Morgunblaðið - 27.02.1944, Blaðsíða 11

ounnuaagur. 27. febrúar 1944
MORGUNBLAÐIÐ
11
írrig
..Kínverskar? Hversvegna
kínverskar? Ætlarðu að telja
mjer trú um að okkar flugvjel-
ar varpi sprengjum á Nanking
strætið?“ spurði Chang, og varð
alt í einu rólegur af undrun.
Eins og til svars flugu nokkrar
flugvjelar upp frá staðnum,
sem þær höfðu verið að eyði-
leggja. Hr. Chai einkaritarinn
gáði út um gluggann. Þær voru
svartvængjaðar og flugu í odda
eins og villigæsir yfir vatn að
kvöldi. Þau hjeldu ósjálfrátt
niðri í sjer andanum af ótfta við
aðra sprengju, en drunur flug
vjelanna færðist æ fjær og dó
brátt út í fjarska.
„Hvaða vit er í því? Hvaða
hagnað hafa Kínverjar af að
gera loftárás á alþjóðahverfið?“
spurði Chang jafn kuldalega og
hann væri fundarstjóri á hlut-
hafafundi. „Hver er ágóðinn?“
- spurði hann. „Hvað hjálpar það
þeim að fremja slíkt óhæfu-
verk?“
Þar sem enginn gat svarað
honum og sonur hans ypti að-
eins öxlum, leit Chang, banka-
stjórinn af einum á annan.
?,Hversvegna standið þið eins og
glópar? Hvað eruð þið eiginlega
að gera hjerna þegar sprengja
getur hitt okkur á hverju
augnabliki. „Ef þetta eru ekki
Japanir heldur Kínverjar, þá
er bygging þessi hættulegasti
staðurinn í allri borginni. Skilj
ið þið það ekkl! Kínverjar!
Kínverskir flugmenn! Það væri
svei mjer hnyttið, ef þeir myrtu
okkur með sömu flugvjelunum,
sem jeg sendi þessum ormum
í Nanking. Hypjið ykkur út,
flýtið ykkur, hlaupið eins og
þið eigið lífið að leysa“, hrópaði
hann, settist fram á rúmstokk-
inn og fæturna niður á gólf.
„Chingliu, skjaldbakan þín“,
hrópaði hann til systur Meilan,
sem stóð með galopinn munn í
miðjum hópnum. „Fljótt! færðu
mjer fötin mín! Chai, bifreið-
ina táfarlaust. Við förum hjeð-
an á stundinni“.
Yutsing stóð undrandi og
ringlaður í þessum asa og gaura
gangi.
„Hvar er öryggið, Faðir?“
spurði hann. „Hvar er sá stað-
ur, sem stríð þetta nær ekki
til?“
„Allir staðir betri en þessi,
bjálfinn þinn“, öskraði Chang.
„Hefir enginn hjerna nóga vit-
glóru til að koma mjer hjeð-
an?“ Á þessu augnabliki tók
hann eftir hvítklæddum mönn-
unum, sem áttu að bera sjúkra-
körfuna.
„Hverjir eru þessir tveir?“
spurði hann og endurtók með
aukinni gremju. „Hverjir eru
þessir tveir náungar?“ Hann
ruddi sjer braut gegnum hóp-
inn og staðnæmdist fyrir fram-
an mennina tvo. Þeir gátu
varla varist brosi að hinum
nakta risa.
„Við berum sjúkrakörfuna,
yðar tign“, sagði annar þeirra.
„Við vorum að bíða eftir að
bera yðar tign út í sjúkrabif-
reiðina".
,,Sjúkrábifreið!“ lirópaði
Chang, fremur hissa en reiður.
„Og þið ætluðuð að bera mig?
Hafið þið nokurntíma borið
mann jafnþungan mjer? Sex
menn eins og þið, gætuð ekki
borið mig í þessum eldspýtu-
stokk ykkar. Hafið ykkur
burtu, góðu menn, jeg hefi eng-
in not fyrir ykkur og þennan
hlægilega kassa ykkar. Jeg ber
dálítið skynbragð á burðar-
menn, sjálfúr hefi jeg yerið það.
Þið hafið fætur eins og fluga.
Jeg, veikur maðurinn, vildi
ekki hafa það á samviskunni að
brjóta þá. Gefðu þeim peninga
fyrir tei og rektu þá síðan
burtu“, sagði hann við einka-
ritara sinn, og mennirnir tveir
voru sendir hið bráðasta burtu.
Pearl hafði orðið fyrst til að
bjóða tengdaföður sínum öxl-
sína til stuðnings, er hann fór
fram úr rúminu. Hann studd- 1
ist þungt, en varlega við hana,
því að hann var vanur að gæta
varúðar, er grannvaxið kven-
fólk átti í hlut, vegna hins
mikla þunga síns. Hann stóð
þarna risavaxinn, nakinn og
ófeiminn, og enginn talaði leng
ur um dauðann í sambandi við
hann.
„Ætlar hann að sigrast á hon
um?“ hvíslaði Yutsing að konu
sinni. Hann var mállaus af
undrun yfir hinu óvænta þreki
föður síns.
Hún beit á vörina til að verj-
ast hlátri. „Það lítur næstum
út fyrir því“, hvíslaði hún á
móti. Hún leiddi Chang Bogum
að stórum stól og horfði upp og
á hann. Hann strauk hrokkið
hárið hennar.
„Þær ófríðu hafa skynsemi,
hinar heimsku fegurð“, sagði
hann glettnislega og Pearl vissi,
að á þessari stundu snerist hug-
ur tengdaföðursins til hennar í
fyrsta skipti.
Chingliu og Meilan komu inn
með skrautklæði húsbónda síns,
vesti og sokka, skó og silki-
kyrtil, og byrjuðu að klæða
hann, eins og þær væru barn-
fóstrur. í stóra móttökuherberg
inu var uppi fótur og fit meðal
ættingjanna og áhangendanna.
Er þeir fóru að jafna sig eftir
sprenginguna, töluðu þeir allir
í einu, hneygðu sig hver fyrir
öðrum og hrósuðu happi yfir
að vera heilir á húfi og yfir
batnandi heilsu Chang, banka-
stjórans, lávarðar þeirra og
föður. Liu sat í einu horninu
og reykti langa og mjóa pípu.
„Jæja?“ sagði hann í spurn-
arrómi, þegar Pearl settist hjá
honum og fjekk sjer vindling.
„Við verðum að bíða þangað
til hin Háa Persóna lætur í ljósi
fleiri óskir“, sagði hún og
brosti. Liu sat hugsandi um
stund, síðan brosti hann einnig.
Innan úr svefnherberginu bár-
ust háværar skipanir Chang og
öskur öðru hvoru.
„Sjúkrabifreiðin fjell hinni
Háu Persónu illa í geð“, sagði
Pearl kímin. Hún spenti greip-
ar í keltunni og beið ánægð á-
tekta.
XXI.
Vegir mannssálarinnar eru
fíngerðir og margþættir, og veit
margskonar leiðir til undan-
komu. Engum eru bakaðar
meiri kvalir en hann getur bor-
ið. Náttúran sjer mönnum fyrir
yfirliðum og leiðslu til að draga
úr þjáningunum.
Þegar dr. Hain hafði lesið
brjef konu sinnar, og þegar
hann um leið var sviptur síð-
ustu voninni og takmarki lífs
síns, varð hann algerlega lam-
aður og tilfinningalaus. Sem
skurðlæknir hafði hann oft gert
limi og líkamshluta tilfinninga-
lausa á svipaðan hátt með
frystingu, og enda þótt ekkert
væri eftir af manninum og lækn
inum dr. Emanuel Hain eftir
þetta lokaáfall, komst hann þó
að raun um, að hann var fær
um að hegða sjer eins og viti
borinn maður. Honum hepnað-
ist að fá samband, þrátt fyrir
ringulreiðina, sem ríkti í sím-
stöðvum borgarinnar, og honum
tókst einnig að ná tali af hin-
um önnum kafna fulltrúa ensku
krúnunnar, Sir. Henry Kings-
dale-Smith. Hann tilkynnti hon
um einarðlega og þó hæversk-
lega að hr. Robert Georg Russ-
ell hefði dáið svo vafasömum
dauða, að hann sem læknir gæti
ekki látið undir höfuð leggjast
að ráðleggja rjettarrannsókn.
Hann sagði ennfremur, að hann
hefði ekki sett sig í samband
við Alþjóðalögregluna, sem
hefði raunar með þetta að gera,
heldur tilkynnt honum manna
fyi'stum, vini fjölskyldunnar
og fulltrúa Bretlands, ef ske
kynni, að honum Ijeki hugur á
að forðast opinbert hneyksli.
Hann bað Sir Henry einnig hæ-
versklega um að fyrirgefa sjer
ómakið á þessum annatíma, og
ljet í ljós ósk um að hann sendi
einhvern áður en lát Bobbie
frjettist um hótelið. Sir Henry
þakkaði honum fyrir, ræskti sig
noklyum sinnum og sagði síð-
an fljótmæltur að hann myndi
koma sjálfur til Shanghai-hó-
telsins samstundis til að rjetta
frú Russell hjálparhönd-
Enda þótt dr. Hain væri sljór
hepnaðist honum að svara Ma-
Pjetur og Bergljót
Eftir Christopher Janson
15.
til þess að jeg sje fremri hinum stúlkunum í neinu“,
sagði Bergljót, „jeg er ekkert annað en hálfgert stelpu-
krýli. —; En fáðu þjer nú sæti og rabbaðu við mig svo-
litla stund, þar er svo langt síðan við höfum talast við,
jeg held það hafi verið á ballinu á Efstabæ, og það er
langt síðan“.
„Já, það var á ballinu því, og gaman var nú það kvöld-
ið“, sagði Níels, og bætti við:
„Var það ekki þá, sem þeir flugust á, hann Pjetur á
prestssetrinu og hann Óli á Bjargi?“
„Ojú, það held jeg nú“.
„Hvernig geðjast þjer að honum Pjetri?“ spurði Níels
svo.
„Æ, þetta er skelfilegur galgopi, ætli verði nokkurn-
tíma maður úr honum“, sagði Bergljót og leit út að dyr-
unum til þess að hlusta, hvort faðir hennar stæði kanske
á hleri.
„Ja, þetta var þjer líkt“, sagði hringjarinn og njeri á
sjer hnjen, „svona spjátrunga eins og hann, er ekki vert
að virða neins. Þeir eru ekki við eina fjölina feldir“.
„Uss, þú mátt ekki tala svona hátt, það gæti heyrst
til þín“, hvíslaði Bergljót.
„O, ætli það gerði þá nokkuð til“, sagði hringjarinn.
„hann faðir þinn og jeg erum góðir vinir“, bætti hann
við og hló með sjálfum sjer. „En jeg ætlaði nú að spyrja
þig, Bergljót, hvort þú hjeldir ekki að það gætu orðið
hjón úr okkur. Jeg á jörð og bú, og alt sem þú vilt
hendinni til rjetta, svo ekki skaltu þurfa að vinna fyrir
mat þínum“.
„Hvað heldurðu að hann faðir minn ségi við þessu?“
sagði hún.
„Það er jeg ekkert hræddur við, hann faðir þinn sam-
þykkir þetta alt“, kallaði hringjarinn æði hátt.
„Já, ætli það ekki“, var hrópað í sama bili, og um leið
var þrifið í hnakkadrambið á hringjaranum, svo hann
var rjett dottinn og annari hendi gripið óþyrmilega aftan
í brækur hans, og honum kipt út um dyrnar og fleygt
af hendi út á mitt hlaðið og þar sat hann klumsa og vissi
hvorki upp nje niður.
Þriðji kafli.
Sunnudagsmorguninn kom, og slíkur morgun hafði
ekki lengi runnið upp yfir sveitina, það var rjett eins og
hún hefði öll verið þvegin af næturdögginni, og stæði nú

jynu.
Hún: — Meðan við vorum
trúlofuð, sagðir þú oft, að þú-
vildir láta lífið fyrir mig.
I Hann: — Góða mín, nú væri
það mesta fjarstæða. Þá yrð-
irðu ekkja.
★
„Þegar jeg kom til Vestur-
heims, átti jeg ekki annað en
skyrtuna, sem jeg var í. En nú
á jeg miljón.“
„Jeg er alveg hissa. Til hvers
notarðu allar þessar skyrtur?“
★
Sigga litla: — Spurðu mig,
meira af eplaköku, mamma?
Móðirin: — Nei, barnið mitt.
Sig'gal litla: — Spurðu mig,
mamma.
★
0 ^
Kennarinn: — I hverju var
það fólgið að Karl 2. var ein-
valdskonungur ?
Stína litla: — Hann var ó-
kvæntur.
★
Hann (í brúðkaupsferð): —
Virðist þjer ekki ljómandi fal-
legt hjerna.
Hún: — Jú, hingað vil jeg
fara allar brúðkaupsferðir mín-
ar.
★
Guðrún: — Maðurinn minn
er alveg ótækur. Hann veit
eiginlega ekki neitt.
Sigríður: — Maðurinn minn
er óþolandi. Hann veit alt.
★
— Svo háði jeg einvígi við
fjandmenn mína.
— Það var ágætt, og hvað
svo....?
— Svo hljóp jeg eins og fæt-
ur toguðu og þeir á eftir.
★
Kennarinn: — Hve mörg epli
ættir þú að fá. ef þú eða systir
þín ættu að skipta 18 eplum á
milli ykkar?
Jón litli: —■ Það færi eftir því,
hvort okkar skipti þeim.
★
Hann: — Jeg þyrði að veðja
um, að þjer vilduð giftast, jafn-
vel vitfirring.
Roskna ungf rúin: — Eruð
þjer að biðja mín?
★
Húsfreyjan: — Eldastúlkan
hefir verið óheppin með matinn
í þetta sinn, jeg vona að þú
gerir þig ánægðan með koss í
uppbót.
Húsbóndinn: — Sjálfsagt.
Náðu strax í hana.
★
— Jeg sá þig við jarðarförina
í gær. Það var fallega gert af
þjer að fylgja óvin þinn til graf
ar.
— O, já, reyndar var það
ekki af kærleika gert, jeg vildi
vera viss um að búið væri að
hola honum niður í jörðina.
TÉr
Húsbóndinn: — Því ertu að
gráta, Manga mín, þykir þjer
svona leiðinlegt að fara frá
mjer?
Margrjet: — Nei, ekki græt
jeg þessvegna, en jeg kenni svo
í brjóst um hana Gunnu, sem
kemur hingað í minn stað.