Morgunblaðið - 10.03.1937, Blaðsíða 8

8
Miðvikudagur 10. mars 193T
fcuiiGUíiÖLAl'i ’
'XaufisJia/iuc
Munið krónu-miðdagana á
Heitt og Kalt.
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Kaupi gamlan kopar. Vald
Poulsen, Klapparstíg 29.
Kaupi íslensk frímerki hæsta
verði og sel útlend. Gísli Sig-
urbjörnsson, Lækjartorgi 1. —
Opið 1—4.
Kaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór úrsmiður, Hafn-
arstræti 4.
Kápuefni nýkomin í verslun
Karólínu Benedikts.
Fermingarkjólaefni og sæng-
urveradamask fæst í verslun
Karólínu Benedikts.
Klæðaskápar einsettir og tví-
settir, og margt fleira af ódýr-
um húsgögnum, tökum einnig
notuð húsgögn upp í viðskifti.
Ódýra Húsgagnabúðin, Klapp-
arstíg 11. Sími 3309.
Kjötfars og fiskfars, heima-
tilbúið, fæst daglega á Frí-
kirkjuvegi 3. Sími 3227. Sent
heim,
Rúgbrauð framleidd úr besta
danska rúgmjöli (ekki hinu
sönduga, pólska rúgmjöli).
Kaupfj elagsbrauðgerðin.
Píanó eðla gott orgel óskast
til leigu í nokkra mánuði. —
Upplýsingar í síma 1163.
etur maður dáið úr ást?
Þessari spurningu hefir
blaðamaður einn í París lagt fyr
ir ýmsa menn og konur og feng-
ið ólík svör.
*
Ungur stúdent svarar henni
neitandi. Hann segir, að maður
lifi einmitt af ást, en deyi ekki úr
henni. Og að það sje ekki ómaks-
ins vert að drepa sig vegna eins
lítilfjörlegs hlutar og óhamingju-
sæl ást sje.
*
Ung kona álítur ekki heldur
beinlínis, að maður geti dáið úr
ást. Hún segir: Það er erfitt að
svara spurningunni. Ef maður
hefir veikt hjarta, má vel vera að
geðshræring sú, er ástin kann að
hafa í för með sjer, geti að lok-
um haft dauðann í för ineð sjer.
En maður deyr ekki skyndilega
af ást.
*
Af öllum þeim, er blaðamaður-
inn spurði, voru aðeins tveir, sem
svöruðu spurningunni játandi.
*
Állir aðrir, sém Spurningin var
lögð fyrir, aftóku það með öllu,
að komið gæti til mála, að þeir
fremdu sjálfsmorð út af óhepni
í ástamálum.
Arangurinn reyndist þá vera
sá, að það væri mjög sjaldgæft,
að fólk Ijetist af ást.
*
Simpson-safn verður opnað í
Baltimore í næsta mánuði, en þar
ólst frú Simpson upp. Á það að
vera til minningar um frúna, sem
vakið hefir alheims eftirtekt á
síðustu mánuðum.
Píanóleikarinn Dorothy Green í
Kanada liefir látið smíða lítið
ferðapíanó fyrir sig, sem hún hef
ir með sjer á ferðalögum sínum.
Það er ekki stærra en svo, að liún
getur haft það inni í járnbraut-
arklefa hjá sjer.
*
Gestgjafinn: Vitið þjer, að þjer
hafið sofið í sama herbergi og
Napóleon mikli var í í nokkra
klukkutíma nótt eina.
Gesturinn: Nei, en jeg skil vel,
að hann hefir ekki getað hafst
þar við alla nóttina.
*
ændur tveir stóðu við skurð,
sem aðskildi jarðir þeirra,
og voru að rífast.
— Veistu að hænsnin þín eru
altaf að hlaupa yfir nýsána akra
mína?
— Þetta datt mjer í hug.
— Hvað datt þjer í hug?
— Að þau hlypu til þín!
— Hversvegna?
Af því að þau koma aldrei aftur.
*
Hínn nýfæddi prins í Noregi er
þegar orðinn vinsæll, þó að hann
sje ekki gamall. Fyrir nokkru var
hafin fjársöfnun hjá öllum börn-
um þar í landi, sem bera nafnið
Haraldur, og var ákveðið, að pen-
inga þá, sem inn kæmu, ætti Har-
aldur prins að fá í skírnargjöf.
Hjónaskilnaður hefir verið til
frá því í gamla daga. Þannig var
það ekki ótítt í Babylon, að hjóna
bönd væru uppleyst. Oft kom það
meira að segja fyrir, að konan
fjekk að taka heimanmundinn
með sjer heim aftur, er hún yfir-
gaf mann sinn.
Hið fislenska fornrilafjela^.
Verð: Hvert bindi:
Heft kr. 9,00.
í skinnbandi kr. 15,00.
Kaupið fornritin jafnóðum og þau koma út.
Fást hjá bóksölum.
Aðalútsala í
Békaverslun Sigfú«ar Eymundssonar
og Bókabúð Austurbæjar B. S. E. Laugavegi 34.
Grettis saga
Eyrbyggja saga
Laxdæla saga
Egils saga
Timburverslun
P. W. Jacobsen & Sön.
Stofnuð 1824.
Símnefni: Granfuru - Carl-Lundsgade, Köbenhavn C.
Selur timbur í stærri og smærri sendingum frá Kaup-
mannahöfn. - Eik til skipasmíða. - Einnig heila
skipsfarma frá Svíþjóð.
Hefi verslað við ísland í meir en 80 ár.
MorgunblaSlð með morgunkaffinu
Franska Ieikkonan Marie Anne
Leroux frá Lille fjekk fyrir
nokltru leyfi hjá yfirvöldunum
til þess að hafa ljónsunga á heim
ili sínu. Þessu komust vfirvöldin
að og heimtuðu, að hún borgaði
hundaskatt. En leikkonan mald-
aði í möinn, og vann málið, er
hún leitaði rjettar síns hjá dóm-
stólunum. Lögfræðingur hennar
lýsti því sem sje — mjög vitur-
lega — yfír, að Ijón væru ekki af
hundakyni.

Friggbónið fína, er bæjarins
besta bón.
Fótsnyrtmg. Unnur Ólafsdótt—
ir, Nesi. Sími 4528.
Slysavarnafjelagið, skrifstofa
Hafnarhúsinu við Geirsgötu.
Seld minningarkort, tekið móti
gjöfum, áheitum, árstillögum
m. m.
Anglýsinga§í
I I
i Morgunbiaðsins er 1600.

ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
54.
símskeytið kæmi. Það var farið að kvölda, og hann sat
vondaufur yfir kvöldteinu, þegar þjónninn kom inn
með símskeyti á bakka.
Hann opnaði það með titrandi fingrum. Þegar hann
var búinn að lesa það, færðist gleðibros yfir andlit
hans. Hann rjetti Miss Tylor skeytið og sagði:
„Lesið þetta“.
Mitt Tylor tók skeytið og las:
„Kem strax — en ein. Elísahet".
Hún rjetti honnm skeytið aftur og sagði hrærð:
„Það er mikil gleðifregn, Sir David“. Walther leit á
þau til skiftis. Honum gramdist, að Sir David hafði
ekki boðið honum að lesa þetta skeyti, sem var auð-
sýnilega mjög mikilsvert.
„Einka leyndarmál, geri jeg ráð fyrir?“, sagði hann
glettnislega.
„Já“, sVaraði Sir David aðeins. 1 seixmi tíð átti
hann bágt með að stilla sig um að skifta sjer sem
allra minst af Walther.
Walther gekk út úr stofunni, án þess að segja orð.
„Jeg skrifaði Elísabetu um daginn — þetta er svarið
— hún getur komið eftir níu eða tíu daga“, sagði Sir
David við Miss Tylor, þegar þau voru orðið ein.
„Blessunin, skelfing hlakka jeg til þess að sjá hana.
En við hvað á hún, með því að segja, að hún komi
ein ?“
„Ó, hún á líklega við það, að hún taki enga herberg-
isþernu með sjer“, svaraði Sir David þurlega.
Miss Tylor þóttist vita, að eitthvað annað lægi að
baki, en hún ljet eins og ekkert væri og sagði aftur:
„En hvað jeg hlakka til þess að sjá hana“.
„Já, það geri jeg líka“, sagði Sir David.
Tárin komu fram í augu hans. Hann var orðinn
heldur viðkvæmur í seinni tíð. Stundum datt honurn
dauðinn í hug, og var þá gripinn skelfingu. Honum
fanst hann vera óumræðilega einmana. Það var ekki
eiu einasta manneskja sem myndi hugsa hlýlega til
hans, eða biðja fyrir honum. Reyndar var ekki svo að
skilja, að hann tryði svo fyllilega á mátt bænarinnar.
En það var huggun að vita til þess að einhver vildi
biðja fyrir honum. Ætli Elísabet myndi gera það?
Hafði hann komið þannig fram við hana, að hún
myndi sakna hans, ef hún byggist við því að missa
hann. Hann fann til samviskubits. Tilhugsunin um
makleg málagjöld fyrir þau svik, er hann hafði haft
í frammi, kom stöðugt upp í huga hans, og það var
eins og einhver innri rödd ógnaði honum með hegn-
ingu og dauða.
En hann reyndi að hrinda þessu frá sjer og leita
huggunar í heimkomu Elísabetar. Hann gerði sjer von-
ir um, að hún myndi hjálpa honum til þess að finna
þann frið, sem hann þráði og gleyma þeim hugsunum,
sem ásóttu hann.
Honum fanst tíminn lengi að líða. Hann gekk ó-
þreyjufullur um í garðinum. Aprílsólin klæddi trje
og plöntur í ljósgrænt skrúð, og gerði hornið í vermi-
húsinu hlýlegt eins og um sumar væri. Þarna sat hann
oft, þegar Johnson kom framhjá og þá áttu þeír jafn-
an Iangt^tal saman um garðinn og alt er honum við
kom. Johnson furðaði sig á, hve hreyttur Sir David
var orðinn í viðmóti. Hann var orðinn miklu alúðlegri
og eðlilega góðlátlegri en áður.
Einn daginn reið hann sjálfur yfir að Fullerton
og sagði frá því, að von væri á Elísabetu heim. Sir
Jambes óskaði honum til hamingju og sagði brosandi,
að hann hlakkaði til þess að sjá hana. Síðan sagði
Sir David þeim, að hann ætlaði að láta skera sig upp-
hjá próf. Ward, við einhverjum ósaknæmum sjúk-
dómi. En ]xað hafði mikil áhrif á Sir James. Veik—
indi hans sjálfs höfðu ósjálfrátt snúið lmgsun
hans að hverfulleik lífsins, og nú fanst honum sjúk-
dórnur Sir Davids minna á alvöru lífs og dauða.
Báðir gömlu mennirnir voru mjög alvarlegir í bragði_
Georg reyndi árangurslaust að koma þeim í gott skap,
með því að segja þeim frá ýmsu, sem hafði komið
fyrir í Seatown. En þegar minst var á Seatown vaknaði
gremja lijá Sir James yfir því, að bæði læknirinn og
málafærslumaðurinn þár höfðu vanrækt að heimsækja
hann um veturinn, eingöngu fyrir það auðvitað, að
þeir höfðu ekki lengur gaman af að sita og aðeins
tala við hann. Því að Sir James var nú hættur að geta
haldið á spilunum. Magnleysið var farið að færast í
vinstri handlegg.
„Þjer komið líklega með Elísabetu hingað, þegar-
hún kemur heim? Mig langar til þess að sjá hana.
Hefði jeg verið heill heilsu, hefði jeg strax komið
sjálfur að sækja hana.
„Já, auðvitað komum við í heimsókn hingað, áður-
en við förum til London“, svaraði Sir David.
„Það er ánægjulegt fyrir yður, að geta haft dóttur-
yðar hjá yður, meðan þjer liggið í London“, sagðii
Georg um leið og hann kvaddi Sir David og reyndi
að tala rólega um Elísabetu, eins og hann væri nú
búinn að yfirbuga þá sorg, sem fregnin um giftingu
lifennar liafði bakað honum. En hann visi með sjálfum
sjer, að það eitt, að sjá hana aftur, myndi ýfa sáriS
á ný.
Það var Miss Tylor, sem tók að sjer að segja Walt-
her frá því, að Elísabet kæmi heim. Hún hitti liann.