Morgunblaðið - 29.12.1943, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 29. des 1943.
tóORGUNBLAÐIÐ
11
ennið og með hina örsmáu van-'
sköpuðu fætur gamla tímans.
Fyrir framan hana stóð blint
tötralegt barn með ölmösuskál.
„Já, það er ekki algengt nú
Qrðið að sjá reirða fætur“, sagði
Frank, kæruleysislega.
„Það var barnið, sem jeg átti
við“, sagði Ruth. „Það sátu
flugur í augum þess“.
„Þú átt eftir að venjast því“,
sagði hann. „Það er ekki alveg
eins þrifalegt í Shanghai og á
spítölunum, sem þú áttir að
venjast.
Ruth leit af betlurunum á
Frank. „Það amar ekkert að
þjer, er það?“ spurði hún eftir
að hafa virt hann fyrir sjer um
stund.
„Amar að mjer? Nei. Höfuð-
verkur, ef til vill“, sagði hann.
„Jeg gat ekki sofið“, bætti
hann við.
Ruth brosti sælubrosi. „Jeg
ekki heldur, Frank“, sagði hún
ástúðlega. „Jeg hefi aspirín í
ferðatöskunni minni, sagði hún.
„Okkur tekst brátt að losa þig
við höfuðverkinn“.
Honum gramdist hughreyst-
andi hjúkrunarkonurödd henn-
ar. „Það er ekki hægt að lækna
höfuðverk eins og minn með
aspiríni“, sagði hann. „Byssu-
púður kynni helst að hjálpa“.
„Sjálfsmorð?“ spurði Ruth.
„Ekki beint. Maður á að taka
stein úr plómu og setja byssu-
púður í staðinn fyrir hann. —
Morris vinur minn sver óg sárt
við leggur að það sje óbrigðult
höf uðverkj armeðal“.
„En hvað það er mikið af
Kínverjum hjerna!“ sagði
Ruth.
„Við erum nú í Kína“, svar-
aði Frank. Hún hafði hlegið
dátt að lýsingu hans á höfuð-
verkjarlyfinu. „Geta menn
keypt ^byssupúður eftir vild í
verslunum Shanghaiborgar?“
spurði hún hlæjandi.
Frank leit á hana meðan hún
ljet dæluna ganga. í fyrstu
gramdist honum að hún skyldi
geta hlegið að höfuðverk hans,
en brátt tók hann einnig að
híæja. Hann stýrði með ann-
ari hendi og þreifaði eftir hendi
hénnar með hinni. Er hann
fann hana tók hann fast utan
um hana og stakk henni í
frakkavasa sinn. Ruth andvarp
aði djúpt eins og í svefni. Þetta
var ástaratlotið, sem hún hafði
oft minnst í draumum sínum.
„Það er langt síðan við skild-
um, finnst þjer ekki, Frank?“
spurði hún feimnislega.
„Jú. En nú ertu komin“,
sagði hann aftur.
„Ertu feginn?“ spurði hún.
„Er jeg feginn?“ endurtók
hann. „Já, Ruth litla, sannar-
le'ga er jeg feginn“.
En eftir fáeinar mínútur ó-
kyrðist hann og slepti hendi
hennaf. Hann tók hana upp úr
vasa sínum og lagði hana aftur
á sætið eins og hlut sem væri
honum til trafala. Hann hjelt
við stýrið með hnjánum meðan
hann tók upp klút og þurkaði
sjer um lófana. „Þetta er ljóta
óþrifabælið11, sagði hann, um
leið og hann tók stýrið á ný og
beygði inn í Nankingstræti.
Ruth horfði forvitnislega í
kringum sig, en augu hennar
leituðu brátt aftur til Frank.
Hann hreyfði höfuðið vand-
ræðalega, lagfærði á sjer háls-
knýtið og sljetti á sjer hárið.
„Shanghai hótel, ungfrú“
sagði hann og stöðvaði bifreið-
ina. Ruth teygði höfuðið og
virti fyrir sjer hið stórfenglega
átján hæða hús. „Það er sann-
arlega glæsilegt“, sagði liún
full aðdáunar. Frank fjekk
kínverskum ljettadreng tösku
hennar og sagði klaufalega:
„Jeg vona að þjer líki her-
bergið — þú átt auðvitað ekki
að gista í því nema til laugar-'
dags“.
Ástæðan fyrir því að Frank
tók herbergi handa Ruth í
Shanghaihótel var sálfræðilegs
eðlis. Það var varúðarráðstöf-
un,óyfirstíganleg hindrun miiii
hans og Helen. Með Ruth og
Helen á sama hótelinu var
hann öruggur fyrir ölium freist
ingum, því endá*þótt hann
kynni að langa til að hitta
Helen myndi sú staðreynd að
Ruth var nærri aftra honum
frá því.
Rjett í því að hann tók undir
handlegg hennar til að leiða
hana inn í gistihúsið togaði lít-
ið barn í pils hennar. Ruth
leit undrandi við og sá ótrú-
lega óhreinan smásnáða sem
brosti breiðu brosi svo að skein
í tvær raðir stórra glampandi
tanna. Hann sagði eitthvað sem
Ruth ekki skildi og benti á
litla körfu sem hann hjelt á
í hendinni. Hún var full af gul-
leitum dún og ámátlegasta tíst
heyrðist upp úr henni.
„Hvað vill hann?“ spurði
Ruth. Dyravörður hótelsins var
kominn á vettvang til að rcka
barnið burtu, en Ruth hjelt
fast í granna litla höndina, sem
hafði togað í pilsfald hennar.
„Hann vill selja þjer dúsín
andarunga“, sagði Frank. —
„Andarunga“, sagði Ruth ráða-
leysislega. Hún leit ofan í körf-
una. Undan dúnþöktum vængi -
unum gægðust lítil höfuð með
undarlega stór nef og tístu aum
ingjalega. Drengurinn tók einn
ungan og lagði hann í lófa
Ruth. Hann hjúfraði sig niður
í hlýjuna og virtist kunna vel
við sig. Frank æpti að drengn-
um, en hann hló aðeins og svar
aði honum fullum hálsi. Noltkr
ii dráttarkarlar, sem hímdu
venjulega fyrir utan hótelið
söfnuðust saman kringum þar
- g hlóu Ruti; nafði í fjölda ára
ekki heyrt jafn hjartanlegan
hlátur Hún stóð með andat-
ungann í lófanum og leit á víxl
á þá Frank og snáðann og röð
hinna hlæjandi, óhreinu út-
lendu andlita.
„Hversvegna hróparðu að
honum?“ spurði hún.
„Kínverjar skilja ekkert ann
að“, svaraði hann. Hann mynd-
aði sig‘ til að taka ungann og
láta hann aftur í körfuna, en
hann sagði nokkur orð á sínu
eigin máli, að því er virtist
þóttalega og gremjulega, svo að
Frank dró ósjálfrátt að sjer
hendina. Þetta atvik jók mjög
hlátrasköll dráttarkarlanna.
„Hvað er ætlast til að maður
geri við hann?“ spurði Ruth,
sem skynjaði hið litla hjálpar-
vana dýr með hverri taug lík-
ama síns.
„Ala hann býst jeg við, og
eta síðan“. Maður getur fengið
þá svo hundruðum skiftir hjer
í Shanghai.Hverjir kaupa þá?“
spurði hann dyravörðinn.
„Ríkir Kínverjar", svaraði
hann „handa börnum sínum til
að leika sjer að. Þau pynta þá
til dauða".
Rut þrýsti litla andarungan-
um fastar að sjer, eins og hún
á barnsaldri hafði haldið á
hundum, blindum köttum og
froskum.
„Langar þig í eina körfu-
fylli?“ spurði Frank. Elsku
Ruth, hugsaði h^nn, hjartagóða
blíða Ruth.
„Aðeins þenna eina“, sagði
Ruth. „Jeg er viss um að það er
gæfumerki að eignast hann. —
Hann er farinn að þekkja mig.
Sjáðu bara? En sú vandræði að
hann skuli bara tala kín-
versku!“
' Eftir hið venjulega þras og
þref um verðið varð Ruth eig-
andi að körfunni og einum and
arunganna. Drengurinn fjekk
nokkra smáskildinga og tróð
hinum ungunum ellefu inn í
ermarnar sínar. Og Ruth krepti
lófana utan um lifandi, hlýjan,
dúnhnoðran og gekk inn í dýrð
Shanghaihótelsins, ljómandi af
sælu.
„Monsieur Taylor, Monsieur
Taylor“, æpti Madame Tissand,
sem sat í sínu venjulega sæti
umkringd frönskum dagblöð-
um. „Þjer þurfið ekki að segja
mjer neitt — hjerna er þá brúð
urin komin, jeg veit alt. Og
þjer voruð næstum búnir að
sofa yfir yður, slæmi, ungi mað
ur! Hún er töfrandi. Þjer eruð
indælar, fröken. Jeg vona að
loftslagið eigi vel við yður. Það
á ekki við alla, eða hvað finst
„Bíddu þangað til í rökkrinu", sagði kerling. „Þá fara
folarnir konungs hjerna fram hjá aftur á heimleiðinni,
og þá geturðu hlaupið á eftir þeim. Það veit enginn að
þú hefir legið hjer allan daginn, í stað þess að gæta
folanna“.
Þegar folarnir komu, fjekk kerling piltinum vatns-
krús og mosaflyksu. Þetta átti hann að sýna konungin-
um og segja, að svona væri það, sem folarnir sjö ætu
og drykkju.
„Hefirðu nú gætt folanna af trúmensku allan daginn?“
spurði konungur, þegar piltur kom um kvöldið.
„Já, ætli það ekki“, svaraði piltur.
„Þá geturðu sjálfsagt sagt mjer hvað það er, sem
folarnir mínir sjö'eta og drekka?“ spurði konungur.
Jú, piltur sýndi vatnskrúsina og mosann, sem kerlingin
ljet hann fá. „Þarna sjerðu matinn þeirra og drykkinn“,
sagði hann.
En þá sá konungur strax, hvernig honum hafði farist
gæslan á folunum úr hendi, og varð svo reiður, að hann
skipaði að reka hann úr vistinni undir eins, en fyrst var
hann hýddur duglega.
Þegar piltur kom heim aftur, getur maður líklega
ímyndað sjer, hvernig á honum lá. „Nú hefi jeg einu
sinni reynt að fara í vinnumensku“, sagði hann, „en það
geri jeg aldrei aftur“.
Daginn eftir sagði svo annar sonurinn, að hann vildi
reyna að fara út í heiminn og vinna fyrir sjer. Foreldrar
hans sögðu nei og báðu hann að líta á bakið á bróður
sínum, sem var alt gult og blátt. En hann ljet sig ekki,
heldur sat við sinn keip, þar til hann fjekk að fara og
lagði þá af stað. Þegar hann var búinn að ganga heilan
dag, kom hann líka til konungshallarinnar og þar stóð
konungur úti og spurði hvert hann væri að fara, og
þegar piltur svaraði, að hann vildi komast einhversstað-
ar í vist, þá sagði konungurinn að hann gæti gætt fol-
anna sinna sjö, og svo bauð konungur honum sömu laun
og hjet honum sömu refsingu og bróður hans. Jú, pilti
leist vel á þetta starf, og sagðist skyldi gæta folanna og
segja konungi hvað þeir ætu og drukku, hugsaði hann.
í birtingu um morguninn slepti hestavörðurinn fol-
unum sjö úr húsi, og þeir af stað aftur yfir hóla og
hæðir, og piltur á eftir. En það fór eins fyrir honum og
bróður hans. Þegar hann hafði þotið á eftir folunum í

s$WfSS\ 0 01 orT rrt linu,-

Sjötti hluti Bandaríkjanna er
svo sviðin eyðimörk, að talið er
að ekki verði hægt að rækta
nema 5 % með því að veita vatni
yfir landið. — Jarðfræðingar
halda því fram, að þar sem
þessar eyðimerkur eru nú. hafi
í fornöld verið gróðurríki mikið
og nægilegt vatn frá ótal st.öðu-
vötnum. Mörg þessara uppþorn
uðu stöðuvatna hafa skilið eftir
þykk saltlög. — í Suður-Cali-
forníu er Searles Lake, þar sem
saltlagið er sumstaðar alt ao 60
fet á dýpt. — Saltið er grafið
upp, og þegar búið er að
hreinsa það, er það sent á mark
aðinn. Sumstaðar er saltið þó
svo hreint að ekki þarf að
hreinsa það, það er strax hægt
að mylja það, láta það í sekki
og senda það af stað.
★
Það var fyrir nokkrum árum
að birt var í blöðunum óvenju-
leg trúlofunarírjett. Hún var
þannig:
„Nýlega opinberuðu trúlofun
sína, á finska siglingaskipinu
„Ponape“, í höfn í Ástraliu, 2.
og 3. stýrimoður. Þriðji stýri-
maður var ung stídka, sem ráð-
in var á skipið í Englandi.“
★
Eitt sinn kom kona inn í
gjaldkeraskrifstofu vinnuveit-
anda síns, til þess að taka á
móti vikukaupinu. Þegar hún
„kvittaði“ fyrir kaupið teiknaði
hún hring á blaðið.
„Hvað er þetta, Mandy“,
spurði gjaldkerinn hana,
„hversvegna seturðu nú hring
í staðinn fyrir krossinn, sem
þú ert vön að setja?“
„Nú“, svaraði Mandy, „Jeg
gifti mig aftur og brevtti um
nafn“.
★
Lincoln sagði eitt sinn áður
en hann varð forseti:
„Jeg veit ekki, hvað afi minn
var, en jeg veit, hvað sonarson-
ur hans vill verða“.
★
George Bernhard Shaw fekk
eitt sinn brjef frá Isadora Dun-
can, sem var álitin ein allra feg
ursta kona heimsins en ekki að
sama skapi gáfuð. Aftur á móti
var Bernhard Shaw ófríður. —
Duncan fór þess á leit við Shaw
að þau eignuðust barn saman.
Hún endaði brjefið á þessa leið:
„Hugsið yður bara, herra
Shaw, ef barnið fær fegurðina
núna og gáfurnar yðar“.
Shaw sendi .Duncan svar-
brjef um hæl, þar sem hann
afþakkar boðið. Hann endar
brjefið á þessa leið:
„Hugsið yður bara, ungfrú
Duncan, ef barnið fær útlitið
mitt og gáfurnar yðar“.
★
— Hvað er hann búinn að
ganga lengi sá litli?
— Bráðum sex mánuði.
— Mikið hlýtur hann að vera
þreyttur.
★
Síðasti svarti þrællinn í
Bandaríkjunum ljest 1935, þá
105 ára gamall. Hann hjet
Cudjó Lewis, en hinn illræmdi
þrælasali, kafteinn Farster
flutti hann til Ameríku og seldi
hann þar ekrueiganda.