Morgunblaðið - 18.04.1935, Blaðsíða 3
Fimtudaginn 18. aoríl 1935.
MORGUN BLAÐIÐ
mBmBBamumfoaiteMimmaauaamaat
Störbrnni á Grettisgötn i gær.
TiinburliÚKÍð „ílrcllir“ brano á
svipslundu til kaldra kola.
Kriknaði I næstu húsum, og
skemdust þau allmikið.
Uiii stund var kæfla á að eldur-
inn breiddist i mörg^hús, en fyrir
ötula framgöngu slökkviliösins
varð því afstýrt.
Um klukkan 11 í gær, varð
vart við eld í húsinu „Gretti“
við Grettisgötu 46.
Þegar eldsins var vart, var
hann orðinn svo magnaður, að
því nær engu varð hjargað úr
húsinu.
Þegar eldsins
varð vart.
Það upplýstist til fulls í lög-
reglurannsókn x gær, að eld-
, urinn kom upp í herbergi, sem
var í norðaustur hlið hússins á
miðhæð. í herbergi þessu
bjuggu feðgarnir Jakob Sig-
urðsson bílstjóri og sonur hans
Sigurðúr.
Herbergjaskipun á hæðinni
var þannig, að þrjú herbergi
voru undir norðurhlið, og var
berbergi feðganna austast. í
hinum tveim herbergjunum var
íbúð Jóhönnu Einarsdóttir og
var miðherbergið svefnher-
bergi. 1
Uppgangur á hæðina var í
austurenda, og herbergi feðg-
anna því næst honum.
Hjá Jóhönnu var gestkom
andi Leifur sonur hennar, kona
hans 'og ungbarn. Kona Leifs
varð fyrst eldsins vör. Fór hún
inn í svefnherbergið, og sá hún 1
Þá, að reyk lagði inn frá her-
bergi feðganna í gegnum dyr,;
sem altaf voru læstar. Hljóp
hún þegar til Leifs manns síns
sem var í næstu stofu, og sagði
honum frá reyknum. Brá hann
skjótt við og ætlaði að kom-
ast inn í herbergi feðganna úr
svefnherberginu. Þreif hann
rúm, sem stóð fyrir hurðinni
og dróg það fram á gólf. En
við það gaus meiri reykur gegn
um hinar læstu dyr. Sá hann
þá, að um mikinn eld var að
ræða.
nefnd hafi hugsað sjer þetta
þannig.
Mjólkursölunefnd eða meiri
hluti nefndarinnar, er svo ein-
staRlega lagin á að hitta á af-
káralegustu og vitlausustu úr-
lausn málanna, þess vegna er
einmitt mjög sennilegt, að hún
fínnj þá aðferð með kaldhreins-
uðu Korpúlfsstaðamjólkina,
$em að ofan greinir!
JUfi
/ ' /
r . // /
\ -4-S ,
< // A
/ // s / A//, /1/
<~/ ff/\sC?<£/fc/
Grettisgötu, sem brann alveg, er í miðri myndinni.
Þá hljóp hann að herbergis-
dyrunum sem voru í ganginum
en þær voru einnig læstar.
Rendi hann sjer þegar á
hurðina og braut gat á hana.
En um leið og hurðin brotnaði
gaus á móti honum eldur, og
brendist hann í andliti og hár
hans sviðnaði.
Herbergið var þá orðið al-
elda.
Á meðan á þessu stóð fór
kona Leifs til að kalla á bruna
liðið, en vegna þess að hún var
ókunnug, fór hún fyrst í þvotta
hús, sem var austanvert við
húsið 'og kallaði á Jóhönnu
tengdamóður sína, sem var þar
við þvott. Hljóp Jóhanna þá til
og braut brunaboða, sem var
á húsinu sjálfu, á horninu, sem
vissi að Grettisgötu og Vita-
stíg.
En hún vissi ekki betur en
slökkviliðinu væri nú gert að-
vart.
Fór hún þá upp í íbúð sína,
um suðurdyr, er voru á húsinu.
Tók hún með sjer eitthvað
lauslegt sem fyrir hendi var,
til að bjarga því úr eldinum.
En svo fljótt magnaðist eld-
urinn á þessari hæð, að hún
komst ekki inn í íbúðina aftur.
En vegna þess a.ð henni fór
að lengja eftir slökkviliðinu,
fór hún aftur að brunaboðan-
um og þá er víst að bruna-
boðihn hefir kallað, því þá
kom slökkviliðið að vörmu
spori.
Frá eldhúsinu í íhúð Jó-
hönnu var hægt að komast inn
í eldhús í íbúð Óskars Sæm-
mundssonar og þaðan upp á
efri hæð hússins. Fór Leifur
þessa leið og er hann kom upp
á loftið, hitti hann fyrir gamla
konu, sagði henni frá eldinum
og hljóp svo niður sömu leið
aftur og út.
Fólkið sem bjó á efri hæð
hússins komst út um útgang
á suðurhlið hússins.
Frásögn
slökkviliðsstjóra.
Þrisvar var slökkviliðið kall-
að í gær.
Blaðið hafði í gær tal af
Pjetri Ingimundarsyni slökkvi-
liðsstjóra, er hann var nýkom-
inn heim frá þriðja brunanum.
Brunarnir tveir á Hverfisgötu
90 og á Vitastíg 8, eru ekki í
frásögur færandi, segir hann.
En bruninn á Grettisgötu er
einhver sá erfiðasti, sem jeg
hefi fengist við.
V
Við vorum nýkomnir frá
brunanum á Hverfisgötu, og
hafði jeg gengáð frá slökkvi-
stöðinni niður í Austurstræti.
Þá kom alt í einu brunabíll
■fyrir hornið á Hótel Island og
hljóp jeg upp í hann. Vorum
við á svipstundu komnir á
vettvang.
En er við komum að Grett-
isgötu 46, mætti okkur óefni-
leg sjón.
Hið stóra timburhús Grett-
isgata 46, var tvílyft á háum
kjallara, og íbúðarloft yfir,
með kvistum.
Er við komum þangað, var
efri hæðin og þakhæðin alelda
og kominn mikill eldur í stofu-
hæð 'na.
Var það augljóst þegar, að
ekki kom til mála, að húsinu
yrði bjargað.
Var ungbam í eld-
inum?
Er jeg kom að húsinu, var
mjer sagt, að ungbarn hefði
orðið eftir á efstu hæð húss-
ins, þegar fólk flúði út úr því.
Várð mjer þá fyrst fyrir, að
athuga hvort nokkur tök værn
á því að komast inn í íbúðina,
þar sem sagt var að bax*n þetta
væri.
En jeg sá brátt, að engin til-
tök voru á því, því eldurinn
var svo magnaður orðinn.
Rjett á eftir fekk jeg að
vita, að hjer var aðeins um
lausafregn að ræða, og barn
inu myndi hafa verið bjargað.
Þegar slökkviliðið feldi reykháf
„Grettis".
Eldsvoðinn.
Nú var að athuga hvað hægt
var að gera til þess að stemma
stigu fyrir útbreiðslu eldsins.
Húsið nr. 46, sem gekk
venjulega undir nafninu „Grett-
ir“, hafði orðið alelda á 4—5
mínútum.
Og þegar við komum á vett-
vang logaði stafninn á húsinu
nr. 44 við Grettisgötu, en það
hús stendur hinumegin (vest-
anmegin) við Vitastíginn.
Mjer lýst svo á, að eldurinn
í „Gretti“ hafi magnast svo
fljótt, að enda þótt slökkvilið-
ið hefði staðið með slökkvi-
slöngur til taks þegar eldsins
varð vart, þá hefði ekki
I -
tekist að bjarga því frá bruna.
Slökkvistarfið byrjaði þann-
ig, að við s ettum slöngur á
brunahanana, án þess að nota
dælur.
Það tekur styttri tímá að
sétja slöngumar á hanana ,en
að koma slökkvidælunum í
starf. Þess vegna byrjum við
venjulega -þannig meðan við
erum að koma dælunum á stað.
En eldurinn var svo magn-
aður, að jeg sá brátt, að slöng-
urnar dugðu lítið. Settum við
því 2 dælur til starfa.
Og brátt höfðum við sam-
band við 8 brunahana og 2
dælur í gangi.
Mesta hættan var á að eld
urinn breiddist út þannig, að
eigi tækist að bjarga húsinu
nr. 44, vestan við Vitastíginn.
Ef þa'ð hús hefði orðið eld-
inum að bráð, taldi jeg, að um
10 hús yrðu í hættu.
Hafði jeg íengið yfirlit yfir
væntanlegt eldsvæði, og ætlaði
mjer að takmarka útbreiðslu
eldsins við þau hús.
Var því lögð aðaláherslan á
aö bjarga húsi nr. 44.
Var nú hætt að dæla á aðal
bálið í „Gretti“, því þegar
svona stendur á, var engin á-
stæða til þess að tefja bruna
hússins sem hættan stafaði frá,
heldur var best að það fuðraði
upp sem fyrst, svo hættan tæki
sem skjótastan enda.
Framh. á bls. 6.
Meðan bálið stóð sem hæðst. (Myndin tekin af
Njálsgötu).