Morgunblaðið - 02.10.1936, Qupperneq 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 2. október 1936.
Tramh. af 3. siTfu:
Þættir úr ofsoknum rauOIiða jegn sjo-
mönnum og útgerOarmönnum.
flói var fullur síldar og fólkið,
sem bannað var að veiða síld
og salta hana, stóð á öndinni
og beið þess að „stjórn hinna
vinnandi stjetta“ leysti það úr
banninu, — bannaði Finni að
banna hungruðu fólki að sækja
sjer lífsþarfirnar rjett út fyrir
landsteinana.
En stjórnin ljet ekkert frá
sjer heyra. Sjáandi ljest hún
ekki sjá þrengingar fólksins og
heyrandi ljest hún ekki heyra
kvartanir þess og klögumál./En
annað hljóð heyrðist úr horni.
Strákarnir, er hafðir eru til að
skrifa í Alþbl. — blað verka-
lýðsins — voru látnir flytja
þau vísindi, að það ætti ekki
að vera að gera út með ,,kappi“,
það ætti að gera út með „for-
sjá“. Það væru bara heimsk-
ingjar sem ljetu sjer detta í
hug að vera að afla síldar, sem
okki væri búið að selja! Slíkt
yæri aðeins ,,góð og gild íhalds
og samkepnisaðferð“ o. s. frv.
En fólkið, sem mundi, að
Jæssir sömu strákar kröfðust
þess að togarnir væru gerðir
út á þorskveiðar, þegar hvergi
var fisk að fá, og fiskur auk
þess óseljanlegur, fekst ekki til
að trúa því, að það væri bara
„íhald“ að aðþrengdur almenn-
ingur krefðist að mega stunda
síldveiðar meðan afli var góð-
ur og nægir kaupendur að síld-
inni, og hafði því fortölur strák-
anna að engu en herti á kröf-
unum.
Og nú fór fyrir strákunum
eins og oft hendir þann sem
hafður er til að verja rangan
málstað. Því fleira sem „komst
upp um strákinn Tuma“ — því
betur sem sannaðist þörf verka-
rfólksins, gnægð síldarinnar og
allmikil eftirspurn eftir síldinni
— því aumari vayð vörnin og
íáránlegri staðleysurnar. Verð-
ur sá vaðall ekki rakinn, en
útgönguversið var þetta:
„Það nær ekki nokkurri átt
að leyfa söltun hjer í Faxa-
flóa. . . . Hver þorir að kalla
þær fjárhagslegu hörmungar
yfir fiskimennina, fólkið í
iandinu og lánsstofnanirnar“.
*
Drengirnir í Alþýðublaðinu
voru látnir spyrja:
„Hver þorir að kalla þær fjár
hagslegar hörmungar yfir
fiskimennina o. s. frv.“
Já, „hver þorir“ að rísa gegn
banni Finns Jónssonar. „Hver
þorir“ að taka á sig þá ábyrgð
að láta salta Faxaflóasíld?
Leit Alþýðublaðsins að hetj-
unni sem „þorði“ að rísa gegn
Finni og leiða „hörmungar yfir
:fiskimennina“ hefir staðið
.skemur en vænta mátti. I gær,
— eftir aðeins 3—4 daga leit
— er kappinn fundinn.
Eftir allar fullyrðingarnar
um að „ekki nái nokkurri átt
að leyfa söltun hjer í Faxaflóa“
})ví síldin sje óseljanleg, birtir
Alþýðublaðið svohljóðandi til-
kynningu:
„Þar sem ekki hefir verið
fyltur síldarkvóti til Þýska-
lands, eru líkur til að eitt-
hvað megi selja á þann
markað af ljettsaltaðri Faxa-
síld til reykingar. — Enn-
fremur má vera að selja
megi Íítið eitt af svilfullri
Faxasíld til Ameríku og
sömuleiðis er nú þegar gerð-
ur samningur um sölu á 2000
tunnum ljettsaltaðri síld til
Svíþjóðar.
Með tilliti til þessa hefir
Síldarútvegsnefnd ákveðið
að veita reknetabátum er
vaiðar stunda sunnanlands,
veiðileyfi til söltunar, sem
hjer segir: (alls 14000 tunn-
ur).“
Hjer er þá kappinn fundinn.
Það er Finnur Jónsson sjálfur,
sem „þorað“ hefir að rísa gegn
banni Finn^ Jónssonar af því að
hann hefir ekki „borað“ að
standa lengur gegn rjettmætum
jcröfum 800—1000 fjölskyldna
um heimild til að afla sjer dag-
legs brauðs.Það er Finnur Jóns-
son sem hefir ,,þorað“ að ó-
merkja og dauðadæma öll þau
ummæli, sem hann hefir sjálf-
ur látið unglingana flytja í
Alþbl. að undanförnu um „að
ekki nái nokurri átt að leyfa
söltun hjer í Faxaflóa“ og um
allar „fjárhagshörmungarnar“,
sem af því áttu að stafa, —
.vegna þess að Finnur hefir ekki
þorað að horfast í augu við
áframhaldandi rannsókn máls-
ins, og sjeð þann kost vænstan
þótt bágborinn sje, að kúvenda.
*
Sókn útvegsmanna, sjóman,na
og verkamanna hefir nú með
aðstoð blaða Sjálfstæðisflokks-
ins borið góðan árangur, en er
þó ekki lokið.
Finnur hefir neyðst til að
heimila 14000 tunna söltun.
En orðalag ,,Tilkynningarinnar“
sýnir þrjóskan og staðan jálk,
sem pískaður er áfram.
Og hvað sem öðru líður, er
alveg augljóst að Finnur gerir
ekkert fyrir Faxaflóaútveginn
annað en það, sem hann verður
neyddur tsl. Af því leiðir að
engri átt nær að þær 800—
1000 fjölskyldur sem hjer eiga
hlut að máJi, verði áfram,
knúðar til að eiga alt sitt undir
geðþótta Finns. Þess vegrr\
verður nú að reisa þá kröf i
að salan á þessari síld veroi
tekin úr höndum Finns, og
fengin aðiljum sjálfum í hend-
ur. Ættu þeir síðan að senda
mann er þeir bera traust til,
tafarlaust á fund kaupenda, og
þá mun það sannast að kaup-
endur eru fleiri en Finnur vill
vera láta.
Með þeim, og þeim einum
hætti bíður góð og arðvænleg
afkoma þessa fólks.
*
Saga þessarar baráttu er vel
til þess fallin að glæða skiln-
ing verkalýðsins á innræti og
heiðarleik, ekki aðeins Finn-
boga Rúts og Sigfúsar Sigur-
hjartarsonar, heldur og „leið-
toga“ verkalýðsins alment.
Þegar togararnir eru ekki
gerðir út látlaust í aflaleysi og
markaðsleysi, þá reiða þessir
snáðar refsivöndinn, skrækja
um „þorparabrögð“, „fanta-
'skap“ og „djöfulskap“, af því
þeir hata útvegsmennina.
En þegar Finnur Jónsson
bannar að fara á sjó, þótt afli
sje góður og seljanlegur, þá
þarf engra vitna við, ekki
neinnar rannsóknar. Þá veit
Alþýðubl. „að ekki nær neinni
átt að leyfa söltun í Faxaflóa“
og að hver sem slíks beiðist
„kallar fjárhagslegar hörmung-
ar yfir fiskimennina“.
Hvað segir verkalýðurinn um
slíka málsvara?
Hvað segja málsvararnir
sjálfir, nú eftir að Finnur er
búinn að leyfa söltun?
Það fer varla hjá því, að
fólki skiljist um síðir, að ekki
má treysta einu einasta orði
þessara pilta, hvorki um menn
nje málefni. Það er alveg aug-
ljóst og óyggjandi mál, að um-
hyggjan fyrir verkalýðnum er
ekkert nema skálkaskjól. Al-
þýðublaðinu er í dag eins og
allri málsvörn rauðliða, stjórn-
að af hinni fámennu klíku eig-
inhagsmuna manna, sem sest
er í öll feitustu embættin með
15—60 þús. kr. árslaunum, og
hugsar um það eitt að missa
ekki völdin, beinin og bitling-
ana.
Þessi hlið málsins er upp-
lýst?
En hvernig stendur á því að
þessir gráðugu menn hafa
telft á svcna tæpt vað í þessu
máli?
Hverra hagsmuni er verið að
verja?
Fyrir hvern eða hverja er
það gert, að standa meðan stætt
var gegn baráttu 800—1000
fjölskyldna fyrir daglegu
brauði?
Því á Finnur eftir að svara.
Hann ætti að gera það, ef
hann getur það.
Veggfóður.
Nýjar j?erðir af ódýr-
um fallegum vegg-
fóðrum teknar upp í
dag.
Guðm, Ásbjornsson.
Laugaveg 1. Sími: 4700.
Píý barnabók
Kiilii* krakkar
eftir Katrínu Árnadóttur, með myndum eftir
Tryggva Magnússon. Þetta er mjög snotur bók og
kostar aðeins kr. 1.50.
Bústaðaskifti.
Að gefnu tilefni og með tilvísun til 2. gr. laga nr. 18,
1901, um manntal í Reykjavík, er hjer með skorað á alla
húseigendur og húsráðendur að tilkynna tafarlaust til
lögregluvarðstofunnar um alla flutninga, er eiga sjer
stað úr húsum þeirra og í, þar á meðal flutninga, sem
orðið hafa síðan 14. maí s. 1., en enn hafa ekki verið til-
kyntir.
Eyðublöð fyrir flutningstilkynningar fást á lögreglu-
varðstofunni.
Fyrir vanrækslu á tilkynningarskyldu verða menn
látnir sæta sektum lögum samkvæmt.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 1. október 1936.
Jónalan Hallvarðsson
settur.
Húsefignin nr. 7
við Þrastargötu er til sölu eða leigu nú þegar.
Upplýsingar gefur Garðar Þorsteinsson hrm.
'f v
5! Ý
Hjartans þakkir til allra, fjær og nær, sem sýndu mjer 4
T
>;
T
?
$ |
.< hlýja samúð og vináttu á áttræðisafmæli mínu.
9
Bríet Bjarnhjeðinsdóttir.
Konan mín, móðir og tengdamóðir,
Guðrún Jóhannesdóttir,
Garðhúsum í Ytri-Njarðvíkum, andaðist í nótt.
Garðhúsum, 1. október 1936.
Oddur Sveinsson.
Jóhanna Jónsdóttir. Björgvin Magnússon.
Jarðarför mannsins míns og föður okkar,
Sigurðar Magnússonar,
fer fram frá Þjóðkirkjunni þriðjudaginn 6. þ. m., og hefst með bæn
á heimili hans, Stekk við Hafnarfjörð, kl. 2 e. m.
Kransar afbeðnir.
Helga Eiríksdóttir og börn.
Innilegt þakklæti fyrir auðsýnda hluttekningu við fráfall og
jarðarför
Gróu Jónsdóttur.
Aðstandendur.