Morgunblaðið - 20.01.1944, Blaðsíða 11

í’imtudag'ur 20. janúar 1944
MORGUNBLAÐIÐ
lt
...Faðir þinn er dráttarkarl og |
míög fátækur. En faðir þinn |
mun koma heim, hann mun
^rátt koma heim. Það verður
ekki langt . . . .“.
Hann opnaði augun, því að
hönd Seileongs var hætt að
Hrjúka ábreiðuna. Drengurinn
Var sofnaður og hafði því ekki
keyrt neitt. Höfuð hans hafði
knigig niður á bringuna og
iampinn, sem hjekk í miðju
°ftinu, varpaði bjarma á ával-
an vanga hans. Fluga sveim-
aði skammt frá andliti hans,
etl Yen rak hana burtu. Hann
faerði sig nær rúmstokknum
Þess að rúm yrði fyrir Seilé-
og dró hann nær sjer.
Hann langaði mest til þess að
Prýsta honum að brjósti sjer
oins og hann hafði gert fyrir
anga löngu síðan, en hann
Serði það ekki, því að hann
nttaðist, að andardráttur hans
ynni að smita drenginn af
sIúkdómi hans. Hann sneri
Sjer Því frá honum.
..Sofðu, sonur, sofðu,í friði“,
Sagði hann, þegar Seileong
umiaði í svefnrofunum. Hann
Settist upp og tók þungu
s óna af Seileong, til þess að
mtur hans fengju einnig að
anda. Hann slökti ljósið og
lG'ddi ofan á drenginn. Flug-
“rnar suðuðu í myrkrinu. Hit-
Un frú hinum unga líkama
sa§ði nm hann allan. Meðan
/^efninn var að yfirbuga hann,
^hgsaði hann stöðugt í sælu-
lmu: s°nur, sonur, sonur.
Y m morguninn, þegar Lung
f 6,n va,knaði, var Seileong
a.rinn. Á borðinu lá brjef og
nalfur dollar.
XI1'
Va ^ar aðerns af gömiuir.
kana t-ð dr. Huin. Jeit í trjsfa-
fr SSann um leið og hann gekk
fi amlliá afgreiðsluborðinu. Það
l 1 ekki verið neitt brjef
I er hann fór út til að kaupa
en voldmatinn, og síðan hafði
jf Smn Póstur verið borinn út.
fyrnn v'tdi ekki viðurkenr.a
Væ ■ s-íalfum sjer, að hann
Ve V. að vonast eftir krafta-
m> símskeyti ef- til vill.
afr’rl?!1, kvöld’ D°ktor“, sagði
^miðslumaðurinn.
Hai 0tt kvöld“, svaraði dr.
Unnar°g hraðaði síer fil 1-vt:t_
inni?^e,rnj§ er htiitið í borg-
ir í kallaði maðurinn á eft-
oxlu?!lUí?' Hann ypti að'iins
dyrin ‘ Hmnra fólk var í and-
línur ? 60 venjulega. „Allar
fá pPteknar, ómögulegt að
sagði mband við nokkurn“,
Grikkinn við aðstoðar-
á sintt Slfn' Dr' Hain fór upp
hans ° hæð’ Þan sem herbergi
IyftunnTVar 1Öng leið frá
bUrfti aö dyrum hans; hann
Um fvat, beygía tvisvar sinn-
uPp tvTu h°rn og fara siðan
inum allra inst 1 gang-
hún v r ^ar einnig lyfta, en
flytia aðeins notuð til að
af ein^tVælÍ og borðbúnað
vT1 hæðinni á aðra.
5j0VÍð hliðiu
þarn:Í!rbergÍ Þ^sarar hæð'a'r,
Par sem pcssarar næöar,
h*nversP U< 1 °g gruði af litlum
Ust hT:Um piltum’ sem sner-
könnur Um annan með
g ílat og töluðu sam-
an með röddum, sem mintu dr.
Hain á sílófón eða eitthvert á-
móta hljóðfæri. Hann fann oft
til öfundar. þegar hann hlust-
aði á þá, því að hinar fjórar
mismunandi tóntegundir kín-
versku tungunnar kostuðu
hann fádæma erfiði, enda þótt
eyru hans gætu greint og not-
ið hinnar flóknu samsetningar
á strokkvartettum Beethovens.
Herbergi hans var mjótt og
langt og skilið frá þjónaher-
berginu með trjeþili. Rúmið
stóð næst dyrunum og síðan
kom dragkista, sem á stóð
fiðlukassinn hans og vatns-
karaflan. Lampinn með græna
skerminum var einkaeign
hans, svo og rafmagnskaffi-
kannan. Gluggahlífin og raf-
magns lofthreinsarinn var ein-
asta hlutdeild hans í óhófslifn-
aði Shanghai-hótelsins. Dr.
Hain kveikti ljósið og lagði frá
sjer litla böggulinn. Hann fór
’úr jakkanum og vestinu og
hengdi það á herðatrje, því að
hann varð að fara mjög vel
með fötin sín. Hann þvoði sjer
um hendurnar í þvottaskál á-
fastri við vegginn, setti raf-
magnskönnuna í samband og
tók pappírinn utan af kvöld-
verðinum sinum. Hann hafði
í þetta sinn, eins og oft endra-
nær, farið alla leið til lítillar,
þýskrar matstofu í Peking-
stræti, því að það er einkenn-
andi fyrir útlaga og landflótta
menn að halda sjer við bækur
og fæðu heimalandsins, enda
þótt þeir fyrir löngu hefðu sagt
skilið yið alt annað þar. Hann
skar sneiðar af dökku brauð-
inu, smurði þær með þunnu
lagi af smjöri, sem hitinn hafði
brætt, og ljet sneiðar af pyls-
unni, sem hann hafði keypt,
þar ofan á. Það fór að suða í
könnunni. Dr. Hain dæsti af
feginleik, er hann settist við
borðið. Hann var farinn að
kunna vel við herbergið, ein-
veruna og friðinn. Það minti
hann að vissu leyti á námsár-
in. „Alveg að verða tilbúinn“,
sagði hann við rafmagnskönn-
una, því á þessum árum ein-
veru hafði hann vanist á að
tala við sjálfan sig og einnig
ýmsa hluti kringum sig. Það
voru tvær ljósmýndir á borð-
inu. Önnur var af konu hans,
Irene, í kvöldkjól ævagamall-
ar tísku, brosandi óeðlilegu
brosi. Hitt var mynd af syni
hans Roland, sem Irene hafði
tekið af honum í garðinum,
þegar hann var fjórtán ára
gamall. Hann var ber að ofan,
en í stuttbuxum, og var að
leika sjer við hundinn sinn
skellihlæjandi. Meira að segja
þessi gamla augnabliksmynd
gaf góða hugmynd um fegurð
Rolands. Irene hafði sent
manni sínum það í útlegðina
og skrifað aftan á hana ó-
styrkri hendi: „Þeir, sem guð-
irnir elslta, deyja ungir“.
Emanúel Hain drakk kaffið
og borðaði brauðið standandi.
Hann þvoði kaffikönnuna i
þvottaskálinni og gekk frá öllu
á sinn stað. Síðustu árin höfðu
kent honum, að þrifni og reglu
,semi gátu gert fátæktina bæri-
■legri. ,,Nú skulum við skrifa
brjef“, sagði hann við skrif-

borðið. Hann tók nokkrar
pappírsarkir út úr dragkist
unni og lagði þær undir ljósið
frá lampanum, tók síðan upp
sjálfblekunginn og byrjaði að
skrifa.
„Ástkæra eiginkona (skrif-
aði dr. Hain).
Dagurinn er liðinn, án þess
að brjef hafi komið frá þjer.
Ef til vill var það barnalegt að
vonast svona fast eftir ein
hverju frá þjer. En þetta er
fyrsta skiftið, sem þú glevmir
afmælisdeginum mínum, og
það veldur mjer áhyggjum
Ertu veik? Eða hefir eitthvað
enn alvarlegra komið fyrir
þig? Þú veist, hvað jeg er á-
hyggjufullur, ef langur tími
líður, án þess að jeg heyri frá
þjer. Ef til vill er það aðeins
seinkun á pósti, sem þessu
veldur, en vanalega eru skilin
þó góð. í þessu landi, þar sem
á öðrum sviðum ríkir megnasta
óreiða, er afgreiðsla brjefa
framúrskarandi áreiðanleg og
fljót. Menn segja, að það sjeu
leifar þess tíma, sem kræsing-
ar úr suðrinu voru sendar með
geisihraða til keisarahirðarinn-
ar í Peking. En þetta var aðeins
útúrdúr. Það er sagt, að upp
frá deginum í dag verði loft-
ferðir og járnbrautarlínur lok-
aðar almenningi, svo að hægt
sje að flytja kínverskar her-
sveitir eftir þeim með enn
meiri hraða. Engihn trúir leng
.ur, að við hjerna fáum um-
flúið striðið, því að Japanar
hafa sett of margar hersveitir
á land og fljótið er fult af
tundurspillum þeirra. Jeg á
bágt með að imynda mjer,
hvernig styrjöld í Shanghai er,
því að Alþjóðahverfið er frið-
helgt — óg menn, sem bjuggu
hjer árið 1932, tala um styrj-
öldina eins og þeir hefðu set-
ið á áhorfendapöllum og horft
á kínversku hverfin alt í kring
Wg51
Sagan af töf rabandinu bláa
Æfintýr eftir P. Chr. Aasbjörnsen.
'8.
nokkurn tíma, fanst konungsdóttur hún endilega þurfa
að fara heim til foreldra sinna og segja þeim hvað um
sið hefði orðið. Piltur bjó handa henni skip og svo sigldi
hún af stað.
Þegar hún var farin, og piltur hafði verið í höllinni
um stund og látið sjer leiðast, datt honum í hug, að hann
hefði átt eitthvert erindi þangað í fyrstu, að hann hefði
átt að sækja eitthvað heilsubætandi handa fóstru sinni.
En svo kom honum í hug, að kerlingin hefði nú víst ekki
verið mikið veik, og minsta kosti væri hún orðin góð
núna, en samt vildi hann nú fara og sjá hvernig henni
liði.
Þá voru þau bæði orðin gallhraust, kerlinginn og ris-
inn hennar.
„Aumingjarnir þið, sem sitjið hjerna í þessum vesæla
kofa“, sagði piltur við þau. Komið þið með mjer í höll-
ina mína, þá skal jeg sýna ykkur að jeg er ekkert smá-
menni“.
Jú, þau vildu fara með honum bæði tvö, og á leiðinni
fóru þau að spyrja hann, hversvegna hann væri orðinn
svona sterkur.
Jú, það var nú vegna bláa bandsins, sem lá uppi á ásn-
um, þegar við komum frá því að betla niðri í sveitinni.
„Hefirðu það þá enn?“ spurði kerlingin.
Já, hann hafði það, það var bundið utan um mittið á
honum, sagði hann. Svo bað kerlingin hann um að sýna
sjer það, og það gerði piltur, en um leið greip kerla í það
með báðum höndum og reif það af honum.
„Hvað ætti jeg nú að gera við þig, kvikindið þiit“,
öskraði kerlingin. „Rjettast væri að jeg gæfi þjer h$gg,
svo hausinn fyki af þjer“. *
„Heldur væri það nú góður dauðdagi fyrir slíkan
skarf“, sagði karlinn. „Við ættum að leggja á hann, að
hann yrði blindur og setja hann svo út á sjó á áralaus-
um bát“.
Þetta gerðu þau líka, hvernig sem hann bað þau að
vera ekki að svona óþakkabragði.
En þegar bátinn rak á haf út, syntu ljónin á eftir, og
að lokum komu þau bátnum í land á ey einni, og settu
hann þar undir trje. Þau veiddu handa pilti dýr og
fugla, en hann varð að borða það alt hrátt, og blindur
var hann. En svo var það einn dag, að stærsta ljónið var
að elta hjera, og hann var blindur, því hann hljóp yfir
stokka og steina og rakst að lokum á trje, svo hann valt

„Verðurðu ekki ergilegur, ef
stelpa, sem þú ert búinn að
bjóða út í mat, er ekki til á
tilsettum tíma, og þú verður að
bíða eftir henni?“
„Jú, sannarlega,. eftir því,
sem þær eru seinni, eftir því
eru þær svangari og borða
meira“.
★
„Þú virðist vera mjög á-
hyggjufullur, vinur minn. Um
hvað ertu að hugsa?“
„Framtið mína.“
„Hvað kemur til, að þú lítur
á hana svona svörtum augum?“
„Fortíðin“.
★
Ungfrú Snjóhvít: „Það hlýt-
ur að vera dásamlegt að vera
;fallhlífarhermaður, en , samt
geri jeg ráð fyrir, að þjer hafið
oft verið í hræðilegum vanda
staddir".
Fallhlífarhermaðurinn: „Já,
ungfrú, hræðilegum. Til dæm-
jis kom jeg eitt sinn- niður í
garð, þar sem var stórt skilti,
sem á var skrifað:
„Stranglega bannað að stíga
á grasið“.
★
„Var heitt, þar sem þið vor-
uð í sumarfriinu í fyrra?“
„Já, hræðilega, og engin
trje. Við skiftumst á um að
sitja í skúgganum hvert af
öðru“.
★
„Geturðu ekki bent mjer á
neina áreiðanlega reglu, sem
hægt er að áætla kostnað lífs-
ins eftir?"
„Jú. Taktu tekjurnar — al-
veg sama, hvað þær eru mikl-
ar — og bættu við 25%“.
«Hvað hefurSu gert við
svefnleysi þínu?“
„Glas af víni með reglulegu
millibili“.
„Sofnarðu af því?“
„Nei, ekki beint það, en það
gerir mjer ómögulegt að vaka“.
★
„Jæja, jeg gerði nokkuð í
gær, sem mún hafa gert tugi
manna varkára“.
®„Hvað var það?“
„Hatturinn minn fauk og jeg
elti hann niður alt Austur-
stræti“.
Kennarinn: Þetta er í fimta
skiftið, sem þú situr yfir í þess
ari viku, Hvað segirðu við
því?
Nemandinn: Jeg gleðst yfir
því, að það skuli vera kominn
föstudagur.
★
Kennarinn: Jonni, til hvaða
dýraflokks heldurðu að jeg
teljist?
Jonni: Jeg veit ekki. Pabbi
segir, að þú sjert gamall hani,
en mamma segir, að þú sjert
slægur refur.
★
Kennarinn: Hvað mörgum
ófriðum tóku Spánverjar þátt
‘1 á 17. öld?
Tommi: Sjö.
Kennarinn: Sjö? Teldu þær
upp.
Tommi: — Ein, tvær, þrjár,
fjórar, fimm, sex, sjö.