Morgunblaðið - 25.01.1944, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 25. janúar 1944
MORGUNBLAÐIÐ
11
írr»£
VÍCKI MUlfí
vísifingri. Dr. Hain, sem vissi
ekkert um brunastigann, fór
alla leið niður til að komast í
lyftuna. Hann gekk framhjá
áfgreiðsluborðinu, leit ósjálf- ,
rátt og án þess að viðurkenna J
fyrir sjálfum sjer á tóman'
brjefakassa sinn. Síðan fór
hann inn í lyftuna og í þenni
upp í drykkjustofuna.
Hann heyrði, þegar hann
kom inn í fremra herbergið, j
að verið var að leika á píanó-
ið, og brosti ósjálfrátt, þegar!
hann heyrði; að það var són-
ata í C-dúr eftir Beethoven.
Hann' gekk hljóðlega inn.
Drykkjustofan var mann-
laus, þar eð þetta var snemma
dags, og tómleikinn gerði að
verkum, að stofan sýndist
miklu stærri. Það var ekki orð- j
ið fyllilega bjart af degi, en j
gluggatjöld drykkjustofunnar!
Voru svo þykk, að enga birtu
lagði inn um þau. Það var eins i
og blindur maður væri að spila)
þarna í myrkrinu. Það var j
lækninum meðfætt að trufla |
aldrei hljómlist, svo að hann,
þreifaði uppi einn hinna silki- j
kjæddu legubekkja meðfram
veggnum og sat þar þolinmóð-
ur lagið á enda. I fjarska
heyrðist flaut bifreiða, hemla-
brak og annar niður stórborg-
arinnar átján hæðum fyrir
neðan.
Kurt studdi lengi á síðustu
nótuna, síðan heyrði læknir-
inn, sjer til mikillar undrun-
ar, að einhver klappaði. Um
léið 'kveikti Kurt á píanó-
lampanum, sem lýsti upp
hljóðfærið og næsta nágrenni
'þess. Hann sá þá, að ung
stúlka sat við hlið Kurts á
píanóstólnum. Aður en hann
hafði tóm til að verða vand-
ræðalegur yfir að trufla þau,
sagði Kurt: „Þetta er Ruth,
læknir. Hún er ein hinna kín-
versku munaðarleysingja, sem
lifa á að stæla feneyskar
blúndur“.
Ruth var dálítið vandræða-
leg, en sagði og hló: „Hvað er
það, sem þessum manni getur
ekki dottið í hug að segja?“
„Dr. Hain er sjerfræðingur
í að krukka í kirtla“, hjelt
Kurt áfram kynningarstarf-
semi sinni. „Hann er nýbúinn
að geya enskan sjóliðsforingja
úi- bavíanapa. Hann lifir fyrir
kirtla11.
„Þykir yður gaman að
hljómlist?11 spurði læknirinn
. til að segja eitthvað.
„Jeg elska hana“, sagði
Ruth með ákafa, „Jeg gæti
setið hjer og hlustað í alla
nótt“.
„Hún heldur að Stravinsky
sje nafn á eyðimörk og Beet-
hoven sje hljómsveitarstjórí
við Metropolitan í New York“,
sagði Kurt á þýsku. Ruth
horfði á varir hans, eins og
hún hjeldi, að það myndi
hjálpa henni til að skilja hina
framandi tungu. „Ungfrú
Anderson sýnir mjer mikinn
heiður11, hjelt Kurt áfram á
ensku. „Hún er stúlkan, sem
Frank Taylor ætlár að kvæn-
ast á lapgardagipn, og við höf-
urn - svo lengi hlakkað til að
sjá“. Læknirinn hneigði sig, er
hann heyrði þetta, og tók í
hönd Ruth.
„Jeg átti að hitta Frank í
þakgarðinum11, sagði hún, „en
það er enginn þakgarður. Þá
heyrði jeg Kurt vera að leika
á píanóið og læddist inn“.
Læknirinn gekk að dyrun-
um sem lágu frá drykkjustof-
unni, út á þakið. „Enginn þak-
garður?“ sagði hann undrandi,
þegar hann sá, að hið mikla
garðsvæði var tómt, borðin, sól
hlífarnir og blómapottarnir
voru horfin.
„Vegna loftárásarhættu11,
sagði Kurt. „Enginn þakgarður
fyrst um sinn“.
„Þá er drykkjustofan engu
síður í hættu11, sagði dr. Hain
og hopaði ósjálfrátt, eins og
menn gera þegar eldingu bregð
ur fyrir glugga.
„Það gerir ekkert til, eða
hvað finst þjer, Ruth?“ spurði
Kurt og brosti við stúlkunni.
„Jeg er ekkert hrædd“, svar-
aði Ruth.
„Nei, við erum hvergi
smeyk11, endurtók Kurt. „Við
skríðum undir píanóið, þegar
það byrjar. Það er sprengju-
helt“. Hann hagræddi sjer í sæt
inu og byrjaði á síðasta kafla
sónötunnar. Ruth sat enn við
hlið hans og hlustaði.
Dr. Hain settist aftur við
vegginn og gaf sig hljómlistinni
á vald. Það var langt síðan
hann hafði heyrt Kurt spila.
Það var mesta furða að piltur-
inn skyldi ekki vera búinn að
týna Beethoven niður. Hann
spilaði fallega, ljett en þó með
tilfinningu; leikur hans var
hvorki veikur nje yfirdrifirin
af tilfinninganæmi, heldur
hafði hann styrk og áherslu til
að bera. Hvílíkur píanóleikari
hefði hann ekki getað orðið!
hugsaði Hain dapur. Mestur
allra þýskra píanóleikara, hefði
hann fengið að ná fullum
þroska. Dr. Hain fanst skuggi
Max Lilien líða sem vofa gagn
um drykkjustofu Shanghai hó-
telsins; honum fanst opnar
dyrnax vísa út í garðinn á
gamla heimilinu í Grunewald;
Irine Roland, Beethoven, síð-
asta sónatan .......
„Þjer eruð heldur ekkert
hræddur, læknir“7 sagði Ruth
að laginu loknu.
„Barnið gott“, sagði hann,
„maður gétur komist á það stig
á lífsleiðinni, að hætta að ótt-
ast nokkurn hlut“.
Kurt leit rannsakandi á hann
Öll ár hinnar sameiginlegu út-
legðar þeirra, hafði læknirinn
aldrei minst einu orði á for-
tíðina. „Hvernig lifir eiginlega
gamli þýski læknirinn11, hafði
Kurt iðulega verið spurður.
„Hann bíður eftir brjefum sem
aldrei koma“, hafði Kurt svar-
að.
„Væri ekki betra fyrir yður
að bíða unnusta yðar einhvers
staðar annars staðar, t. d. í and-
dyrinu? Á jeg að fylgja yður
niður?11 spurði dr. Hain og gekk
að hljóðfærinu.
Ruth hristi höfuðið. „Jeg er
búin að fá mig fullsádda á
anddyrinu. Ef jeg aðeins vissi,
hvar hann er piðurkominn! Það
er ekki hægt að síma. Jeg fór
á skrifstofuna hans, en hann
var ekki við. Svo er líka feita
franska frúin í anddyrinu, og
hún er að tala um að selja mig
forríkum kínverskum banka-
stjóra.. Jeg kann miklu betur
við mig hjei’na uppi“.
„Ruth er fædd hetja11, sagði
Kurth. „Fyrst er hún hjúkrun-
arkona á spítala, síðan kemst
hún í hann krappan sem þerna
í flugvjel og loks ferðast hún
upp á eigin spýtur alla leið til
Shanghai til að taka þátt
styrjöldinni. Enn fremur er
hún ekkert smeyk við að sitja
í myrkri hjá úrhraki eins og
mjer!“
Læknirinn hlustaði órór á
glens unga mannsins. Annað-
hvort er hann ákaflega óham-'
ingjusamur eða undir áhrifum
ópíums, hugsaði hann.
„Hjúkrunarkona?11 sagði
hann við Ruth, „þá erum við
næstum stjettarsystkin. Viljið
þjer hjálpa til, ef komið verður
á sjálfboða hjálparstarfsemi?11
„Auðvitað11, svaraði Ruth í
sama tón og hún segði: Hví
spyrjið þjer? .
Alt í einu kviknaði á öllum
ljósum drykkjustofunnar. Kurt
sló á falska nótu og stóð upp.
„Afsakaðu, ungfrú Anderson11,
sagði hann og hneigði sig alt-
of djúpt. „Jeg má til með að
fara. Jeg þarf að fara í ein-
kennisbúninginn minn11.
Hún horfði undrandi á eftir
hbnum til dyranna. „Er hann
reiður?11 spurði hún lækninn.
Hann hristi höfuðið. Skenkjar-
inn kom ina og byrjaði að raða
glösum sínum og flöskum. Á
hæla honum kom Eugen yfir-
þjónninn með hátíðlegu göngu-
lagi yfir spegilgljáð gólfið.
Hann leit áhyggjufullur á
dyrnar út að þakgarðinum, lok-
aði þeim síðan. „Við höfum lík-
lega ekki mikið að gera í
kvöld“, sagði hann við skenkj-
Sagan af töfrabandinu bláa
Æfintýr eftir P. Chr. Aasbjörnsen.
12.
„Nei, ef þú ferð, þá þori jeg elíki að vera hjer eftir“,
sagði konun'gsdóttir.
En björninn hnipraði sig saman og lagðist fyrir framan
ofninn, og konungsdóttir fór að hátta, en ljet loga ljós.
En þegar konungur var fyrir alllögnu farinn, og alt var
orðið hljótt, kom ísbjörninn að rúmi konungsdóttur og
bað hana að leysa af sjer hökubandið. Hún varð fyrst
dauðskelkuð, en þreifaði samt eftir bandinu, og ekki hafði
hún fyr leist hnútana, en piltur svifti af sjer bjarnar-
höfðinu. Þá þekti hún hann og varð svo glöð, að hún
rjeði sjer ekki. Hún vildi segja það á stundinni, að hann
hefði frelsað sig úr öllum vanda. En það vildi hann ekki.
„Jeg skal bjarga þjer einu sinni enn úr miklum vanda“,
sagði hann.
Þegar þau heyrðu að konungurinn fór að bisa við stokka
og staura uppi á bryggjunni, fór piltur í bjarnarhaminn
og lagðist bak við ofninn.
„Jæja“, sagði konungur, „hefir hann legið kyrr?“
„Já, biddu fyrir þjer“, sagði konungsdóttir. „Hann hef-
ir ekki einu sinni/lyft hramminum11.
Uppi í höllinni tók skipstjórinn aftur á móti birnin-
um.
En síðan fór piltur til klæðskera eins og ljet hann
sauma á sig skartklæði, sem hæfðu konungssyni, og þeg-
ar piltur var kominn í þau, fór hann í höllina til kon-
ungsins og kvaðst hafa hug á að leita dóttur hans.
„Það vilja nú margir gera það“, sagði konungur, „en
þeir hafa nú mist lífið allir, blessanirnar, því sá sem
ekki getur fundið hana á einum sólarhring, hann hefir
fyrirgert lífi sínu“.
Piltur sagði að sjer væri nú sama um það, hann vildi
leita, og fyndi hann konungsdóttir ekki, þá væri það hans
eigið einkamál.
En í höllinni var þá halcjinn dansleikur og piltur fór
að -dansa, því þar voru margar fallegar stúlkur.
Eftir tólf tíma kom konungur til piltsins og sagði við
hann: „Ósköp kenni jeg í brjósti um þig, þú ert svo
ónýtur að leita, að þú missir áreiðanlega lífið“.
„O, svei, ekki er nú hættan mikil, meðan nokkuð er
eftir af líftórunni í mjer, við höfum nógan tíma“, sagði
piltur og dansaði þar til ekki var eftir nema sem svaraði
klukkustund, þá lagði hann af stað til þess að leita.
„O, þetta þýðir ekkert11, sagði konungur, „nú er tím-
inn búinn“.
Þegar dyravörðurinn í næt-
urklúbb hljóp niður til þess
að opna dyrnar, varð honum
fótaskortur og valt niður stig-
ann.
„Fyrir alla muni farðu gæti-
lega“, sagði eftirlitsmaður
klúbbsins, sem bar að í þessu,
„þeir halda ef til vill, að þú
sjert einn af meðlimum klúbbs
ins“."
★
„Veistu, hvað jeg hugsa um
hjónabönd?11
„Ertu giftur?11
„Já“.
„Já“.
★
Betlarinn: — Jeg hefi sjeð
betri daga, frú.
Frúin: — Það hefi jeg einn-
ig, en það er ekki venja mín
að ræða um veðrið við ókunn-
uga menn.
★
Þjónninn: „Kaffi eða te?
Gesturinn: Rjómalaust kaffi.
, Þjónninn: „Þjer eigið við
mjólkurlaust, við höfum aldrei
rjóma í kaffið.
í síðasta hefti tímaritsins
^,Tækni“, er sagt frá „minsta
rafmagnsmótor heimsins11.
Hann er smíðaður af F. L.
Huguenin úrsmið í Vestur-
Sviss.
Stærð mótorsins er 4x4x4 mm
eða lítið stærri en brennisteinn
á eldspýtu. Mótorinn er bæði
fyrir rak- og riðstraum og
bygður með það fyrir augum
að geta gengið lengi og óslitið
ef svo ber undir. Mótoiinn
sjálfur vegur 0,16 gr. og sam-
anstendur af 48 hlutum. Tekn-
iskar tölur hans — ef svo mætti
að orði komast — eru: Spenna
1,5 volt, orka 0,005 watt, sr.ún-
ingur pr. mín. ca. 2800.
★
„Hvernig stóð eiginlega á
því, að þessi klukka yðar vann
verðlaunin?11
„Hún gekk klukkutímann á
15 mínútum og sló met“.
Tommi: „Var þetta stór
brúðkaupsveisla, sem þú varst
í í gærkvöldi?11
Toggi: „Ja, mjer tókst að
kyssa brúðurina tvisvar án
þess að nokkur tæki eftir því“.
★
Lögregluþjónninn: „Um leið
og jeg sá yður beygja inn á
götuna, sagði jeg við sjálfan
mig: Fjörutíu og fimm að
minsta kosti11.
Daman^ í bílstjórasætinu:
Hvernig dirfist þjer að segja
slíkt? Það er bara þessi hatt-
ur, sem gerir það, að ég lít út
fyrir að vera svo gömul.11
★
Lögregluþj ónninn: , ,Heyrðuð
þjer ekki, þegar jeg kallaði til
yðar og skipaði yður að stöóva
bílinn?
Bílstjórinn: „Jeg vissi -xki,
að það voruð þjer. Jeg hjelt að
það væri einhver, sem jeg hefði
ekið yfir.
★
„En jeg veit ekki, hvað jeg
á að gera,“ sagði frúin, sem
ætlaði að fara að læra að aka
bíl.
„ímyndaðu þjer bara að það
sje jeg, sem er við stýrið,11 svar
aði eiginmaður hennar.