Morgunblaðið - 01.12.1943, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 1. des. 1943.
MORQ UNBLAÐIÐ
15
m*tvalcsboh
£TTW
YtCKlMl/rí?
Hún sagði hægt á bjagaðri
þýsku: „Ku — ástin mín“.
„Fagra, fagra Meilan, ástin
mín“, sagði Kurt. „Það sem jeg
vil fá að vita er heimilisfang
þitt. Hlustaðu nú á mig Greta
litla. Jeg bý — Ku býr —
Shanghai-hótel. Hvar býr
Meilan? Hvar? Skilurðu mig?
Setjum nú svo að mig langi til
að bjóða þjer á dansleik. —
Hvar?“
Meilan laut höfði og endur-
tók niðurlút sögu sína.
„Meilan er eign og ámbátt
hins mikla lávarðar, Chang
Bogum. Hinn mikli lávarður
keypti mig og systir mína, þeg-
ar við vorum lítil börn. Hann
gaf okkur föt og hrísgrjón og
ljet konu ala* okkur upp og
kenna okkur að þjóna karl-
mönnum. Lávarðurinn Chang
Bogum hefir gert systur minni
þann heiður að taka sjer hana
fyrir fylgikonu. En hann hefir
geymt mig handa hinum mikla
lávarði syni sínum, Chang Yut-
sing. Syni hans líst vel á mig
og jeg á að búa í stóru húsi og
fá nóg af armböndum og eyrna
lokkum og eins marga silki-
kyrtla og mig lystir. Og ef jeg
gef honum son mtm hann setja
mig yfir konu sína, sem er ó-
þyrja, og þá mun jeg ráða yfir
húsinu. Samt þykir mjer leiðin-
legt að skilja við þig, litli prins
inn minn“.
„Þetta er allt ákaflega
skemmtilegt, Greta litla“,
sagði Kurt, þegar hlje varð á
hinu kínverska orðaflóði. „Jeg
þykist að minnsta kosti skilja
það af framkomu þinni, að þú
átt eitthvað gott í vændum.
Mjer gerir það hvorki til nje
frá — jeg kæri mig kollóttan.
Vjer tökum þá saman við píp-
una á ný, þú kemst ekki í hálf-
kvist við ópíumnautn, þrátt
fyrir allt, Greta litla. Adieu,
gullið mitt. Það var ánægjuegt
að kynnast þjer“. Að svo mæltu
stóð hann upp og byrjaði þegj-
andi að klæða sig.
Meilan sat á rúminu og horfði
á hann. Fóstran gerði allskon-
ar hávaða í ytra herberginu til
að gefa elskhuganum í skyn að
tími væri kominn til fyrir hann
að fara að hypja sig.
Kurt flautaði meðan hann
klæddi sig. Meilan stóð upp og
rjetti honum föt hans, eina og
eina flík í einu, en hann tók
hana upp og setti hana niður á
rúmið aftur eins og brúðu. —
Hann var hálf örvinglaður, og
hann flautaði enn hærra til að
dylja það og reirði svo fast á
sjer hálsknýtið, að það leit út
fyrir að hann hefði ekkert á
móti því að hengja sig. Bindið
,sem var gullt með grænum
doppum var gjöf frá Meilan.
Hún hafði einnig gefið honum
herfilega ljóta ermahnappa,
spm hún hafði keypt í japanskri
verslun. Það var eftirtektarvert
og hneykslanlegt í senn að Kurt
borgaði aldrei ástmeyjum nje
gaf þeim gjafir. Það var alltaf
öfugt.
Hann litaðist um eftir hár-
bursta, dýfði honum síðan ofárt
í sprungna þvottaskál og ein-
beitti huganum við að lagfæra
á sjer hjárið. Þegar hann ,leit
við bg á Meilah,'s&’hdnií áb lit-
il tár blikuðu í augnakrókum
hennar.
„Þetta er allt og sumt sem
vjer þörfnumst“, sagði hann og
stakk báðum höndum í buxna-
vasana, til að þær gerðu ekk-
ert af sjer. „Kínverskar stúlk-
ur gera aldrei uppistand. Það
stendur skrifað í hverjum ferða
mannabækling. Gert er gert og
það er búið sem búið er. Hverj-
um stendur ekki á sama?“
Það var liðið meira en ár
síðan Kurt kom til Shanghai.
Hinar hræðilegu fyrstu vikur
liðu honum seint úr minni. Dr.
Hain hafði fengið lítilsháttar
styrk frá góðgerðarstarfsemi
sem styrkti Gyðinga útlaga frá
Þýskalandi, og hann gaf Kurt
með sjer, þar eð hann var Aríi
og átti því ekkert tilkall til
styrks þessa. Þeir bjuggu á
gistihúsi sem fullt var af lús-
um og öðru því um líku, og
dagarnir liðu í stöðugum ótta
fyrir því að þeir kynnu að
sökkva dýpra en nokkrum hvít
um manni var auðið að afbera.
Loks fjekk hann þó atvinnu
við að spila á píanó í Dreka-
klúbbnum, sem var í rauninni
ekkert annað en krá.
Hann hafði herbergi að húsa-
baki innan um fjölda stúlkna
af öllum kynþáttum, sem höfðu
verið reknar úr næturklúbb-
um alþjóðahverfisins vegna
sjúkdóma, drykkjuskapar eða
lögbrota, og reyndu nú að skapa
sjer sjálfstæða atvinnu. Það
ríkti sífeld afbrýðisemi milli
hinna grönnu og unglegu Asíu-
stúlkna og hinna feitlögnu og
lífsþreyttu, en þó stoltu rússn-
esku kvenna, sem allar þóttust
vera afkomendur eða ættingj-
ar zarsins. Meðaumkun olli því,
að Kurt lenti í ástarbralli við
eina þeirra, Natösju að nafni.
Kunningsskapur þeirra hóíst
með því, að hann bar hana tiL
herbergis hennar eftir ofsalegt
móðursýkis kast. Nataskja var
of tilfinninganæma. Þar sem
hún flóði alltaf í tárum, herti
Kurt hjarta sitt gagnvart henni
Tilfinninganæmin, sem var
honum annars eiginleg sem
Þjóðverja og listamanni gufaði
upp. Hann gerðist kaldhæðinn
og ósvífinn, og kýmni hans bar
keim af hinum sjerstaka napra
blæ, sem verður mörgum
Shanghai-búum svo eiginlegur.
Natasja leti í brösum við Kór
eu-stúlku, er Betsy nefndist,
Hann var þrætueplið. Það var
í herbergi Betsy, þar sem hún
bjó með annari stúlku, að hann
komst í kynnj við hina ógleym
anlegu lykt að ópíum. Betsy
var algjörlega á valdi nautn-
arinnar, og kom hún honum í
kynni við hana. Strax og hann
hafði komist yfir óþægindi
byrjunarstigsins, komst hann á
það stig, sem Kínverjar eiga
við, er þeir tala um samræmi
við alheiminn. Hneygð til
kvenna var Kurt í blóð borin,
og hafði alla ævi þjáð hann.
Nú fylltist hann dásamlegum
friði í fullnægingu og hafði ekki
lengur neina þörf fyrir konur.
Skýndilega hvarf Betsý. Það
var ekki stúlkan sem hann
saknaði, heldur varð hann sjúk
,ur af, þrá eftir p,ípunni,. sem
Íi'ánM 'háfðl vamð úrtg ál; 'Þar
sem hann hafði enga peninga
til þess að kaupa hið dýra eitur,
sgm fáanlegt var hjá hundruð
um leynisala í borginni, gerðist
hann brátt tíður gestur á sóða-
legum smáknæpum, þar sem
fátæklingarnir: dráttarkarlar
burðarkarlar og verkamenn úr
bómullarverksmiðjunum vöndu
komur sínar. Hið ódýra ópíum,
sem þeir fengu þar var beiskt
og sterkt. Það var búið til úr
úrgangi, og olli mjög djúpum
svefni. Lífið er svo fullt af
mæðu, að aðeins hinn mikli
reykur gerir það bærilegt,
sögðu þeir, og Kurt samþykkti
þetta. Ekkert hefir neina þýð-
ingu, hver kærir sig ekki koll-
óttan?
Sjerstakt tilfelli bjargaði
honum og dr. Hain frá hungur
dauða. Hin ríkmannalega bif-
reið B. C. Chang bankastjóra
ók yfir konu kínversks járn-
brautarmanns og ungan son
hennar í hinni þröngu Ineng
Min Ineng.
Dr. Hain, sem horfði á slys-
ið veitti þeim fyrstu hjálp, fór
með þau á sjúkrahús, fjekk
blóvökva fyrir barnið og gerði
allt sem í hans valdi stóð til
þess að bjarga lífi þeirra
beggja.
Enda þótt litið ,væri á það
sem sjálfsagðan hlut að ekið
væri yfir fótgangandi fólk, og
slíkt vekti litla eftirtekt, því að
ekill B. G. Changs gat aðeins
sýnt veldi húsbónda síns með
því að skeyta ekkert um allar
umferðareglur, þá var þetta þó
undantekning frá reglunni. I
þetta skipti áttu fórnarlömbin
þó nokkuð undir sjer líka. Járn-
brautarþjónninn hafði sambönd
sem náðu til flutningamálaráðu
neytisins. Hann tilheyrði hinni
heiðruðu og áhrifaríku Wu-ætt,
og enda þótt hann væri fjar-
skyldur ættingi, þá nægði það
honum til þess að krefjast
Grunnhyggnu kerlingarnar
Æfintýr eftir P. Chr- Ásbjörnsen.
EINU SINNI voru hjón, sem ætluðu að fara að sá, en
þá áttu þau ekkert sáðkorn, og heldur ekki peninga til
þess að kaupa það fyrir. Eina kú áttu þau og hana ætlaði
nú maðurinn að fara með til bæjarins og selja hana, til
þess að hann gæti keypt sáðkorn. En þegar til átti að
taka, þorði konan ekki að sleppa manninum, því hún var
hrædd um að hann myndi kaupa brennivín fyrir kýr-
verðið. Þess vegna fór hún sjálf af stað með kúna og
eina hænu hafði hún líka með sjer.
Þegar hún var komin rjett að borginni, mætti hún
slátrara.
„Ætlarðu að selja kúna; kona góð“, sagði hann.
„Ójá, jeg verð víst að gera það“, sagði hún.
„Hvað viltu þá fá fyrir hana?“ spurði hann.
„Mörk vil jeg fá fyrir kúna, en hænuna skaltu fá fyrir
tíu dali“.
„Hænuna hefi jeg ekkert með að gera“, svaraði hann,
„og hana getur þú sjálfsagt losnað við í borginni, en
fyrir kúna skal jeg gefa þjer mörk silfurs“.
Þannig seldi kerling kúna og fjekk sína peninga, en
ekki fann hún neinn í borginni, sem vildi gefa tíu dali
fyrir þessa gömlu hænuskjátu, sem hún var með. Svo
fór hún aftur til slátrarans og sagði við hann: „Jeg losna
ekki við hænuræfilinn, góði maður. Þú verður að taka
hana af mjer, eins og þú tókst kúna“.
„Ætli okkur semjist ekki um það“, sagði slátrarinn,
bauð kerlingunni inn og gaf henni mat og skenkti henni
svo mikið vín, að hún varð drukkin og snarringluð í
höfðinu.
Meðan kerlingin var að sofa úr sjer vímuna, tók slátr-
arinn hana, dýfði henni í tjörutunnu og helti yfir hana
úr fiðurpoka, sem hann átti. > ».
Þegar kerlingin svo vaknaði aftur, var hún öll í fiðri
og fór að hugsa um, hverju þetta sætti: Er þetta jeg
eða ekki jeg? Nei, það er ómögulegt að þetta sje jeg,
þetta hlýtur að vera einhver stór og undarlegur fugl.
En hvernig á jeg að fara að því að vita hvort þetta er
jeg eða ekki jeg. — Jú, nú veit jeg það, ef kálfamir
sleikja mig og hundurinn geltir ekki að mjer, þegar jeg
kem heim, þá er þetta jeg sjálf.
Hundurinn hafði varla fyrr komið auga á slíkt ferlíki,
en hann tók að gelta eins og vitlaus væri, eða eins og
þjófar og ræningjar væru að koma heim að bænum. „Nei,
þetta getur víst ekki verið jeg“, sagði kerling þá. Þegar
hún kom inn í fjósið, vildi kálfurinn ekki sleikja hana,
I a
jutujl
Hún: Hvernig vogið þjer yð-
ur að kyssa mig?
Hann: Jú, sjáið þjer til ung-
frú. Þjer vitið að skrifað stend-
ur: Breytið við aðra eins og
þjer viljið að aðrir breyti við
yður.
★
Kvenfarþegi: Heyrið þjer
ferjumaður. Eruð þjer ekki
hræddir um að báturinn sökkvi,
þegar hann er svona hlaðinn
fólki?
Ferjumaðurinn: Nei, það er
jeg ekki. Jeg skal nefnilega
segja yður, að jeg hefi alltaf á
mjer björgunarbelti undir vest-
inu.
★
„Þarna fóru tveir negrar. —
Annar þeirra var sonur hins,
en hinn var ekki faðir hins fyr
nefnda“.
„Þetta skil jeg ekki“.
„Jú, það var móðir hans“.
★
„Hvað var það, sem olli dauða
hajns?“
! ,,Kaffi“.
„Hvei’nig þá?“
„Hann fjekk tvö hunduð
punda kaffisekk í höfuðið“.
★
„Hvernig þoldirðu að vera í
bænum í sumar? Það var svo
hræðilega heitt“.
„Það kom nú ekki mikið við
mig. Jeg gekk á milli kunn-
ingjanna og bað um að lána
mjer peninga. Jeg var þá viss
um, að fá kuldalegar móttök-
ur“.
★
„Hvað er að þjer í fótunum?“
„Jeg er með líkþorn“.
„Hvers vegna gerir þú þá
ekki eitthvað fyrir þau?
„Hvers vegna ætti jeg að
gera það? Aldrei hafa þau gert
neitt fyrir mig“.
★
Hún: Sörensen hjónin hafa
verið gift í 20 ár, og samt situr
hann heima hjá henni á hverju
kvöldi. Þetta getur maður nú
kallað ást.
Hann: Nei, þjer skjátlast góða
mín. Það er gigt.
„Það var sennilega ást við
fyrstu sýn?“
„Nei, aðra, því að í fyrsta
skiftið vissi jeg ekki, að faðir
hennar átti peninga“.
★
Frá Skotlandi.
„Hvers vegna eruð þjer í
svona illu skapi hr. Parker?
Þjer sem hafið rjett unnið
stærsta vinninginn í happdrætt
inu?“
„Jú, herra Johnstone. Jeg
átti tvo happdrættisseðla, og
nú naga jeg mig í handabökin
fyrir að hafa eytt peningum í
hinn“. . ’
★
„Það er naumast. Hefirðu
fengið einhver ný skotfæri?
„Nei, en jeg er nýbúinn að
kaupa bíl”.
★
„Jeg gaf fimmtíu þúsund
krónur fyrir þessa mynd, en
byrjaði lífið sem berfættur
smádréngur11.
„Ekki fæddist jeg heldur með
sokka á fótunum“.