, þrátt fyrir alt..
Irena gekk brosandi út úr stofunni. ,,Eins og
dýrlingur“ hugsaði jeg með sjálfri mjer. Alexand-
er fór á eftir henni. Lotta gekk út að glugganum;
og opnaði hann. Loftið var svalt og ilmandi eftir
óveðrið. Ilminn lagði frá skóginum og blómunum
í litla sveitagarðinum fyrir framan húsið. Úti fyrir
bar svarta þúst við fjöllin. Það var bíll Lottu. Ljós-
bjarmar voru á flökti á himninum, var það mýra-
ljós eða elding Iangt í burtu? Alexander hafði
sagt, að óveðrið kæmi aftur.
— Klaufalega að farið, sagði Lotta biturlega.-
Lífið hefði getað orðið svo einfalt og gæfusamt.
— Hefirðu elskað hann í öll þessi ár? spurði jeg..
Hún ypti öxlum. — Það hefi jeg víst.
Alexander og Irena gengu saman eftir malar-
stígnum að hreyfingarlausum bílnum. Alexander
hafði lagt handlegginn um axlir Irenu, eins og
hann vildi verja hana kvöldkuldanum. Jeg hafði
aldrei sjeð hann láta svo vel að henni.
— Heldurðu, að Alexander og Irena muni nokk--
urn tíma sættast? sagði Lotta.
— Vilt þú, að þau sættist?
Hún hikaði. — Er nokkur munur á að óska ogr
vilja? Það hlýtur það víst að vera, því — jeg veít
ekki, hvers jeg óska. En jeg vil, að Irena verðin
hamingjusöm aftur.
Ljósin á bílnum blossuðu upp. Alexander hafði
tekið kofort Lottu og bar það inn. Irena hjelt sig,;
altaf við hlið hans. Þá heyrðum við þungt fótatak"
Alexanders í stiganum. Hann var að bera kofortið
upp í gestaherbergið. Skömmu síðar var hanrr:;
kominn að bílnum aftur. Vjelin skrölti og vagninn,
ók út I myrkrið.
— Heldurðu, að mjer sje nú óhætt að fara frarm
til Felix? spurði Lotta.
Jeg fór með henni út í eldhúsið. Eldabuskan
hafði sett drenginn í vinnu; hann sat á háum stóL
— - Á jeg að hjálpa þjer dálítið? spurði Lotta.
og var að tína grænar baunir út úr belgjunum.