Morgunblaðið - 06.04.1944, Blaðsíða 10

10
MOR6UNBLAÐIÐ
Fimtudag*ur 6. apríl 1944
á, hvað Johnson hafi viljað
Vaughan“. —
X. Kapítuli.
Hr. Tomas Masson var mjög
ánægður með sjálfan sig og til-
veruna yfirleitt. Hann var rjett
komin frá því, að' tala við Sam
Gunther, lögfræðing sinn, sem
hafði fullvissað hann um, að þar
eð brjefið væri horfið, væri
ekkert að óttast. Hilda Masson
myndi sennilega láta málið
niður falla, en jafnvel þótt það
kæmi fyrir rjett, væri hann al-
gjörlega öruggur.
Að vísu hafði Gunther hag-
að sjer dálítið undarlega, þann-
ig að skjólstæðingur hans hafði
haft þá óskemtilegu tilfinningu,
að hann grunaði sig um að
hafa haft hönd í bagga með
hvarfi brjefsins. En til allrar
hamingju hafði Masson tekist
að sannfæra hann um hið gagn-
stæða, án þess að spurningin,
sem lá í loftinu, væri nokkurn
tíma sögð.
Nú stóð hann í dagstofu Sop-
híu frænku, lítill, feitlaginn og
mjög snyrtilega klæddur og leit
í kringum sig, eins og sigursæll
hershöfðingi, sem horfir yfir
hefirðu það? Jeg var að hugsa
um, hvort þú vildir koma og
borða með mjer kvöldverð í
kvöld?“
„Hver er þetta sem talar?“
„Tom Masson. Jeg ....“
Hann hætti í miðju kafi. Hann
fann alt í einu að það var ekki
Johnson, sem var í símanum.
Það var ef til vill þjónn hans.
„Er — er Johnson heima?
„Já, hann er heima. Bíðið
andartak.“
Nei, þetta gat ekki verið
þjónn. Þeir töluðu ekki svona
valdsmannalega.
Nú kom Johnson í símann.
„Halló! Masson?
Tom Masson reyndi að hafa
stjórn á rödd sinni. „Hver var
það, sem anzaði í símann áð-
an?“
„Lögregluþjónn“, svaraði
Johnson þurrlega. „Viltu
máske tala við hann?“
„Nei, nei, vissulega ekki.
Jeg....“.
„Hvað viltu þá?“ spurði
Johnson, og var greinilega óþol
inmæði í röddinni.
„Jeg ætlaði að fá þig til þess
að borða með mjer kvöldverð
í kvöld“.
„Jeg er því miður upptek-
sigrað landssvæði.
Síðan geltk hann að bjöll- inn • svaraði Johnson.
unni, hringdi á þjóninn, og bað ••Nú, jæja, jeg
þig
næ í
hann um glas af wiský. Hann seinna, fyrirgefðu ónæðið, góði,
var einmitt í skapi til þess að °S vertu sæll .
skála núna. Bara að hann Hann lagði heyrnartólið á, og
hefði einhvern til þess að skála hönd hans skalf lítið eitt. Síð-
við. an gekk hann inn í dagstofuna,
Honum varð hugsað til Stellu og fjekk sjer wiský. Þetta hafði
Vaughan og um það, sem hann verið mjög leiðinlegt atvik, en
hafði lesið um hana í blöðun- Johnson hefði samt ekki þurft
um. Hún hlaut að vera mjög að vera svona ruddalegur. Hann
fögur kona, af myndunum þar saup aftur á glasinu. Nei, John
að dæma. Hann vonaði bara, að son hefði ekki þurft að vera
hún kæmist ekki í nein vand- svona ruddalegur. Og Tom
ræði út af máli þessu. Og hann Masson táraðist af meðaumkv-
furðaði sig, ekki 1 fyrsta sinn, un með sjálfum sjer. —
á því, hvað hefði eiginlega átt Rexford Johnson lagði frá
sjer stað þetta föstudagskvöld, sjer heyrnartólið, og stóð síð-
í íbúð hennar. Þetta var alt- an dálitla stund og horfði á
saman mjög einkpnnilegt og það. Hann heyrði raddir þeirra
mjög heppilegt fyrir hann, þeg Rand og Zinski innan úr dag-
ar á alt var litið.
Hann Vildi ba,ra,
að
j stofunni. Nú var Zinski að
hann segja Rand, að það hefði verið
langaði til þess að leggja fyrir
yður. Þjer segist hafa þurft að
finna Vaughan á föstudags-
kvöldið. Má jeg spyrja, hvers
vegna?“ _____
„Vissulega. Jeg var að hugsa
um að festa kaup á húsinu
hjer, en þar eð jeg er heldur
ljelegur verslunarmaður sjálf-
ur, fjekk jeg hann til þess að
ganga í það fyrir mig. En jeg
heyrði svo ekkert frekar frá
honum, og ætlaði því að reyna
að ná í hann, þegar jeg kom
auga á hann, þarna á föstudags
kvöldið, til þess að ræða við
hann um þetta“.
„Já, svoleiðis. Jeg þakka yð-
ur kærlega fyrir alla hjálpina.
Þetta er mjög erfitt mál því að
það er svo lítið, sem hægt er
að fara eftir. Berið þjer
byssu?“
Johnson starði á hann.
„Byssu?“ endurtók hann.
„Nei, jeg ber aldrei byssu á
mjer. En jeg geymi venjulega
byssu í náttborðsskúffu minni,
en hún er mjer fremur sem sið-
ferðilegur styrkur en til raun-
verulegra nota, því jeg held að
jeg gæti aldrei skotið mann“.
Rand brosti lítið eitt.
„Ekki með köldu blóði, ef til
vill. En þegar um líf eða dauða
er að ræða, hugsar maður ekki
þannig“.
Andartaki seinna kvöddu þeir
Rand og Zinski. Johnson fylgdi
þeim til dyra, en gekk síðan
inn í dagstofuna aftur. Hann
heyrði suðið í lögreglubílnum,
þegar hann keyrði á brott, en
síðan varð alt hljótt. Það var
byrjað að snjóa á ný. Hann
horfði á stórar snjóflyksurnar
falla til jarðar, þöglar ojf hátíð
legar. Það fór dálítill hrollur
um hann ,og hann sneri sjer
frá glugganum og gekk yfir að
arininum.
Hvað skyldi Rand hafa átt
Ri safuglinn
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
3.
sem bítur“, sagði risinn svo og fjekk konungssyni gamalt
og ryðgað sverð, en þegar konungssonur sveiflaði því, þá
datt riðið af og sverðið glóði og glampaði á það.
„Þegar þú kemur út í skipið aftur“, sagði risinn, ,,þá
mundu að fela sverðið í rúmi þínu, svo Svartur sjái það
ekki. Hann mun öfunda þig af því og leggja á þig hatur.
Þegar svo vantar þrjá daga á það að önnur 7 ár sjeu liðin,
þá fer alveg eins og nú: Þið fáið ofsaveður, en þegar það
lægir, verðið þið allir syfjaðir, nema þú og þá verðurðu
að taka sverðið og róa í land, þá kemur þú að höll, þar
sem úlfar, bjarndýr og Ijón standa á verði, en þú skalt
ekki hræðast þessi dýr, því þau gera þjer' ekki minsta
mein. En þegar þú kemur inn í höllina, muntu sjá, hvar
þursi situr í hásæti í stórum og fögrum sal, en tólf höfð-
aður er hann og konungsdæturnar greiða hár hans hver
á sínu höfði. Og það skaltu vita, að það er starfi, sem
þeim ekki geðjast að. Þá verðurðu að hafa hraðann á og
höggva hvert höfuðið af þursanum eftir annað. Ef hann
vaknar og sjer þig, þá gleypir hann þig með húð og hári“.
Konungssonur reri nú út í skipið með sverðið, og mundi
vel alt það, sem honum hafði verið sagt. Hinir lágu enn
og sváfu, og svo faldi hann sverðið í bóli sínu og hvorki
Svartur skipstjóri nje neinn annar sá það. Nú tók til
að hvessa aftur og hann vakti hina og sagði að þeir gætu
ekki legið og sofið lengur, er kominn væri svona góður
byr. Enginn hafði orðið var við það að hann fór af skip-
inu.
Þegar nú sjö árin næstu voru liðin, að undanteknum
þrem dögum, þá fór eins og risinn hafði sagt fyrir. Óveð-
ur mikið skall yfir, og stóð í þrjá daga, og er því slotaði,
voru allir orðnir syfjaðir og þreyttir og fóru að sofa, en
yngsti konungssonurinn reri til lands þess, sem skipið
hafði hrakið að, og dýrin öll, sem stóðu vörð, fjellu hon-
um til fóta, svo hann komst klakklaust til hallarinnar.
Þegar hann kom inn í salinn mikla, lá risinn þar í há-
sætinu og svaf, en konungsdæturnar greiddu hárið á
hinum ófrýnilegu hatisum hans. Benti nú konungssonur
þeim að færa sig, en þær bentu á móti að hann skyldi
koma sjer burtu úr höllinni, og skiftust þau nú lengi á
bendingum, en loks skyldist systrunum 12 að hann var
kominn til þess að bjarga þeim úr tröllahöndum, svo þær
læddust burt eins hægt og þær gátu, hver á fætur anh-
ari og konungssonur hjó hvern hausinn af tröllinu á eftir
öðrum.

hefði einhvem til þess að tala Tom Masson sem hringdi.
við um þetta. En hann átti mjög ' Hann átti aldrei að láta
Jáa vini. Hann hafði verið Zinski ansa í símann. En þetta
kjölturakki Sophíu frænku í hafði skeð svo skyndilega. Sím-
svo mörg ár, að hann hafði ekki inn hafði hringtj á meðan þeir
haft neinn tíma til þess, að eign voru að tala saman, og Rand
ast vini. En nú breyttist þetta hafði þá sagt, að Zinski gæti
alt saman. Nú myndi hann geta svarað. Og hann hafði verið bú-
eignast þá vini sem hann vildi. 1 inn að því, áður en hann fjekk
Hann gæti valið og hafnað.
Hvernig væri að hringja í
Rexford Johnson? Það var
varla hægt að sjá nokkuð at-
hugavert við það, þótt það
frjettist, að Thomas Masson
hefði boðið Rexford Johnson í
kvöldverð. Rex hafði verið
gamalkunnugur frænku hans.
Hann var í raun rjettri aðal-
vitnið í málinu, og væri þess
vegna gaman að tala við hann.
Og svo fanst honum það mjög
undarlegt, að Rex skyldi ekki
hafa látið heyra frá sjer síð-
an......
Nei, hann varð að sjá hann.
Hann gekk að símanum og
hringdi. Hann var svo utan við
sig, að hann tók ekki eftir því,
að röddin, sem kom í símann
tilheyrði ekki Rex.
„Halló, er það Johnson?
svigrúm til þess að mótmæla.
Og svo, af öllum þeim fjölda
manna, sem hann þekti, þurfti
það einmitt að vera Tom
Masson, sem í símanum var!
Hvað ætli Rand hjeldi? Hvað
var það yfirleitt, sem hann var
að fiska eftir?
Hann tók pípu sína upp úr
vasanum, tróð í hana, og kveikti
í. Síðan gekk hann inn í stof-
una.
„Þetta var Tom Masson“,
sagði hann kæruleysislega.
Rand kinkaði kolli.
„Hafið þjer þekt hann
lengi?“
„Já, í tíu ár eða svo. Annars
þekti jeg frænku hans mikið
betur, Sohhíu Masson, sem var
allra skemtilegasta kerling“.
„Jæja, nú ætla jeg ekki að
tefja yður lengur. Það er að
Þetta er Tom Masson. Hvernig eins ein spurning enn, sem mig
Miklir menn.
Napóleon Bonaparte f. 1769,
var fátækur og fór ungur í her-
mannaskóla, en um eitt skeið
æfinnar var hann voldugasti
keisari heimsins.
Garibaldi f. 1807, var sonur
fátæks fiskimanns í Ítalíu. —
Hann fór ungur í'herþjónustu
og endaði með því að verða
heimsfrægur hershöfðingi og
frelsishetja föðurlands síns.
Coperniikus, f. 1443, var
kaupmannssonur í Póllandi,
misti snemma föður sinn, en
fjekk þó gott uppeldi. Á þroska
árum sínum varð hann heims-
frægur stjörnufræðingur og
fann fyrstur manna, að jörðin
var hnöttur, sem sjálfur var á
hreyfingu kringum sólina.
Benjamín Franklín, f. 1706,
var á unga aldri fátækur prent-
ari. Faðir hans var fátækur járn
smiður, sem ekki gat kostað son
sinn til mentunar, en þó varð
Franklín síðar stjórnvitringur,
uppfundingamaður og einn af
aðalfrömuðum frelsisbaráttu
Bandarík j amanna.
. I
Washington, f. 1732. Foreldr-
ar hans stunduðu landbúnað í
fylkinu Virginia og sama gerði
hann á unga aldri. En síðar
varð hann frægur hershöfðingi
í frelsisstríði þjóðar sinnar og
fyrsti forseti Bandaríkjanna.
Lincoln, f. 1809, var kominn
af fátækum foreldrum, sem
stunduðu landbúnað í strjál-
bygðu hjeraði í Bandaríkjun-
um. Á ungdómsárum sínum var
hann formaður á litlum flutn-
ingabót, en endaði með því að
vera einn af mikilhæfustu for-
setum Bandaríkjanna.
Edison, f. 1847, einn mesti
uppfinningamaður heimsins, er
af fátækum foreldrum kominn,
og sjálfur var hann bláfátækur
framan af. Þegar hann var ungl
ingur, lifði hann á því að selja
dagblöð við járnbrautarstöðv-
ar.
Livingstone, f. 1813, nafn-
kunnur trúboði eglandkönnuð-
ur, var fyrst bómullarspinnari
og vefari.
★
Listdómari kom á málverka-
sýningu hjá málara einum.
Hann skoðaði myndirnar, en
var sjerstaklega starsýnt á eina,
sem hjet „Hretviðri“.
„Það fer hrollur um mig all-
an, þegar jeg sje þessa mynd“,
sagði listdómarinn. „Hún er
máluð af sannri raunverulegri
list“.
„Já“, sagði málarinn dapur-
lega, „jeg hefi fengið að kenna
á því. í gær, meðan jeg vjek
mjer burtu, kom hingað maður
og þegar hann leit á myndina,
þreif hann loðkápuna mína,
flýtti sjer í hana og hefir hvor-
ugt sjest síðan“.
★
Hann: — Jeg er búinn að
biðja yður þrisvar sinnum, og
vona nú að þjer sjeuð ekki svo
hjartalausar að neita mjer í
fjórða sinn.
Hún: — Jú, það verð jeg að
gera. Jeg er hjartalaus og eng-
inn gefur það, sem hann á ekki
til. ★
Mistu ekki huginn þó skyggi
að, ekki kemur regn úr öllum
skýjum.