Morgunblaðið - 29.01.1944, Page 11

Laugardagur 29. janúar 1944
M 0 K Cf U N D L A Ð I Ð
11
vícki mm
öxlum með yfirlætissvip.
„Jæja, það kemur ekki að
sök“, sagði Helen. ,,Þegar hann
loks kemur heim, láttu hann
þá sofa. Þú skilur, hvað jeg á
við, Potter, láttu hann sofa á-
fram enda þótt hann sofi allan
daginn. Jeg kem til méð að hafa
mikið að gera á morgun. Viltu
gera svo vel og segja Russell,
að hann þurfi ekki að hafa
neeinar áhyggjur af mjer“. Hún
hugsaðí sig um og bætti síðan
við. „Segðu honum að jeg sje
að kaupa skilnaðargjafir“.
„Ágætt, frú“, sagði Potter.
,,Og hvað viðvíkur skipaferð-
unum —“.
„Já“, sagði Helen viðutan og
óþolinmóð. Hún var þegar far-
in að blaða í símaskránni.
„Það er aðeins skipsferð til
Hongkong. Það er að segj.i öll
skip eru full nema eitt. Þ i5 er
lítið annars flokks holllenskt
skip, Soerabaya að nafni. Það
er í ferðum milli Japans og
Java. Það fer hjeðan á laugar-
daginn þann 14. ágúst kl. 1.
Það er þrjá daga á leiðirmi til
Hongkong með viðkomu í
Canton.
„Þetta er ekki sjerlega álit-
legt, Potted“, sagði Helen og
lagði símaskrána frá s;.e.v.
„Satt er það, frú“, svaraði
Potter. „Jeg hefi pantað *fjóra
klefa. Það er aðeins eitr far-
rými. í lestinni flytja þeir kín-
verska verkamenn til gúmmi-
ekra Súmötru. Því miður liafa
þeir enga klefa með einkabað-
herbergjum. Ekki eins og ensku
skipin. Öll betri skipin eru upp
tekin fyrir löngu síðan. Aliir,
sem get'a, eru að flýja hjeðan“.
„Jú, það er eflaust það skyn-
samlegasta“, sagði Helen tii að
hugga Potter. „Jæja þá, við íör
um þá ekki á morgun heldur
hinn. Þú hefir staðið þig vel,
Potter. Þú erfc þreytulegur og
ættir að fara að sofa, Potter“.
„Erúin hefir ekkert borðað í
kvöld“, sagði Potter með á-
hyggjuhreim í röddinni.
„Það er of heitt í veðri“,
sagði Helen. „Heyrðu, Potter“,
bætti hún við, „sofðu út og
vaktu ekki eftir Bobbie. Farðu
til herbergis þíns. Jeg verð
lengi á fótum ennþá“.
„Eins og þjer viljið, frú“,
sagði Potter með þýðingar-
miklu augnaráði, og dró sig í
hlje á sinn venjulega hlje-
drægan hátt. Helen hlustaði
uns hann var kominn út úr setu
stofunni, þá tók hún upp heyrn
artólið. Hún hafði ákveoið að
hitta Frank þetta kvöld, hvað
sem það kostaði. Hún xunni
símanúmerið hans utanað, er.
það iok hana næstum tíu m n-
útur að fá samband.
„Hvað í ósköpunum er eigin-
lega að símanum?“ spurði húx.
öskureið af óþolinmæði. Sí'.a-
stúlkan muldraði einhverjar
afsakanir sem Helen ljet sem
vind um eyrun þjóta. „Línurn-
ar eru altaf uppteknar“, sagði
hún. „Það stendur í sambandi
við herflutningana“.
Helen gramdist að finna að
hún var máttlaus í hnjáliðun-
um af geðshræringu meðan hún
var að bíða eftir sambandi. Hún
fann til brennandi sársauka og
taugaóstyrks við tilhugsunina
um að upphringing á þessum
tíma nætur myndi hitta á
Frank í örmum Anderson, stelp
unnar.
„Ekkert svar“, sagði sím-
stúlkan.
„Hringið aftur“, sagði Helen
þrákelknislega. Loksins var
svarað. „Halló“, sagði syfjuleg
rödd. „Frank“, sagði Helen
hásri röddu.
„Ah, Sinfu talar. Þjónn hús-
bónda Tai-lo. Húsbóndi Tai-lo
ekki heima“, sagði röddin
syfjulega en samviskusamlega.
„Hvar er húsbóndi Tai"-lo?“
spurði Helen.
„Mikið samkvæmi“, sagði
síminn.
„Hvar?“ spurði Helen.
„Hvar? Fljótt? Hvar?“
„Húsbóndi Tai-lo fara hr. B.
S., stórt samkvæmi", sagði Ah
Sinfu með virðuleika.
„Hvaða símanúmer er þar?“
hrópaði Helen, en Ah Sinfu var
þegar búinn að hringja af og
skriðinn undir flugnanetið. Hei-
en lagði frá sjer símo'ólið og
hugsaði sig um. Klukkan hjelt
áfram að tifa, Tímina leið. Hún
braut heuann lengi um orð
Sinfu. B. S. — B. S. — B. S.—.
„Scott“, sagði hún upphátt og
tók aftur upp símaskrána. Hún
vissi ekki hvernig á því stóð
að nafni þessu skaut þegar upp
í heila hennar. Hana rámaði i
að hafa heyrí Frank nefna
þetta nafn. Það voru þrjár blað
síður í símaskránni af mönn-
um sem hjetu Scott. Fimm
þeirra höfðu upphafsstafinn
B í fornafninu. Helen valdi einn
þessara fimm og byrjaði aftur
að berjast við símann. Hún var
nú orðin jafn köld og ákveð-
in og hún var þegar Ingle-
wood lávarður dó, skömmu
fyrir brúðkaup þeirra og hún
tók þá ákvörðun að giftast pen
ingum hans — og bróðursyni
Bobbie Russell. Klukkan tif-
aði, tíminn, leið. Kirkjuklukk-
an í franska hverfinu sló á
hálftíma fresti. Kínverska
stúlkan með þreytulega mál-
róminn barðist við að ná fyrir
hana sambahdi. Síminn var full
ur af ruglingslegum röddum og
hávaða. *
„Við verðum að gefast upp.
Mjer þykir það afar leitt, en
kringumstæðurnar í dag eru
alveg sjerstakar", sagði sím-
stúlkan.
„Það verður að hafa það.
Þakka yður fyrir“, sagði Hel-
en. Hún hafði haldið með vísi-
fingri við nafnið í símaskránni.
Hún leit á heimilisfang þessa
Barley Scott: 367 Squarefield
Road. Hún tók pappírsörk upp
úr skúffu og skrifaði heimilis-
fangið á hana. Síðan fór hún í
hvíta útikjólinn sem Clarkson
hafði lagt fram fyrir hana,
þvoði sjer um hendurnar og
púðraði lauslega yfir fölt and-
lit.ið með sólbrúnu púðri. Hún
tók glertappann úr ilmvatns-
glasinu, og bar ilmvatn á eyrna
snepla sína. Síðan stakk hún
heimilisfanginu í tösku sína og
yfirgaf hótelið.
Það var langur akstur til
Squarefield Road, og er þangað
kom hafði Helen ekki hugmynd
um, hvað gera skyldi. Bifreið-
in nam staðar við garðhlið. Það
var dimt, því að það var að-
eins Ijósker á götuhornunum
og húsið stóð milli tveggja ó-
bygðra lóða. Húsið var einnig
dimt og varla sjáanlegt; garð-
hliðið var læst. Helen reyndi
handfangið einu sinni til tvis-
var, gafst síðan upp. Alt í einu
varð hún svo gagntekin af
þreytu, að henni fanst hún
myndi falla í öngvit. En Helen
fjell ekki í öngvit. Bifreiðin
stóð þarna ennþá, og kíavers.ú
ekillinn brosti spyrjandi og
glaðlega með opnum munni
Tveir hermenn komu framhjá.
Þeir voru Evrópurrienn — Eng-
lendingar.
„Getum við liðsint yður,
frú?“ spurði sá stærri þeirra og
horfði hálf grunsemdarlega á
hana.
„Mjer var boðið í samkvæmi
hingað , en kem heldur seint“,
sagði Helen.
„Það var mikið um ljósadýrð
og kátínu hjerna fyrir rúmum
stundarfjórðungi síðan“, sagði
hermaðurinn. „Brúðkaup eða
trúlofunarveisla, eða eitthvað
þessháttar. Því virðist nú vera
lokið, frú“.
„Þakka yður fyrir“, sagði
Helen. Hún steig inn í bifreið-
ina. „Til hótelsins^ aftur“, sag<5i
hún.
Klukkan yar um tvö, þegar
hún kom til hótelsins. Hljóm-
sveitin í stóra danssalnum var
hætt að-leika og hljóðfæraleik-
ararnir tíndust út einn og einn,
með hljóðfærin undir hend-
inni. Himininn yfir þakgarðin-
um var þungbúinn og skugga-
legur. Ljóskastarar leituðu stöð
ugt eftir einhverju merki um
yfirvofandi hættu. Næturvórð-
urinn hleypti henni inn.
Hann teygaði að sjer nætur-
loftið. Lyktar af votu byssu-
púðri, hugsaði hann með sjer.
Madame Tissaud sat í tómu
anddyrinu, einmana eins og
gamall minnisvarði, umkringd
Kongsdæturnar
frá Hvítalandi
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
3.
hann svo kom út um morguninn, voru allar konungs-
dæturnar komnar upp úr jörðinni niður að mitti. Aðra
nóttina fór alveg eins, en tröll það, sem þá kom, hafði sex
hausa, og það hýddi hann enn fastar en hið fyrra, en
þegar hann kom út aftur um morguninn, eftir að hafa
yfirunnið tröllið, voru konungsdæturnar komnar upp úr
jörðu niður að mjóaleggjum. Þriðju nóttina kom risi með
níu höfuð og níu vendi, og hýddi piltinn þangað til hann
fjell í ómegin og tók hann svo og kastaði honum á vegg-
inn, en við það datt flaskan niður og heltist úr henni
yfir piltinn, og batnaði honum þá þegar og var ekki hand-
seinn að taka sverðið. Þegar hann svo kom út, voru kon-
ungsdætur þar fyrir, lausar úr jarðarfjötrunum. Piltur
gekk síðan að eiga hina yngstu þeirra og bjuggu þau sam-
an lengi í góðu gengi.
En að lokum kom svo, að piltinum langaði til þess að
fara snöggvast til síns fyrra heimkynnis og vita hvernig
foreídrum hans liði og konunginum fóstra hans. Það
leist drotningunni hans ungu ekki á, en vegna þess að
hann langaði mjög mikið til þess, sagði hún að lokum við
hann: „Einu verðurðu að lofa mjer, að fara eftir ráðum
föður þíns, en ekki ráðum móður þinnar, meðan þú ert
heima“, og þessu lofaði hann. Svo gaf hún honum hring,
sem hafði þá náttúru, að sá, sem bar hann, gat óskað sjer
tveggja óska, hvers sem hann vildi. Hann óskaði sjer þá
fyrst heim, og foreldrar hans urðu mjög glaðir að sjá
hann, og fanst hann hafa mannast mikið meðan hann
var fjarverandi. i
Þegar hann hafði verið hjá foreldrum sínum í nokkra
daga, vildi móðir hans að hann færi upp til hallarinnar
að'hitta fóstra sinn, til þess að hann gætiheyrt og sjeð,
hve fóstursonurinn Eefði framast meðan hann var í
burtu. Faðirinn sagði: „Nei, það ætti hann ekki að gera,
þá höfum við ekki gleði af honum þá stundina“. En það
dugði ekkert, móðirin nauðaði og bað, þangað til sonurinn
fór.
Þegar hann kom í höllina, var hann miklu betur klædd-
ur og að öllu höfðinglegri en fósturfaðir hans, sem var
ekkert sjerstaklega hrifinn af slíku og svo sagði hann:
„Já, en þú getur sjeð mína drotningu, en jeg fæ ekki
— EruÖ þjer ekkert sjerstakt
að gera á sunnudagskvöldum,
ungfrú Guðrún? spurði skrif-
stofustjórinn eitt sinn vjelrit-
unarstúlkuna.
— Nei, ekkert sjerntakt",
sagði stúlkan ánægjulcga og
vongóð.
Skrifstofustjórinn: — Þá gæi
uð þjer ef til vill reynt að
koma heldur fyr í vinnuna á
mánudagsmorgnana.
★
— Hún: — Ástin er Ijós þessa
heims.
Hann: — Já, og eftir brúð-
kaupið kemur svo ljósareikn-
ingurinn.
★
— Hvað er lystibáturinn
stór'?
— Hann er rúmir 10 kassar
at cli.
★
Hinn heimsfrægi rússneski
áperusöngvari Sjaljapin var
eitt sinn að syngja óperuhlut-
verk í New York. Alt í einu
mundi hann eftir því, að hann
hafðigleymt nærfötum, sem
hann þurfti að nota þegar eftir
leiksýninguná, heima í gisti-
húsi sínu. í þessum svifum kom
hann auga á þjón sinn, sem var
meðal áheyrendanna í leikhús-
inu. Þá datt honum snjallræði
í hug. Hann vissi fullvel, að
tæplega nokkur áheyrandi
myndi skilja rússnesku, en á
því máli var textinn í verki
hans. í stað þess að syngja:
— Yndið mitt, þú ert fríð sem
fegursta rós, breytti Sjaljapin
textanum og söng: — Ivan,
farðu heim og sæktu hrein nær
föt handa mjer.
★
Auðugur maður var nýbúinn
að láta reisa fyrir sig íbúðar-
hús mikið. Er hann var ný-
fluttur í húsið, bauð hann til
sín nokkrum gestum. í anddyri
hússins voru 4 stór málverk.
Einn gestanna spurði, h.vað
þau ættu að merkja.
— Það eru tákn skilningar-
vitanna, svaraði húsbóndinn.
— Já, en málverkin eru ekki
nema fjögur.
— Smekkinn vantar, var
svarið.
★
„Hikk — hikk — er þetta
tunglið eða götuljósker —
hikk?“
„Jeg veit ekki — hikk — veit
það ekki. En við skulum —
hikk — gá að, hvort það er
ekki staur, því þá er það ljós-
ker — hikk“.
★
— Fljótar, er það sonur?
spurði faðirinn ákafur, þegar
ljósmóðirin kom út frá konu
hans.
— Já, það í miðjunni er son-
ur.
★
— Yður er óhætt að trúa
mjer, barnið mitt er fallegasta
barnið í öllum heiminum.
— En sú tilviljun, að við
skyldum hittast; mitt barn er
það líka.