Morgunblaðið - 22.12.1943, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 22. des. 1943.
OKGUNBLAÐIÐ
11

Saganafkongsdóttur
og svarta boia
lögmíl mannlegs eðlis, að það
getur aldrei verið gersneytt t.il-
finningum. Sjeu þær lengi
byrgðar inni, eru þær þeim
mun sterkari, er þær brjót-
ast upp á yfirborðið Tilfinn-
ingarnar hefndu sín á Helen
með því að gagntaka hana af
ást á versta tíma og skökkum
manni. Lítilmótlegur amerísk-
ur sölumaður, fulltrúi í útibúi
Eos kvikmynda og Ijósmynda-
fjelagsins í Shanghai, unnusti
miðstjetta hjúkrunarkonu, meö
almaður með meðalmanns-
hjarta, sem hafði í vikulaun
eina sextíu og fimm dollara.
ekkert af þessu — það er að
segja, þegar hún leit hlutlaus-
um augum á málið. En hún
kærði sig ekkert um að hugsa
skýrt nje hlutlaust. Hana lang-
aði til að láta reka á reiðanum
og tilfinningarnar ráða. í upp-
hafi ástaræfintýris er ætíð það
tímabil, sem mönnum er unt
að snúa við; kæfa neistann og
gleyma. En þegar því tímabili
er leyft að líða hjá, hvort sem
það er af kæruleysi eða af á-
settu ráði, er engin leið til
baka; ástin verður óviðráðan-
leg. Þessi óskynsamlega ást
Helen var þegar orðin óviðráð-
anleg.
Þar sem hún hafði aldrei elsk
að áður, hegðaði hún sjer eins
og sextán ára skólastelpa ást-
fangin í fyrsta sinn. Hún stóð
oft tímunum saman fyrir fram-
an spegilinn og braut heilann
um hvort hún væri nógu fög-
ur handa manninum sem hún
elskaði. Hún skifti um hár-
greiðslu. Hún ók til franska
hverfisins og keypti kjóla,
hatta og ilmvötn. Hún fjekk á-
kafann hjartslátt í hvert sinn,
sem síminn hringdi og gagn-
tekinn þunglyndi ef það var
ekki Frank.
Hún spurði Clarkson, þjón-
ustustúlku sína í þaula um forn
ar og gleymdar ástir hennar.
Hún sat tímunum saman í and-
dyrinu til að missa ekki að sjá
Frank um leið og hann kæmi
inn. Hún sönglaði yfir hinum
mörgu brjefum sem hún skrif-
aði honum, en-sendi aldrei. —
Hún grjet oft og án tilefnis, og
hún var í fyrsta skifti á æfinni
í raun og sannleika hamingju-
söm.
Ekkert var hið sama og áður,
ekki ctnu sinni svefn hennar.
Hann hafði áður verið djúpur
og draumlaus. Nú fór hana að
dreyma, og það var undarlegt
að draumar hennar snjerust ati
ir um bernsku hennar, eins og
árin á eftir henni, hefðu aldrei
verið til. Frank var altaf í þess-
um draumum hennar, ekki sem'
greinileg persóna, heldur að-
eins sem óljós ánægja.
Það vildi svo til að þá þrjá
daga sem liðu milli fyrsta koss
þeirra og komu unnustu Frank,
var Bobbie lítið heima og hvarf
algerlega allar nætur. Potter
þjónn hans, sem hjelt samvisku
samlega dagbók yfir atferli og
hugarástand húsbónda síns
skrifaði eftirfarandi athuga-
semdir „Ejarverandi frá kl.
7,34 eftir hádegi til kl. 9,10 fyr-
ir hádegi næsta dag. Ódrukk-
inn“. „Svaf frá morgni til
kvölds. Át ekkert. Skapgóður
og ódrukkinn. Veit ekki hvert
hann fór“.
Helen fór inn í herbergi
Bobbie og virti hann fyrir sjer.
Andlitsdrættir hans voru
þreytulegir þótt hann svæfi og
hann gljáði af svita. Peninga-
veski hans og armbandsúr lágu
á náttborðinu. — Helen leit
snöggvast ofan í veskið. Það
var úttroðið af pappírspening-
um Shanghai. Hún lagði það
frá sjer aftur og kallaði á
Potter.
„Viltu segja manni mínum,
þegar hann vaknar, að jeg hafi
farið til að hlýða á fyrirlestur
um kínverskar listir og síðan
til Chang-hjónanna“ skrökvaði
hún. Hún vissi að Bobbie
myndi heldur hætta sjer inn í
brennandi hús en í fjelagsskap
hinna mentuðu Kínverja. Hún
hringdi til Frank, ekki frá her-
bergjum sínum, heldur frá al-
menningssímklefa gistihússins.
Þau óku í leigubifreiðum, sátu
í skemtigörðum, snæddu í af-
skektum frönskum, rússnesk-
um og kínverskum matsöluhús
um. Þau fóru á dansleik öll
þrjú kvöldin. Þau óku heim á
kvöldin í tveimur ljettikerrum,
hlið við hlið^ og án þess að
sleppa hönd hvers annars. —
Dráttarkarlarnir hlógu og
hlupu gætilega til að trufla
ekki útlendingana og vinna
sjer inn drjúgan skilding. Þau
stóðu lengi á götuhorni, altaf
að kveðjast; skilnaðurinn var
þeim svo þungbær. Þrír dagar
og þrjú kvöld.
Kvöld eitt heimsótti hún
Frank í litlu íbúðina, sem hann
r I
bjo í asamt blaðamannmum
Morris. Frank hafði hótað
Morris öllu illu, ef hann ieyfði
sjer að reka nefið inn fyrir
dyrnar þetta kvöld Hann hafði
mikinn undirbúning. var næst-
um búinn að ganga af þjóni sín
um, Ah Sinfu, dauðum, svo
mikið verkefni fjeku liann hon
um. Hann fjekk lánuð silki-
tjöid, keypti Lióm og kampa-
vin, því að nann hafði sterk?. |
hugmynd um að ástaræfintýri:
með konu eins og Helen yrði að
eiga sjer stað í slíku umhverfi.
— Sjálfur hafði hann mestu
skömm á kampavíni og laum-
aðist til að drekka wiský. Hann
tók Helen í faðm sjer og kysti
hana eins og hann ætti lífið að
leysa. Suðurhafseyjablóðið í æð
um hans logaði í fyrsta skifti.
Helen undraðist hversu orðfár
hann var. Hann skorti alger-
lega orð til að lýsa tilfinning-
um sínum. „Jeg elska þig“,
sagði hann. „Enn meira í dag
en í gær. Á morgun enn heitar
en í dag“.
„Og eftir morgundaginn er
öllu lokið“, sagði Helen. Hann
þrýsti henni fastar að sjer, en
sá alt í einu að tár runnu nið-
ur kinnar henni. „Hvað er að?“
spurði hann skelfdur. „Jeg get
ekki mist þig aftur“, sagði
Iiel'en.
Þetta er dálagleg klípa, sem
jeg hefi komið mjer í, hugsaði
hann, þegar hann var orðinn
einn á ný.\ Jeg elska Ruth,
hugsaði hann þrjóskulega. En
hann vissi að það var ekki leng
ur satt. Engu að síður ímyndaði
hann sjer að koma Ruth myndi
binda enda á allar efasemdir og
hugarvíl hans. Einu sinni áður
hafði hún birtst á örlagaríku
augnabliki og rjett hann við.
Augu hennar, málrómur og
styrkar smáar hjúkrunarkonu-
hendur hennar voru honum í
fersku minni. Yfir morgunverð
inum kom hann vini sínum,
Morris, á óvart með heimspek-
ishjali sínu. „Það er ást og ást“,
sagði hann. „Það er til einskon-
ar flugeldaást, rauð, græn og
blá, hávaði og glys. — Bloss-
ar upp snöggvast, sloknar síðan
og eftir er aðeins sviðin spýta.
Og svo er það önnur tegund,
ást við arineldinn, ekkert
spennandi en hlý og staðföst,
maður getur setið við arininn
hvern dag ævi sinnar og glaðst
yfir að vera heima“.
Morris varð svo hissa að
hann hætti að borða steikta
eggið sitt. „Bók Ovids gamla
„Ars Amandi“ kemst ekki í
hálfkvisti við þessa ástarfræði
þína“, stundi hann upp um síð-
ir.
Þetta var síðasta kvöldið fyr-
ir komu Ruth. Þau dönsuðu í
ljósadýrð Peong klúbbsins. „Ef
við værum bæði frjáls, Frank“,
sagði Hqlen. Ljósin vörpuðu
-skærri birtu á andlit hennar.
Hann þrýsti henni svo fast að
sjer, að hún fanntil. „Við erum
ekki frjáls. Við skulum ekki
kvelja okkur með því að hugsa
um það“, sagði hann hásróma.
Þau dönsuðu án afláts. „Mig
langar til að kyssa þig fyrir
framan alla“, hvískraði Frank.
„Gerðu það“, sagði hún og rödd
hennar var heit og titrandi. —
Hann kysti hana bak við papp-
írsblóm í einu horninu. Saxo-
fónspilarinn sá það og deplaði
augunum framan í þau; svipur
hans var fullur skilnings og
samúðar.
Æfintýr eftir P. Chr. Ásbjörnsen. *
9.
„Æ, til hvers ætli það sje“, sögðu hinar. ,,Þú manst lík-
lega, hvernig það gekk síðast“.
Katrín ljet sig ekki, en hjelt áfram að biðja um þetta,
þangað til hún fjekk það, og svo hljóp hún upp stigana og
skrölti í trjestakknum. Konungssonur þaut út, og þegar
hann sá, að þetta var Katrín, reif hann af henni hand-
klæðið og kastaði því beint framan í hana.
„Reyndu að komast burtu, ókindin þín. Skelfing ertu
ljót“, sagði hann. „Heldurðu að jeg vilji nýta handklæði,
sem þú hefir snert með sótugum fingrunum“.
Síðan fór konungssonur til kirkjunnar, og Katrín bað
einnig um að fá að fara þangað. Hún var spurð, hvað hún
ætlaði að gera þangað, svona svört og óhrein, eins og hún
væri. En Katrín sagði, að sjer fyndist presturinn svo góð-
ur ræðumaður, hún hefði svo gott af því að hlusta á hann,
blessaðan, sagði hún, og þá var henni leyft að fara. Hún
gekk að berginu og barði á klettinn, og svo kom maðurinn
þar út og fjekk henni kjól, sem var miklu fallegri en sá
fyrri, hann var allur útsaumaður með silfri, og hest fjekk
hann henni líka með silfursaumuðum söðli og beisli.
Þegar Katrín kóngsdóttir kom til kirkju, stóð allt fólkið
úti enn, allir fóru að hugsa um það, hver þessi glæsilega
stúlka væri, þegar hún kom í ljós. Konungssonur komst
kannske á kreik, kom hlaupandi og vildi halda í hestinn
fyrir hana, meðan hún steig af baki. En hún þurfti ekki
h jálp, heldur stökk af baki, því hesturinn var svo vel tam-
inn, að hann stóð kyrr, þegar hún sagði honum það. Svo
fór allt fólkið í kirkju, og konungssonur var enn hrifnari
af Katrínu nú, en í fyrra skiftið, og fáir heyrðu hvað prest-
ur sagði, því Katrín vakti enga smávegis eftirtekt. Þegar
messan var búin, og fólk tók að fara burtu, vildi konungs-
sonur endilega hjálpa hinni ókunnu mey á bak. Ekki vildi
hún það, en þá spurði hann hana hvaðan hún væri.
„Jeg er frá Handklæðalandi“, sagði Katrín konungs-
dóttir, og um leið misti hún keyrið sitt, og þegar konungs-
sonur beygði sig til þess að taka það upp, sagði hún:
„Komi nú þokan, kolsvört og stríð,
svo kóngssonur sjái ekki hvert jeg ríð“.
Aftur var hún öll á burtu, og ekki gat konungsson-
ur vitað, hvað ef henni hefðið orðið, hann fór langar
jfHp 'TjfLtB' mc&C|^/rJec4|i
uutull
| Thomas Corwin, þingmaður-
; inn, gaf ungum ræðumanni eitt
sinn eftirfarandi ráð:
„Komið þjer fólki aldrei til
þess að hlægja. Ef þjer viljið
komast vel áfram í lífinu, þá
verið alvarlegir, alvarlegir eins
og asni. Allir hinir miklu minn
isvarðar eru bygðir yfir alvar-
lega asna“.
★
Californiubúar eru þektir fyr
ir það hvað drottinhollir þeir
eru við land sitt. Eitt sinn fór
innfæddur Californíubúi í heim
sókn til ættingja sinna í aust-
urrikjunum. Þá hittist svo á,
að maður, sem var lítt þektur
þar í bygðarlaginu andaðist og
var maðurinn frá Californíu
við jarðarför hans. Þegar prest-
urinn hafði haldið sína ræðu
, yfir þeim látna, spyr hann,
hvort enginn vildi standa upp
og segja nokkur orð um hinn
framliðna. Það varð löng þögn.
Loks stendur sonur Californiu
upp og segir:
„Jæja, fyrst hjer er enginn,
sem ætlar að tala um þenna
látaoa bróður, vil jeg nota tæki-
færið og segja ykkur eitthvað
um Californíu.“
★
Bismarck sagði sögúna af því
þegar Svisslendingur einn, sem
bjó í Alpafjöllunum, sýndi
Berlínarbúa fegurð Alpanna.
„Þið hafið ekki fjöll neitt
svipað þessu í Berlín,“ sagði
Svisslendingurinn.
„Nei“, svaraði Þjóðverjinn,
„við höfum ekki fengið slík
fjöll, en ef svo hefði verið,
hefðu þau verið mikið vandaðri
en þessi“.
_____________Jt______________
Jerrold var staddur í Frakk,-
landi og ræddi þá m. a. við
Frakká einn, sem var mjög á-
kafuf fylgismaður Fransk-
enska sambandsins. — Hann
kvaðst vera mjög stoltur af
því að Englendingar og Frakk-
ar skyldu vera svo góðir vinir,
sem raun var þá á.
„Tut“, svaraði Jerrold, „það
bhsta, sem jeg veit að er milli
Englands og Frakklands — er
sjórinn“.
Kennarinn: Ógurlegt málæði
er í þjer, Tommi. Jeg verð víst
að spyrja þig 'um eitthvað svo
þú þagnir.
★
„Mannstu, hvar jeg lagði píp
una mína?“
„Nei“.
„Þetta er_ eftir kvenfólkinu.
Aldrei man það nokkurn skap-
aðan hlut.
~k
Á dögum'Edwin Booth töldu
flestir klerkar það synd, að
fara í leikhús. En samt sem áð-
ur kom einn prestur að máli við
herra Booth og ljet í ljós þá
ósk sína, að honum gæfist kost
ur á að horfa á hinn mikla leik-
ara. Presturinn spurði þvínæst
að því, hvort hann gæti ekki
farið inn um einhverjar bakdyr,
þar sem enginn kæmi auga á
þegar hann færi inn.
Herra Booth svaraði:
„Það eru engar dyr á húsinu,
þar sem guð sjer ekki, þegar
gengið er um þær“.