Morgunblaðið - 04.12.1943, Blaðsíða 11

Laugardag'ur 4. desember 1943
ORGUNBLAÐIÐ
11
íftlg
vícki mm
„Jeg veit ekki hvernig starf
hans sem atvinnuelskhugi
gengur“, sagði Madame háðs-
lega. „Engum dylst að ópíum
eyðileggur hneigð manna til
kvenna. En hann er engu að
allra snotrasti náungi.
„Nei þarna kemur B. G. í
allri sinni dýrð. Monsieur
Chang!“ hrópaði hún, og veif-
aði báðum handleggjunum. —
En . bankastjórinn, sem var
klæddur kínverskum búning,
úr ljósgrænu silki hneigði sig
aðeins lítilega um leið og hann
gekk fram hjá. Hann leit að
vísu lauslega á Helen. Augum
manns, sem kann að meta
kvenlega fegurð. Helen tók eft-
ir augnaráði hans, eins og kona
sem þekkir karlmenn. Hún
brosti með sjálfri sjer. Madame
hafði tekið eftir og notið hinna
snöggu svipbrigða.
„Þetta er B. G. Chang, á-
hrifamesti maðurinn í Shang-
hai eftir því sem menn segja“,
sagði hún um leið og hann
gekk burt.. „í stríðinu milli
Chang Tsolin og Fong-Iuhiang
hershöfðingja studdi hann báða
aðila fjárhagslega. Fong hefir
svarið að koma honum fyrir
kattarnef. Þess vegna býr
Chang hjerna á hótelinu. Einu
sinni gerði hann sjer lítið fýrir
og kyrkti þrjá menn, sem
reyndu að ræna honum, Það er
sagt, að hann sje svo sterkur
að hann lyfti heilu nauti. En
best er þó sagan um það, hvern-
ið hann losaði sig úr greipum
bófa í annað sinn. ímyndið yð-
ur: Hann var að fara út úr bank
anum, og áður en honum tókst
að komast inn í bifreiðina stóðu
tveir menn með skambyssu-
hlaupin við bakið á honum. —
Lögregluþjónn stóð skamt frá,
en eðlilega gat B. G. ekki kall-
að tjl hans. Hvað haldið þjer
að hann hafi gert? Hann josaði
belti sitt í snatri — þjer vitið
að Kínverjar halda buxunum
sínum aðeins uppi með belti —
svo buxur hans fjellu á hæla
niður. Eðlilega kom lögreglu-
þjónn æðandi, er hann sá slíka
óhæfu — risavaxinn Kínverja
nakinn að neðan á miðju al-
þjóðahverfinu — þannig bjarg-
aðist Chang. Snarræði, finst
yður ekki? Og þroskuð kýmnis
_gáfa“.
Russel virtist ekki hafa hlust
að á þessa síðustu sögu Ma-
dame, því að hann fitjaði á ný
upp á fyrra umræðuefninu.
„Þjer nefnduð ópíum, sagði
hann syfjulega. „Allir tala um'
ópíum. Er svo auðvelt að ná í
það: hjerna?“
„Ekkert er jafn auðvelt, kæfi
Monsieur Russel. Annarhvor
maður hjerna hefir ópíum. Mjer
hefir verið sagt, að það gangi
sama máli um það, og um
hvattarótarbrennivínið í Banda
ríkjunum á banntímanum. —
Ekkert er auðveldara, en að
kaupa ópíum í Shanghai“.
„Hvernig til dæmis“, spurði
Russel. Helen leit snöggt og
rannsakandi á hann.
„Þjer þurfið ekki annað en
að spyrja einhvern sem neytir
ópíums“, sagði Madame glettn
islega. „Eins og er þarfnast jeg
um, að jeg held. Síðan Japanir
rjeðust inn í Norður-Kína hef-
ir ópíum, jafnvel morfín og
vín flætt inn í landið“.
„Mjer leikur hugur á að fara
til Peking, ef þess er nokkur
kostur“, sagði Helen til þess að
breyta um umræðuefni. „Hún
ef næsti áfengastaður okkar.
Það er ljófca óheppnin að koma
hingað einmitt þegar stríðið er
að brjótast út“.
„Það er alltaf stríð einhvers
staðar í Kína“, sagði Madame
Tissand. „Það er engin ástæða
til þess að taka það hátíðlega.
En hjerna kemur nú Chang
Hjerna erum við Monsieur
Chang — hjerna“.
Dr. Chang var í nýstrokkn-
um hvítum fötum og með nýj-
an barðastóran stráhatt í hend-
inni. Hann var í hvítum skóm,
ljósgrænum silkisokkum og
með bindi í sama lit. Hann ang-
aði af hárfeiti og kölnarvatni.
„Jeg bið þúsundfaldrar afsök
unar, sje jeg of seinn“, sagði
hann vandræðalegur.
„Alls ekki. Jeg er viss um,
að við höfum tíma til að sjá
.alveg nógu mikið“, tautaði
Russel. Frá upphafi hafði hann
verið því mótfallinn að taka
boði Kínverjans, en Helen
þjáðist — af óslökkvandi fróð-
leiksþorstá, og vildi sjá allt
markvert, hvar sem þau ferðuð
ust, og Bobbie Russel skorfi
þrek til þess að gera annað en
það sem kona hans ætlaðist til
af honum.
„Jeg á við, að við kærum
okkur ekki um að gera of mik-
ið ómak“, bætti hann við, því
að Helen hafði brýnt vandlega
fyrir honum nauðsyn þess að
vera kurteis við Kínverja. Dr.
Chang mótmælti kurteislega.
Hann hafði boðist til að sýna
Russelshjónunum hið mark-
verðasta í Shanghai fyrir orð
kínverska sendiherrans í Tokio.
Hann var mikill vinur hans og
hafðT skrifað honum, að mjög
hefði verið dekrað við Rússels-
hjónin í Japan og að Robert
Russel tilheyrði ætt, sem hefði
stjórnmálaáhrif í Englandi. —
Það væri því^afar mikilvægt að
láta hann fá gott álit á Nýja-
Kína, til þess að vega upp á
móti áhrifum Japana.
Það var með þetta fyrir aug-
um, sem Iutsing Chang, klædd-
ur nýjum fötum frá hvirfli til
ilja, angandi og brosandi, sveitt
ur og vandræðalegur, gerði sitt
ýtrasta hvað snerti hneigingar
og beyingar, en þótt enskan
væri ekki í sem bestu samræmi
við hina kínversku kurteisi.
Gríðarstór straumlínubifreið
með ökumanni í hvítum ein-
kennisbúningi stóð fyrir fram
an gistihúsið. Chang hafði feng
ið hana að láni hjá föður sínum
til þess að hafa áhrif á Englend
ingana.
Dr. Chang tók upp talpípuna
og gaf ökumanninum fyrirskip
un á kínversku, hvert skildi
halda. Hann var óðamála eins
og venjulega, 'í)egar til hans
kasta kom að skýra frá hinum
miklu ftamförum í Kína. Bland
aðar tilfinhingar gerðu vart við
sig í brjósti hans. fyrirlitning á
á aðskotadýrunum sem kúg-
uðu og þrælkuðu þjóðina, beisk
blygðunartilfinning vegna veik
leika kynþáttar hans, og aðdáun
á miklu sjálfstrausti útlending
anna. Undarlegt sambland, sem
allsstaðar einkendi viðskipti
hvítu og gulu kynþáttana.
„Við skulum staldra við í ein
um af barnaskólunum okkar“
sagði hann við förunauta sína.
„Börnin eru að æfa leikrit, og
jeg býst við að yður þætti gam
an að sjá hvað gert er í Kína
á sviði kennslumálanna.
Helen sá skelfingarsvipinn á
andliti manns síns og flýtti sjer
að svara: „Vissulega. Jeg hefi
mjög mikinn áhuga á skóla-
málum“.
Það lifnaði yfir Yutsing við
þessi uppörvunarorð hennar. ,,í
næstu viku get jeg sýnt yður
nokkuð, sem hlýtur að vekja
undrun yðar: Skátamót, sem
fimrn Jjúsund skátar úr hjerað-
inu Kíangsi taka þátt í. Það er
aðal hugðarefni mitt, frú Rus-
(sel. Æskan, hin komandi kyn-
slóð! Það er erfitt fyrir eldri
kynslóðina að breyta lifnaðar-
háttum sínum, en næsta kyn-
slóð verður öðruvísi. Því get
jeg lofað yður. Meira að segja
Moses varð að dvelja í fjörutíu
ár í eyðiaaörkinni með hinum
útvöldu, uns ný kynslóð var
fullvaxta. Hvað eru fjörutíu ár?
Hvað eru hundrað ár í endur-
sköpun þjóðar?
Helen horfði á andlit hins
smávaxna Kínverja, sem logaði
af áhuga. „Þjer eruð biblíu-
fróður?“ spurði hún kurteis-
lega.
„Jeg er kristinn“, svaraði
hann hóglátlega. Bobbie tók
engan þátt í samræðunum.
Skólinn var drungaleg bygg-
ing úr steinsteypu með gríðar-
(stórum gluggum og leikvelli
skamt frá. Þegar inp kom lykt-
AVttVlIcSÍJÓlí
Grunnhyggnu kerlingarnar
Æfintýr eftiV P. Chr- Ásbjörnsen.
/
3.
„Ætlarðu að gera út af við manninn þinn, kona góð?“
spurði maðurinn.
„Nei, jeg er bara að reyna að berja höfuðsmátt á þessa
skyrtu“.
Karlinn bar sig illa og sagði: „Æ, mikið skelfing er að
þurfa að fara í nýja skyrtu. Og ef einhver gæti búið til
höfuðsmátt á skyrtuna með einhverju öðru móti, þá skyldi
jeg borga honum þrjú hundruð dali“.
„,Ekki skal jeg verða lengi að því, ef jeg fengi skæri“,
sagði maðurinn. Honum voru fengin skæri, klipti höfuð-
smátt á skyrtuna, og hjelt svo áfram með peningana
sína.
Þarna var önnur jafn heimsk, hugsaði hann með sjer.
Eftir langa göngu kom hann að bæ einum, þangað fór
hann heim og ætlaði að hvíla sig þar.
Kerling kom til dyra, bauð honum inn og spurði: „Hvað-
an ert þú, maður minn?“
„Jfeg er frá Hringaríki“.
„Æ, nei, er það mögulegt? Ertu frá himnaríki. Þá
þekkirðu líklega hann Pjetur sáluga, manninn minn sem
var?“
„Já, hann þekki jeg vel“, sagði maðurinn.
„Hvernig líður honum þá?“ spurði kerling.
„Æ, honum líður nú heldur illa“, sagði maðurinn frá
Hringaríki. „Hann flakkar þar milli bæja og á hvorki föt-
in utan á sig nje mat til þess að seðja sig á. — Og um
peninga er auðvitað ekki að tala“.
„Ó, mikil skelfing er að heyra þetta“, sagði kerling.
„Hann þyrfti nú líka helst að vera svona staddur, hann,
sem ljet svo 'mikið eftir sig. Það er hjerna herbergi fult
af fötum, sem hann átti og hreint ekki svo lítill kistill
fullur af peningum. Ef þú vilt fara með þetta til hans,
þá skaltu fá bæði hest og kerru, til þess að koma því.
Hann getur svo haft hestinn og kerruna, til þess að
komast á milli bæja í Himnaríki, því ekki þyrfti hann
nú að ganga“.
Maðurinn frá Hringaríki fjekk nú fulla kerru af föt-
um og stóran peningakistil, og eins mikið af mat og drykk
og hann vildi, og þegar hann hafði borðað og drukkið
nægju sína, settist hann upp í kerruna og fór sína leið.
Þetta var sú þriðja, sagði hann við sjálfan sig.
En maðurinn kerlingarinnar, því hún var gift aftur, var
úti á akri að plægja og sá ókunnan mann fara frá bæn-
um með hestinn og kerruna, sem hann átti alveg jafn
mikið og konan hans. Hann hljóp þá heim og spurði

US3VUL
ekki neinna nautnalyfja. Það.hinum fáfróðu og siðlausu í-
eru japönsk hótel — með stúlkjbúum annara heimsálfa, hatur
stöðugt
illu
„Er Stjáni
skapi?“.
„Nei. læknirinn sagði hon-
um í gær, að hann mundi
aldrei geta unnið framar, og
það hressti hann nú mikið upp“
★
„Mamma, hvers vegna er
Hansen læknir betri á kvöldin
en daginn?“
„Hvaða vitleysa er í þjer
barn?“
„Jú, í símaskránni stendur:
Hansen læknir, sími 9944, best
eftir kl. 6“.
★
Frú A: „Jeg þvæ demantana
mína á hverjum degi úr kampa
víni. Hvað gerir þú við þína,
þegar þeir óhreinkast?“
Frú B.: „Jeg kasta þeim, og
kaupi nýja“.
★
„Jeg á trygga konu. Þrisvar
sinnum hefir hún hlaupið frá
mjer, en komið aftur í öll skift
in“.
Á
Kennarinn: Jæja Hans. Hvað
er sá maður kallaður, sem segir
annað en það, sem hann mein-
ar?“
Hans: „Kurteis, herra kenn-
ari“.
★
Læknirinn: „Þjer segið að
barnið hafi gleypt fimmeyring.
En þurfið þjer nauðsynlega að
nota hann í kvöld“.
★
Kennarinn: „Hvernig var
mögulegt fyrir hvalinn, að
gleypa Jónas?“
Nemandinn: „Vegna þess að
hann var einn af minni spá-
mönnunum".
★
„Haldið þfer að það sje rjett,
Jón, að konur lifi legur en
menn?“
„Já. Að minsta kosti þegar
um er að ræða ekkjur“.
★
„Hitti jeg Jóri Jónsson hjer?“
„Hann pr ekki hjer“.
„Er langt síðan hann fór að
heiman?"
„Já, sjö ár“.
„Þetta er nú í þriðja skiftið
í þessum mánuði, sem þjer biðj
ið um fyrirfram greiðslu".
„Já, herra forstjóri, konan
mín þarf nauðsynlega að nota
peninga".
„Dyrfist jeg að spyrja til
hvers?“
„Já, það getur vel verið. Ekki
geri jeg það“.
ic
„Það hefði getað farið illa fyr
ir tengdamóður þinni áðan. —•
Tveim mínútum e'ftir að hún
stóð upp frá legubekknum, datt
stóra klukkan niður í hann“.
„Hm. — Klukkan sú hefir
alltaf verið of sein“.
"ér
Hann: Hvað í ósköpunum hef
ir skeð? Hvers vegna kemur
þú heim með plástur á öðru
eyranu?
Hún: Plástur? Þetta er nýi
hatturinn minn“.
★
„Lekur alltaf svona í gegn-
um þakið?“
„Nei, bara þegar rigning er“.