Morgunblaðið - 07.01.1944, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIíJ
Föstudagnr 7. janúar 1944.

Afmælisfagnaður að Reynivöllum
SUNNUDAGURINN 5. des.
s.l. mun mjer seint úr minni
líða, því hann er einn hinn allra
unaðsríkasti dagur, sem Jeg
hefi lifað. Langar mig því að
minnast hans að nokkru.
Árla morguns runnu tvéir
stórir mannflutningabílar frá
Reykjavík, áleiðis inn að Reyni
völlum í Kjós, hlaðnir fólki.
Sumir farþeganna voru langt
að komnir, en flestir voru hjeð-
an úr Reykjavík, og var jeg
einn af þeim.
Þegar að Reynivöllum kom
tók afmælisbarnið fagnandi á
móti okkur og bauð okkur
hjartanlega velkomin með þeim
innileik, sem sr. Halldóri er
eiginlegur.
Brátt fyltist kirkjan, sóknar-
bömin söfnuðust til messu.
Allir höfðu eitt og sama mark-
mið, að votta hinum aldna
sóknarpresti vinsemd sína. —
Guðsþjónustan hófst, hin þýðu
sálmalög, samin af síra Hall-
dóri, voru sungin samstiltum
rómi af söngkór safnaðarins og
kirkjugestum. Presturinn flutti
ræðu sína, sem var þrungin af
þakklaeti til guðs og manna,
lofgjörð til hans, sem allar góð-
ar gjafir gefur, þakklæti til
samferðamannanna á lífsleið-
inni og einskonar játning fyrir
söfnuðinum, sem sá einn getur
gert, sem hefir frómt hjartalag.
Að guðsþjónustu lokinni reis
biskup landsins úr sæti sínu og
hjelt fagra ræðu fyrir minni
afmælisbarnsins og flutti I»n-
um þakkir frá hinni íslensku
kirkju.
Formaður sóknarnefndar
Reynivallaprestakalls, Steini
Guðmundsson á Valdastöðum,
talaði fyrir hönd safnaðarins og
þakkaði með hugljúfri ræðu
öll hin mörgu störf, sem síra
Halldór hefði unnið fyrir söfn-
uðinn á umliðnum árum. Hann
færði söfnuðinum þær frjettir,
að kirkjumálaráðuneytið hefði
orðið við þeirra ósk safnaðar-
ins, að hann fengi að njóta
starfskrafta síra Halldórs enn
um skeið. Hann færði honum
að gjöf gullúr, sem lítinn þakk-
lætisvott frá söfnuðinum.
Þá flutti formaður ung-
«fiennafjelagsins Drengur, Njáll
Guðmundsson, honum skraut-
ritað ávarp og gullhring með 1
greyptu fangamarki hans, sém
vott þakklætis fyrir öll hans
störf, unnin að heill og fram-
gangi fjelagsins.
Brynjólfur Guðmundsson
b&ndi að Kiðafelli færði síra
Halldóri fyrir hönd Saurbæjar-
sóknar, fagurt málverk, er
sýnir útsýn frá æskuheimili
hans, Stóra-Ármóti í Flóa. Enn
fremur færði hann honum frá
sjálfum sjer fallegt frumort
kvæði, og virtist mjer sú gjöf-
in gléðja afmælisbarnið ekki
síst.
Guðmundur Jónsson frá
Sogni færði honum frá Kjósar-
ingum búsettum í Reykjavík
fallegt málverk af æskuheimili
hans, Stóra Ármóti.
Ellert bóndi á Meðalfelli
flutti ræðu og sagði meðal ann-
ars: „Síra Halldór hefir rekið
stórt bú, unnið að öllum fram-
-faramálum sveitarinnar í 44 ár,
samið fjölda af fallegum söng-
lögum og rækt öll sín embætt-
isverk af stakri skyldurækni.
Fyrir alt þetta lifir hann ekki
lengst í minningunni. Lengst
lifir maðurinn sjera Halldór,
ljúfmennið góða og prúða, sem
aldrei hefir mátt vamm sitt
vita. Þakkir fyrir alt, sem hann
hefir verið fyrir okkur, gei jeg
ekki fært honum með orðum,
jeg bið hann að lesa þakkir
okkar af blöðum blómanna á
altarinu“.
Afmælisbarnið þakkaði af
hjartans hlýjum huga allan
þann sóma, er sjer væri sýnd-
ur og lýsti gleði sinni yfir að
mega dvelja enn um stund
meðal sinna ástkæru vina og
sóknarbarna. í því sambandi
mintist hann á Rut, er sagði:
„Neyddu mig ekki að yfirgefa
þig. Þitt fólk er mitt fólk, þinn
guð er minn guð“.
Þá var sunginn söngur ung-
mennafjelagsins, með lagi, er
síra Halldór hefir samið og
gefið fjelaginu.
Að síðustu var sunginn sálm-
urinn „Son guðs ertu með
sanni“. Þá var þessi virðulega
athöfn 1 kirkjunni á enda, en
heima á staðnum biðu allra við-
staddra góðgerðir veittar af
hinni mestu rausri.
Yfir borðum flutti Ólafur
hreppstj. í Brautarholti snjalla
ræðu og færði sr. Halldóri gjöf
frá Brautarholtssókn. Frú Lilja
Jónasdóttir í Laugarnesi flutti
honum frumsamið kvæði valið
að efni og formi, og fleiri gjaf-
ir voru honum færðar.
Er menn höfðu neytt góð-
gerða, voru borð upptekin,
heillaóskaskeyti lesin, sem af-
mælisbarninu bárust hvaðan
æva af landinu, söngur hafinn
og að’ síðustu dans stiginn.
Eftir að við höfðum hlustað
á söng kirkjukórs Seltjarnar-
nessóknar, sem söng þetta kvöld
í útvarpið allmörg lög, samin
af síra Halldóri, fórum við að
tygjast til heimferðar. Við
kvöllum okkar aldna, góða
sóknarprest og óskuðum honum
allra heilla, en hann þakkaði
okkur komuna af vinhlýjum
huga. Svo var lagt af stað og
ekið heilum vagni heim um
miðnæturskeið, en við vorum
með hugann fullan af ljúfum
minningum eftir liðinn dag.
Þegar jeg var lagstur til
hvíldar, fór jeg að hugsa um,
hvað það væri, sem gerði síra
Halldór svo vinsælan, sem dag-
ur þessi bar vitni um. Að sið-
ustu fanst mjer lausnan vera í
fáum orðum þessi: Ástúð og
hlýja síra Halldórs kemur frá
hjartanu, því nær hún til hjart
ans og kveikir þann kærleika,
sem lifir í brjóstum safnaðar-
barna hans og lýsti sjer í at-
höfnum dagsins.
8. des. 1943.
Sólm. Einarsson.
-ðrdaglegalífinu
Fi-amhald af bls. G.
enginn meira en 3 lítra. Þá
spurði kaupandinn hvort hann
gæti þá fengið 3 og þrjá. Jú,
það var velkomið. Hvað segja
menn nú um önnur eins vísindi
og þetta?
Er ekki mál til komið fyrir
okkur bæjarbúa, að fara að losa
okkur við mjólkurprestinn og
alt hans Iið?“
Áheit og gjafir til Laugar-
neskirkju: — Frú Blöndal kr.
35.00, E. M. úr Landbroti 50.00,
Agó 200,00, Guðm. Guðjónsson
Kárastíg 6 15,00, Áheit frá
konu (gamalt) 50,00, Guðlaug
Ólafsdóttir 35,00, Ónefnd kona
í Laugarn.sókn 200,00, Áheit
frá Sigrúnu Einarsdóttur 10,00,
Sigr. Kristjánsdóttir 10,00. —
Kærar þakkir. Garðar Svavars-
son.
IMinningarð um
Guhna Tómasson
F. 22. okt. 1920. D. 31. des. 1943.
i
HANN er dáinn, elskaði vin-
urinn minn. Hvílík náð, að hafa
átt slíkan vin, sem Guðni var.
En hvílíkur sársauki, á gaml-
ársdagsmorgni, að fá fregnina:
„Hann er dáinn“.
Það er sárt að sjá ungan efn-
ismann, íullan af starfsþrá og
umhyggju, hverfa frá ungri
konu og tveim bráðungum son-
um sínum, og það er sárt fyr-
ir fjelaga og vini, að verða að
verða að sjá af slikum, sem
Guðni var. En það er huggun
fyrir þá, sem nú sakna, að vita
það og eiga þá trúarfullvissu,
að Guðni átti persónulega trú
á Jesúm Krist, sem frelsara sinn
og því örugga lífsvon frammi
fyrir hásæti Guðs á himni.
„Jesús er minn frelsari“. Það
var vitnisburður hans.
Guðni heitinn misti ungur
ástríka foreldra sína, en varð-
veitti þó ávalt í hjarta sínu
heilaga minningu þeirra.
Herdís Níelsdóttir og Magn-
ús Guðjónsson bifreiðarstjóri
tóku þá hinn unga svein að sjer
og þar naut hann hins ástrík-
asta samlífs, þar til hann gift-
ist eftirlifandi konu sinni, Ingi-
leifu Þórarinsdóttur. Eignuðust
þau tvo mannvænlega drengi.
Heimilislíf þeirra var alt með
þeim brag, að til fyrirmyndar
má teljast. Nefni jeg hjer aðeins
það, ef til eftirbreytni mætti
vei'ða, að áður en máltíð hófst,
beygði hinn ungi heimilisfaðir
höfuð sitt og þakkaði Guði fyr-
ir deildan verð og bað sjer og
húsi sínu blessunar Drottins.
Enda var heimilislíf þeirra
hjónanna þrungið af þrá eftir
að verða til blessunar í Jesú
nafni.
En hversvegna var Guðni
þannig? Af hverju að taka
kristindóminn svo alvarlega?
Þó ungur væri, þekti Guðni
einnig líf heimsins, einnig líf
syndarinnar, án fyrirgefningar.
Hann þekti, hyað það var að
lifa syndinni. En hann átti því
láni að fagna að eiga foreldra,
sem mjer er kunnugt um, að
báru hann á bænarörmum
fram fyrir Drottinn, og síðar
trúaða og umhyggjusama
fóstru, sem aldrei gleymdi
Guðna sínum í bæn sinni.
Og svo var þið fyrir nokkr-
um árum síðan, að Guðni fann
til tómleika í lífi sínu, fann, að
líf án Guðs náðar er dauði. Qg
því var það, að hann gaf frels-
ara sínum algjört vald yfir lífi
sínu og vitnaði nú um náð
Drottins:
Fyrr jeg heimsins ljettúð lifði,
lífið er mjer Kristur nú.
Þess jeg hefi aldrei iðrast,
að jeg honum laut í trú.
í K. F. U. M. fann Guðni
starfsakur sinn. Og nú, þegar
við fjelagar hans sjáum sæti
hans autt, getum við ekki ann-
að en dropið höfði og þakltað
Guði fyrir slíkan starfsmann,
sem Guðni var.
En nú er hann dáinn, elskaði
vinurinn minn. Hann er farinn
heim, heim til frelsara síns.
Ekkjan unga veit, að hann átti
Drottinn að athvarfi, Jesús var
frelsari hans.
Og því ex hún örugg um hann
heima sjá Jesú. En það er sárt
fyrir hana, með litlu drengina
sína, að sjá honum svift burtu
í blóma lífsins, en einnig náð
Guðs í Jesú Kristi er hennar
athvarf.
Systur hans kveðja góðan
bróður og fósturforeldrar hans
þakka fyrir 'þá náð, að hafa
lifað með Guðna í gléði og erf-
iðleikum.
Og við f jelagar hans í K. F.
U. M. þökkum og þökkum aft-
ur fyrir Guðna og vitnisburð
hans í starfinu.
Jeg þákka fyrir elskaðan vih
og bróður í Kristi.
Jóhann Petersen.
Eftir R«>her» Storra

oeoocxxxvxxxxxv'
'ooooöO)
Alexander mMi: Héyrðu Jeff, .hVaða krakkar
eru þetfa? jeff: Þ'að eru víst einhverjir flækingar.
Jeff: Géfðu mjer mínútu frest. Jeg ætla að fara
hinum meginn við bílinn. Lögreglan sagði najer,
einhver hefði strokið úr larit, ,..uu. — Við skulum
opna fyrir bílútvarpið og vua'.ivort búið er að nú
Alexander: Jæja, reyndu. að' losna aúð þau. Það
gæti skeð þau þektu mig., , „ t v
að við skildum fara beina leið heim. Hpnn sagði, að
honum.
i \ ■
i. •; f