Morgunblaðið - 18.04.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 18. apríl 1944

Hann sá fyrir sjer náfölt and- jmorð. í slíku tilfelli krefjast lög
lit hennar. Hún bar sig mjög in aðeins skýlausra sannana.
illa, og var það raunar engin Þetta er ef til vill slíkt tilfelli.
furða. Hann leit á úr sitt. Það
var of snemt að hringja í hana
strax. Hann braut saman blað-
ið og náði í matseðilinn.
Ungfrú Elsie Rose flýtti sjer
að feia blað sitt. þegar skrif-
stofudrengarinn stakk höfðinu
inn um dyrnar.
Ef hægt er að sanna að Frank
hafi farið inn í íbúð Stellu og
ekki komið þaðan aftur á
lífi ....“.
,,Ef þeir gætu sannað það“,
hvíslaði Margrjet, „myndi það
sanna, að Stella væri sek?“
,.Úr því yrði dómstóllinn að
„Ungfrú Vaughan er hjer og skera", svaraði Martin
vill finna hr. Martin“, hvíslaði
hann, ,,og hún.er hreint fj..“
Ungfrú Rose reis virðulega
á fætur.
..Jeg skal sjá, hvort hr. Mar-
tin getur tekið á móti henni“,
sagði hún, „og það gleður mig
að sjá, að þú skulir reyna að
hafa taumhald á tungu þinni“.
„Já, frú“, sagði Jim og glotti.
Margrjet beið frammi í bið-
stofunni á meðan og var of ó-
róleg til þess að geta sest nið-
ur. Þegar dyrnar á skrifstofu
Martins opnuðust, og hann kom
á móti ’ henni með útrjettar
hendur og þennan vingjarnlega
,og umhyggjusama svip á and-
Liti sínu, varð hún að kæfa grát
inn, sem kom upp í háls henn-
ar. Og þegar hann lagði hand-
„En úrskurður hans myndi
hvorki gera hana saklausa eða
seka“, sagði Margrjet hægt.
„Dómstóll getur ekki sjeð inn
í mannshjarta“.
„Margrjet“. Röddin var
ströng. „Hvað er að þjer?“
Hún dró þungt andann.
„Ekkert. Als ekkert. Jeg' hefi
aldrei Vitað áður, hversu erfitt
rjettlætið getur verið“.
XVI. Kapítuli.
Margrjéti leið illa, þegar hún
yfirgaf skrifstofu Martins.
Þessa tíu daga, sem hún hafði
dvalið í New York, hafði hún
ekkert sjeð af kunningjum sín-
um, og nú fanst henni hún ekki
þola við lengur. Hún þráði
móður sína heitt, því að hjá
henni hafði hún ætíð fengið
legginn hughreystandi utan um huggun 0g holl ráð. En hún var
axhr hennar og leiddi hana inn i horfin. Hún ákvað að heim-
í skrilstofuna, stóðst hún ekkijSælíja vinkonu móður sinnar,
mátið lengur, en brast í grál. I g0lniu fru Armitage. En þegar
Hann ljet hana gráta í friði. hhn hafgj nag sjer [ leigubif-
Auminginn litli, hún hafði rejg og var homin af stað til
gengið í gegnum s\-o mikið, að hennar< sa hun eftir því. Gamla
henni mundi ljeAa við að honan Var heldur leiðinleg og
gráta. Eftir dálitla stund þuik- þreyfanch og hafði aldrei verið
aði hún sjei um augun með hrjfjn af Frank. En hún kæfði
vasaklútnum, sem hann fjekk þá longun sína< ag segja vagn.
henni, og reyndx að brosa. | stjoranum að snúa við.
„Jeg hefi aldrei hagað mjer ] Bifreiðin stöðvaðist fyrir
svona áður“, sagði hún afsak- framan fallegt hús í East Sixti-
andi. „Fyrirgefðu. En sjáðu til es. Og þegar hún hafði greitt
— jeg hefi altaf sagt, að Stella bifreiðastjóranum og stóð á
hafi drepið Frank — en jeg hefi tröppunum og hringdi dyra-
ekki gert mjer fulla grein fyrir, bjöllunni, fann hún til friðar.
að það þýddi að hann — væri Vingjarnlegt andlit þjónsins,
Frú Armitage tók í kalda
hönd Margrjetar og dróg hana
niður á legubekkinn við hlið
sjer.
„Segðu mjer alt saman“,
sagði hún.
Þegar Margrjet hafði lokið
sögu sinni, sat gamla konan þög
ul dálitla stund, og' sneri
hringnum á fingri sjer.
„Og þú trúir því í rauninni,
að Stella hafi skotið hann?“
„Auðvitað“, sagði Margrjet.
„Jæja, ef til vill. En hafi hún
gert það, hlýtur hún að hafa
haft einhverja ástæðu til þess.
Hefirðu nokkuð hugsað um
það?“
„Jeg hugsa, að hann hafi vilj-
að koma í veg fyrir, að hún gift
iát Redfei-n“, sagði Margrjet.
,,Já, en þau hefðu getað gift
sig fyrir því. Hann gat ekki
komið í veg fyrir það, þar eð
þau voru skilin að lögum. Og
jafnvel þótt. . . .“.
Hún hætti í miðri setningu,
þegar hún sá svipinn á andliti
Margrjetar. Hún sat með opinn
munninn og starði út í loftið
stórum augum.
„Hvað er að þjer, barn?“
„En hvað jeg hefi verið vit-
laus!“ svaraði Margrjet. „Mjer
hefir ekki dottið það í hug. fyrr
en núna, að þú sagðir að hann
hefði ekki getað komið í veg
fyrir, að þau giftust“.
„Hvað í ósköpunum áttu
við?“
„Stella fjekk Reno skilnað.
Hann reyndi að koma í veg fyr-
ir það, en hún fjekk hann samt.
En nokkrum mánuðum seinna
komst hann að dálitlu".

dáinn. En þegar jeg sá í blað-
inu í morgun, að hún játar að
hann hafi verið hjá sjer — og
skotinn — þá misti jeg alveg
stjórn á mjer. Það var eins og
sem opnaði fyrir henni, var
eins og smyrsl á sárþjáðan huga
hennar. Þetta var þó a§ minsta
kosti heimili.
„Frú Armitage er í dagstof-
Risafuglinn
Æfintýr eftir P. Clir. Asbjörnsen.
9.
ekki |uöð og kát, eins og systur hennar, — það amaði
ekkert að henni, þegar hún væri nú leyst úr trollahönd-
um og ætti að eignast annan eins ágætis mann og Svart
skipsíjóra. En hún þorði ekkert að segja, því Svartur
hafði hótiíð að drepa.hvern þann, sem segði hvernig alt
hefði gerst.
En emn góðan veðurdag, er konungsdætur voru að
sauma brúðarskartið', kom þar inn maður í sjómanna-
búningi með stóran skáp á bakinu og spurði hvort kon-
ungsdæturnar vildu ekki kaupa af sjer skrautgripi nokkra
til brúðkaupsins; hann hefði marga kostulega gripi úr
gulli og silfri til sölu. Þær litu á vörur hans og þær litu
á hann, því þær könnuðust við hann og marga af gripum
þeim, sem hann hafði á boðstólum.
„Sá, sem á svona dýrgripi, hlýtur að eiga enn glæsilegri
gripi, og sem hæfðu okkur betur“.
„Verið getur það“, sagði sjómaðurinn.
En hinar báðu hana að muna eftir því sem Svartur
hefði hótað þeim.
Nokkru síðar sátu konungsdætur við gluggann einn
dag og þá kom konungssonurinn yngsti aftur í sjómanns-
búningnum og með skápinn með gullkórónunum á bak-
inu. Þegar hann kom inn, opnaði hann skápinn íyrir
konungsdæturna^, og er þær nú þektu hver sína gull-
kórónu, þá sagði hin yngsta: „Mjer finst rjettlátt að sá,
sem hefir bjargað okkur, fái þau laun, sem hann á skilið,
og það er ekki Svartur skipstjóri, heldur sá, sem nú er
köminn með gullkórónurnar okkar, — hann bjargaði
okkur frá þeim tólfhöfðaða“. Þá fleygði konungssonur
af sjer farmannskuflinum og var þá mikið glæsilegri
ásýndum en allir hinir, og svo ljet gamli konungurinn
Svart fá makleg málagjöld.
Nú fyrst varð almenn gleði í konungsgarði, bráðlega
var efnt til brúðkaups, þar sem hver konungssonur gekk
að eiga sína konungsdóttur. Var fögnuður svo mikill, að
það frjettist um 12 konungsríki.
ENDIR.

W:ö-zqjj.mJzci- Ifjyrau,
jeg hefði ekki vitað það áður. unni, ungfrú Margrjet. Ætlið
Jeg hugsa. að jeg hafi vonað, þjer að fara beina leið upp, eða
að hún gæti gefið einhverja á jeg að tilkynna komu yðar?“
skynsamlega skýringu og ef til j vjeg fer beina leið upp, þakka
vill sagt mjer. hvar hann væri“.' ygur fyrir, Watkins“. Hún
Martin horfði á hana með brosti til hans og hljóp síðan
samúð. J Upp stigann.
„Jeg vildi. að jeg gæti eitt- | Frú Armitage sat við gamla
hvað hjáípað þjer“, sagði hann mahogany-skrifborðið og skrif-
blíðlega. | aði brjef. Hún var myndarleg
„Herbert“ — hún beit á vör- og virðuleg eldri kona með snjó
ina — „geta þeir ákært hana hvítt hár.- Það birti yfir svip
Stellu, meina jeg — ef líkið af hennar þegar hún kom auga á
Frank finst ekki? Jeg verð al- Margrjeti og hún faðmaði hana
veg æf þegar jeg hugsa um, að ástúðlega að sjer“.
henni takist ef til vill að „Jeg hjelt að þú ætlaði ekk-
sleppa“. 'ert að koma, barnið mitt“,
Martin slepti henni og gekk sagði hún.
yfir að skrifborði sínu. Þegar ,,Já, jeg hefði átt að svara
hann talaði aftur var röddin brjefi þínu“, sagði Margrjet,
köld. I „en jeg hefi verið alveg í öng-
„Þýðing orðtaksins „eorpus um mínum“.
delicti“ er á valdi dómstól-1 „Já, jeg veit, að þetta hefir
anna“, sagði hann. „Lögin verið hræðilegt fyrir þig. Jeg j
krefjast þess ekki, að líkið sje var að segja við Ward í morg-
íyrir hendi í öllum tilfellum, un, að hann yrði að tala um
þótt þess sje yfirleitt krafist. þetta við lögreglufulltrúann. 1
Ef jeg t. d. kastaði manni fyrir Eitthvað verður að gera“.
borð úti á regin hafi, eru litlar j „Þeir gera alt, sem í þeirra
líkur til þess. að líkið findist valdi stendur“, sagði Margrjet
nokkurntíma. en samt gæti það og andvarpaði. „Það virðist i
engann veginn kornið , veg fyr- ' enginn vai'i á því að Frank sje I
ir, að jeg yrði ákærður fýrir i dáinn“.
Gissurarsáttmáli.
Hjer verður birtur „Gissur-
arsáttmáli“, sem gerður var á
Alþingi 1262.
„Sammæli bænda fyrir norð-
an ok sunnan á Islandi“.
-— Þat var sammæli bænda
fyrir sunnan land ok norðan, at
þeir játuðu æfinligan skatt
herra Hákoni konungi ok Magn
úsi, land ok þegna, með svörð-
um eiði, átta álnir hverr sá
maðr, sem þingfararkaupi á at
gegna. Þetta fje skulu saman
færa hreppsstjórar ok til skips
flytja, ok fá í hendur konungs
umboðsmanni, ok vera þá úr á-
byrgð um þat fje.
Hjer á mót skal konungr láta
oss ná fríði ok íslenskum lög-
um.
Skulu sex skip ganga af Nor
egi til Islands tvö sumur en
næstu, en þaðan í frá sem kon-
ungi ok hinum bestum bænd-
um landsins þykir hentast
landinu.
Erfðir skulu upp gefast fyrir
íslenskum mönnum í Noregi,
hversu lengi, sem þær hafa
staðit, þegar rjettir koma arfar
til, eða þeirra lögligir umboðs-
menn.
Landaurar skulu upp gefast.
Slíkan rjett skuli íslenskir
menn hafa í Noregi sem þá er
jþeir hafa bestan haft, og þjer
haft sjálfir boðit í yðrum brjef-
um, ok at halda friði yfir oss
svá sem guð gefr yðr framast
' afl til.
I
Jarlinn viljum vjer yfir oss
hafa meðan hann heldr trúnað
við yðr, en frið við oss.
Skulum vjer ok vorir arfar
halda allan trúnað við yðr með-
:an þjer ok yðrir arfar halda við
'oss þessa sáttargerð, en lausir
ef hún rýfst at bestu manna yf-
irsýn.
Þegnanna eiðr.
Til þess legg ek hönd á helga
bók ok því skýt ek til guðs at
ek sver Hákoni konungi ok
Magnúsi land ok þegna ok æfin
ligan skatt með slíkri skipan,
sem nú erum vjer á sáttir orðnir
ok máldagabrjef þar um gert
váttar.
Guð sje mjer svá hollr sem
ek satt segi, gramr ef ek lýgr.
★
„Dóttir mín er komin í sam-
band víð alla helstu menn bæj-
arins“.
i „Nú, hvernig þá?“
„Hún hefir fengið vinnu á
símstöðinni“.
★
Hann: — Má jeg ekki kyssa
á hönd yðar?
Hún: — Því þá endilega hönd
ina, það er svo erfitt að taka
hanskan af. Það er miklu auð-
veldara að lyfta andlitsblæj-
unni.
★
„Aður en Albert giftist mjer,
sagðist harrn ætla að vera hús-
bóndinn, eða þá að vita ástæð-
una fyrir því, hversvegna hann
væri það ekki".
„Og nú?“
„Hann veit ástæðuna“.
★
— Jeg ætla að fara að kaupa
mjer bók.
— Bók?
— Já, bók. Unnustinn minn
gaf -mjer svo vandaðan lestrar-
lampa í gær.
miiiimiiiiiniiimiimmiiiiiiinilliinilillllliuumiillin
1 Vikurplötur f
I Holsteinn I
I GLEH |
f§ Setjum í rúður, fljótt og s
vel. — Pjetur Pjet §§
% ursson, Hafnarstræti 7. — E
Sími 1219.
iliiiiiiiiiiiiiiiiniummminniimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu