Morgunblaðið - 01.09.1939, Blaðsíða 8

8

Jfaufis&afiut;
LEGUBEKKIR
ödýrastir og bestir fást í Körfu-
gerðinni, Bankastræti 10.
STOFUSKÁPUR
borð og stólar, nýtt, selt með
taekifærisverði. Húsgagnavinnu-
stofan Óðinsgötu 6 B. Sími 2076
KALDHREINSAÐ
þorskalýsi sent um allan bæ. —
Bjöm Jónsson, Vesturgötu 28.
Sími 3594.
Föstudagur 1. sept. 1939.
Rauða akurliljan og rænda brúðurin
f ® A H A Ií D S S A G A
KAUPUM FLÖSKUR,
stðrar og smáar, whiskypela,
giös og bóndósir. Flöskubúðin,
Bergstaðastræti 10. Simi 5395.
Baekjum. Opið allan daginn.
KAUPUM FLÖSKUR
glös og bóndósir af flestum teg-
undum. Hjá okkur fóið þjer ó-
yalt hæsta verð. Sækjum fi
yðar að kostnaðarlausu. Sími
5383. Flöskuversl. Hafnarstr. 21
EFTIRMIÐDAGSKJÓLAR
aumarkjólar og blúsur í úrvali.
Saumastofan Uppsölum, Aðal-
Btrseti 18. — Sími 2744.
_
VANTAR DUGLEGA
-og ábyggilega stúlku sem
lyrst. Uppl. í síma 2378
STÚLKA
ðsflkast. Matsalan, Grundarstíg
11.
ROTTUM, MÚSUM
og alskonar skaðlegum skor-
kvikindum útrýmt úr húsum og
akipum. — Aðalsteinn Jóhanns-
son, meindýraeyðir, sími 5056,
Reykjavík.
OTTO B. ARNAR,
löggiltur útvarpsvirki, Hafnar-
stræti 19. Sími 2799. Uppsetn-
íng og viðgerðir á útvarpstækj-
um og loftnetum.
BOKKAVIÐGERÐIN,
Hafnarstræti 19, gerir við kven-
sokka. Fljót afgreiðsla. — Sími
2799. Sækjum sendum.
^&lC&tfnningiw
VENUS SKÓGLJÁÍ
mýkir leðrið og gljáir skón* \t-
burða vel.
VENUS-GÓLFGLJÁI
afburðagóður og fljótvirkur. —
Ávalt í næstu búð.
ERUM KOMNIR I BÆINN.
Tökum að okkur hreingerning-
ar eins og að undanförnu. —
Guðni og Þráinn. Sími 2131.
HESTAR
teknir í hagagöngu og fóðrun
yfir skemri eða lengri tíma í
Saltvík á Kjalarnesi. Stefán
Thorarensen. Sími 1619.
FRIGGBÓNIÐ FlNA,
er bæjarins besta bón.
BESTI FISKSlMINN
er 5 2 7 S .
MATSALAN
Tek fólk í fast fæði. — Frú
Laila Jörgensen, Grundarstíg 11
En Chauvelin sást hvergi. —
Ringlaður og yfirkominn af
sársaukafullri gremju var hann
flúinn frá sjónarsviði ósigurs síns.
Carrier ljet leita um eyjuna
þvera og endilanga, og næstu
daga Ijetu Maratsveitirnar aðals-
menn og uppreisnarmenn í friði.
— Þeir höfðu nóg að gera við
að leita að litlum og pervisnum
manni. Manni, sem sagður var
skarpskygn, en hafði þó ekki þekt
í sundur Paul Friche, hinn ræfils-
lega dáta, og glæsilegasta tísku-
herra samkvæmissalanna í Bath
og London. Þeir voru að leita að
manninum, sem þótti allra manna
slungnastur, en hafði þó hvorki
þekt sjálfan Carrier frá erki-
óvini sínum, Rauðu akurliljunni
— Sir Percy Blakeney — nje
Yvonne Dewhurst frá Lalouet.
Því að það voru þau tvö,
sem óku burt í vagninum
rjett við nefið á honum, dulbúin
eins og Carrier og Lalouet.
X. KAPÍTULI.
Endurfundir.
Carrier helti úr skálum reiði
sinnar yfir Fleury, er hann
kom á fund hans. Bn Martin-Rog-
et sá sjer þann kostinn vænstan
að gera sig ósýnilegan fyrst um
sinn. Þó taldi hann rjettást að
blíðka harðstjórann með því að
senda honum peningana, eins og
hann hafði lofað. Og hann varð
þannig að sjá af tíu þúsund frönk-
um fyrir hjálp Carriers í þessu
niáli, sem hafði endað með alger-
um ósigri hans.
TJm sama leyti og Carrier var
bölvandi og froðufellandi af
bræði að spyrja og spyrja, hvern-
ig slík svik hefðu verið fram-
kvæmd, án þess þó að fá nokkuð
skynsamlegt svar, voru tveir menn
að kveðjast við lítið bakhlið á St.
Anne kirkjugarðinum. Sá yngri
og hærri ljet þunga peninga-
pyngju renna niður í vasa liins.
En hann laut niður og kysti hina
örlátu hendi.
„Mylord“, sagði hann. „Jeg lofa
yður því, að Kernogan hertogi
skal fá að hvíla í vígðri mnld.
Presturinn í Vertou er góður og
helgur maður. Hann kemur hing-
að, jafn skjótt og hann sjer færi
til þess, og biður fyrir hinum
dánu. Hjer er lítill vígður reitur,
sem byltingarmennirnir vita ekki
um ennþá“.
„Og þjer ætlið að láta greftra
hann nú þegar og segja prestim
um, hvað hent hefirf'
„Já, áður en klukkustund er
liðin. Og þó hertoginn hafi aldrei
sýnt mjer neina gæsku, get jeg
ekki gleymt því, að jeg var öku-
maður hjá honurn og fjölskyldu
hans í þrjátíu ár. Jeg ók Mademoi-
selle Yvonne í fyrsta vagninum
hennar. Jeg var með henni þenna
hræðilega dag, með henni og her-
toganum, þegar þau yfirgáfu
Kernogan fyrir fult og alt. Og
jeg var ökumaður hertogadóttur-
innar hið ógleymanlega kvöld, er
hópur bænda rjeðst að vagni
hennar með Pierre Adet í broddi
fylkingar. Það var upphafið að
öllum hörmungunum. Guð veit,
hvar Pierre Adet er nú niður-
kominn. Hertoginn Ijet hengja
föður hans. En nú hefir hann
sjálfur fengið það hlutskifti að
hvíla í óþektri gröf. Bara, að jeg
vissi hvar Yvonne væri! Þá liði
mjer betur“.
„Yvonne er konan mín, gamli
vinur“, sagði ungi maðurinn blíð-
lega, „og á vonandi eftir að lifa
mörg hamingjusöm ár, ef mjer
tekst að láta hana gleyma' öllu því
illa, sem hún hefir orðið að þola“.
„Amen, Mylord“, sagði gamli
maðurinn hátíðlega. „Jeg bið yður
að færa hinni göfugu hefðarfrú
kveðju mína og fullvissa hana um,
að gamli Jean-Marie, ökumaður-
inn hennar, skuli sjá um, að faðir
hennar verði grafinn eins og
kristnum aðalsmanni sæmir“.
„Jeg vona, að þjer leggið ekki
of mikið í hættu, gamli vinur“,
sagði Tony lávarður vingjarnlega.
„Ekki meira en þjer, Mylord“,
svaraði Jean-Marie alvarlega,
„sem hafið borið gamla húsbónda
minn á bakinu gegnum götur
Nantesborgar“.
„Það var ekki hættulegt“, svar-
aði lávarðurinn. „í kvöld voru
þeir að elta þýðingarmeiri bráð.
Guð gefi, að þeir hafi ekki náð
henni!“
Varla hafði hann slept orðinu,
er hófadynur heyrðist í
fjarska og skrölt í vagnhjólum.
„O, þarna eru þau að koma,
guði sje lof!“ hrópaði Tony lá-
varður með titrandi röddu, er gaf
til kynna nokkuð af öllum þeim
sálarkvölum, sem hann hafði liðið,
síðan hann hafði skilið við elsk-
aða eiginkonu sína og hinn hug-
prúða foringja sinn í veitingahús-
inu „Dauða rottan“.
Þá hafði hann rutt sjer braut
út úr veitingahúsinu, með líkið á
bakinu. Hann gerði eins og honum
hafði verið sagt. Fjelagar Rauðu
akurliljunnar vissu ekki hvað það
var að óhlýðnast eða bíða ósigur.
Anthony lávarður reikaði um
dimmar götur Nantesborgar, með
þessa byrði, isem trygð hans og
göfgi hafði lagt honum á herðar,
þessa byrði, sem var líkið af
manni, er gert hafði honum ófyrir-
gefanlegan órjett. En Tony lá-
varður kunni að fyrirgefa og hann
hlýddi skilyrðislaust, þó að hann
stofnaði með því lífi sínu og láni
í voða.
Myrkrið hafði verið hans sterk-
asta stoð og f jandmenn hans höfðu
ekki gefið honurn gætur fyrir á-
kefðinni í það að elta fjelaga
hans. Hann hafði bitið á jaxl og
framkvæmt verk sitt. Og lionum
hafði jafnvel tekist að merja ótt-
ann um konu sína undir járnhæl
viljans. Nú hafði hann lokið hlut-
verki sínu og í fjarska heyrði
hann í vagninum, sem bar ástvin
hans æ nær.
r- imm mínútum síðar nam va^n
*■ inn staðar rjett hjá þeim,
og glaðleg rödd kallaði:
„Tony, ertu þarna?“
„Percy!“ hrópaði ungi maður-
inn.
Hann vissi þegar, að alt hafði
gengið að óskum. Hinn hugdjarfi
foringi og tryggi vinur hafði með
snar'ræði sínu og hugviti unnið
einn sigurinn enn. Tony lávarður
heyrði á hljómnum í röddinni, að
ráðagerðin hafði hepnast.
í einni svipan var hann kominn
inn í vagninn, og Yvonne lá í
faðmi han.s
Sir Percy hafði klifrað yfir í
vagnsætið og tekið taumana úr
hendi ökumannsins, sem vissi ekk-
ert hvaðan á sig stóð veðrið.
„Fulltrúi, borgari taut-
aði hann í leiðslu.
„Farðu niður úr ökusætinu,
glópurinn þinn“, sagði „fulltrú-
inn“ í skipunarróm. „Þið verðið
hjer á þjóðveginum, póstekillinn
og þú, og á morgun getið þið sagt
hverjum, sem heyra vill, að enski
njósnarinn hafi ráðist fantalega á
ykkur og skilið ykkur eftir nær
dauða en lífi fyrir utan St. Anne
kirkjugarðinn. Hjerna“, bætti
hann við og kastaði peninga-
Pyngju til þeirra, „hjerna eru
hundrað frankar fyrir hvorn.
Drekkið nii skál fyrir velferð
enska njósnarans, og ósigri and-
stygðar þjóðfulltrúans ykkar.“
Mennirnir hlýddu orðalaust,
klifruðu niður, annar af hestinum,
og hinn úr ökusætinu og stóðu
síðan og horfðu undrandi og
hræddir á þenna kynlega^ mann.
En nú var hver mínúta dýrmæt
og hestarnir ólmir að halda áfram.
„Hvar finnum við Hastings og
Ffoulkes,“, kallaði Sir Percy til
Tony lávarðar, sem var falinn á
bak við tjöldin inni í vagninum.
„Á ihorninu 4 Rue de Gigan“,
svaraði hann þegar í stað. „Það
er aðeins tvö hundruð metra frá
borgarhliðinu. Þeir gefa þjer gæt-
ur“.
„Ffoulkes verður póstekill“,
sagði Sir Percy hlæjandi, „og
Hastings á að sitja við hlið mjer
í ökusætinu. Þið skuluð sannar-
leag fá að sjá, hve vörðurinn við
borgarhliðið og meðfram öllum
veginum heilsar vagni fulltrúans
með mikilli lotningu! Svei mjer,
ef jeg hefi nokkurntíma á æfinni
skemt mjer jafn vel!“ bætti hann
við í lægri róm.
Hann hottaði á hestana og. slak-
aði á taumunum — og brátt stóðu
ökumaðurinn, póstekillinn og Jean
Marie og horfðu á eftir vagninum,
sem hvarf út í myrkrið.
„Af stað nú til Le Croisic og um
borð í „Dagdraum“,“ andvarpaði
Rauða akurliljan. „Og síðan sigl-
um við til Marguerite!“, bætti
hann við með eftirvæntingu.
I
nni í vagninum sagt Yvonne í
faðmi eiginmanns síns, dauð-
þreytt, en óumræðilega hamingju-
söm, og reyndi að svara öllum
þeim spurningum, sem hann ijet
rigna yfir hana um hinn æsandii
eltingarleik og flóttann um göt-
urnar á Feydeau-eyjunni.
„Jeg fæ ekki méð orðum lýst'
því, hve jeg varð giöð, þegar jeg'
vissi að jeg var í örmum Rauðu?
akurliljunnar“, sagði hún. „Eitt
orð fram honum og jeg skildi altC
Og þá reyndi je§ að vera dngleg^
Þegar eltingarleikurinn stóð setn
hæst, sluppum við inn í lítínn og-
eyðilegan húskofa.
í bakherbergi þar voru margir*
pokar með gömlum föfum.
„Þetta er geymslan mín“, sagði
Sir Perry, „og fyrst við erum afe
hingað komin, skulum, við leika 4
dónana!‘ ‘
Síðan Ijet haiin mig fara »
strákaföt og hvarf sjálfur. En
þegar hann kom aftur, ætlaði jeg;
ekki að þekkja hann. Hann var-
hræðilegur, og málrómurinn! Eni
svo liló hann, og þá' þekti jeg;.
| hann strax.
Hann sagði mjer; hvaðá hlut--
verk jeg ætti að léika, og jeg.-
gerði auðvitað; mitt ýtrasta. Eri
jeg þorði varla að draga andann,.
þegar við komum út á torgið og
sáum allan marinfjöldann. Mjer-
fanst, sein allir^ niyndú þekkja
:mig. Hugsaðu þjer, elsku vinur-
minn .. .. “
En hvað það var, sem Yvonne-
Dewhurst vildi sagt hafa, veit
enginu, því' Tony lávarður lokaðii
munni hennar með kossi.
E NDIR .
2 HERBERGI OG ELDHÚS
óskast 1. október. — Skilvís;
greiðsla. Upplýsingar f sím&s
4304.
KENNI TUNGUMÁL,
reikning og eðlisfræði. Les með
skólafólki. Páll Jónsson, Leifs-
götu 23 II. Heima kl. 20—22.
Vinsælastar eru
hraðferðir §fcindórs
til og frá Akureyri. Altaf um Akranes. Upphitaðar bifv
reiðar með útvarpi. — Fjórar ferðir í viku.
Sleindór. Sími 1580.
ÞAÐ ER EINS MEÐ
Hraðferðir B. 8. A.
OG MORGUNBLAÐIÐ.
Alla daga nema mánudaga
Afgreiðsla í Reykjavík á
BIFREIÐASTÖÐ ÍSLANDS. — SfMI 1540.
BifreiHastOÍI Akureyrar.