Morgunblaðið - 11.12.1943, Blaðsíða 11

Laugardag'ur 11. des. 1943.
WORGUNRLAÐÍÐ
II
Strákurinn, sem Ijek
á tröllkarlinn
að baki þeirra. Þessi fyndni
hans kom þeim algerlega á ó-
vart. Helen leit á hann; augr.a-
ráð hennar var í ser.n undr-
andi og þóttalegt. Kaffið hafðí
unnið á móti áfenginu, og
Bobbie var kominn á nýtt st'g
Þunglyndi og tortrygni lýsti
sjer í svip hans.
„Við skulum fyrst fara í
drykkjustofuna“, sagði hún og
ljet sem hún hefði ekki heyrt
síðustu orð hans
Klukkan var ekki orðin tíu,
svo að drykkjustofan var ekki
orðin full ennþá. Hún var
skreytt kínverskum Búdda-
líkneskjum, silkifóðruðum
hægindum; ljósin voru dauf og
drungaleg. Kurt Planke sat við
píanóið í hvítum jakka og spil-
aði, að því er virtist einungis
fyrir sjálfan sig. Bobbie bað
um absinth, Helen drakk
sherry, en Frank bað um mik-
inn sóda og dálítið whiský.
Hann var Staðráðinn í að ger-
ast ekki ölvaður.
„Eigum við ekki að dansa?“
spurði Frank Helenu, sem sló
fingrunum í borðið eftir hljóm-
falli danslagsins. Það voru að-
eins tvö önnur pör á afmörk-
uðu dansgólfinu.
. Um leið og þau snertu hvort
annað skeði einhver svo snögg
og undarleg breyting á tilfinn-
ingjum beggja. Frank varð svo
mikið um, að hann þagnaði í
miðri setningu. Þau dönsuðu
þegjandi áfram. Píanóspilarinn
brosti, næstum íbygginn að
þeim fanst, og hjelt áfram að
spila.
,,Jæja?“ sagði Helen að
langri stund liðinni.
„Jæja“, sagði Frank.
Bobbie sat í einu hnipri við
barinn og drakk. Hann ýtti
glasi sínu til barþjónsins. „Svo
lítið meira“, sagði hann.
„Velkomið, herra“, sagði
barþjónninn og kom með flösk-
una. Bobbie virti hann fyrir
sjer með sljóvum augum.
„Ermð þjer Englendingur?“
spurði hann.
„Frá Shropshire, herra“,
svaraði maðurinn.
Það var ósatt. Hann var ætt-
aður frá Bukovina.
„Hafið þjer verið lengi í
Shanghai?“ spurði Bobbie.
„Altof lengi“, sagði maður-
inn og andvarpaði. „Sex ár“.
„Undarleg borg, Shanghai“,
sagði Bobbie, sem var að færa
sig upp á skaftið og mjakaoist
æ nær takmarkinu.
„Það má nú segja“, ansaði
maðurinn. „Það er ekkert það
til í heiminum, sem ekki fyrir
finst í Shanghai. Mjög sjer-
kennileg borg, herra“.
„Hvað eigið þjer við?“
spurði Bobbie. Glas hans var
tómt á ný og hann ýtti því yf-
ir borðið.
„Það væri hægt að skrifa
heila skáldsögu aðeins um það,
sem við sjáum í þessari
drykkjustofu, _herra“, sagði
barþjónninn. „I vikunni sem
leið skaut sig maður inni . í
snyrtiherbergi karla. í fyrra
duttu drukkin skötuhjú niður
úr þakgarðinum á átjándu
hæð. Og svo konurnar, sem
hingað koma! Og mennirnir!
Peningaflóðið! Hvernig menn
eru ríkir í dag og fátækir á
morgun! Þetta er óguðleg borg,
herra. íbúar hennar trúa ekki
einu sinni á hinn illa“.
„Mikið um ópíum?“ spurði
Bobbie.
Hann svipaðist flóttalega um
éftir konu sinni; hún stóð á-
Samt I'rank skamt frá hljóð-
færinu. „Mikið um ópíum?“
endurtók hann. Barþjónninn
var niðursokkinn í að laga
vínblöndu.
„Ógrynni af því, herra“,
svaraði hann.
„Hvar ná menn í það?“
spurði Bobbie. Honum var far-
ið að leiðast að heyra alla tala
um ópíum, finna lyktina af því
og sjá menn, sem voru á valdi
nautnarinnar, án þess að geta
komist að því, hvar hann gæti
náð í það. Barþjónninn leit
spyrjandi á hann. „Það get jeg
ekki sagt yður“, sagði hann.
„En píanóleikarinn okkar kann
að geta sagt yður það, ef yður
er hugleikið að fá vitneskju
um það“.
Bobbie lauk við absinthið
sitt, og eftir að hafa tvístigið
um stund fyrir framan barinn,
hjelt hann af stað út á dans-
gólfið. Hann klappaði á öxlina
á Frank. „Nú er röðin komin
að mjer, kunningi“, sagði hann.
Frank slepti Helen og Bobbie
lagði handlegginn um mitti
hennar. Absinthið hafði komið
honum í gott skap aftur og
hann dansaði ágætlega. Hann
var mikill hestamaður, góður
tennisleikari, og auk þess hár
og spengilegur náungi; það sá
hann glögt í speglaröðinni með
fram veggjunum. Hann var af
góðum ættum, átti fallega konu
og nóga peninga. Yfirleitt fanst
honum þessa stundina, að hann
hefði fulla ástæðu til að vera
ánægður með sjálfan sig.
„Það er hreint ekki svo vit-
laust að vera kvæntur þjer“,
sagði hann um leið og hann
þrýsti Helen fastar að sjer. Það
vottaði fyrir brosi á vörum
hennar. Frank stóð með bak-
ið upp að veggnum og báðar
hendur í buxnavösunum og
elti hana með augunum hvar
sem hún dansaði.
Maður hennar skilaði Frank
henni aftur eftir einn dans;
undarlegur titringur fór um
hana, er hann tók utan um
hana.
„Eigum við ekki að kæla
okkur svolítið?“ spurði hann,
um leið og hann opnaði dyr,
sem lágu út á litlar svalir. Borg
in lá fyrir neðan þau, ævintýra
lega uppljómuð hvíturft, rauð-
um, grænum og bláum ljósum,
og kastljós lýstu öðru hvoru
upp ána og himininn.
Helen studdist fram á súlna-
handriðið og horfði niður.
Frank stóð í dálítilli fjarlægð
frá henni, en þau fundu engu
að síður gerla nálægð hvors
annars.
„Þú ert trúlofaður, Frank,
er ekki svo?“ spurði hún eft-
ir nokkra þögn.
„Jú“, sagði hann. „Það er
lengt síðan að jeg trúlofaði
mig. Hún kemur hingað eftir
þrjá daga“.
„Viltu ekki segja mjer eitt-
hvað um hana?“
„Ruth er indæl. Jeg vona, að
þið eigið eftir að kynnast. rfún
hefir brún augu. Hún er hjúkr-
unarkona".
„Hún hlýtur að vera töfr-
andi“.
„Ef jeg hefði vitað, hvað var
í aðsigi, hefði jeg ekki látið
hana koma hingað núna“.
„Nú?“ sagði Helen.
„Já“, sagði Frank. „Loft-
árásirnar geta byrjað þá og
þegar. Og auk þess--------“.
Hann færði höndina hægt
eftir súlnahandriðinu, hleypti
í sig kjarki og tók hönd henn-
ar.
„Það var indælt, að fundum
okkar skyldi bera saman",
sagði hún.
Meðan á þessu stóð hafði
Bobbie rutt sjer braut að
píanóinu og beið þar þolinmóð-
ur. „Viljið þjer þiggja af mjer
glas af víni?“ spurði hann, þeg
ar loksins negrinn kom og
leysti Kurt af.
„Þakka gott boð, en jeg
drekk aldrei fyrir miðnætti“,
svaraði Kurt. Bobbie var ekki
ljóst, hvað hann átti að segja
til að halda samræðunum á-
fram. „Þjer spilið mjög vel“,
sagði hann óðamála. „Eigum
við ekki að setjast einhvers-
staðar?“
Kurt virti hann fyrir sjer frá
hvirfli til ilja: lýtalaus sam-
kvæmisfötin, fljótandi augun,
fölt, laglegt andlitið og munn-
svipinn, sem bar vott um
vilj aleysi.
„Jeg spila eins og svín“,
sagði hann óvingjarnlega.
Bobbie varð hnugginn yfir
háðsblandinni sjálfsfyrirlitn-
ingu Kurts. Hann tók undir
handlegg hans og leiddi hann
til sætis við lítið borð úti í
horni. „Hjerna getum við set-
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
5.
En að viku liðinni kom dóttir risans aftur til að gá,
há-’ort strákur væri orðinn feitur. „Komdu með litlafing-
urinn“, sagði hún, og þá rjetti hann fram kertisstúfinn.
„Nú er hann orðinn þolanlegur“, saagði hún við föð-
ur sinn.
„Einmitt það“, sagði tröllkarlinn. „Þá fer jeg burtu
og býð gestum. Á meðan getur þú slátrað honum og
steikt helminginn og soðið hinn helminginn".
Svo fór tröllkarlinn af stað, og dóttir hans fór að brýna
stóran hníf.
„Ætlarðu að slátra mjer með honum þessum?“ sagði
strákur.
„Já, góði minn“, sagði dóttir risans.
„En hann bítur ekki neitt“, sagði strákurinn. „Jeg
verð víst að brýna hann sjálfur, til þéss að hann bíti al-
mennilega.“
Hún fjekk honum hnífinn og hann fór að brýna og
brýna.
„Jæja, nú skulum við reyna hann á fljettunni þinni“,
sagði strákur, þegar hann var búinn að brýna vel og
lengi. „Jeg held hann bíti vel núna. Risadóttirin leyfði
honum að reyna hnífinn, en þá ætlaði hann að bregða
honum á hálsinn á skessu, en hún bað sjer þá griða, og
sagðist skyldi hjálpa honum að sleppa burtu frá risanum
föður hennar. Þau tóku gamalt svín og slátruðu því,
steiktu helminginn, og suðu hinn helminginn og svo fór
strákur í fötin af dóttur risans, en hún faldi sig í eiri-
hverjum afhelli. Og þegar risinn kom heim með alla gesti-
ina, fjölda mörg ferleg tröll, þá sat strákur úti í horni
í fötunum af dóttur risans.
Risinn kallaði á dóttur sína og bað hana að koma og
fá sjer bita, én strákur herpidi eftir henni og sagði, að
það lægi svo illa á sjer^ 'að hann hefði enga lyst á mat.
„Æ, þú kant líklega ráð við því“, sagði risinn. „Taktu
hörpuna og spilaðu á hana“.
Hvar er hún þá?“ spurði strákur.
„Það ættirðu best að vita sjálf“, sagði tröllkarlinn,
,,þú varst með hana síðast, hún hangir þarna yfir dyr-
unum“.
llTljlxT
Læknir: Hverjir eru þessir
nýju sjúklingar með bundið
fyrir munninn?
Annar læknir: Það ^ru tveir
útvarpsþulir, sem hafa kjálka-
brotnað við að staglast á erf-
iðum orðum: Krasnoarmeisk,
Novorossisk, Dniepropetrovsk.
★
Fyrirtæki eitt í New York rit
aði eitt sinn Lincoln brjef, það
var nokkru áður en’ hann varð
forseti, og fór þess á leit við
hann, að hann gæfi því skýrslu
um efnahagsástæður eins. ná-
granna hans.
Lincoln varð við beiðni fyr-
irtækisins. Svar hans fer hjer
á eftir:
*„Hefi móttekið brjef yðar
frá 10. þ. np — Fyrst og fremst
á hann konu og barn. Til sam-
ans ættu þau að vera 500 þús.
dollara virði fyrir hvern sem
er. I öðru lagi hefir hann skrif-
stofu, og í henni er borð, sem
má meta á einn og hálfan doll-
ar, og þrír stólar, segjum doll^
ars virði til samans. Að endingu
er stór rottuhola í einu horni:
skrifstofunnar, sem má vel sjá
inn í.
Virðingarfylst
A. Lincoln“.
★
Mr. Jones og Mr. Glover
snæddu saman kvöldverð í veit
ingahúsi einu. Nokkrir vinir
þeirra, sem komu inn í sömu
erindagerðum og þeir, komu
flestir sem snöggvast að borð-
inu til þeirra. Mr. Jones sagði
þeim þá hvorum um sig frá
veiðiferð, sem hann hafði far-.
ið í.
Mr. Glover skemti sjer vel á
meðan á frásögnunum stóð, því
að sagan breyttist í hvert skifti.
„Heyrðu“, sagði hann loks,
er allir voru farnir, „hvernig
stendur á því, að sagan er ekki
altaf eins hjá þjer, þú breytir
henni, í hvert skifti, sem þú
segir hana?“
„Jeg segi hverjum og einum
ekki meira en það, sem jeg álít
að hann geti trúað“.
★
I BeMast átti sjer eitt sinn
stað knattspyrnukappleikur.
rilli 100 prósent katólikka og
100 prósent mótmælenda. Mað-
ur einn, sem var áhorfandi að
þessari harðvítugu kepni, því
að hvorugir vildu gefa sig, hróp
aði ánægjulega og af mikilli
hrifningu, þegar katólikkum
tókst að skora mark. Rjett á
eftir skoruðu mótmælendur.
Maðurinn hrópaði þá aftur
engu minna. — íri, sem stóð
hjá honum, hnipti í hann og
sagði:
„Hvernig er það. með þig,
maður, ertu alger trúleysingi?“
★
Eitt sinn, > er biskup nokkur
hjelt guðsþjónustu úndir berum
himni, hrópaði trúleysingi einn
til hans:
„Trúið þjer, herra biskup, að
hvalurinn hafi gleypt Jónas?“
„Þegar jeg kem til himna,
skal jeg spyrja Jónas um það“,
svaraði biskup.
„En gerum nú ráð fyrir“,
svaraði hinn, „að hann sje þar
ekki“.
„Nú, þá getið þjer spurt hann
um það sjálfur“, svaraði bisk-
up.