Morgunblaðið - 23.01.1944, Blaðsíða 11

Sunnudagur 23. janúar 1944
MOE.GUNBL AÐIÐ

11
Jeg hefi vitað menn deyja úr
hjartaslagi, sem höfðu miklu
sterkara hjarta en maður yð-
ar. Og jeg hefi líka vitað veik
hjörtu, sem voru eins og
gamlir bílskrjóðar, endast ár-
um saman, ef rjett og vel er
með þau farið. Einasta læknis-
ráð mitt er varkárni. Góð um-
önnun og næði. Hægindastóll
á skipi, þar sem drykkjustof-
unni er lokað kl. 9. Verið þjer
sælar, frú Russell. Þetta var
mikill heiður —
Þegar Helen var orðin ein,
staðnæmdist hún fyrir framan
arininn, niðursokkin í hugsan-
ir sínar og starði á lítið, brons-
að Búddalíkneski úr trje.
Asnalega heimskuleg þessi
hótel, hugsaði hún. Þau eru
altaf að burðast við að vera
kínversk í útliti. En hugsanir
hennar voru í órafjarlægð frá
Búddalíkneskinu, sem horfði
ópersónulega á hana.
„Það er útilokað", sagði hún
upphátt og gekk frá arninum
út að glugganum. Ef nautna-
lyf gátu gert út af við hjarta
Bobbie, þá var hún síðasta
manneskjan til að halda hon-
um frá þeim. Hún stóð um
stund við gluggann og horfði
niður á strætið, sem úr þess-
ari miklu hæð sýndist aðeins
mjó ræma, þar sem um fór
endalaus röð bifreiða, manna
og ljettikerra. Hún helti í
annað glas af vodka og drakk
það hægt, eftir að hafa litið á
ljósið í gegnum það; síðan
gekk hún rakleitt inn í her-
bergi manns síns.
Hann lá í rúminu og virtist
sofa. Hún settist við hliðina á
því og horfði á hann. Það var
tekið að rökkva, svo að hún
kveikti á náttborðslampanum;
hann var bjánalegur, eins og
margt annað á Shanghai-
hótelinu, feltur úr bleiku silki.
Hún sá nú, að augu Bobbie
voru ekki alveg lokuð, heldur
horfði hann á hana undan
hálfluktum augnalokunum.
Hann var fölur eftir aðsvifið,
og freknurnar voru áberandi
á laglegu en slapandi andliti
hans.
„Þykistu sofa?“ spurði hún
og tók í öxlina á honurrt og
hristi hann til. Hann fór að
hlæja, án þess að opna augun
óg lagði handleggina utan um
hana.
„Lofaðu mjer að horfa á
þig“, sagði hann letilega. „Það
er eins og geislabaugur kring-
um höfuðið á þjer, eins og á
Mariumynd“. Hann talaði hægt
og með erfiðismunum, eins og
æfinlega eftir aðsvifin.
„Vaknaðu, aulabárður“, sagði
Helen ekki óvingjarnlega.
„Vaknaðu, drykkjurútur og
hertu þig upp“. Hún reyndi að
losa sig af honum, en hann
hjelt henni af óvæntu afli.
„Farðu ekki, jeg er að jafna
mig“, hvíslaði hann og gekk
svo langt að opna augun. Hann
andvarpaði djúpt og teygði úr
sjer. „Ó, Helen“, sagði hann.
„Helen —“.
Mjer þætti gaman að vita,
ihvort jeg gæti kyrkt hann,
hugsaði Helen, en hjelt áfram
að brosa framan í hann. Nei,
hugsaði hún, jeg gæti það ekki.
Bobbie slepti henni, settist
upp, hnepti skyrtuna sína og
strauk hárjð frá enninu.
„Fyrirgefðu“, sagði hann
kurteislega. Hann leit alt í
einu út fyrir að vera glaðvak-
andi og með sjálfum sjer. „Mjer
þykir leitt, að jeg skyldi missa
stjórn á mjer. Það skal ekki
koma fyrir aftur, Helen, jeg
lofa þjer því“. v.
Hún horfði á hann meðan
hann stóð upp og klæddi sig í
hvíta jakkann fyrir framan
spegilinn. Hann lagfærði vasa-
klútinn í vasanum og kom til
hennar.
„Þessi staður er mjer ekki
hollur“, sagði hann. „Betri
menn en jeg — eins og Shakes-
peare sagði, eða var það
Byron?“
Helen svaraði ekki, og hann
hjelt áfram að gera að gamni
sínu. „Jeg hefi jetið yfir mig
af sætindum og fengið í mag-
ann, það er alt og sumt. Við
skulum hypja okkur hjeðan
hið fyrsta“.
Hann settist við hlið Helen
á rúmið og hjelt áfram með
aukinni ákefð. „Helen, við
skulum fara hjeðan. Hvað er-
um við að gera í þessu leiðinda
bæli? Ef við dveljum hjer
lengur, tek jeg ekki einungis
inn eitur, heldur verðum við
líka bæði skotin! Við skulum
fara sem fyrst“.
„Það er ekki mjer að kenna,
að við erum hjer ennþá“, svar-
aði Helen, þótt hún vissi, að
hún væri að skrökva. „Hvenær
viltu fara og hvert? Það ganga
engar lestir núna. Það er eng-
in leið að komast til Peking“
„Fari Peking norður og nið-
ur. Það er hægt að komast
burtu sjóleiðis. Við getum t. d.
, farið til Hong Kong. Það er
. þrifaleg og sómasamleg bresk
jborg. Bresk — ekki óþverra-
bæli eins og Shanghai".
| „Jeg skail biðja, Potter að
grenslast fyrir um skipaferð-
{ir“, sagði Helen. Þetta var
,ljóta öngþveitið. Hvað átti hún
Jað gera til Hong Kong, bund-
in þessari mannleysu? Og
Frank sofandi hjá amerísku
stelpunni. Jeg vona, að hún
| verði fyrir sprengikúlu, ósk-
aði hún af öllu hjartai Alt í
'einu lagði Bobbie höfuðið í
. keltu hennar.
, „Helen“, sagði hann. „Hel-
en, hjálpaðu mjer“.
Hún horfði á hann án
minstu meðaumkunar. Hún
hafði aðeins meðaumkun með
sjálfri sjer. „Hvernig get jeg
hjálpað þjer?“ spurði hún
kuldalega.
„Til hvers giftistu mjer?“
spurði hann og grúfði sig enn
meira niður. Hún hjelt niðri í
sjer andanum af fyrirlitningu.
„Þú ert þó aldrei að grenja?“
sagði hún.
Bobbie svaraði engu. Andar-
dráttur hans var slitróttur.
Hún ýtti honum frá sjer og
stóð upp.
„Jeg er svöng“, sagði hún
og gekk að speglinum. „Það
er kominn tími til að hafa fata-
skifti. Hún fór út úr herberg-
inu án þess að virða mann sinn
viðlits. Hún mætti Potter í
dyrunum.
„Potter“, sagði hún án þess
að nema staðar, „fáðu áætlun
yfir skipaferðir til Hong Kong
og Singapore. Breskt skip, ef
mögulegt er, og ekki fyrir
laugardag“.
„Jeg skal tafarlaust gera
það“, sagði Potter og ljetti
sýnilega. Aður en Helen var
komin inn í herbergi sitt,
heyrði hún hann taka upp
heyrnartólið.
XIII.
Eftir að dr. Hain yfirgaf
íburðarmikla íbúð Russells
hjónanna, hjelt hann beint til
herbergis Kurts, ef kompa sú
verðskulðaði að kallast her-
bergi. Það var smákytra á tí-
undu hæð, sem upphaflega átti
að vera língeyrftsla, en reynd-
ist of lítil til þess. Kurt gat að-
eins opnað dyrnar með því að
sitja á rúminu. Herbergið var
einnig gluggalaust, en á því
var þó Ioftop eins og á skips-
klefum. En Kurt spilaði alla
nóttina á drykkjustofunni og
svaf allan daginn, svo að hann
hafði í rauninni ekkert við
glugga að gera, að hann sjálf-
ur sagði.
Það var engin lyfta frá her-
bergi Kurts að drykkjustof-
unni, svo að hann varð að
klöngrast upp á átjándu hæð
eftir þröngum stiga, sem var
merktur rauðum ljósum, þar
eð hann var brunastigi. Þar
sem Kurt átti engin leyndar-
mál og engar eigur, kom dr.
Hain að herbergi hans ólæstu,
enda var ekkert skráargat á
því. En herbergið var mann-
laust.
„Hvar er hr. Kurt?“ spurði
hann kínverskan pilt, sem kom
eftir ganginum.
„Hann fara upp“, var svar-
ið, og til frekari áherslu benti
hann upp á við með mjóum
■v
m
Sagan af töfrabandinu bláa
Æfintýr eftir P. Chr. Aasbjörnsen.
11.
ar konungur heyrði það, áminti hann hirðina um að hlæja
ekki að bjarndýrinu. En þegar leið á kvöldið, kom þerna
konungsins inn og gat ekki að sjer gert að fara að flissa,
og þá gaf björninn henni slíkt högg, að hún hentist út í
horn og fjell í öngvit. Þá fóru allir að kveina, en skip-
stjórinn þó mest. „O, svei“, sagði konungur. „Hvað mun-
ar mig um það, þó ein þerna falli í svíma, það kemur mjer
við og ekki ykkur“.
Það var liðið langt á nótt, þegar björninn hætti að leika
listir sínar. „Ætli það sje rjett, að þú farir út með dýrið
svona seint“, sagði konungurinn. „Þið getið fengið að
vera hjer í nótt“.
„Kannske hann geti fengið að liggja bak við ofnin?“
spurði skipstjórinn.
„Nei, hann skal fá dýnur og dúnsængur og feikn af
koddum, til að leggja á“, sagði konungur, og náði í fyrnin
öll af slíku. Skipstjórinn fjekk herbergi fyrir sig við hlið-
ina á því, sem björninn svaf í.
Um hánóttina kom konungur með ljósker og stóra
lyklakippu og tók í festina, sem björninn hafði um háls-
inn og teymdi hann með sjer. Hann fór með hann eftir
ótal löngum göngum, gegnum sali mikla og upp og niður
ótal þrep, og að lokum komu þeir á bryggju eina, sem lá
langt fram í sjóinn. Þar tók konungur til að ýta á staura
og stokka, dró einn upp og annan niðul,,, og að lokum
kom upp lítið hús, þar hafði hann dóttur sína geymda,
því honum þótti svo vænt um hana, að hann hafði falið
haná, svo enginn gæti fundið hana. Hann skildi björninrt
eftir fyrir utan dyrnar, meðan hann fór inn til þess að
segja dóttur sinni, hve gaman væri að horfa á hann leiká
listir sínar. Hún sagðist vera hrædd og þora ekki að horfa
á bjarndýrið. En konungur sagði, að ekkert væri að ótt-
ast, ef hún bara gætti þess að hlægja ekki að dýrinu. Svo
teymdi hann björninn inn og hann ljek allskonar listir.
En alt í einu fór þernan konungsdóttur að hlægja, og
fjekk hún vel útilátið högg', en konungsdóttir kveinaði og
bar sig illa.
„O, svei“, sagði konungur. „Hvað gerir til þó ein þerna
falli í óvit. Jeg skal láta þig fá aðra jafngóða aftur, ef þessi
nær sjer ekki. En nú er best að jeg skilji björninn eftir
hjer, því jeg kæri mig ekki um að vera að dragnast með
hann um alla höllina um hánótt“.
vlílnxy
Margrjet hristi höfuðið og
var döpur í bragði. „Nei, Tumi,
jeg get aldrei orðið þín. Mjer
þykir það leitt“.
Hann tók hryggbrotinu með
karlmannlegri ró.
„Jæja“, svaraði hann. „En
hvað um allar gjafirnar frá
mjer?“
„Auðvitað læt jeg þig hafa
þær allar aftur“, svaraði hún
með ákefð.
„Já, jeg veit, að þú munt
gera það“, hrópaði hann æst-
ur. „En hver endurgreiðir alla
vindlana, sem jeg hefi gefið
föður þínum, og krónupening-
ana og sælgætið, sem jeg gaf
litla bróður þínum?“
Ungur maður: „Herra for-
stjóri, dóttir yðar hefir lofað
að verða konan mín“.
Forstjórinn: „Þjer getið sjálf
um yður um kent— gátuð þjer
við öðru búist, þar sem þjer
hangið hjer öll kvöld fram á
nætur?“
★
Bina: „Hvernig fór mamma
þín að komast að því, að þú
þvoðir þjer ekki?“
Stína: „Jeg gleymdi að
bleyta sápuna“.
★
„Afi, hafðirðu eitt sinn hár
alveg eins og snjór er?“
„Já, drengur minn“:
„Heyrðu, afi, hver mokaði
því burt?“
★
„En ástin mín, hversvegna
ertu að gráta, fyrst hlustar-
verkurinn er betri núna?“
„Jeg er hrædd um, að hann
verði alveg farinn, þegar
pabbi kemur heim. Hann hefir
aldrei sjeð mig með hlustar-
verk“.
★
Þjónninn: „Viljið þjer fá
eitt glas af bjór í viðbót?“
Húsbóndinn (við konu sína):
„A jeg að fá eitt glas í viðbót,
Helena?“
Eiginkonan (við móður
sína): „A hann að fá annað
glas, mamma?" *
Billi litli: „Stóra systir mín
er búin að fara til tveggja
lækna“.
Lalli litli: „En stóra systir
mín er búin að fara til tveggja
lögfræðinga“.
Billi: „Systir mín fór til
þess að láta skera sig upp“.
Lalli: „Systir mín fór til
þess að fá skilnað“.
★
„Astin mín“, sagði hún, „þeg
ar við erum gift færðu konu í
húsið, sem veit hvernig á að
búa til matinn“.
,,Er það?“ svaraði hann.
„Það eru góðar frjettir. Ekki
hafði jeg hugmynd um, að þú
værir svona góð að matbúa“.
„Jeg er það heldur ekki, en
þegar við erum gift ætlar'
mamma að eiga heima hjá
okkur“.
★ , .
„Þjónn, hafið þjer gleymt
mjer?“
Þjónninn: „Ó nei, herra,
þjer eruð maðurinn með kæst
kálfshöfuð“.