Morgunblaðið - 18.02.1944, Blaðsíða 11
Föstudagur 18. febrúar 1944.
MOR.GUNBLAÐIÐ
prp p ~ r
11
p
vícKimuu?
í borginui — að minsta kosti“,
sagði hann. „Segðu mjer, er
pianóleikarinn líka horfinn?"
,,Já“, sagði Helen. „Jeg
spurðist fyrir um það. Held-
urðu, að það sje nokkur hætta
á þessum stöðupi? Getur eitt-
hvað hafa komið fyrir Bobbie?“
Þetta átti að bera vott um,
að hún væri áhyggjufull út af
honum, en í þess stað«var auð-
heyrt á málrómi hennar, að
hún nálgaðist að vera vongóð.
Frank var þó svo niðursokkinn
í hugsanir sínar, að hann tók
ekki eftir því.
,,Þú vilt ekki láta alþjóða-
lögregluna aðstoða þig? Það er
það besta, sem þú gætir, álít
jeg. Jeg held, að það sjeu heið-
árlegustu náungar“, sagði
hann. Enda þótt alt þetta vekti
hjá honum viðbjóð og hann
kærði sig ekki um að blanda
sjer í hið óheilbrigða og myrka
samband Rusáells-hjónanna,
fór ekki hjá því, að hann fyndi
til æsandi hrifningar, aðeins af
því að vera í návist Helen,
heyra rödd hennar, fylgjast
með hreyfingar hennar.
Það var barið að dyrum, og
inn kom þjónninn með morg-
unverðarborð á hjólum og
setti það á milli þeirra fyrir
framan arininn.
„Góðan daginn, Gaston“,
sagði Helen. „Jú, þakka yður
fyrir, við getum þjónað okkur
sjálf“.
Gaston var móðgaður á svip,
en hjelt þó áfram að hagræða
á borðinu. ,
„Þakka yður fyrir, Gaston.
Jeg hringi, ef mig vanhagar
um eitthvað“, sagði Helen, þar
sem Gaston sýndi ekkert far-
arsnið á sjer. Afbrýðissamur,
hugsaði hún og skemti sjer dátt
yið tilhugsunina. Síðan henni,
tókst að ná Frank inn í her
bergið til sín, sauð hláturinn
niðri í henni. Hún horfði á
hann. hann var þarna, var hjá
henni. Hann reykti hvern
vindlinginn á fætur öðrum og
var ógn hnugginn, vesalings
drengurinn.
Það var þýðingarmikið
augnaráð þjónsins, sem opnaði
augu Frank fyrir, hversu
ískyggilega þetta gat litið út:
morgunverður fyrir tvö og
eiginmaðurinn fjarverandi.
,,Mjer þykir ósköp leitt, frú
Russell, að þjer skulið ekki
geta verið viðstaddar brúðkaup
mitt“, sagði hann óeðlilega
hátt og hratt, í þeirri von, að
þjónninn heyrði það áður en
hann lokaði dyrunum.
Hræsnarinn þinn“, sagði
Helen gletnislega í því að hún
stóð upp til að hella kaffi í
bollann hans. Hún gekk kring
um borðið og staðnæmdist að
baki hans til þess. Hann drakk
í snatri glas af ísköldu vatni.
„Þetta er ekki leiðin til að
finna mann þinn“, sagði hann
alvarlega. „Jeg skal hringja til
Morris; líklega er hann í
klúbbnum. Hann sjer ef til vill
eitthvert úrræði“.
.Hann gekk að símanum og
reyndi nokkrum sinnum árang
qrslaust að fá samband.
’ ,,Jæja?“ sagði Helen, þegar
hann lagði heyrnartólið á og
bölvaði í hljóði.
„Símadrengurinn í klúbbn-
um ætlar að hringja til mín, ef
samband fæst“, sagði hann.
Hann stóð við gluggann og
horfði út um hann.
„Morgunverðurinn þinn“,
sagði Helen blíðlega.
„Þakka þjer fyrir, jeg er ekki
svangur“, svaraði hann. Hann
hugsaði sig um nokkra stund.
Síðan sagði hann: „Hversvegna
ferðu ekki út í skipið og ferð ,
með því á tilsettum tíma? Það
er það besta, sem þú getur J
gert, að mínu áliti. Ef maður
þinn kemur ekki, þá hann um
það. Ef til vill fer hann beint
þaðan, sem hann er, um borð.
Hvað finst þjer um það?“
Helen stóð kyrr við arininn
og horfði á hann.
„Þjer er umfram um að losna
við mig“, sagði hún aðeins.
Hann neri saman lófunum.!
Þeir voru rakir, og enn einu
sinni hafði hann það á meðvit-
undinni, að hann væri óhreinn.
„Afsakaðu, má jeg þvo mjer
um hendurnar einhversstað-
ar?“ spurði hann. Hún benti á
opnar svefnherbergisdyrnar.
Loftið þar inni var þrungið
ilmvatni Helen, enda þótt
glugginn væri galopinn. Rúm-
ið var óumbúið. Frank gekk
hratt, eins og gegnum logandi
eld, inn í baðherbergið, hann
litaðist um eftir sápu og fann
mola af hótelsápunni, vafinn
inn í pappír; hann skrúfaði frá
krananum, tók pappírinn utan
af sápunni og byrjaði að þvo
á sjer hendurnar. Honum ljetti
stórum við það. En er hann
var að þurka sjer, leit hann
niður fyrir sig og sá vot spor
eftir nakinn fót Helen á blá-
tíglóttu gólfinu. Þau voru fal-
lega löguð og nett, og Frank
hugsaði, að það, eins og ann-
að, bæri vott um fegurð henn-
ar, sem átti engan sinn líka.
Hann brosti með sjálfum sjer
að þeirri sýn, sem fótspor nak-
ins fótar hennar kallaði fram
í huga hans. Þegar hann lagði
frá sjer handklæðið og sneri
sjer við til að fara út úr her-
berginu með hreinar, svalar
hendur, sá hann að Helen stóð
að baki hans.
Karlmaðurinn hafði altaf
verið óvinur hennar — hún
lagði sig altaf í líma til að sigra
hann og koma að honum óvör-
um. Hún þekti samstundis öll
einkenni karlmannlegs veik-
leika. Hreyfingar hökuvöðv-
anna og æðarnar á gagnaugun-
um, snöggur fölvi, kaldar var-
ir, titrandi násavængir, dýpk-
andi málrómur. Frank hefði
getað óskað henni góðrar ferð-
ar og sagt eins saklausar setn-
ingar og honum var frekast
unt — henni var fullvel kunn-
ugt um sálarástand hans þrátt
fyrir það.
Hann lagði handklæðið frá
sjer, hún stóð fyrir framan
hann. Á næsta augnabliki voru
þau í viltum, ástríðuþrungn-
um faðmlögum, sem fyltu all-
an heiminn og skildu ekki eft-
ir rúm fyrir nokkurn hlut. Er
þau ljetu fallast ofan í rúmið,
titruðu rúðurnar einu sinni eða
tvisvar, og litlu síðar dimdi í
herberginu, því að óveðursský
dró fyrir sólina. Helen áttaði
Pjetur og Bergljót
sig fyrr og færði sig fjær hon-
um. Frank settist upp. Rúðurn-
ar titruðu aftur.
„Þetta er byrjunin, býst jeg
við“j sagði Frank.
„Á hverju?“ spurði hún.
„Loftárásunum", sagði hann.
Hún horfði á hann fjarhuga
og dreymandi og brosti með
sjer að því, hversu vandlega
hann strauk aftur á sjer hárið.
Við ýms tækifæri hegðuðu all-
ir karlmenn sjer eins, þetta var
eitt, sem hún hafði oft tekið
eftir.
„Hvað næst?“ spurði Frank.
„Nú vantar ekkert nema
sprengikúlu til að fleygja okk-
ur eitthvað út í geiminn". Það
vantaði lítið á, að hún syngi af
gleði.
„Hversvegna?“ spurði Frank,
þótt hann vissi svarið.
„Við getum aldrei verið
hamingjusamari en við erum
núna“, sagði Helen. Þau sátu
enn á breiðu rúminu. Þau'
höfðu aðeins kysts, ekkert
meira hafði farið þeirra á
milli.
„Við getum orðið ennþá
hamingjusamari“, sagði Frank
dreymandi. Helen strauk fing-
urgómunum yfir varir hans.
„Frank“, sagði hún. „Þú veist,
að þú getur ekki kvænst. Þú
veist það“.
Nú var röðin komin að
Frank að óska eftir sprengju.
„Hvað á jeg að gera?“ spurði
hann sjálfan sig, Helen og
veggi herbergisins. „Hvað á
jeg að gera?“
„Ef jeg legg alt í sölurnar
fyrir þig, vilt þú þá gera það
sama?“ sagði Helen með eftir-
væntingu. Hún skildi ekkert í
sjálfri sjer, en hún var komin
í það hugarástand, að hún var
reiðubúin til að leggja alt í söl-
urnar það eina, sem henni
^ ' '5i"r
Eftir Christopher Janson
7.
„Jeg hlýt að geta fundið upp á einhverju, — æ, hvað
yrði gaman að sjá hann sprikla í greipunum á honum
föður þínum, einu sinni barði hann pabba minn, svo hann
hefir enn örið eftir, bölvaður skarfurinn hann Níels, en
jeg þori ekki í hann, því hann er svo háttsettur í sveit-
inni, — æ, ef jeg bara gæti komið honum í hendurnar á
honum föður þínum“.
Meira gat Pjetur ekki sagt, því um leið var kallað hárri
röddu heiman frá bænum á Bergljótu. Það var Katrín,
sem stóð í dyrunum og kallaði: „Hefirðu alveg gleymt
grautnum!11
Bergljót tók á sprett niður brekkuna. „Heyrðu Berg-
ljót“, kallaði Pjetur á eftir henni og ætlaði að fara að
elta hana, „þú veist líklega, að jeg hefi lagt nógu mikið
fyrir til þess að jeg geti keypt mjer kot eftir svo sem
tvö ár, — en vai'la verður það hringjarasetur, skaltu vita“.
„Það lagast sjálfsagt með tímanum“, sagði Bergljót.
„Það er gott“, ansaði Pjetur. „Jeg er ekki þannig, að
mjer snúist hugur, og margt getur breytst á heilu ári“.
„Vertu sæll, Pjetur“, sagði Bergljót.
„Vertu sæl, og líði þjer vel á morgun“.
„Gleymdu ekki hringjaranum, hann þyrfti að fá fyrir
ferðina, piltur sá“.
„Svo kem jeg og heilsa upp á þig einhvern daginn, —-
hjá björkinni. — Góða nótt“.
Annar kafli.
Níels Þorgeirsson var eitt af mikilmennum sveitarinn-
ar. Hann átti jörð og skepnur og þar að auki peninga í
kistuhandraðanum. Hann var sonur þurrabúðarmanns
og mjög óstýrilátur, meðan hann var ungur. Faðir hans
var fátækur, og „fljótetinn er fátæks verður“, eins og
Árni sagði.
Þess vegna fór Níels til borgarinnar í vinnu, er hann
var 16 ára. En hvernig sem það nú orsakaðist, og það
vildi Níels ekki hafa hátt um, þá byrjaði hann á að fást
þar við skurðgröft. „Allt er betra en ekkert“, sagði Níels
við sjálfan sig. Og Níels var piltur, sem var duglegur að
grafa og moka, hann gróf og gróf, og hætti ekki fyr en
hann var búinn að grafa sig upp í lögreglúþjónsstöðu. Ef
einhver kom þá heiman úr sveitinni til bæjarins og fekk
sjer helst til mikið í staupinu, gat hann alltaf átt það á
orno*ujwrJka]$jLmu.
Jónas (sem hafði verið eitt
ár í Ameríku): „Hvað eruð þið
að tala um fiðlur h.jer. í Amer-
íku eru fiðlur svo stórar, að
þeir láta þær standa á gólfinu,
meðan spilað er“.
★
Jói: „Er alt til undir bind-
indishátíðina?“.
Pjetur: „Já, kaffið er kom-
ið á borðið og nefndin hefir
drukkið koníakið alveg upp á
síðasta fundi“.
★
Presturinn: „Hvað segir nú
guð um öll þessi boðorð?“
Gústi gamli: „Hvað ætti hann
svo sem að segja? Hann hefir
sjálfur skrifað þau“.
★
Eftirfarandi uppfyndingar
hafa nýlega verið gerðar í
Bandaríkjunum og einkaleyfi
fengið á þeim:
1. Flugvjelaskip, sem er
þannig bygt, að þilfarið er alt
af lárjett, hvernig sem skipið
sjálft ruggar.
2. Baðföt, sem þannig eru
gerð, að menn geta ekki sokk-
ið í þeim.
3. Flugvjelafallhlíf, sem
spennist út, ef vjelin skemm-
ist, og svífur þá hin skemda
flugvjel hægt til jarðar.
4. Sambygður öskubakki og
vindlingur, sem er þannig, að
fíngerð glerpípa er utan um
vindlinginn og kemur í veg fyr
ir, að askan falli meðan vindl-
ingurinn brennur.
★
Þó að ótrúlegt sje, eru til
allmargir ungir menn, sem
helst lítur út fyrir að óttist
vinnuna eða hafa megna óbeit
á henni. Þetta er þó ekki af
illu innræti sprottið; þeir hafa
aldrei átt þess kost að vinna,
eða meta, hvers virði vinnan
er, og eiga því erfitt með að
byrja. Þó eru þessir menn öðr-
um líkir í mörgu. Þeir þurfa
að borða eins og aðrir menn,
og þá fer svo oft, að þeir verða
að biðja um að gefa sjer að
borða. — Einn af þessum ó-
gæfusömu ungu mönnum kom
nýlega inn í hús hjá bónda og
bað að gefa sjer að borða.
„Mat skaltu fá“, sagði bóndi,
„en fyrst verðurðu að vinna
einn klukkutima við að taka
upp kartöflur“.
„Láttu manninn, sem setti
þær niður, taka þær upp“,
sagði betlarinn, „hann veit
best, hvar hann ljet þær“.
(D. P.).
★
í prófi einu, sem var haldið
rjett fyrir jólin, var ein spurn-
ingin svohljóðandi:
„Hver er orsök hrygðarinn-
ar?“
Einn nemandinn svaraði
þannig:
„Guð veit það. Jeg hefi ekki
hugmynd um það. Gleðileg
jól“.
Hann fjekk prófblaðið til
baka með svohljóðandi athuga
semd kennarans:
„Guð fær 10. Þjer fáið núll.
Gleðilegt nýtt ár“.
„Hvernig er kvenkynið af
piparsveinn?“
„Eh — kona, sem bítur“.