Morgunblaðið - 18.04.1935, Blaðsíða 6

MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudaginn 18. apríl 1335.
liriiviinii.
Framh. af 3. síðu.
Til þess að slökkva eldinn í
húsinu vestan við Vitastíginn,
þurftu brunaliðsmenn að geta
staðið á götunni milli húsanna.
Og þetta var hœgt með því
móti, að breiða yfir þá segl.
Var sett slökkvislanga til þess
að halda seglinu blautu meðan
slökkviliðsmenn störfuðu þar.
Á þann hátt tókst að bjarga
því, að þetta hús yrði eldinum
að bráð. En austurendi þess
skemdist mikið.
Þegar við komum á bruna-
staðinn var talsverður austan-
kaldi. En þegar hjer var kom-
ið sögu, hafði vindstaðan
breyst, var orðin norðlægari,
svo eldurinn sótti ekki eins
mikið til vesturs, og í upphafi.
Ljetti 'þetta slökkvistarfið við
þetta hús.
En samtímis þurfti að slökkva
eld í húsinu 47 við Grettisgötu,
sem stendur norðan við götuna
og húsinu 48, sem stendur sunn
an við sömu götu, næsta hús
við það sem brann, svo og í
húsunum 14 og 15 við Vitastíg.
Skemdir urðu miklar á öll-
um þessum húsum. En það
tókst að bjarga þeim öllum frá
algerðum bruna.
— Hvað getið þjer sagt um
björgun og skemdir húsanna?
— Jeg hefi ekkert yfirlit
yfir það fengið. Úr „Gretti“
var sama og engu bjargað,
nema úr kjallaranum.
Annars var rifið út úr fleiri
húsum, en ástæða var til. En
sú saga endurtekur sig jafnan
við bruna.
Þó húseigendur eða húsráð-
endur spyrji mig að því, hvort
ástæða sje til að taka innan-
stokksmuni úr húsunum, og jeg
svari því neitandi, þá fá þeir
oft við ekkert ráðið. Sjálfboða-
liðar koma og rífa út úr hús-
anum eins og þeim _býður við
að horfa.
Jeg skipaði svo fyrir, að
bera skyldi út úr húsunum 44
við Grettisgötu og nr. 15 við
Vitastíg. En meðan mesta eld-
hafið var, var ekki hægt að
komast að því, að bera út úr
húsinu við Vitastíg 15.
— Hve marga menn hafið
þjer við slökkvistarfið, þegar
svona ber til?
— Við erum 11 fastir starfs-
menn slökkvistöðvarinnar, og
slökkviliðsmenn auk þess40. Jeg
legg meira upp úr því, að hafa
vel æft einvalalið, en þó fleiri
sjeu. Jeg þykist mega fullyrða
að slökkviliðið sje einvalalið,
enda sýndi það sig svo í þetta
skifti. Þó talsverðar skemdir
yrðu þarna á næstu húsum, tel
jeg að við höfum sloppðið vel
úr því, sem áhorfðist, að ekki
varð meira tjón í þessu timb-
urhúsahverfi, og stórhýsi orðið
alelda, án þess við nokkuð yrði
ráðið.
Upptökin óviss.
Það er víst, að eldurinn
kom upp í herbergi þeirra
feðga, Jakobs og Sigurðar, á
miðhæð hússins. Jakob fór að
| heiman kl. 814 í gærmorgun
og var þá Sigurður sofandi. ■
Sigurður fór til vinnu sinnar
kl. 9. Segir hann svo frá, að
hann sje vanur að kveikja sjer
í pípu á morgnana um leið og
hann fer til vinnu. Segist hann
hafa fyrir vana að láta eld-
spýtumar í öskubakka. Ekki
kveðst hann muna hvort
hann hafi kveikt í pípu sinni
í gærmorgun og þó svo hefði
verið, mundi hann ekki hvar
hann hefði fleygt eldspýtunni.
Kolaofn var í herberginu; en
ekki hefir verið kveikt upp í
honum í nokkra daga. Væri
því ekki óhugsanlegt að eld-
urinn hafi kom'ð frá eldspýtu
og hafi verið um tvo tíma að
breiðast út áður en hans varð
vart.
Brunatryggingar.
Húsið á Grett'sgötu 46, var
bygt 1908, eigandi þess var
Kristján Bergsson, forseti Fiski
fjelagsins og var það bruna-
trygt fyrir 58 þúsund krónur.
Af innanstokksmunum var
vátrygt hjá Jóhönnu fyrir 6
þúsund krónur.
Einnig var vátrygt hjá Axel
Grímssyni fyrir 4 þúsund kr.
Hjá Ágúst Ingvarssyni fyrir 3
þúsund krónur. ÓvátrygL var
hjá Þorláki Einarssyni og misti
hann alt sitt. Einnig var óvá-
trygt hjá Óskari Sæmundssyni
0g misti hann alt sem hann
átti. Þá höfðu þeir feðgar Jak-
ob og Sigurður ekki sína muni
vátrygða.
Ýmsar sögu gengu um bæinn
í gær út af brunanum. Ein var
sú, að kona hefði fætt bam í
húsinu um nóttina, og ung-
baminu hefði naumlega verið
bjargað úr eldinum. En það
mun tilhæfulaust með öllu. —
Ein kona þar í húsinu lá að
vísu veik í rúminu. Varð henni
hverft við, er eldsins varð vart
og hljóp út á náttkjólnum, í
næsta hús.
önnur var sú, að manns, er
bjó þar í húsinu væri saknað.
Sumir sögðu að hann hefði
brunnið inni, en aðrir, að hann
hefði hlaupði í dauðans ofbóði
til þess að enduraýja vátrygg-
ingargjald sitt, er hann vissi
að eldur var laus. En hvort
tveggja reyndist jafn tilhæfu-
laust.
Tveir smábrunar.
Brunaliðið var kallað þrisvar
í gær, sem fyr segir.
í fyrsta sinn um kl. 10 í gær-
morgun.
Var það frá Hverfisgötu . 90.
Þar hafði stúlka ætlað að bera
olíuvjel milli herbergja. En
hún misti olíuvjelina úr hönd-
um sjer, og fjell hún á gólfið.
Kviknaði í olíunni, er flaut
um gólfið, og var brunaliðið
kvatt á vettvang.
En er það kom að, höfðu
íbúar hússins slökt eldinn.
Mjög skömmu eftir að bruna-
liðið kom frá. Grettisgötu, eða
Ágæt, sólrík íbúð,
4 til 6 herbergi, með öllum þœg-
indum til leigu í miðbænum, 14.
maí n. k.
Tilboð merkt: ,,XI“, sendist til
A. S. í. fyrir 22. þ. m.
w
Oxfordhreyfingia.
Nýreykt hangikjðt
Og
öd$rar rullupylsur,
HiBibúðin Kerðubreið.
llafnarst/æti 18. Sími 1575.
Ódýra kjötíð
er til ennþá.
Hangikjöt af Hólsfjöllum.
Sjerstaklega gott saltkjöt.
Hjðtbúð
fisgeirs fiscuirssonar/
Þingholtsstr. 15. Sími 3416.
laust fyrir kl. 4, var það enn
kallað.
Það var frá Vitastíg 8, húsi
Ingimars Jónssönar skólastjóra.
Þar hafði kviknað í legubekk.
Hann stóð í björtu báli. Var
eldurinn slöktur að mestu með
handslökkvitækjum.
Þó var vatnsslanga leidd inn
í húsið. Þá var eldurinn fljótt
yfirunnin.
Skotasaga.
Skoti nokkur lagði í það að
draga einn drátt á híutaveltu,
og vann smákassa af líkþorna-
plástrum. Skömmu síðar keypti
hann skó, sem voru alt of þröng
ir. Hann vildi fá tækifæri til
þess að nota plástrana.
Frá París.
Grænmeti og alskonar ber er
það nýjasta nýja sem stúlkum-
ar í París skreyta hattana sína
með. Þær ganga mjög svo á-
nægðar með stærðar tómata og
radísur á höttunum, og smá
salathöfuð þykja jafnvel fyrir-
tak. —
Margir um hituna.
1 Indlandi eru margir, sem
sækja um stöður, þegar auglýst
er eftir fólki, ekki síður en
annarsstaðar. Þannig sendi um
10.000 manns umsóknir, er
„The Reserve Bailk“ auglýsti
eftir 30 manns, til skrifstofu-
starfa. Og lögreglan varð hvað
eftir annað að koma og ryðja
gÖtuna.
„Oft er flagð undir fögru skinni“.
Á þjóðleikbúsinu í Grenoble
var fyrir skömmu sýndur frægur
„bailet". En varla voru leiktjöld-
in komin niður, fyr en dansmeyj-
arnar lentu í óguriegum áflogum.
Og eftir nokkra stund voru lokk-
arnir fögru sundur tættir og
stúlkurnar komnar upp á lö'g-
reglustÖð, allar klóraðar og krass-
aðar.
Nokkuð hefir verið ritað og
rætt hjer á landi um Oxford-
hreyfinguna. Þó er það enn
eins og flestir telji það útilok-
að að hreyfing þessi komi okk-
ur íslendingum nokkurntíma
við. —
En hver veit nema hún gæti
einmitt átt nokkurt erindi hing-
að. —
Flokkur Oxford-manna hefir
nú nýlega haldið útbreiðslu-
fundi í Höfn.
Fundirnir hafa vak'ð tals-
vert umtal í blöðum. Hreyfing
þessi hefir þó vitaskuld fengið
sinn skerf af hinu alþekta
„danska gríni“, er fátt lætur
óáreitt sem er óviðkomandi mat
og „materialisma", og talar til
tilfinninganna.
Fundir þeir, sem Oxford-
mennirnir hafa haldið í Höfn,
hafa staðið yfir í 2 klst. hver.
„Trúboðarnir“ sem fundina
halda eru um 20. Þeir sitja sam
an á sviði. Og einir 10 þeirra
tala á hverjum fundi.
Fundarstjóri skýrir áheyrend
um frá hverjir það eru, sem
ræðurnar halda, áður en ræðu-
menn taka til máls. Hann skýr-
ir og frá hverrar stjettar menn
það eru og drepur e. t. v. á það,
hvernig þeir voru, áður en þeir
urðu þátttakendur í Oxford-
hreyfingunni.
Ræðuynar eru vitaskuld mis-
munandi. Un e tt einkennir þær
flé'stár,' aS'ræðumenn nota eng-
ar eéa því 'h'ær engár tilvitnan-
ir í biblíuna. En margir þeirra
taka það fram, að þeir lesi
jafnan í biblíunni.
Talað hófir verið um, að Ox-
fordfólkið væri mikið gefið fyr-
ir að meðganga syndir sínar
opinberlega. En þeir ræðumenn,
sem- töluðu á Hafnarfundunum
fóru ekki langt út í þá sálma.
Þ. e. yfirsjónir þær, sem þeir
töluðu um voru ekki sjerlega
miklar.
Einn af yngri ræðumönnun-
um talaði t. d. um, að áður en
hann varð þátttakandi í hreyf-
ingu þessari, hafi .honum mjög
verið gjamt á að stríða yngrt
systkinum sínum. En síðan hafi
hann alveg hætt þessum ósið.
Hann hafi líka legið á því lúa-
lagi hjer áður að opna og lesa
ástabrjef bróður síns. En nú
geri hann ekkert slíkt.
Ríkismannsfrú, er tók til
máls, skýrði frá því, að áður
hafi hún verið fylt hofmóði og
litið niður á þjónustufólk sitt
og nágranna. En nú sje hún
steinhætt því. Nú sjeu þjón-
ustustúlkur hennar bestu vinir
hennar, 0g hún umgangist þær
sem systur sínar væru.
Oxfordhreyfingin gerir eng-
an greinarmun á trúarflokkum.
Trúboðar hennar vinna jafnt
með kaþólskum, sem Lúthers-
trúar og yfirleitt hvaða trúar-
flokki sem ér.
Meginstefna hreyfingarinnar
er að fá menn til þess að lifa
kristilegu líferni, að sýna krist-
indóm sinn í verki, í daglegri
breytni sinni.
Oxfordhreyfingin stefnir að
bví að gegnsýra hugarfar
manna hverrar trúar sem þefcr
eru. Aðalatriðið er, að afmá
allan yfirdrepsskap og að menn
breyti eftir trú sinni, með kost-
gæfni og hreinu hugarfari. ,
Oxfordmennirnir stefna að
því að gerbreyta hugarfari
fólks. Og með því að breyta
hugarfari einstaklinganna telja
þeir veginn ruddan til þess að
gera andlega byltingu í heim-
inum.
Meðal þeirra, sem tóku til
máls á fundinum í Höfn um
daginn var barónsfrú frá El-
sass.
Hún lýsti því hvernig hatur
og heift hefði verið ríkjandi
milli Frakka og Þjóðverja í ÉI-
sass. En þegar Oxfordhreyfing-
in hefði náð tökum á mönnpm
þar, þá hefði hún sjeð Frakka
og Þjóðverja á skömmum tíma
verða aldavini.
Þessi dæmi og önnur slík,
gefa hreyfingu þessari byr
undir vængi, leiðir þátttakend-
urna til þeirrar trúar, að starf
þeirra geti leitt til gerbreyt-
ingar í heiminum, sem nú er
fullur haturs, tortryggni og úlf-
úðar.
Úr Reykfavíktirlífína.
fið hafa tfma til að lifa,
Reykvíkingar hafa veitt því
eftirtekt á undanförnum árúm,
að tiltölulega margir þeirra
manna, sem „eldast vel“ sém
kallað er, sem halda andlegum
og líkamlegum kröfum til hárr-
ar elli, hafa um langt skeið
æfinnar haft þann fasta dag-
lega sið, að fara í styttri eða
skemri gönguferðir.
Nefna mætti mörg dæmi
þessu til sönnunar. En dæmin
eru svo alkunn, að þess gerist
ekki þörf.
Þótt þessir menn hafi átt
annríkt um dagana, hafa þeir
gefið sjer tíma til þess að fara
í gönguferðir þessar, hálfan,
einn og tvo tíma á dag, eða
jafnvel lengur. *
Þeir hafa ef til vill lært það,
að tíminn sem fer í útiveruna,
til þess að fá sjer hreint loft í
lungun, til þess að hreyfa og
stæla líkamann, fer ekki til' ó-
nýtis. Að dagsverkið verður
eins mikið, þó þessi stund hafi
ekki beinlínis verið notuð til
vinnunnar. Að þeir afkasta
þeim mun' meiru við sín and-
legu störf og skrifstofuvinnu,
hinn tíma dagsins, ef þeir neita
sjer ekki um hressingu útilofts-
ins. —
Og svo kann að vera, að
þessir menn hugsi svo langt
fram í tímann, að þeir hafi það
á bak við eyrað, að með dag-
legum hressingargöngum sínum,
lengi þeir líf sitt og starfsæfi
um einn til tvo áratugi, eða svo.,
En svo eru aftur hinir, sem
aldrei gefa sjer tíma til að
hressa sig á skemtigöngum og
útiyeru. Þykjast aldrei mega
missa neina stund, frá því að
dunda við verk sín.
Dagsverkjð verður oft ekkl