Morgunblaðið - 24.11.1943, Síða 11

Miðvikudagur 24. nóv. 1943.
MORGUNBLA.ÐIÐ
11

Þau gengu gegnum garðinn
og náðu síðan í leigubifreið.
Er þau voru sest inn í hana, tók
Chang hönd konu sinnar og
byrjaði ósjálfrátt að nudda
hrjúfa bletti á fingrum henn-
ar.
. „Dráttarkarlshendur“, sagði
Pearl og brosti. Hann tók af
•sjer gleraugun og bar hönd
hennar upp að augum sjer til
að skoða hana betur. Mikil
bliða og ástúð fólst í tilburðum
hans.
„Hvernig gekk þjer í Nan-
king?“ spurði Pearl.
Yutsing svaraði ekki strax.
„Mjer gekk ekki sjerlega
vel“, sagði hann loks. í augna-
blikinu skortir fólk bæði pen-
ing'a og áhuga fyrir skátahreyf
ingunni. Það kom meira að
segja fram uppástunga um að
fresta Jamboree-mótinu. En
við skulum ekki gefast upp“.
Hann sat um stund niðursokk-
inn í hugsanir sínar, en hjelt
ósjálfrátt áfram að nudda
hrjúfu blettina á höndum
Pearl.
„Eftir því, sem jeg hefi kom-
ist næst, stendur tuttugasti og;
níundi herinn sig með afbrigð-
um vel, en engu að síður er á-
:standið í Norðri alvarlegra en
okkur grunar“, sagði hann.
„Marskálkurinn er kominn frá
Kuling. Jeg heyrði ávæning af
því í lestinni, að Rauði herinn
hefði drepið sextíu þúsund
Japani“, bætti hann við. Ská-!
sett augu Pearl loguðu.
„Sextíu þúsund Japani!“
hrópaði hún. „Gott, ágætt, fyr-
irtak! Við skulum sýna Japön-
um í eitt skifti fyrir öll, að
þeir eru ekki ósigrandi. Ein
títuprjónsstunga í útblásna
blöðru — þá springur hún!
Þeir hafa enn aldrei barist við
sameinað Kína“.
Chang horfði á konu sína og
'brosfi ástúðlega, en þó dálítið
háðslega. Þegar hún hleypti í
sig þjóðernisofstæki eins og
núna, minti hún hann oft á
Fong' Yung. Konur brunnu oft
meira af áhuga en karlmenn,
ef til vill vegna þess, að þær
skorti röksemi til að halda sjer
í skefjum. „Sá sem söðlar tígr-
-isdýrið, verður einnig að geta
riðið því“, var það eina, sem
hann sagði. Þau sátu þegjandi
um stund, en stigu út úr bif-
reiðinni hjá Hongkew skemti-
garðinum. Þar var svalt og þar
úði og grúði af enskum barn-
fóstrum, sem spókuðu sig á-
samt ljóshærðum og hraustleg-
um börnum húsbænda sinna. —
Chang og kona hans gleymdu
stjórnmálunum, er þau gengu
meðfram tjörninni undir laufi
trjánna. Þau ræddu ítarlega og
af miklum áhuga, ‘ hvert þau
ættu að fara og hvað þau ættu
að borða. Þau komu sjer sam-
an um Fung Hei gistihúsið, og
urðu alt í einu glorhungruð.
Þau stóðu nokkra stund
skamt frá tennisbrautunum og
horfðu á leik þeirra, sem þar
voru staddir. Rakan svala
lagði upp úr snöggum gras-
sverðinum.
,,Við ættum eiginlega að iðka
tennis“, sagði Pearl.
4 „Við ættum að gera það“,
svaraði Yutsing. Það gegndi
sama máli um það og einka-
bifreiðina, sem þau voru altaf
að tala um að kaupa, en komst
aldrei í framkvæmd. „Við ætt-
um að kaupa okkur bifreið“,
sögðu þau, er þau komu út á
strætið og enga leigubifreið
var að fá. Þetta var á þeim
tíma dags, sem allar skrifstof-
ur og verslanir í alþjóðahverf-
inu voru að loka og raflýst
auglýsingaspjöld byrjuðu að
lýsa upp borgina, enda þótt
himininn væri enn bjartur.
Loks náðu þau þó í tóma leigu-
bifreið og Yutsing tók þegar
aftur utan um stórar, hrjúfar
hendur konu sinnar.
Pearl hafði hrist af sjer alla
þreytuna, því að kvöldysinn í
borginni minti hana á New
York og rak á flótta óyndi það,
sem einstaka sinnum gagntók
hana. Hún hafði farið með
Chang til Kína vegna þess, að
hún hafði alið í brjósti óljósa
þrá eftir hinu ókunna ættar-
landi sínu, og einnig var það
álit hennar, að köllun biði henn
ar í Kína. Orðaflaumur og
andag'ift stúdentanna í kín-
verska klúbbnum í New York
hafði fylt hana ákafa og sterkri
þrá til að leggja sinn skerf til
endursköpunar mikillar og
fornrar menningarþjóðar. En
það, sem hún síðar kyntist í
Kína, fylti hana blygðun fyr-
ir hönd landa sinna og hún
varð oft að bíta á jaxlinn og
kreppa hnefana, til þess að von
brigðin yfirbuguðu hana ekki.
Hún reyndi að telja sjálfri sjer
trú um, að það, sem hún gerði,
hefði mikla þýðingu fyrir Kína
og kínversku þjóðina. Annast
sýfilissýkt börn. Gefa mönnum
inn salvarsan. Berjast gegn
ópíumnautninni. Kenna fátæk-
um mæðrum undirstöðuatriði
almennrar heilsufræði. Flestir
Kínverjar trúðu enn, að
galdraþula prestanna megn-
aði meira en alment hrein-
læti. Pearl starfaði af óþrjót-
andi, örvæntingarblandinni
bjartsýni og elju, og sjerhver
smásigur' gerði hana hreykna
og hamingjusama. Hún elsk-
aði einnig mann sinn heitt og
innilega, en það varð hún að
dylja að miklu leyti, vegna
þess, hversu ókínverskt það
var að láta bera of mikið á til-
finningum sínum. Hann var í
hennar augum öllum öðrum
betri, dygðugri og göfugri.
Göfugar hugsjónir og hrein-
leiki hjartans voru sjaldgæfir
og dýrmætir eiginleikar í
Kína. Hann talaði aldrei um
fortíð sína, en hana rendi grun
í, að hún hefði verið örðug og
örlagarík, þrátt fyrir lygnuna
á yfirborðinu. Skáldið Liu,
einn hinna fáu vina Yutsings,
sem hafði þekt hann lengi,
hafði látið orð falla, sem bentu
til þess. Stundum lá hún vak-
andi á nóttinni og hlustaði á
andardrátt hans, þar sem hsnn
svaf. Maðurinn minn, hugsaði
’.ún, minn.
„Eigum við að taka Liu
með?“ spurði Yutsing og vakti
hana upp úr hugsanamókinu.
„Það er sjálfsagt“, sagði Pearl,
enda þótt hún hefði heldur
viljað eyða kvöldinu ein með
manni sínum. Liu bjó í kín-
verska hverfinu Hongkew, við
eitt hinna þröngu stræta, sem
engum bifreiðum var fært.
Pearl beið, uns Yutsing kom
aftur með Liu. Þrátt fyrir hit-
ann var skáldið í brúnum, hálf
skítugum baðmullarkyrtli. —
Hann var í honum alla daga,
hvernig' sem viðraði, og það
fjekk Pearl stundum til að
kalla hann skáldið tilgerðar-
lega. Liu svaraði góðlátlegum
spaugsyrðum hennar með
hnyttnum kvæðum, sem hann
sendi heim til hennar ásamt
blómvendi. Andlit hans var
skarplegt og greindarlegt og
háls hans, sem kom í ljós upp
úr óhreinni skyrtunni, var ó-
trúlega hvítur og grannur og
gerði, að hann sýndist yngri
en hann raunverulega var.
Reyndar var fátækt og einsetu-
mannslifnaður Liu aðeins
kenjar, því að hann var af
ríkri og voldugri ætt og átti
lönd og hús einhversstaðar og
konur og börn.
„Komdu sæl“, sagði hann og
tók í hönd Pearl.
,,Sæll“, sagði hún og brosti.
Þau tÖluðust ævinlega við á
ensku, því að enda þótt Oxford
enska Liu og New York mál-
lýska Pearl væri næsta ólíkar
tungur á að heyra, skildu þau
hvort annað ágætlega, og Liu
áleit hina bjöguðu lágstjetta
kínversku, sem Pearl annars
varð að tala sjúklinganna
vegna, henni algerlega ósam-
boðna.
„Nokkuð að frjetta?“ spurði
Pearl, um leið og hún hag-
ræddi sjer í sætinu milli mann
anna tveggja. Nú þegar Liu
var á annað borð kominn, var
hún hin ánægðasta. Hann var
að vissu leyti mikilvægur og
ómissandi þáttur í hjónalífi
hennar og Yutsing. Kvöldin
voru ætíð fjörugri og bjartari,
þegar Liu var með þeim.
PJETUR PRANGARI
Æfintýr eftir P. Chr- Ásbjörnsen.
5.
„Það er nú svo, drengur minn“, sagði hann við piltinn,
„að það er nú ekki alveg vandalaust, að eiga dóttur mína
fyrir konu, enda verður þú, ef þú vilt eiga hana lengur,
að fara til drekans í Dimmufjöllum og ná fyrir mig í
þrjár fjaðrir úr stjelinu á honum, því hver sá, sem þær
hefir, getur fengið hvað sem hann vill“.
„Hvernig á jeg nú að finna þenna dreka“, sagði tengda-
sonurinn.
„Það verður þú sjálfur að annast, ekki veit jeg neitt
um það“, sagði Pjetur.
Piltur lagði nú af stað og var hinn hughraustasti. —
Þegar hann hafði gengið alllengi, kom hann að konungs-
höll einni. Það er best jeg fari hjer inn og spyrji ráða, því
konungar og slíkt fólk veit meira en almúginn, kannske
konungurinn viti um leiðina til drekans.
Konungur spurði hvaðan pilturinn væri og hvert hann
ætlaði að fara.
„Jeg ætla að fara til drekans í Dimmufjöllum og ná
þrem fjöðrum úr stjelinu á honum. Bara að jeg geti fund-
ið þenna dreka“, sagði piltur.
„Gæfumaður verðurðu þá“, sagði konungur, því enn
hefi jeg aldrei heyrt, að neinn kæmi aftur, sem ætlaði
að heimsækja hann. En ef þú hittir hann, þá gæturðu
gjarna spurt hann frá mjer, hvernig jeg eigi að fara að
því, að fá hreint vatn í brunninn minn, það er alltaf
gruggugt, hvernig sem jeg fer að“.
„Já, það skal jeg gera“, sagði pilturinn.
Konungurinn ljet veita honum vel og gaf honum bæði
nesti og peninga, þegar hann fór.
Eftir nokkra ferð kom hann að annari konungshöll. —
Þegar hann kom inn í eldhúsið þar, kom konungur fram
þangað til hans, spurði hann síðan hvaðan hann væri og
hvert hann ætlaði.
„Jeg ætla til drekans í Dimmufjöllum og ná þrem
fjöðrum úr stjelinu á honum“, sagði piltur sem áður.
„Mikla hamingju þarf til að gera það“, sagði konung-
ur, „því enn hefi jeg ekki heyrt, að neinn hafi komið það-
an aftur. En skyldir þú komast þangað, þá geturðu spurt
hann fyrir mig um það, hvar dóttir mín sje. — Hún hvarf
fyrir mörgum árum“, sagði hann. „Jeg hefi bæði leitað
og lýst eftir henni, en enginn hefir getað sagt mjer neitt
um hana“.
„Þetta skal jeg gera“, sagði piltur.
Honum var gerður góður beini í þessari konungshöll,
og þegar hann fór þaðan, fjekk hann bæði peninga og
nesti með sjer.
„Hvort þykir % þjer vænna
íum pabba þinn eða mömmu?"
,,Pabba“.
„Hversvegna?“
„Hann er næstum því aldrei
beima“.
★
„Þú segir, að jeg hafi aldrei
verið ástianginn. — Það er
bölvuð vitleysa. Þegar jeg var
með Maríu. var jeg svo skot-
inn í henni, að jeg tók skroið
út úr munninum og spýtti
þrisvar áður en jeg kysti
hana“. ,
★
„Hefirðu heyrt það, að í gær
sást Olsen kríthvítur í framan,
löðrandi í froðu og með hníf í
hendinni“.
„Hvað gekk að honum, varð
hann brjálaður?“
„Nei, hann var að raka sig“.
★
Prófessorinn: „Jeg er oi'ðinn
leiður á öllum þessum vitlausu
gamansögum um gleymna pró-
fessora. — Þess vegna hefi jeg
tekið upp þann sið að skrifa
alt, sem jeg hugsa, niður í vasa
bók, sem jeg svo geymi í vest-
isvasa mínum“.
★
„Hefirðu boðið ungfrú Sjg-
urðar til miðdegisverðar?“
„Nei, maðurinn minn getur
ekki liðið hana“.
„En ungfrú Gunnars?“
„Nei, manninum mínum lík-
ar vel við hana“.
★
Hún: „Finst þjer ekki, Pjet-
ur, að við þyrftum að fara að
gifta okkur?“
Hann: „Jú, sannarlega, en
það er víst enginn kvenmaður,
sem vill giftast mjer, og eng-
inn karlmaður þjer“.
★
Tveir reyndir sjóarar ræðast
við:
„Jeg hefi nú siglt meira og
komið á fleiri staði en þú. Jeg
sigldi eitt sinn svo langt norð
ur, að jeg sá norðurpólinn eins
og svart prik í fjarska“.
„Hvenær var það?“
„Það var 1895“.
„Það stendur heima, þú sást
alls ekki norðurpólinn, heldur
mig“.
★
„Pabbi, þú sagðir, að „tattú-
ering“ nú á tímum væri alveg
sársaukalaus“.
„Já, er hún það kannske
ekki?“
„Nei, alls ekki. Þú hefðir
átt að heyra, hvað tannlækn-
irinn öskraði hátt, þegar jeg
beit hann í fingurinn“.
★
Kona, sem á heima í kjall-
.araíbúð, við lítinn dreng:
„Þú spýttir á gluggann minn,
óþokkinn þinn. Hvað heldurðu
að hún mamma þín segði, ef
jeg spýtti á gluggana hjá
henni?“
Snáðinn: „Hún myndi segja,
að það væri vel gert, því að
við eigum heima á fimtu hæð“.