Morgunblaðið - 05.02.1944, Blaðsíða 11
Laugardagur 5. febrúar 1944
MOROUNBLAÐIÐ
11
skýtur dag og nótt, svo að ná-
grannarnir geta ekki sofið, og
þið eruð nágranninn, sem kast
ar ruslinu yfir vtgginn, inn í
garð nábúa síns. Þannig eruð
'þið, og samt spyrðu, hvers-
vegna heiminum geðjist ekki
að ykkur“.
Yoshio opnaði munninn
nokkrum sinnum til að grípa
fram í fyrir henni. Þegar hún
hafði lokið orðum sínum, svar-
aði hann því einu af orðum
hennar, sem hann taldi sig
knúðan til að mótmæla.
„Jeg myndi aldrei leyfa
mjer, Jelena“, sagði hann, „að
tala jafn óvirðulega um nokk-
urn stjórnmálamann ykkar
þjóða, og þú hefir nú talað um
stjórnanda Dai Nippon. Jeg
óttast, að þú munir aldrei
skilja okkur, svo framarlega
sem þú ekki hefir í huga, að
stjórnandi okkar er af guð-
dómlegu bergi brotinn, hreinn
afkomandi sólargyðjunnar A-
materasa. Þessi staðreynd ligg
, ur eðlilega á okkur, börn hans,
meiri ábyrgð og lotningu en
aðrar þjóðir“.
Helen horfði steinhissa á
litla Japanann. „Yo“, sagði
stendur hjartanlega á sama,
hver er afstaða Japana gegn
heiminum“.
Stúlkan í rósótta kyrtlinum,
sem hafði helt víninu í glösin,
kom nú til að klæða þau í
kyrtlana, sem gistihúsið ljeði
gestum sínum. Helen sveipaði
um sig ljósbláum kyrtli með
rauðu fiðrildamunstri, og þótt
Yoshio kærði sig ekki um að
sjá, hversu fögur hún var,
komst hann ekki hjá því. Hann
neitaði fyrst að fara í kyrtil, en
eftir augnabliks íhugun sá
hann, að þáð gat hjálpað hon-
um að koma fyrirætlun sinni í
framkvæmd.
„Jeg vildi það helst ekki. Jeg
hefi mikilvæg skjöl í brjóst-
vasanum“, sagði hann við Hel-
en, og hann sagði það á
frönsku, eins og það væri
leyndarmál, sem þjónustu-
stúlkurnar mættu ekki heyra.
„Kyrtillinn er miklu þægi-
legra fat — og klæðir þig bet-
ur“j sagði Helen. „Jeg skal
gæta frakkans þíns með mik-
ilvægu skjölunum“.
Yoshio átti bágt með að
leyna kæti sinni. Hann tók
hún hvað eftir annað. „Yo þó“. -skjölin upp úr vasanum og
Eins og hún væri að reyna að
reyna að vekja hann af svefni.
„Staðreynd? Hamingjan góða,
Yo, kallarðu þetta staðreynd?
Þjer er varla alvara, Yo? Þú,
mentaður maðurinn. Manstu
stakk þeim ofan í hann aftur,
til að vera viss um, að Helen
vissi hvar þau væri. Síðan fór
hann í kyrtilinn. „Nú ertu
miklu snotrari“, sagði Helen.
Hann kraup niður á sessuna,
ekki eftir „rive gauche“, Yo, meðan þjónarnir tveir settu
og öllum kommúnistunum ogjfram lág borð og byrjuðu að
Surrealistunum, sem þú varst í elda. Matarilm lagði Um her-
vinfengi við? Og svo ferð þú
til Japan og lætur myrkur mið-
alda gleypa þig; trúir að þinn
ágæti keisari sje guðdómleg- : ani í evrópisku klæðunum, sem
bergið. Helen hafði á rjettu að
standa, því að hinn lítilfjör-
legi og næstum hlægilegi Jap-
úr! Þjer er varla alvara!“
fóru illa, varð aðlaðandi og
Perrys sjóliðsforingja þröngv- , hans. Það var augljóst, að hann
uðu því til að opna hlið sín og myndi gera hvað sem hún bæði
fara að hafa mök við aðrar hann um. Austurlandabúar
1 voru slóttugir, og ef til vill gæti
þjóðir. Við óskuðum ekki eft-
ir því, við berum ekki ábyrgð-
ina, við vorum neydd til þess“.
Helen fór að leiðast samræð-
ur þessar. Japanar voru herfi-
lega leiðinlegir, hugsaði hún.
Yoshio óx aftur á móti ásmeg-
in, þeim mun meira hrísvín
sem hann drakk.
. „Það er synd, hvað þið eruð
miklir hræsnarar“, sagði hún
vingjarnlega. „Þið eruð næst-
um verri og meiri hræsnarar
en Engleridingar“.
„Jeg þakka þjer fyrir hrein-
skilnina“, svaraði Yoshio og
hneigði sig. Hún hatar okkúr,
hugsaði hann, næstum með á-
nægju; hún er breskur njósn-
ari og vill okkur ilt eitt. Ágætt,
hún skal fá það, sem hún
þarfnast.
„Fyrirgefðu mjer, Yo“, sagði
Helen. „Vín á fastandí maga
gerir mig þrætugjarna. Mjer
hann fundið eitthvert ráð. Kín-
verskar konur gáfu keppinaut-
um sínum inn eitur; þær voru
hygnar. „Hvað er klukkan,
Yo?“ Yfir tíu. Skipið myndi
fara kl. 1 næsta dag. Það voru
fimtán klukkustundir þangað
til — heil eilífð. „Það er töfr-
andi hjerna, Yo. Það var fallega
gert af þjer að fara með mig
hingað". Ef jeg gæti aðeins
fengið að vera fáeinar klukku-
stundir ein með Frank, myndi
alt lagast. Hversvegna er
Frank ekki heldur með mjer
hjer? Ertu hræddur við mig,
Frank? Hræddur. Það þýðir
sama og,þú elskir mig. Jeg má
ekki — má ekki hugsa. Hvers-
vegna tölum við ekki? Tala og
drekka, jeg má ekki hugsa. Jeg
verð að gleyma.
Helen leít á Yoshio og fylt-
ist undrun, er hún sá, að hann
Yohio horfði með alvöru og j virðulegur undireins og hann
þrákelknissvip ofan í vínglas- var kominn í kyrtilinn og
ið sitt. kraup á sessunni. Augnablik
,,Japan“, sagði hann síðan,' skildi Helen næsta vel, hvern-
„er friðsælt og guðdómlegt ig fjelagsskapur haris og hans
land. Það lærðum við í skóla, | líka hafði á sínum tíma verið
og sumt af því, sem maður langt frá að vera henni hvum-
lærir sem barn, gleymist leiður. En á næsta augnabliki
aldrei, eða hvað finst þjer,' var hún búin að steingleyma v
Jelena-san? Japan hefir aldrei honum og farin að hugsa um
verið sigrað. Það er staðreynd. Frank á ný. Hún velti því fyrir
En það hefir aldrei stofnað til sjer, hvort þessi Yo myndi
srtyrjalda, það lifði í einangrun geta fundið einhver ráð til að
og friði uns hin svörtu skip koma í veg fyrir brúðkaup
tók af sjer gleraugun og þurk-
aði sjef um augun.
„Hvað er að þjer, Yo?“
spurði hún blíðlega.
„Ekkert“, flýtti Yoshio sjer
að svara, vandræðalegur á
svip. Hún íeit aftur á hann og
fann augnablik til Ijettis yfir
að gleyma eigiri hag.
„Stendur það eitthvað í
sambandi við leyniþjónustu
þína?“
„Nei, alls ekki“.
„Éða þennan bróður þiftn,
sem kviðristi sig?“ hjelt hún
áfraíri.
„Nei“, sagði Yoshio. Hánn
fann, að hann varð að ljetta á
hjarta sínu. „Jeg hefi altaf tal-
ið sjálfum mjer trú um, að jeg
elskaði bróðúr minn. Það er
ekki satt. Jeg hataði hann.
Hann tók frá mjer alt, sem jeg
átti. Mín eigin móðir tók hann
fram yfir mig, enda þótt hann
væri ekki sonur hennar. Síðan
hann dó stend jeg varnarlaus
gegn honum — hann er orðinn
of máttugur. Jeg má ekki einu
sinni segja neinum, hvað jeg
hugsa. Jeg segi það nú í fyfsta
skifti, Jelena-san. Hann var
ómentaður og lítið gefinn,
hegðaði sjer glæpsamlega og
vann landi sínu tjón. Hvíti
kyrtillinn og stutta sverðið,
það er ágætt og áhrifamikið á
leiksviði, það er líka eini stað-
urinn fyrir það, eða hvað finst
þjer, Jelena? Hvað sannaði
dauði hans? Ekkert. Og hverju
kom hann til leiðar? Illu einu.
Nei, jeg græt ekki vegna Ki-
tarós, Jelena, jeg græt ef til
vill vegna Yoshio, vegna eyði-
lagðrar framtíðar Yoshio“.
Helen leit undan, þegar hann
tók af sjer gleraugun aftur til
að þurka þau, og nú runnu tvö
tár óhindrað niður há/kinn-
bein hans. „Nú ertu ónærgæt-
inn, Yo“, sagði hún. „Við þurf-,
Stjúpsysturnar tvær
Æfintýri eftir P. Chr Asbjörnsen.
3.
öll mykjan fara út á haug á eftir. Þetta gerði stúlkan og
ekki var hún fyr komiA út, en fjósið var orðið svo hreint,
eins og það hefði bæði verið mokað og sópað. Nú ætlaði
stúlkan að fara að mjólka kýrnar, en þær voru þá ekki
tiltakanlega þægar, spörkuðu og slógu með hölunum,
reyndu meira að segja að stanga, svo hún gat ómögu-
lega mjólkað þær. En þá sungu fuglarnir fyrir utan;
„Okkur langar oft í sopa, út því heltu mjólkurdropa“. —
Stúlkan náði í einn spenann á þeirri kúnni, sem var næst
dyrunum, og ljet mjólkurbogann standa út um dyrnar
til fuglanna litlu, en eftir það stóðu allar kýrnar graf-
kyrrar og lofuðu henni að mjólka sig, þá hvorki spörk-
uðu þær nje ólmuðust lengur.
Þegar tröllkerlingin sá, að stúlkan kom inn með mjólk-
ina, sagði hún: „Þetta gerir þú ekki af eigin rammleik.
En nú geturðu tekið þessa svörtu ull hjerna og þvegið
hana svo hún verði hvít“. Það vissi nú stúlkan alls ekki,
hvernig hægt væri að gera, en samt sagði hún ekkert,
heldur gekk út að bruninum með ullina. Þá sungu smá-
fuglarnir að hún skyldi taka ullina og setja hana í stóra
balann, sem stóð hjá brunninum, þá myndi hún verða
hvít.
„Nei, nei“, æpti tröllkerlingin, þegar stúlkan kom inn
með ullina skjannahvíta, „það er ekkert gagn í að hafa
þig, þú getur gert hvað sem þjer sýnist. Þú myndir gera
mig svo grgma, að jeg springi að lokum af reiði, það er
best þú fáir að fara aftur“.
Svo setti kerla fram þrjá kistla, einn rauðan, einn græn-
an og einn bláan, og sagði að stúlkan mætti kjósa sjer
hvern þeirra, sem hún helst vildi í kaup. Hún vissi ekki
hvern hún ætti helst að taka, en smáfuglarnir sungu;
„Ekki rauðan, ekki grænan, en þann bláa. Krossar hon-
um eru á, er við höfum setta þrjá‘-.
Hún tók þá bláa kistilinn, eins og fuglarnir höfðu sagt.
„Svei þjer og svei þjer aftur“, sagði tröllkerlingin. „Þetta
skaltu fá borgað“.
Þegar svo stúlkan ætlaði af stað, henti tröllkerlingin
glóandi járnstöng á eftir henni, en hún skautst undan, svo
stöngin kom ekki í hana, því smáfuglarnir höfðu sagt
henni, hvernig hún skyldi fara að. Nú gekk hún eins hratt
og hún gat,- en þegar hún kom að eplatrjenu, heyrði hún
dunur á eftir sjer, það voru tröllkerlingin og dóttir henn-
ar, sem komu á eftir henni. Stúlkan varð svo hrædd, að
hún vissi ekki hvað hún átti af sjer að gera.
„Hlustaðu nú á, nú spyr jeg
þig í síðasta sinn, hvenær þú
ætlir að borga mjer þessar 10
krónur, sem þú skuldar mjer“.
„Það gleður níig stórkostlega
að þessar heimskulegu spurn-
ingar skuli fara að taka enda“.
★
Tveir Gyðingar hittust á
förnum vegi.
Abie: — Jeg var að heyra
það, að faðir þinn væri dáinn.
ikey: — Já, hann er dáinn
og arfleiddi mig að 500 doli-
ururri til þess að kaupa stein í
minningu um ham.
Abie: — Hvað, en ógurlega
ertu' kominn með skrautlegan
demantshring; jeg hefi ekki
sjeð hann hjá þjer fyrr.
Ikey: — Það er rjett, steinn-
inn er í honum. í hvert skifti,
sem jeg’ horfi á steininn, minn-
ist jeg aumingja pabba.
★
Hann vantaði ekki montið,
og það gat hún ekki þolað.
Hann: — Það er ekki sama,
hvaða nafn maður ber. í gær
sagði jeg t. d. bara heiti mitt
og komst ókeypis í leikhúsið.
Hún: — Hvað sagðistu heita?
Gyðingur nokkur ætlaði að
kaupa sjer vetrarfrakka og fór
konan hans með honum til þess
að vera með í ráðum. Þegar
þau höfðu fai*ið í nokkrar
verslanir fann hann loks
frakka, sem honum líkaði, og
sagði við konu sína:
„Þetta er fallegur frakki,
Rakel, en hann er bara svo
dýr“.
„Vertu ekki að þessu“, svar-
aði konan har.s, „kaupíu
frakkann — vertu ekki eins og
Skoti.
★
— Jeg elska vini mína mik-
ið, en sjálfan mig meira.
★
Gesturinn: — Maturinn í
kvöld er eins og veðrið, held-
ur kaldranalegur.
Matseljan: — Vissulega, það
er alt eins og veðrið, athuga-
semd yðar einnig.
Rakarinn: — Jæja, litli mað
ur, hvernig viltu láta klippa
þig?
Drengurinn: — Ef þjer vild-
uð gera svo vel, þá alveg eins
og pabbi er kliptur, og þjer
megið ekki gleyma litla gatinu
í hnakkanum, þar sem sjest í
höfuðið.
★
„Hvernig ferðu að selja egg-
in þín?“
„Mig hefir oft undrað það“.
★
— Um hvað tala konurnar
eiginlega, þegar þær eru sam-
an?
— Það sama og mennirnir.
— Er það ekki viðbjóðslegt?
★
„Áttu einhver fátæk skyld-
menni?“
„Ekki sem jeg þekki“.
„En áttu þá einhver rík
skyldmenni?“
„Ekki sem þekkja mig“.
★
Gott nafn er betra en gull.