Morgunblaðið - 05.01.1944, Qupperneq 8

8
MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 5. janúar 1944
MINNING
1
Anton B
TVEGGJA ÍÞRÖTTAMANNA
Björnsson
Hreiðar Jónsson
,,Dáinn, horfinn — harmafregn
hvílíkt orð mig dynur yfir.
En jeg veit að látinn lifir!
það er huggun harmi gegn”.
Glaður og reifur, fullur eld-
móðs og áhuga fyrir hinu nýja
starfi, er hann hafði valið sjer
að lífsstarfi, kvaddi hann mig
og nokkra fjelaga sína úr
Knattspyrnufjelagi Reykjavík-
ur fimtudaginn 25. nóv. f. á.
Um jólin átti hann að koma
í bæinn aftur og halda starfi
sínu áfram víðsvegar um land-
ið á vegum Iþróttasambands
íslands. Við hlökkuðum til að
hittast þá aftur og ræða nán-
ar um framtíðarstarf hans fyr-
ir K. R. — því við hann batt
fjelagið miklar framtíðarvonir
og reyndar öll íþróttafjelögin.
En þetta átti nú öðru vísi að
fara, því eins og í sálminum
stendur, „Fótmál dauðans fljótt
er stigið” og „æskan jafnt, sem
ellin skundar, eina leið til
banastundar”.
Það voru hörmuleg tíðindi
fyrir vora fámennu þjóð, er
það frjettist, að hið nýja og
glæsilega skip, v.b. Hilmir,
var horfinn í sæ með hinu
fríðasta liði. Hjer á margur um
sárt að binda og þjóðin öll
saknar góðra drengja.
Atvikin -— oft hin einkenni-
legu atvik — ollu því, að An-
torv fór sem farþegi með bátn-
um. Enda var hjer um fijóta
og góða ferð að ræða — ef alt
hefði farið með feldu, — til
þess staðar á Snæfellsnesi, er
ákveðinn var að hann skyldi
kenna kenna íþróttir á um
mánaðar skeið.
Hjer hefir skeð það, sem jeg
hef oft rekið mig á áður, að
það er eins og vænstu menn-
irnir, þeir, sem vjer megum
síst án vera, sjeu kallaðir burtu
í blóma lífsins.
Hann var einmitt einn af
þeim ungu mönnunrr, sem
iþróttastarfið í landinu mátti
síst missa. Hjer var framúr-
skarandi kennaraefni að hefja
starf sitt og hann átti í ríkum
mæli flesta þá kosti, er mest
prýða sannan íþróttamann.
Minningarorð um hann hljóta
um leið að verða óður til í- !
þróttanna. |
Anton B. Björnsson.
Hugur Antons bendist
snemma að íþróttum, og gekk
I^nn þegar sem barn að aldri
í Knaftspyrnufjelag Reykja-
víkur. Sem drengur iðkaði
hann nokkuð knattspyrnu, en
brátt sneri hann sjer ein-
göngu að frjálsum íþróttum.
Hann naut tilsagnar ágætra
íþróttakennara og stundaái æf-
ingar af mikilli kostgæfni og
samviskusemi, enda varð hann
brátt í fremstu röð jafnaldra
sinna. Hann var mjög fjölhæf-
ur íþróttamaður og því ágæt-
ur fjölþrautarmaður og um
skeið var hann tugþrautar-
meistari. I fimleikum náði
hann slíkri snilli, að hann mun
hafa verið, hin síðari árin,
fremsti fimleikamaður lands-
ins. Hann var einn sá glæsi-
legasti fimleikamaður, sem jeg
hef sjeð.
í hverri kepni var hann yfir-
lætislaus og prúður, og dreng-
skapurinn var honum í blóð
borinn.
Anton var fæddur 6. júní
1921, sonur þeirra dugmiklu
heiðurshjóna, Björns Jónsson-
ar, skipstjóra frá Ánanaustum,
og Önnu PálsdóUur. Hafa þau
eignast 13 börn og eru þau öll
á lífi, nema dóttir, er þau
mistu uppkomna, og svo nú
hinn gjörfulegasta son.
Anton nam bakaraiðn hjá
Sveini M. Hjartarsyni bakara-
meistara hjer í bæ, og varð
fullnuma í þeirri iðn.
En þegar því var lokið, höfðu
íþróttirnar tekið hug hans all-
an. Frá því hann var smá dreng
ur, hafði hann kynst þessu
mikla uppeldis- og menningar-
máli og sjálfur þekti hann best
af eigin reynslu, gildi og holl-
ustu íþróttanna, fyrir æskuna
í landinu.
Hann sá, að til þess að sigur
þessa málefnis yrði sem mest-
ur í framtíðinni, þjóðinni til
heilla, þurfti fleiri íþróttakenn
ara. Anton skoðaði því ekki
hug sinn um, að helga þessu
áhugamáli sínu alla starfs-
krafta sína.
Því var það, að hann ákvað
ao fara á íþróttakennaraskól-
ann á Laugarvatni og þaðan
útskrifaðist hann síðastliðið
vor. Fyrst um sinn var hann
svo ráðinn umferðakennari
íþróttasambands íslands. Byrj-
aði hann starf sitt hjá íþrótta-
fjelögunum í Keflavík og var
búinn að vera þar rúman mán-
uð með íþróttanámskeið.
Svo vel tókst honum þetta
nýja starf, að Keflvíkingar
óskuðu þess að hann þyrfti
aldrei að fara frá þeim aftur.
Kom í ljós, eins og vænta mátti,
óvenjulega góðir kennarahæfi-
leikar hjá honum. Hann átti
því mikla framtíð í vændum í
þessu starfi og æska landsins
farsælla ávaxta að njóta.
En hjer er svo sagan á enda.
22 ára er hann fallinn í val-
inn. Kallaður heim. Og heim-
koman verður honum fögur.
Hann átti Krist að vini.
Foreldrar þínir, Anton, syst-
kini, ættingjar og vinir, eiga
nú um sárt að binda, að þurfa
að sjá á bak svo góðum dreng
í æskublóma, en sá hópur, sem
saknar þín, vinur, er miklu
stærri. Við fjelagar þínir og
allir samherjar íþróttahreyf-
ingarinnar, tökum innilega þátt
í sorg þeirra.
Æfi þín.var stutt, en til fyr-
irmyndar. íslenskt íþróttalíf
hefir mist einn af sínum bestu
sonum.
— En eitt er víst, að:
„Orðstírr deyr aldrigi
hveim sjer góðan getr”.
E. Ó. P.
Þú varst og ert góður dreng-
ur. Og góður drengur er alls
góðs maklegur.
Þessar setningar bergmál-
uðu í huga mínum, er form.
Knattspyrnufjel. Víkingur
mæltist til þess, að jeg, með
stuttri blaðagrein, mintist
Hreiðars Jónssonar, sem fórst
með vb. Hilmi, er nýskeð sökk
með allri áhöfn í djúp hafsins.
Hreiðar var í senn hreinskil-
inn og hispurslaus, enda illa
við allan fagúrgala í sinn garð.
Það væri því ómaklegt að
halda minningu hans á lofti
með ósönnu lofi. Hitt væri
sönnu nær og honum samboðn-
ara, að vega galla hans öðrum
til viðvörunar, sem og kosti
hans til eftirbreytni.
Fyrir 7 árum kyntist jeg
honum fyrst, þá sem samstarfs
manni mínum við verslunar-
störf. Mjer' virtist þessir eðlis-
þættir, góðar gáfur, ljettlyndi,
geðprýði, fjör og óvenjuskerr.ti
leg kýmnigáfa, sem hann beitti
óspart, vera mest áberandi í
fari hans, enda var hann þá
og til dauðadags, hrókur a'lls
fagnaðar í hópi kunningja
sinna og vina.
Hann var ágætt íþrótta-
mannsefni og við fjelagar hans
ólum í brjósti glæstar. vonir
um hann, sem afreksmanns á
því sviði. En hann reyndist ó-
heppinn um margt, var t d.
meiðsla gjarnt og um nokkurt
skeið veikur af liðagigt. Gerð-
ist áhugalítill um æfingar,
enda jók hann þá um of vin-
fengi sitt við Bakkus konung.
Ekki þó svo að skilja, að hann
gerðist þræll hins illa ókrýnda
konungs. Þó mun manngiidi
hans á sumum sviðum hata
fyrir þá sök, beðið nokkurn
hnekkir.
Sá var og Ijóður á
ráði hans, að hann af
ásettu ráði, ljek sjer hð þeim
eldinum, að sýnast fyrir þeim
er hann umgekkst verri og ó-
fyrirleitnari en hann var. Þeg-
ar jeg eitt sinn deildi á hann
fyrir þetta, varð honum að
orði: „Jeg get ekki neitað mjer
um þá skemtun. Jeg saka held-
ur ekki aðra en sjálfan mig
með því”.
Hreiðar Þorsteinn Jónsson hjet
hann fullu nafni. Fæddur 27.
jan. 1915, sonur Jóns sál.
Björnssonar ritstjóra og skálds,
og konu hans, Dýrleifar Tómas
dóttur.
Hreiðar átti til fagrar hug- .
sjónir og lifði þær stundum í.
hillingum andans, en hann
vantaði að jafnaði þrótt og þol
til þess að hefja þær til þess
flugs, er ekki misti jafnvægið
áður en honum auðnaðist að
láta þær festa rætur 1 daglegu
lífi sínu.
Hreiðari voru kunnar ýmsar
stefnur eilífðarmálanna og
hafði myndað sjer ákveðnar
skoðanir á þeim. Gerði ráð
fyrir áframhaldandi lífi og
bjóst við dómi þegar yfir
kæmi. Rjettlátum dómi, bygð-
um á orsakaafleiðingum, eins
og hann sjálfur komst að orði.
Nú hefir hann, fyr en varði,
mætt fyrir þessum dómstóli,
og jeg óttast ekki dómsniður-
stöðuna, því hann var og er
góður drengur, og góður
drengur er alls góðs maklegur.
Hvort sem rjettarhafd þessa
dómstóls hefir verið eintal sál-
arinnar, eða með öðrum hætti,
þá efa jeg auðvitað ekki, að
eitt og annað úr endurminn-
ingum þessarar síðustu jarð-
vistar hans, hafi valdið honum
sársauka, sem og þáð sem
hann kann að hafa látið ógert
af því, sem honum bar að gera
til ávaxtar síns punds. En hver
er sá lesandi þessara lína, sem
ekki hefði þá sömu sögu að
Framli. á bls. 10.
X - 9
AOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
Eftir Robert Storm
ET'
ooooooooooooooooooooooooooo)
Maðurinn í bátnum:. Alexander miklj ætti____
vera á þessum slóðum. — Þaí^ Ííðúf lieldur ekki a
að
U
löngu. þar til aðstoðarmaðurini) í. bátnum finnur hafi, ekki enn yejáð á
hánn.' Alex’ah1der' íær' þær frjettir, 'aé Íog'reglán 1 fot* tá að klæðá "sig í.
pessum Siooum, og nann iær
) ' «! V