Morgunblaðið - 13.02.1944, Blaðsíða 11

Morgunblaðið - 13.02.1944, Blaðsíða 11
Sunnudagur 13. febrúar 1944 MORGUNBLAÐIÐ 11 einnig tapa þessari. Það sem við þörfnumst er ekki hergögn, heldur þolinmæði -— og af henni höfum við nóg. Við skul- um bíða —- fimm hundruð ár, þúsund ár. Tíminn hefir ekkert að segja. Við bíðum lægra hlut í styrjöldum, en við erum ó- sigrandi. Látum Japanina koma-----------“. „Það lítur út fyrir að hjá því verði eki komist“, sagði Pearl beisklega. „Við kærum okkur ekki um að berjast. Við erum knúð til þess“. „Hárrjett“, sagði Liu. „En mistökin liggja í að láta knýja okkur til að berjast. Við érum ekki sterk á sama hátt og tígris- dýrið. Styrkur okkar er af s.ömu tegund og styrkur mauranna, kóraldýranna, styrkur heildar- innar, óteljandi lifandi vera, sem skiptast og margfaldast endalaust. Við munum altaf vera við lýði. En Japan — hvað verður Japan eftir tíu þús und ár?“ Pearl var löngu hætt að hlusta. Hún var áhyggjufull út af tengdaföður sínum og hugs- andi út af manni sínum. „Hrað- ar, hraðar“, kallaði hún til öku mannsins. „Amerísk ertu“, sagði Liu stríðnislega. „Jeg er læknir“, svaraði Pearl. „Það vill svo til, að jeg veit hvers virði mínút- urnar geta verið“. ■ Þau óku um stund þögul. Hvar er Yutsing? hugsaði Pearl án afláts. Hvað hefir komið fyr- ir hann? Hvar á jeg að leita háns? Hvað hefir tekið hann frá mjer og gert hann mjer æ ókunnugri með hverjum degin- um? Hvernig stendur á að Liu veit meira um hann en jeg? Við vorum vinir, hugsaði hún dapurlega. Vorum við ekki vinir, Yutsing? Og þó, hvað veit jeg raunar um þig? Hvað veist þú um mig? Gleði vor er skammvinn, sorgin djúp, hugs- aði hún. Faðir hennar hafði hafði skrifað þetta gamla mál- tæki og hengt upp á vegg, þeg- ar litli bróðir hennar dó. Er þau nálguðust brúna voru þau stöðvuð af flokk hermarana. Ungur liðsforingi með vindling milli varanna kom áð bifreið- inni og ávarpaði Liu, Konuna leit hann ekki á. Liu útskýrði í hvaða erindagjörðum þau væru á ferli á þessum tíma sól- arhringsins, en það var ekki fyrr en Pearl sýndi honum læknisvegabrjef sitt, að hann leyfði þeim að halda áfram för sinni. Það birti óðum, brátt myndi sólin skína fram úr skýjunum. Liu hallaði sjer aftur á bak í sætinu og braut heilann um, á hvern hátt hann gæti best sagt Pearl það, sem hann þurfti að segja henni. Þau hjeldu áfram, innan skems komu þau inn í alþjóðahverfið og óku eftir Nanking-strætinu. Þau óku framhjá Shanghai- hótelinu, þar sem syfjaður varð maður stóð við dyrnar. „Hvert erum við að fara?“ sþurði Pearl. Liu herti sig upp. ,,Ef Yutsing er þar sem jeg held að hann sje, munum við finna hann í Celestial Mah- sións“, sagði hann hikandi. Hann leit snöggvast á Pearl, en þar sem hún hafði fullkomið vald á svipbrigiðum sínum og sýndi hvorki forvitni nje undr- un, hjelt hann áframw „Þú hlýtur að fá vitneskju um þetta alt saman fyrr eða seinna, Pearl, og það er ef til vill best að þú fáir hana núna. Yutsing myndi feginn hafa trúað þjer fyrir því, en hann óttaðist að þú myndir misskilja hann. Jeg tala ekki núna sem Kínverji, heldur í fullri hreinskilni, Pearl, því að jeg veit að þú ert altof skynsöm og frjálshuga til að leggja mikið upp úr ó- hjákvæmilegu en veigalitlu atriði. Yutsing hefir .... hann hefir gert það sem faðir hans bað hann og tekið sjer hjá- konu. Það á ekkert skylt við tilfinningar, ást eða nokkuð þessháttar, sem snertir persón- una Yutsing Chang. Reyndu, reyndu að skilja það, Pearl. Það er aðeins það að eignast erfingja. Það er eitt af því sem jeg sagði um Kína. Ein kyn- slóðin verður að taka við af annari, vissa verður að vera ferigin fyrir því að Kína haldi áfram að lifa öld eftir öld. Gamli B. G. Chang er þorpari og gamall syndari — en hann hefir rjett til barnabarna engu að síður, og Yutsing hefir ekki heimild til að neita honum um þau. Þú skilur það, Pearl? Þú verður að skilja það. Þú mátt ekki taka þetta of nærri þjer og láta kenningar kristninnar um fjölkvæni hafa áhrif á þig. Viltu lofa mjer því Pearl? Lof- aðu mjer því að brosa þínu blíðasta brosi er við hittum Yutsing hjá Celestial Mansi- ons“. Liu leit á Pearl, og hún brosti hlýðin. Hverjar sem hugsanir hennar kunna að hafa verið brosti hún. Liu ljetti stórum. Yutsing getur þakað mjer að hafa ljett þessari byrði af hon- um, hugsaði hann ánægður. „Þú ert góð eiginkona, Pearl. Þú ert næstum alfullkomin“, sagði hann glettnislega til að fá hana til að brosa enn meira. ,,Jeg ætla að taka mjer bessa- leyfi til að yrkja til þín kvæði, ljóð í hinum gamaldags sígilda stíl. Áttu enga systir. Jeg myndi fara alla leið til Ame- ríku til að biðja sytir þinnar, ef jeg vissi, að hún líktist þjer nokkuð“. „Þú átt konu — eða konur fyrir“, sagði Pearl og' brosti enn. Bifreiðin nam staðar. „Hjerna er það“, sagði Liu. Celestial Mansions var gríð- arstór bygging margra íbúða, ímynd nýtísku og glæsileika. Inngangurinn gljáði af gleri og málmi. í blómaverslun á neðstu hæð streymdi vatn nótt og nýtan dag niður með glugg- unum, til að halda hinum dýru blómum ferskum. „Vildir þú vera svo vænn að sækja Yutsing? Jeg bíð hjer“, sagði Pearl. Hún leit niður fyr- ir sig og spenti greipar í kjölt- unni. Liu leit enn einu sinni spyrjandi og þakklátum aug- um á hana, síðan hvarf hann inn í dýrð Celestial Mansions. Pearl hjelt áfram að brosa enda þótt enginn sæi til hennar. Bros hennar vóg fimm hundruð pund og hún tiltraði af áreynslu við að halda því. Heimur henn- ar hafði hrunið í rústir á síð- ustu tíu mínútunum. Hún furð- aði sig á að hún skyldi ekki þurfa að gráta. Það hlýtur að vera kaffeinið, hugsaði hún. En það var ekki það. Einhvers staðar innra með henni leynd- ist hin kínverska undirgefni og hlýðni við karlmanninn og lög mál hans. Pearl hafði klæðst klæðskera saumuðum jakka og pilsi, af því að hún kærði sig ekki um að ,fara til Shanghai-hótelsins í kínverskum búningi. Hún stakk báðum höndum í vas- ana, þegar Yutsing, ásamt Liu birtist í dyrum Celestial Man- sions. Hann var eins lúpuleg- ur og barinn hundur. „Pearl“, sagði hann, er hann settist við hlið hennar. „Við höfum mist heilmikinn tíma til ónýtis“, sagði hún og hjelt áfram að brosa. „Jeg vona að þú getir fengið samþykki föður þíns til uppskurðarins. Mjer þykir leitt, að þurfa að færa þjer þessar slæmu frjett- ir“. Yutsing horfði á lófa sína eins og hann byggist við að geta lesið eitthvað þar. ,,Pearl“, endurtók hann og þreifaði eftir hendi hennar í sætinu. En handleggir hennar voru ósveigj anlegir eins og stál, og hún hjelt höndunum sem fastast of an í vösum klæðskerasaumaða jakkans. Henni fanst hún myndi missa vald á sjer um leið og hann snerti hana. „Á jeg að síma til móður þinnar?“ spurði Liu, til að segja eitthvað. „Nei, jeg held að það sje ekki til neins“, sagði Yutsing. „Hún kemst ekki hingað hvort eð er. tíma, það er ekkert sem þarf að sýta yfir, nei ekki held jeg nú það. — Og slík'ur maður, sem hann Níels er, stendur ekki á hverjum degi á biðilsbuxunum, og ekki er það nein smá-upphefð, að verða hringjarafrú. Þá get- ur hún heimsótt bæði prest og skrifara og fógetann sjálfan, og það eru þeir, sem öllu ráða. Hún getur setið í prestsstúkunni í kirkjunni, og ef hún vill, hlustað á manninn sinn syngja, og sjeð hvernig allir heilsa honum með virðingu, þegar hann gengur út með prestinum. Hann á kýr og sauði og hesta og jörð og alt það besta, sem hugsast getur. Og vilji konan ráða, þá getur hún það líka. Nú er bóndinn að vísu of hátt settur og stiltur maður orðinn, til þess að ganga í dans og leiki, og hafi stúlkan vit, getur hún látið sem hana lystir, þótt það fjúki þá í hann endrum og eins“. Árni hafði sveimjer leyst frá skjóðunni, en hjer hætti hann ræðunni. Hann gekk að arninum, skaraði í eldinn, kveikti sjer aftur í pípunni, og settist svo aftur og sat sem áður, hugsandi og reykjandi. Katrín hjelt áfram að spinna. Síðan stóð Árni upp og kveikti ljós. ,,Það er dálítið, sem mig langar til að spyrja þig um“, sagði Katrín. Árni settist niður aftur, en kona hans tók til máls. „Hvernig geðjast þjer að honum Pjetri?“ spurði hún. „Honum, vinnumanninum á prestssetrinu?“ spurðí Árni, tók pípuna út úr sjer og leit stórum augum á konu sína. „Já, jeg átti við hann“, sagði Katrín og hreyfði sig ekki, en hætti að spinna. „Ö, hann hefir nú ekki af miklu að miklast, piltung- inn“, sagði maður hennar og klóraði sjer í höfðinu. —• „Ekki vantar það, að hann sje nógu mikill í munninum, en það verður nú enginn mikill af stóryrðunum. Og ekki vantar það að hann hafi nógu stóra vasa á brókunum, en lítið held jeg að sje í þeim. Hann verður sjálfsagt lengi enn annara hjú, ef hann á að geta safnað sjer nokkru, og fljótetinn er fátæks verður“. Árni komst ekki lengra, því þá tók rokkurinn viðbragð og hafði hærra en nokkru sinni áður, Gurrrr — urrr, sagði hann. Árni sagði því ekki meira, en gaut hornauga til konu sinnar, en hún var jafn hæglát og alvarleg á svip og áður og sagði ekki orð. Þannig sátu þau um „Hversvegna heilsaðirðu ekki útgerðarmanninum, sem við mættum?“ „Heilsa honum, hann er ó- þokki“. „Svo-o? Hann er þó sagður heiðui'smaður“. „Sá er nú heiðursmaður. Hefir einu sinni ábyrgst fyrir mig víxil“. „Þá ættirðu að vera honum þakklátur heldur en hitt“. „Ja, sei — sei, jeg varð að borga hann sjálfur“. ★ Enskur vísindamaður var spurður að því, hvaða uppfinn- ing hann hjeldi, að yrði til mest hugarljettis fyrir almenning. Vísindamaðurinn gat upp á hnapp, sem hægt væri að styðja á til þess að slökkva á útvarps tæki nágrannans. ★ „Heyrðu, Sigurður, þú verð- ur að fara að giftast búðarstúlk Únni þinni. Hún er farin að fá óorð á sig' þín vegna“. Sigurður: „Ertu vitlaus, 'maður, heldurðu að jeg giftist stúlku, sem hefir óorð á sjer. Jói var vel sjálfbjarga og hafði aldrei þurft að taka víxil og var því ófróður í þeim sök- um. En eitt sinn var hann send- ur í banka til þess að spyrja um víxil. Jói: — Jeg átti að spyrja, hvort hjer væri nokkur víxill á Jósep Jónsson. „Er hann samþykkjandi?“ „Nei“. „Er hann fallinn?“ „Nei, hann er í vegavinnu11. ★ Prestur mætti Pjetri gamla eitt sinn á götu, en Pjetur var álitinn svallari og nokkuð blót- samur. Prestur: — Heyrðu, Pjetur, hvenær ætlarðu að hætta þessu blóti og bannfæringum? Þú ættir að taka konuna þína til fyrirmyndar í góðu líferni. Pjetur gamli: — O, þetta er ekki um að tala, prestur minn. Jeg bölva dálítið og hún biðst fyrir við og við, en við mein- urn hvorugt ekkert með því. ★ Prestur (þjónustar forhertan Gauta, sem liggur fyrir dauð- anum): — Hafið þjer ekkert fram að færa til þess að ljetta á syndabyrði yðar? Gautinn: — Ne-ei. Þrjá menn hefi jeg drepið að vísu, en þremur hefi jeg potað inn í veröldina í staðinn. Og aldrei hefi jeg komið í kirkju, en jeg hefi aldrei gengið framhjá veitingahúsi án þess að líta inn, svo að þetta ætti að ganga upp. ★ Jóhanni gekk illa að fá sam- þykki tengdamóður sinnar til— vonandi, en það varð hann að fá til þess að Stína giftist hon- um. Gamla konan: — Haldið þjer, ungi maður, að þjer getið fætt konuefni yðar? Jóhann: — Já, þegar jeg bý til mat, verða svo miklar leifar eftir, að ef jeg fæ mjer ekki konu, verð jeg að fá mjer hund. ★ Nýlega lofaðist stúlka manni, sem áður hafði beðið hennar 23 sinnum, en þó sagði hún: „Þetta kemur mjer svo á ó- vart, Jörundur“.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.