Morgunblaðið - 12.04.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 12. apríl 1944.

við, með þessari spurningu um
byssuna? Og svo að vera stöð-
ugt að tala um þessar fimm mín
útur, sem hann hafði horfið frá
glugganum? Og spurningunni
um það, hvers vegna hann
hefði viljað hitta Vaughan?
Skyldi hann hafa trúað sög-
unni um húsakaupin? Til allr-
ar hamingju hafði hann af til-
viljun verið að spyrja umsjón-
armann hússins um, hvort það
væri til sölu og um verð á því.
Það var bara þetta bannsett
símtal. En hvað sannaði það
svo sem? Ekkert!
Nei. hann hafði ekkert að ótt
ast. En það var samt eitthvað
við Rand. Setjum svo, að þeir
hefðu gert húsrannsókn hjá hon
um? Hann fölnaði við tilhugs-
unina eina.
Johnson gekk eirðarlaus um
herbergið dáliíia stund. Síðan
tók hann umslag upp úr vasa
sínum og horfði á það. Hann
var fyrst að hugsa um að kasta
því í eldinn, en hætti svo við
það. Vitleysa! Þeir gátu ekkert
vitað, alls ekkert.
En hann varð að ganga ein-
hversstaðar frá umslaginu, því
að þeim gæti svo sem dottið í
hug að gera hjá honum "hús-
rahnsókn. Hann leit á úr sitt.
J^að var of seint að fara með það
í -öryggisgeymslu. En hvar átti
harin þá að setja það?
Hann horfði í kring um sig,
og þá datt honum alt í einu
snjallræði í hug. Á borðinu við
gluggann stóð lampi með stór-
um skermi, sem eiginlega var
vasi, látúnsstöng, með ljósa-
fatningu á endanum, hafði ver-
ið stungið í gegnum. Skermur-
inn var orðinn slitinn og upp-
litaður. Hann tók skerminn af,
skrúfaði stöngina frá, lagði
umslagið á botninn í lampan-
um og skrúfaði hann síðan sam
an á ný. Síðan gekk hann að
símanum og hringdi til Nancy
Gibbs, sem verslaði með skraut
muni í fjelagi við Stellu Vaug-
han, og bað hana um nýjan
skerm á lampann. Hann sagð-
ist koma með hann þegar í stað,
því að hann færi til Florida um
kvöldið, og bað hana því að
geyma hann, þangað til hann
kæmi aftur.
Síðan hringdi hann aftur og
trygði sjer far með lestinni,
sem fór til Florida kl. 8 um
kvöldið.
XI KAPÍTULI.
Nancy Gibbs var í mjög illu
skapi morguninn eftir. Alt
gekk á trjefótiim fyrir henni.
Stella hafði gift sig og stungið
af til Evrópu fyrirvaralaust,
sem kom sjer mjög illa fyrir
hana. Svo var lögreglan stöð-
ugt snuðrandi þar í kring og
spurði hana undarlegustu spurn
inga, svo að hún vissi ekki sitt
rjúkandi ráð.
Og svo, til þess að kóróna
alt saman, henti hana hvert
smáóhappið af öðru. Eini al-
mennilegi maðurinn, sem hún
hafði, lágðist veikur í inflú-
ensu. Nýja stúlkan, sem hún
hafði fengið frá Lefebre, hafði
mælt allar múrbrúnirnar í
Stanton-húsinu vitlaust, svo að
það varð að mæla þær á nýj-
an leik. Og loks hafði Jennie
Breen mist lampann, sem Rex-
ford Johnson hafði komið með
til viðgerðar í gærkvöldi, á
gólfið, svo að hann mölbrotn-
aði. Johnson myndi verða æfa-
reiður, það vissi hún.
Hún andvarpaði og strauk
þreytulega yfir stuttklipt hár-
ið. Hún hefði ekki átt að
stökkva svona upp á nef sjer
við Jennie, því að hún var góð
stúlka, þótt hún væri svona
kærulaus. En hún hafði alveg
mist stjórn á sjer.
Hún fór aftur inn í vinnu-
herbergið. Lampinn lá enn þá
á gólfinu. Hann hafði í raun-
inni verið sjerlega ósmekkleg-
ur, stór og klunnalegur postu-
línsvasi. Hún andvarpaði aftur
og beygði sig niður til þess að
safna saman brotunum. Á með-
al þeirra rakst hún á brjef í ó-
hreinu umslagi, sem var skrif-
að utan á til Rexford Johnson.
Hún sneri því vandræðalega í
hendi sjer. Það hafði greini-
lega komið innan úr lampan-
um. Undarlegur geymslustað-
ur fyrir brjef, hugsaði hún með
sjer. Hún stakk því næst brjef-
inu upp í hillu, ætlaði að
geyma það þar, en gleymdi því
svo.
★
Giles Redfern stöðvaði bif-
reið sína á Lyon-Avignon
þjóðveginum. Klukkan var
fimm um eftirmiðdaginn. Fyr-
ir framan þau lá þjóðvegurinn
þráðbeinn, til Antibes, Nice og
niður að sjónum. Til vinstri lit-
aðist þröngur vegur í gegnum
engið, og hvarf loks á bak við
hæðardrag. Bak við hæðina
sá’st reykurinn liðast upp í kyrt
loftið, og dálítið lengra til
vinstri sáust lágkúruleg þök
þorpshúsanna.
„Hvert eigum við nú að
halda?“ spurði hann. „Hvort
viltu Avignon, með fyrsta
flokks gistihúsi og baði, eða
þorpskrá, ilmandi af hvítlauk
og góðu, ósviknu, frönsku
víni?“
i Stella teygði letilega úr sjer
við hlið hans.
„Lauk“, sagði hún. „Nógan
lauk, rauðvín og ost. Og áfram
nú, því að jeg er banhungruð!“
| Hann horfði á löng augnahár
hennar og mjúka vangalínu.
Hún var líkust syfjuðu barni.
Hann flautaði lágt, setti bíl-
inn í gang og beygði til vinstri,
út af þjóðveginum.
★
Um svipað leyti átti lög-
reglustjórinn í Avignon tal við
París.
„Vissulega!“ sagði hann. „Við
munum vissulega gera allar
nauðsynlegar ráðstafanir“.
Röddin í símanum var nokk-
uð fruntaleg.
„Við höfum frjett, að þau
hafi dvalið á Hotel de l’Europe
í Nervers síðastliðna nótt. Þau
fóru þaðan í morgun, og bif-
reið þeirra sást keyra í gegnum
Lyon. Við þurfum nauðsynlega
að ná tali af Madame ..
Lögreglustjórinn skrifaði at-
hugasemdir á blað hjá sjer um
leið og hann hlustaði.
„Jeg skal sjá um þetta alt
saman, verið vissir „um það“,
sagði hann að síðustu.
Hann lagði heyrnartólið á,
náði í aðstoðarmann sinn og
gaf honum fyrirskipanir.
★
Kráin stóð í miðri hlíðinni,
umkringd vínviði á alla vegu.
Litla herbergið, sem mjög svo
ræðin veitingakona vísaði þeim
Giles og Stellu inn í, var hlý-
legt og notalegt, ilmaði af
kryddjurtum, lauk og nýbök-
uðu brauði.
Þegar þau lágu seinna í stóra
rúminu, sem fylti út í mestan
hluta herbergisins, og horfðu á
stjörnurnar, sem blikuðu til
þeirra í gegn um opinn glugg-
ann, sagði Stella lágt:
„Jeg vildi, að jeg vissi ekki,
að allir draumar eiga sjer end-
Jeg vildi, að jeg gæti dáið
núna, svo að jeg fengi aldrei að
vita um endir draumsins“.
Hjarta Redfern herptist sam-
an við að heyra hana tala þann
ig. Hann horfði lengi á hana,
en síðan sagði hann:
„Já, draumarnir eru góðir.
En lífið er betra, og ástin er
best af öllu“.
Á meðan átti lögreglustjórinn
í Avignon enn tal við París.
„Við höfum spurst fyrir á öll
um gistihúsum", sagði hann.
„En þau hafa ekki komið þar,
og bifreið þeirra heldur ekki
sjest. Þau hafa ef til vill snúið
við til Grenoble eða St. Eti-
enne, eða haldið áfram til Ni-
mes eða Aix. Jeg skal láta yður
vita, strax og jeg frjetti eitt-
hvað, herra lögreglustjóri“.
XII. KAPÍTULI.
SMITH var samviskusamur
náungi, og þess vegna hafði
Rand valið hann til þess að
komast að því, hvað hr. Redfern
hefði gert og hvar hann hefði
verið föstudagskvöldið 18. des.,
frá því að hann yfirgaf íbúð
frú Vaughan í Bank Street um
kl. 11.30 og þar til hann kom
^amate

'm
Risafuglinn
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjömsen.
4.
Þegar hann hafði drepið tröllið, rjeri hann aftur út í
skipið og faldi sverðið, nú fannst honum hann hafa gert
nóg, en ekki gat hann draslað skrokknum af tröllinu út,
nema með hjálp, og honum fannst svei mjer ekki ofverkn-
aður fyrir skipsmenn að rjetta honum hönd við það verk.
Hann vakti fjelaga sína og sagði þeim að það væri skömm
fyrir þá að liggja svona og flatmaga, nú hefði hann fund-
ið konungsdæturnar og bjargað þeim. Hinir hlógu bara að
honum og sögðu að hann hefði steinsofið eins og þeir og
dreymt þetta allt saman. En yngsti konungssonurinn
sagði þeim frá því, hvernig allt hefði atvikast og þá fóru
þeir með honum í land, sáu hölhna og dautt tröllið og kon-
ungsdæturnar tólf og svo hjálpuðu þeir til að koma tröll-
skrokknum út úr höllinni. Nú voru allir glaðir, en eng-
inn glaðari en konungsdæturnar, sem losnuðu nú við að
greiða tröllinu allan liðlangan daginn. Þau tóku nú með
sjer ósköpin öll af gulli og gersemum, sem voru í 'höll-
inni, eins mikið og skipið gat borið og svo fór allt fólkið
út á skipið og segl voru undin upp.
En þegar skipið var komið nokkuð frá landi, sögðu
konungsdæturnar að í gleði sinni hefðu þær gleymt gull-
kórónunum sínum, þær voru inni í skáp einum í höllinni
og auðvitað vildu þær ekki skilja þær eftir. En þegar
enginn annar vildi sækja þær, sagði yngsti konungsson-
urinn: „O, jeg held jeg geti þá náð í þessar kórónur, jeg
hefi þá víst gert það, sem meira er, — en þá verðið þið
að fella seglin og bíða þangað til jeg kem aftur“. Já, þeir
lofuðu því, og svo lagði hann af stað í bátnum. En þegar
hann var kominn úr augsýn frá skipinu, sagði Svartur
skipstjóri, sem sjálfur vildi gjarna vera fremstur og fá
yngstu konungsdótturina, að það þýddi ekkert að liggja
og bíða eftir konungssyni, hann kæmi aldrei aftur. „Kon-
ungurinn hefir veitt mjer svo mikinn myndugleika og
makt, að jeg sigli þegar jeg vil“, sagði hann og skipaði
að allir skyldu segja að hann hefði frelsað konungsdæt-
urnar, en hver sem annað segði, skyldi missa lífið. Kon-
ungssynirnir þorðu ekki annað en hlýða, og svo var siglt
af stað.
Á meðan rjeri yngsti konungssonurinn í land og gekk
upp í höllina. Hann fann skápinn með gullkórónunum
í, tók þær og hjelt aftur til strandar, en er hann kom
þangað, sem hann gat sjeð skipið, var það horfið. Hann
skildi fljótt, hvernig þetta hefði atvikast og sá strax að
ekki var til neins að reyna að róa á eftir skipinu, svo hann
'Uiöhg UAfíÁcJpy^.U.
Hún (eftir brúðkaupið):
„Segðu mjer, góði minn,
hver heldurðu að hafi verið á-
nægðastur í brúðkaupinu okk-
ar?“
Hann: „Presturinn vafalaust.
Hann var sá eini, sem hafði
tekjur, en engin útgjöld, og svo
átti hann ekkert á hættu, hvern
ig sem fer.
★
Hann: „Fyrstu vikuna eftir
giftinguna langaði mig til þess
að jeta konuna mína af ein-
skærri elsku, en þegar jeg fór
&ð reyna skapsmuni hennar,
þá fór sú hugsun að dofna, og
nú iðrast jeg eftir, að jeg fram-
kvæmdi ekki mína fyrstu hugs
un.
v it
Lifandi menning hverrar
þjóðar er aðeins bundin við þá
kynslóð, sem starfar í landinu
á hverjum tíma. Hún er ekki
fólgin í bókunum, sem raðað
er í hillur bókasafnanna, nje
myndunum, er þekja veggi
málverkasafnanna, enda þótt
hvorttveggja sje verðmæti. Lif
andi menning þjóðar er hæfni
fólksins til þess að mála mynd-
ir, sem enn eru óskapaðar,
semja bækur, er ekki hafa sjeð
dagsins ljós, og tónverk, sem
enginn hefir enn heyrt. Það er
verðandinn, gróandinn í þjóð-
lífinu, sem nefna má lifandi
þjóðmenningu.
Archibald MacLeish.
★
— Sem betur fer hefir eng-
in kona fengið leyfi til þess að
hafa mig fyrir fífl.
— Nú hver hefir þá gert
það?
★
Hún: — Jeg álít, að karl-
menn eigi altaf að vera í föt-
um, sem eru á litinn eins og
hár þeirra.
— Hvernig ættu fötin mín
að vera á litinn?“ spurði hann,
um leið og hann strauk beran
skallann.
ic
„Hversvegna hefirðu slitið
trúlofuninni?“
„Vegna fortíðar kærustunn-
ar“.
,,Hvað hefi^ hún eiginlega
gert af sjer?“
„Ekkert. Fortíð hennar er ó-
flekkuð — en aðeins 20 árum
of löng“.
★
í Canada er kaffineysla 54
miljón pund á ári; það er 28%
meira en fyrir stríðið.
★
Læknirinn: — Sjóndepra yð-
ar stafar af of mikilli áfengis-
nautn.
Sjúklingurinn: — Það er ó-
mögulegt. Þvert á móti, því að
þegar jeg er drukkinn, sje jeg
alt tvöfalt.
★
— Þjer krefjlð mig um 10
krónur, læknir, fyrir eina vitj-
un. Er það nú ekki heldur mik-
ið?
— Það er þó lægra en jeg er
vanur að taka.
— Getur vel verið. En mjer
finst nú líka, að þjer mættuð
sjá það við mig í einhverju, að
það var jeg, sem kom með in-
flúensuna hjer í hjeraðið.