Morgunblaðið - 03.03.1937, Blaðsíða 8

8
fa u R G U N tí L, A t> i '
Miðvikudaffur 3. mars 193T.
Barnavagn til sölu. Frakka-
stíg 26.
Úrval af nýtísku kvenblásum
í mörgum litum. Nokkrir kjólar
og pils seljast fyrir mjög lítið
verð. Sendum út á land gegn
póstkröfu. Saumastofan Uppsöl-
um. Aðalstræti 18. Simi 2744.
Hildu* Sivertsen.
Til sölu notaðar bifreiðar. —
Heima 5—7. Sími 3805. Zop-
honías.
Slysavamafjelagið, skrifstofa
Hafnarhúsinu við Geirsgötu.
Seld minningarkort, tekið móti
gjöfum, áheitum, árstillögum
m. m.
Klæðaskápar einsettir og tví-
settir, og margt fleira af ódýr-
um húsgögnum, tökum einnig
notuð húsgögn upp í viðskifti.
ódýra Húsgagnabúðin, Klapp-
arstíg 11. Sími 3309.
Rúgbrauð framleidd úr besta
danska rúgmjöli (ekki hinu
sönduga, pólska rúgmjöli).
Kaupfjelagsbrauðgerðin.
Kjötfars og fiskfars, heima-
tílbúið, fæst daglega á Frí-
kirkjuvegi 3. Sími 3227. Sent
heim.
Kaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór úrsmiður, Hafn-
arstræti 4.
Kaupi íslensk frímerki hæsta
verði og sel útlend. Gísli Sig-
! urbjörnsson, Lækjartorgi 1. —
i Opið 1—4.
I -
Kaupi gamlan kopar. Vald.
1 Poulsen, Klapparstíg 29.
tt ingav
í kvöld kl. SV2. Systrakvöld.
Dagskrá: Kórsöngur, strengja-
sveit, upplestur, gitarleikur,
þrísöngur. Æskulýðurinn og
skátastúlkurnar syngja. Númera
borð. Veitingar. Adj. Svava. Frú
Úverby, Mikkelsen o. fl. að-
stoða. Inng. 0.50. Allir, menn
og konur, velkomnir.
I---------------------------
Friggbónið fína, er bæjarins
besta bón.
Ritvjel óskast leigð í tvo
mánuði. Sími 2869.
fifi
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Klæðskeri. Vil taka að mjer
útsölu á tilbúnum fötum. Uppl.
hjá Bender, Hafnarfirði.
Húsmæður! Senn líður að
páskum. Hafið varan fyrir ykk-
ur vanti ykkur hreingerningar-
mann. Hringið í síma 4967.
f smágrein þeirri, sem birtist
hjer nýlega, þar sem sagt var frá
skautakapphlaupi milli L. H.
Múller og Sigurjóns Pjetursson-
ar, var sú missögn, .að í það sinn
keptu þeir ekki um Braunsbik-
arinn, og Múller hefir ekki unn-
ið þann bikar. Missögnin stafaði
af því, að sagt var frá því í blaði,
að þann dag sem þeir keptu hafi
þeir ætlað að keppa um bikar
þenna.
En um þetta kapphlaup um
Braunsbikarinn segir í ísafold 12.
mars 1912:
*
ldrei hefir í manna minnum
verið eins ilt um skautasvell
hjer í bænum eins og í vetur.
Frost verið jafn fátíð og hvítir
hrafnar og ís því einnig ákaflega
vandgæfur. Fyrir bragðið hefir
reynst nær ókleift að stunda
skautaíþróttina svo nokkru nemi
í vetur. Kapphlaup hafa af þess-
um ástæðum orðið miklu færri og
einnig tilkomuminni en átt hefði
að vera.
Þau hafa farið fram tvívegis,
hin fyrri í öndverðum febrúar, er
þeir Múller verslunarstjóri og
Sigurjón þreyttu 500 stiku skeið.
Það sinni þreyttu þeir tveir og
1000 stiku skeið aukreitis — án
þess reiknuð væru með, er kapp-
hlaupin voru gerð upp, og mun
hafa láðst að geta þess, að það
skeið vann Sigurjón.
*
Onnur kapphlaupin á þessum
vetri fóru svo fram síðastliðinn
sunnudag úti á íþróttavélli um
Braunsbikarinn. Fjórir keptu um
hann á 500 og 1500 stiku skeiði.
Hlutskarpastur varð Magnús Tóm
asson (Kjaran) verslunarmaður.
Hann var hraðastur bæði skeiðin.
En veður var hvast og svellið eigi
sem best. Tímahraðinn því eigi
nærri eins inikill og ella hefði
orðið.
*
Magnús rann 500 stiku skeiðið
á 1 mín. 8% sek., 1500 stiku skeið
ið á 3 mín. 41 % sek. Hinir, sem
þátt tóku í kapphlaupinu, voru:
Herluf Clausen (500 stika á 1,14%
mín., 1500 stika 3,58%), Kristján
Schram (500 stika 1,34 mín.; lauk
eigi 1500 stika hlaupi) og Tryggvi
Magnússon (500 stika á 1,22%
mín.; 1500 stika á 3,57% mín.).
*
Kappakstursmaðurinn ameríski
Jenkins hefir látið gera sjer bíl
með vængjum og stýri. Vjelin hef-
ir3600 hestöfl. Jenkins vonast eft-
ir að getá komist fram úr öku-
hraðameti Campbells á vagni þess-
um.
*
Barnsfæðingum hefir fjölgað í
Þýskalandi síðustu ár úr 15.1 á
1000 íbúa og í 19.9 af þúsundi.
*
Á skemtun sem haldin var í
góðgerðaskyni vestur í Hollywood
setti dansmærin Ginger Rogers
einn koss á uppboð. Hann fór á
500 dollara, Harold Lloyd var
hæstbjóðandi. Hann tók út koss-
inn samstundis, við mikinn fögnuS
áhorfenda.
*
Enskt blað hefir safnað samaœ
einkennum manna sem ástfangnir
eru. Meðal þeirra er þetta.
Ástfangnir karlmenn álíta að
allir aðrir sáröfundi þá. Og þegar
ástrney þeirra ber á góma, eru.
þeir gersamlega frábitnir allri
gletni eða gáska. Málið er altof'
alvarlegt til þess.
Flestir ganga með mynd af
henni í vasanum. Því það út af~
fyrir sig segir ekkert, þó menn
sjeu með stúlkunni sjálfri, sam-
anborið við það að hafa myndina.
í veskinu sínu.
Þá er það eitt einkennið, að
menn furðar á því hvernig svo
venjulegir eða jafnvel leiðinlegir
foreldrar hafi getað eignast svo-
óviðjafnanlega dóttur.
Ef menn eru í efa livort þeir-
eru ástfangnir að ráði eða ekki,
þurfa þeir ekki annað en athuga
hvort þessi einkenni eru til stað-
ar. Þá þurfa þeir ekki lengur að
vera í vafa.
*
Slysavarnafjelagið norska, er
stofnað var árið 1982, hefir frá
stofnun fjelagsins og fram á
þenna dag bjargað 2846 manns-
frá druknun.
*
— Hvernig er háralitur kon—
unnar þinnar?
— Veit það ekki. Hefi ekki
komið heim í tvo daga.
Auglýiingasími Morgunblaðiins er 1600.
ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
„Nei, áreiðanlega ekki. Hvernig dettur þjer það í
hug ?“
sig um að sjá hver áhrif orð hennar myndu hafa á
hann og hjelt því áfram: „Jeg var að hugsa um að
senda henni skjalaböggulinn, sem jeg fann í klukk-
unni, mjer finst hún eiga mest tilkall til hans“. Hún
sá að gráleitur fölvi færðist í kinnar hans og flýtti
sjer að líta niður, en hjelt áfram með rólegri röddu:
„Viltu gera svo vel og útvega mjer heimilisfang henn-
ar“. —
Böggullinn er þá enn hættulegur fyrir Elísabetu,
hugsaði hún og hefði eins vel getað getið sjer til, hvert
svar hans yrði, en hann sagði:
„Þú getur látið mig fá böggulinn. Jeg skal senda
hann“.
Jane heyrði það á honum, að hann gat ekki fengið
af sjer að nefna Elísabetu hinu nýja nafni. Hann
elskaði hana þá ennþá, hugsaði hún, og æst af afbrýð-
isfullu hatri sagði hún.
„Nei, þakka þjer fyrir, jeg er ekki eins vitlaus og þú
heldur".
„Heldurðu, að jeg myndi ekki senda henni hann?“,
- spurði hann og laut niður og horfði í augu hennar með
sama augnaráði og áður fyr, þegar hún trúði á hann
sem væri hann guð. Hún roðnaði og leit undan, um
leið og hún sagði gremjulega.
„Nei, jeg veit, að þú myndir ekki gera það. Nú bæði
elskar þú og hatar Elísabetu. Jeg hataði hana líka um
tima, af því að jeg hjelt, að það hefði verið hún, sem
spilti á milli okkar, en nú veit jeg, að hún var sak-
laus af því, og þess vegna ætla jeg að bæta fyrir þann
úi’jett, sem jeg hefi gert henni“.
„Jane, þú hefir aðeins verið afbrýðissöm út í
hana — og þú ert það ennþá, það þýðir ekki
fyrir þig að bera á móti því, jeg þekki litla,
einfalda hjartað þitt betur en þú sjálf. En hlust-
aðu nú á mig, Jane, jeg ætla að segja þjer alveg
eins og er. Jeg játa, að jeg neyddi Elísabetu til þess
að trúlofast mjer, og jeg játa líka, að jeg var mjög
ástfanginn í henni. En nú er ekkert nema hatrið eftir.
Ef þú vildir hjálpa mjer, Jane, gæti jeg líka gleymt
því. Þú veist sjálf hve heitt jeg unni þjer, áður en
Elísabet kom frá Sviss, en hún er dauð fyrir mjer nú.
Jeg vil helst ekki tala um hana. Ef þú vilt, Jane gæt-
um við tvö, sem þekkjum hvort annað svona vel, orðið
hamingjusöm hjón“.
„Hjón?“, endurtók Jane undrandi.
„Já, Jane, vorum við ekki einu sinni búin að hugsa
okkur að svo yrði?“, sagði hann og lagði handlegg-
inn utan um hana.
„Ó, Walther, jeg er hrædd um, að þjer sje ekki al-
vara“, svaraði hún, en gat ekki stilt sig um að halla
sjer upp að honum. Hún þráði hann enn stöðugt í
hjarta sínu.
„Jú, Jane, mjer er alvara, jeg held, að þú gætir
hjálpað mjer að gleyma því liðna — jeg segi það satt,
síðan jeg las þetta kort í gær, finn jeg til viðbjóðar,
þegar jeg hugsa um hana“.
Hann tók hana þjett í faðm sinn og kysti hana.
Jane gerði sjer ekki grein fyrir neinu, nema hinum
óumræðilega fögnuði, sem greip hana, og hún kysti
hann fúslega á móti.
Nú kom einhver inn í borðstofuna.
„Mættu mjer niðri í garðinum hjá vermihúsinu kl.
10 í kvöld“, hvíslaði hann og hvarf fljótlega fram í
anddyrið.
Jane var blóðrauð í kinnum og átti bágt með að
dylja geðshræringu sína, er Miss Tylor kom fram í
eldhús í sama vetfangi og Walther hvarf út um dyrn-
ar. Miss Tylor þefaði tortrygnislega og saug upp í
nefið. Síðan sagði hún gletnislega, en horfði um leið
rannsakandi augnaráði á Jane:
„Þú ert þó ekki að reykja hjerna, Jane? Mjer finst
jeg finna reykingarlykt".
Jane leit ekki upp en svaraði feimnislega:
„Reykingarlyktin kemur víst innan úr borðstofunni.
Ráðsmaðurinn var þar rjett áðan“.
„Jæja, það má vel vera, að reykurinn hafi sest í
nefið á mjer þar inni. Hvað verður þú lengi heima í'
þetta sinn, Jane?“
„Eina viku“.
„Það var ágætt. Mig langar til þess að biðja þig að
koma hingað á hverjum degi um sama leyti og í dag..
Jeg treysti engum eins vel og þjer með alla borðlagn-
inguna, og eins og þú veist er aðmírálsfrúin nokkuð
kröfuharður gestur. Heyrðu, Jane, gætir þú ekki líka
skroppið upp til Miss Fredmann og boðist til þess að
hjálpa henni við greiðsluna. Hún er vissulega of'
klaufaleg stundum".
„.Jú, með ánægju", svaraði Jane. En henni datt í’
hug, það væri óþægilegt fyrir Walther, að hún hefði
verið herbergisþerna frænku hans, þegar hann færi að
kynna hana fyrir henni sem unnustu hans. Hún ákvað
að tala um þetta við Walther um kvöldið. Henni fanst
rjettast að opinbera trúlofun þeirra hið allra fyrsta
og fór að byggja loftkastala um alla þá dýrð, sem í"
vændum væri fyrir hana. Sem kona Walthers myndi
hún umgangast það fólk, sem hann þekti í Seatown.
Hún var ánægð yfir því, að Walther var hættur að:
koma á Fullerton. Hún var altaf hálf felmin við Sir
James.
Andlit Jane ljómaði af ánægju meðan hún gekk um
beina við borðið, en það var árangurslaust, að liún
reyndi að mæta augnaráði Walthers. Auðvitað var
hann varkár, en henni fanst þetta óþarfa varkárni af
honum, þar eð hann ætlaði nú að kvænast henni.
Strax þegar búið var að drekka kaffið, tók Miss
Tylor yfirhöfn sína og gekk út til Johnson, föður Jane.
Hann sat við arineldinn, þegar hún kom, en flýtti sjer
að standa upp og heilsaði Miss Tylor með lotningu.
Hann lagði pípu sína frá sjer og bauð henni sæti.
„Þjer eruð víst hissa á því, að jeg gef mjer tíma
til þess að heimsækja yður núna, þegar svona gest-
kvæmt er hjá okkur, og jeg hefi revndar mjög ann-
ríkt“, sagði hún, um leið og hún heilsaði honum með
handabandi. „En svo er mál með vexti, Johnson, aí
mjer fanst það skylda mín að gera yður aðvart. Jeg