Morgunblaðið - 24.03.1944, Blaðsíða 11

Föstudagur 24. mars 1944.
MORGöNBLAÐIt)
11

„Og ekki getur það verið þitt
göfuga hjarta, sem þar kemur
til greina, því að þú hefir ekk-
ert“, sagði hann.
„Jeg hugsa“, sagði Muriel,
„að það sje vegna þess að jeg
veit aldrei upp á hverjum skoll-
anum þú kant að finna. Og jeg
vil ekki missa af neinu“.
Þau komu rjett nógu snemma
í óperuna, til þess að hlusta á
annan þáttinn í La Bohéme.
II. Kapítuli.
. „Það væri heimskulegt“, hugs
aði Stella Vaughan með sjer,
„að reyna að láta sem jeg væri
ekki hrædd“.
Hún var svo hrædd, að hend-
ur hennar voru sveittar og hún
gat vart staðið á fótunum. Und-
arlegt annars. Slíkt hafði aldrei
komið fyrir hana áður.
Hún staulaðist yfir að lágu
borði, sem stóð við arininn. A
því stóð vínflaska og notað glas
en á gólfinu lá glasið, sem
Frank hafði brotið. Hún sópaði
brotunum saman við öskuna í
eldstónni, með skjálfandi hendi.
„Þetta gengur ekki“, hugsaði
liún með sjer. „Jeg verð að
reyna að ná valdi á sjálfri
mjer“.
Hún helti whiský í glasið, helm
ingurinn utan hjá, niður á borð
ið, og varð að grípa utan um
glasið með báðum höndum, og
hvíla olnbogana á arinhillunni,
til þess að geta drukkið úr því.
Um leið og hún drakk, virti
hún fyrir sjer andlit sitt í spegl
inum. Henni til mikillar undr-
unar var hún eins og hún átti
áð sjer. Það voru yfirburðir
æskunnar sem þar komu til
greina. Þegar maður er ungur
og hraustur, verður maður ekki
hrukkóttur og tekinn í andliti
á einu kvöldi, þótt eitthvað
blási á móti. Andlit hennar var
eins og gríma, er huldi það sem
inni fyrir bjó.
Andlitið, sem horfði á hana
úr speglinum, var fagurt. Það
var ávalt, húðin hvít og mjúk,
munnurinn nokkuð stór og vel
lagaður, augun stór og blá, hár-
ið jarpt og liðað eftir nýjustu
tísku. Háls hennar, ungur og
hvítur, reis mjúklega upp frá
hinum þrönga, hvíta kraga,
sem hún hafði við dökka ullar-
tauskjólinn. Af því að horfa á
hana, gat engann grunað. .. .“.
Henni leið nú ögn betur. Hún
lauk við wiskíið úr glasinu, og
setti það aftur á borðið. Þegar
hún tók símann og hringdi voru
hendur hennar alveg stöðugar.
Kvenmannsrödd svaraði:
„Mortimer-gistihúsið“.
„Gjörið svo vel að gefa mjer
samband við íbúð hr. Red-
ferns“.
Meðan hún beið, lamdi hún
fingrunum óþolinmóðlega í
borðið. Það var hræðilega kyrt.
'Ekkert hljóð heyrðist, nema
fjarlægur hávaði bílanna 1 Se-
venth Avenue. Steinhljóð var í
húsinu, nema örlítið snark
heyrðist í eldinum. Hún var al-
ein í öllu húsinu svo að enginn
gat hafa heyrt skotin.
Karlmannsrödd kom í sím-
ann. Skyndilega greip óttinn
hána á ný, svo að rödd hennar
titraði, þegar hún svaraði.
,Það er Stella. Jeg verð að
finna þig strax“.
„Hvað er að“. Rödd manns-
ins varð hás af kvíða.
„Dálítið hræðilegt hefir kom-
ið fyrir. G.eturðu komið, Giles.
Geturðu komið strax?“
„Auðvitað. Er alt í lagi með
þig? Ertu ómeidd?“
„Já“, sagði hún lágt. „Jeg er
ómeidd. Og Giles....“.
. „Já, ástin mín?“
„Jeg hefi breytt um skoðun.
Ef þú vilt enn, að jeg komi með
þjer á morgun, þá — þá skal
eg koma“.
Það varð þögn eitt andartak.
Síðan sagði maðurinn: „Segðu
þetta aftur“.
„Jeg sagði, að jeg ætlaði að
koma með þjer á morgun“.
„Ástin mín! Bíddu eftir
mjer. Jeg kem strax“.
„Já“, sagði Stella, og lagði
heyrnartólið á. Hún sat fyrst
einsog stirðnuð, en byrjaði síð-
an að geta hugsað skynsamlega.
Hún hafði ekki ætlað að gera
þetta. Hún hafði ætlað að fara
á eftir Giles, og giftast honum
síðan í París, með vorinu. Vor
í París og blóm í skógunum!
Hún stundi og bar hendurnar
upp að andliti sínu. Frank! —
Frank!“
Eftir dálitla stund stóð hún
upp. Hún fór að taka til í her-
berginu, en þar var alt á ringul
reið. Hún lagaði púðann, rjetti
við stólinn, er hafði oltið um
koll, og þá kom hún auga á
byssuna. Hún hafði dottið þar
þegar....
Óttinn greip hana á ný. Hún
settist í stól, sem var þar rjett
hjá og beið þar eftir Giles.
★
,,Regina“ hafði nú tekið við
því, sem eftir var af jólapóst-
inum, og var reiðubúin til þess
að leggja úr höfn. Skipstjóri
skipsins athugaði tæki sín og sá
um að alt væri 1 lagi, um leið
og hann hugsaði um, að líklega
yrði þetta erfið ferð, því að
veðrið var mjög slæmt.
Hann leit á úr sitt: þunt gull-
úr, sem var kjörgripur hinn
mesti, og' farþegarnir af Ta-
coma, er hann hafði eitt sinn
bjargað úr sjávarháska, höfðu
gefið honum. Hinir þunnu gull-
vísirar bentu á 11.45.
Bryggjan fyrir neðan berg-
málaði af hávaða burðarkarl-
anna, skrefum síðbúinna far-
þega, hrópum vina og ættingja
þeirra, sem voru að fara og
stóðu á bryggjunni, og veifuðu
í kveðjuskyni.
í leigubifreið einni þar rjett
hjá, ráðfærði maður nokkur sig
við úr sitt, í birtunni frá götu-
ljósinu, setti það síðan aftur í
vasa sinn, og brosti til stúlk-
unnar, sem sat við hlið hans í
bílnum.
„Við höfum nógan tíma“,
sagði hann.
Hún reyndi að brosa, en á-
rangurslaust. Ungi maðurinn
tók í hönd hennar, og þrýsti
hana fast.
,,S4ella“, sagði hann. „Stella“.
Hún andvarpaði. „Já, jeg veit
það“, sagði hún.
Hann horfði kvíðafullur á
andlit hennar. Þetta var karl-
mannlegur og myndarlegur
ungur maður, um þrítugt, stór
og herðabreiður, með gáfuleg-
an svip, skær, grá augu og á-
kveðinn hökusvip. Hann var
sjerstaklega vel, en þó kæru-
leysislega, klæddur. Hann var
einn þeirra manna, sem als stað
ar eiga heima, og erfitt er að
koma úr jafnvægi. En samt virt
ist hann órólegur núna. Gráu
augun, sem stöðugt hvíldu á
stúlkunni, voru kvíðafull. En
þegar hún leit upp og mætti
augum hans, beygði hann sig
niður að henni og kysti hinar
skjálfandi varir hennar.
Stella mundi aldrei greini-
lega, hvernig hún hafði komist
inn í káetuna. Þegar hún hugs-
aði um það seinna meir, var
það alt eins og hræðileg mar-
tröð fyrir henni, skær ljós og
starandi augu, sem hún hafði
orðið að fara framhjá, róleg og
virðuleg að sjá, til þess að reyna
að hylja hina æðisgengnu leit
hennar að hættunni, sem svo
var engin þarna.
En loks var því lokið, og ekk-
ert hafði skeð, ekkert. Löng,
ömurleg nótt hafði liðið og
einnig langur, ömurlegur dag-
ur: morguninn hafði farið í að
flytja dótið úr íbúðinni, síðan
gifting hennar og Giles í skugga
lega Ráðhúss-herberginu, mið-
degisverðurinn, sem hún ekki
gat borðað og kvöldið í leikhús-
inu, þar sem hún gat ekki hlust-
að á tónlistina. Og loks var því
lokið.
Hún klæddi sig úr kápunni,
og fjekk Giles hana. Og nú leit
hún á hann, í fyrsta sinn í marg
ar klukkustundir, og fann hin
ástföngnu augu hans hvíla á
sjer. Hún brosti dauflega.
„Þetta hefir ekki verið mjög
skemtilegur brúðkaupsdagur“,
sagði hún. ,,En nú skulum við
bæta það upp og fara einhvers-
staðar þar sem músík er og
Pjetur og Bergljót
Eftir Christopher Janson
35.
hafði boðið nágrönnunum og sjálfur bar hann fram sitt
besta öl, því örlítið varð að hygla gestunum, þegar þau
opinberuðu, Bergljót og Pjetur. Árni stóð sjálfur með
ölkrús í hendinni og hafði drukkið tengdasonarefninu
til, og þau nýtrúlofuðu stóðu þarna saman og það var
eins og ljómaði af þeim um alla stofuna. Katrín hafði
sett upp snjóhvítan skautafald, hún stóð þarna líka, há
og virðuleg, en dálítið rauðeyg var hún, því hún hafði
grátið af gleði. Hún mintist nú, þegar hún, ung og fögur,
stóð og hjelt í hönd Árna, þegar þau höfðu opinberað.
Þá var opnuð hurðin og inn kom Mr. Smith, en hann
staðdæmdist í dyrunum, þegar hann sá svona margt
fólk. „Hjer er. gaman í dag, laxi“, sagði Árni og kom á
móti honum með krús í hendi. „Bráðum get jeg boðið
þjer í brúðkaupið þeirra Bergljótar og Pjeturs“.
„Hvað segirðu? — Pjetur og Bergljót?“ kallaði Eng-
lendingurinn og glápti. Svo tók hann ofan hattinn, fór
til þeirra Bergljótar og Pjeturs og tók í hendur þeirra. „I
congratulate, — nei, til hamingju“, sagði hann, gekk svo
út úr stofunni og upp í herbergi sitt og kom ekki niður
aftur þann daginn. En daginn eftir stóð Mr. Smith úti í
miðri ánni og veiddi og var þá eins kátur og eins röndótt-
ur og áður.
En þegar Englendingurinn var nýfarinn út úr stof-
unni, varð Pjetri litið út um gluggann: „Uss, hvað haldið
þið“, sagði hann. „Sveimjer ef það er ekki hringjarinn,
sem er að koma þarna“. — „Er það mögulegt?“ sagði
Árni og leit yfir öxlina á Pjetri. „Jú sveimjer ef hann
kemur ekki hingað“. Níels Þorgeirsson stóð á veginum
fyrir neðan, stakk upp í sig fingri og glápti upp í glugg-
ana á Bjarnarstöðum. En alt í einu tók hann rögg á sig
og gekk heim að bænum. Rjett á eftir var barið að dyr,-
um. — „Kom inn“, kallaði Árni og inn gekk Níels Þor-
geirsson og hneigði sig í allar áttir.
„Góðan daginn, góðan dag“, sagði hann. „Jeg heyrði
að það var eitthvað um að vera hjer inni, svo jeg varð
að sjá hvað það væri, og svo varð jeg líka að heilsa upp
á gamla kunningja, úr því jeg var kominn svona heim-
undir“. Og Níels heilsaði Árna og Katrínu með handa-
bandi.
„Hjer er sveimjer gestkvæmt í dag“, sagði hann og leit
í kringum sig. „Það er þó líklega ekki satt, að hjer sje
drukkið festaröl, en það hefi jeg hlerað, Árni?“
„Jú, ekki er það ómögulegt“, kvað Árni og hló við, „en
‘/IDb^T n-in ,«9, [> p.
AmJUL)
jeg rifi buxurnar mínar eða sem jeg mátti til með að nota
fótbrotnaði?
Mamma: -
Það væri auðvit-
að verra að þú fótbrotnaðir.
Friðrik: — Jæja, þá var jeg
heppinn. Jeg var nefnilega að
klifra upp í trje áðan, datt nið-
ur og reif buxurnar mínar, en
jeg fótbrotnaði ekki, mamma
mín.
★
áður en þeir verða ónýtir, því
að eftir nýár hafa þeir ekkert
gildi og því ómögulegt að selja
þá.
'k
Fyrir nokkrum árum birtist
eftirfarandi dánarfregn í ame-
rísku blaði:
Fyrsta desember ljest Tom
Jenkins, hárgerðarmeistari, í
hinni fullu hattabúð sinni nr.
3 við Broadstreet. Hann var
mikilsmetinn af öllum, sem hon
um kyntust og versluðu við
hann. Ágætur prívatmaður og
ódýr og duglegur hattagerðar-
maður. Viðurkendur dugnaðar-
maður og Panamahattarnir
hans kostuðu aðeins 4 dali.
Hann lætur eftir sjer ekkju,
sem grætur burtför hans og
fulla búð af ágætis höttum, sem
seljast með niðursettu verði.
Hann var á besta aldri, og rjett
áður en hann Ijetst, hafði hann
keypt ósköpin öll af hattaefnum
svo ódýrt, að ekkjan getur fram
vegis selt hatta ódýrari en sæþ fyrSf þú iætur höggva gat djöfsa og hleýpir skotunum úr
nokkur hattasali í borginni.
Ættingjar hans halda verslun-
inni áfram.
★
Friðrik litli: — Ef jeg færi
að klifra upp í trje og dytti
niður, hvort væri þá betra, að
Skömmu eftir að púðrið var
fundið upp, var djöfullinn á
gangi út í skógi og mætir
manni, sem var á dýraveiðum
Dómarinn:—Hefir þjer ver-' með tvíhleypta byssu. Hann
ið refsað áður? segir við veiðimanninn:
Óli: — Já, fyrir 10 árum var J „Hvað hefirðu sjaldsjeð
jeg sektaður um 20 krónur fyrir þarna, maður minn?“
það, að jeg fór í bað, þar sem
það var ekki leyfilegt.
Dómarinn: — En síðan?
Óli: — Nei, jeg hefi ekki bað-
að mig síðan.
★
Bóndinn: — Þú ert ekki kul-
Veiðimaðurinn: — „Það er
tóbakspontan mín. .
Djöfsk „Þú getur þá gefið
mjer í nefið“.
,,Það er velkomið11, sagði
veiðimaðurinn um leið og hann
setur byssuna up að nefinu á
á ísinn til þess að komast nið- báðum hlaupunum í nasir karls.
ur um, svo að þú getir baðað j Djöfsa var ekki annað meint
þig. Þykir þjer þetta vera þægkvið það, en hann fjekk hnerra,
legt?
Nirfillinn: —
Nei, það er
en segir síðan:
„Það er annars
skrambi
fjarska óþægilegt, en jeg átti sterkt, tóbakið í pontunni þinni,
eftir þrjá baðmiða frá sumrinu, (maður minn“.